Το καλοκαίρι του 2012, ήρθε να διεκδικήσει την προσοχή και τις καρδιές μας μια τουρκική τηλεοπτική σειρά με την υπογραφή, καταρχήν, της σεναριογράφου Nilgün Öneş και μιας ομάδας συνεργατών της, γυρισμένη στη μυστηριακή Αντιόχεια, το πάλαι ποτέ λίκνο του ελληνικού πολιτισμού στη Μέση Ανατολή. Ο τίτλος της, «Asi», από το ανυπότακτο ποτάμι που τη διασχίζει -ο ιστορικός Ορόντης- και από το όνομα της δυναμικής πρωταγωνίστριας.
Η ασύλληπτη επιτυχία της σειράς παγκοσμίως (κατέλαβε τη δεύτερη θέση στα διεθνή τηλεοπτικά βραβεία του Μόντε Κάρλο το 2011 σπάζοντας ρεκόρ τηλεθέασης σε 67 και πλέον χώρες), αλλά και στην Ελλάδα, καθώς και η βράβευση του πρωταγωνιστή της σειράς Murat Yildirim από τα Διεθνή Βραβεία Giuseppe Sciacca στο Βατικανό τον Νοέμβριο του 2012, με το Βραβείο του Καλύτερου Νέου Ηθοποιού, στάθηκαν η αιτία για τη γνωριμία μαζί της.
Η πένα της Nilgün Öneş σκιαγραφεί χαρακτήρες και σκηνές με χορευτική ευλυγισία, και ζωγραφίζει δάκρυα και χαμόγελα με την ευαισθησία ενός ζωγράφου.
Το όνομά της αξιοσέβαστο στη γείτονα χώρα, μια αριστοτέχνης του λόγου, η οποία συνυπέγραψε και το σενάριο μιας άλλης, ιδιαίτερα γνωστής στο ελληνικό κοινό, ταινίας, των «Πληγών του Φθινοπώρου» (Guz Sancisi). Η Nilgün Öneş είναι μια ευγενική και μελίρρυτη γυναίκα, μια εξαιρετική καλλιτέχνιδα, ένας ωραίος άνθρωπος. Με το ‘χαμογελαστό λόγο’ της μας ταξίδεψε στη ζωή της, στις απόψεις και στις εμπειρίες της, στα μυστικά και στις αλήθειες της…
Ποια είναι εκείνα τα πρώτα βιογραφικά στοιχεία με τα οποία θα συστηνόσασταν;
Γεννήθηκα σε μια μικρή παραλιακή πόλη της Μαύρης Θάλασσας, στο Inebolu. Επειδή μετέθεταν τον πατέρα μου συχνά λόγω του επαγγέλματός του -ήταν δασάρχης- εγώ και τα τρία μου αδέρφια αλλάζαμε διαρκώς σχολεία. Είμαι πολύ ευτυχισμένη όμως γιατί έτσι γνώρισα κάθε γωνιά της Ανατολικής Τουρκίας και, παράλληλα, η εμπειρία αυτή με πλούτισε ως άνθρωπο. Από πολύ μικρή άρχισα να ζωγραφίζω.
H Nilgün Öneş στην παιδική της ηλικία
Ο πατέρας μου αγαπούσε την ποίηση και μέσα από εκείνον τη γνώρισα βαθύτερα. Στο δημοτικό έκανα κάποιες απόπειρες να γράψω ποίηση και ορισμένα από τα ποιήματά μου τότε δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες. Εκείνη την περίοδο, η ζωγραφική ήταν η προτεραιότητά μου και χάραξε τα επόμενα βήματά μου. Φοίτησα στο τμήμα Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά στην Κωνσταντινούπολη.
Επί σειρά ετών εργάστηκα σε διαφημιστικές εταιρείες, αλλά και ως ελεύθερος επαγγελματίας στη γραφιστική. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, άρχισα να γράφω σενάρια, και, για μια σύντομη περίοδο, προσπάθησα να συνδυάσω και τις δύο δουλειές. Με το πέρασμα του χρόνου, η συγγραφή σεναρίων έγινε όλη μου η ζωή. Σήμερα, η γραφιστική είναι το χόμπι μου, ενώ το σενάριο με έχει απορροφήσει εντελώς. Έχω μία κόρη, την Ceren Oykut, η οποία έχει καλλιτεχνική παιδεία. Είναι μια νέα ζωγράφος και τα έργα της εκτίθενται τόσο στην Τουρκία όσο και στο εξωτερικό.
Ποιες είναι οι πιο γλυκές αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια;
Οι συχνές μεταθέσεις του πατέρα μου μ’ έκαναν κάθε φορά να αδημονώ να γνωρίσω καινούριους φίλους και καινούρια μέρη. Θυμάμαι πάντα ένα φορτηγό με όλα τα υπάρχοντά μας κι εμάς σ’ ένα αυτοκίνητο μάρκας Anadol να ξεκινάμε για τον νέο μας προορισμό. Όταν φεύγαμε από ένα μέρος πάντα υπήρχε αποχαιρετισμός με δάκρυα, και στη νέα πόλη πάντα μας υποδέχονταν εγκάρδια.
Σε κάθε γωνιά της Ανατολικής Τουρκίας έχω φίλους τους οποίους δεν ξέχασα ποτέ. Η πιο γλυκιά ανάμνησή μου προέρχεται από μία παιδική μου φίλη. Με είχαν προσκαλέσει σε μια τηλεοπτική εκπομπή την περίοδο που προβαλλόταν το σίριαλ Ikinci Bahar (Δεύτερη Άνοιξη).
Την επόμενη μέρα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα στο σπίτι και μια γυναικεία φωνή μου είπε: «Μάντεψε ποια είμαι». Αν και είχαν περάσει τόσα χρόνια, αμέσως την αναγνώρισα και είπα το όνομα της. Η έκπληξη της ήταν μεγάλη, αλλά χάρηκε πολύ. Μιλήσαμε πολλές ώρες, θυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια και διατηρούμε επαφή μέχρι και σήμερα.
Πώς ήσασταν στην εφηβική σας ηλικία; Ανήσυχη;
Θεωρώ ότι δεν δημιούργησα προβλήματα. Επειδή αλλάζαμε διαρκώς τόπο διαμονής λόγω των μεταθέσεων του πατέρα μου, εκείνος πήρε την απόφαση να τελειώσω εσώκλειστη το λύκειο στην Κωνσταντινούπολη.
Ο αποχωρισμός από την οικογένεια με λύπησε, αλλά η φοίτηση στο οικοτροφείο μου πρόσφερε πολλές εμπειρίες. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, όταν επέστρεφα στο σπίτι μου, σκαρφάλωνα στις κορυφές των δέντρων ή πήγαινα σε απόμερα μέρη για να μείνω μόνη και να διαβάσω βιβλία. Και, βέβαια, ζωγράφιζα συνέχεια. Επειδή ήμουν πολυάσχολη, δεν έδινα δικαίωμα στους δικούς μου να ανησυχούν και να προβληματίζονται για μένα.
Στα χρόνια του λυκείου άρχισα να ζωγραφίζω κόμικς, τα οποία δημοσιεύονταν και είχαν και φανατικούς αναγνώστες. Τώρα έχω πιστό κοινό που παρακολουθεί με ενθουσιασμό τα σίριαλ που γράφω.
Αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά… Με την επιμονή σε ό,τι αγαπάς μπορείς να αντέξεις τις αντιξοότητες. Η συγγραφή και η ζωγραφική είναι δύο μεγάλα δώρα που μου χαρίστηκαν απλόχερα, και σε πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής μου με βοήθησαν να ξεπεράσω πιο εύκολα τα προβλήματά μου.
Οι απώλειες πώς λειτούργησαν στη ζωή σας;
Οι απώλειες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Έχασα τη μητέρα μου όταν ήμουν 8,5 ετών και στα 25 έχασα τον πατέρα μου, όταν η κόρη μου ήταν 3,5 μηνών. Ο θάνατος της μητέρας μου με τραυμάτισε βαθιά. Ήταν πολύ ξεχωριστή και ωραία γυναίκα, διάβαζε ποιήματα, κρατούσε ημερολόγιο και ζωγράφιζε. Δεν έχασα μόνο τη μητέρα μου, έχασα έναν άνθρωπο που θαύμαζα, έχασα τη φίλη μου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπορούσα να αποδεχθώ τον θάνατό της. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι είχε πάει στην πολυαγαπημένη μου Κωνσταντινούπολη. Όταν συμβιβάστηκα με την απώλειά της, μου γεννήθηκε η επιθυμία να αποκτήσω κι εγώ μια κόρη. Οι προσευχές μου εισακούστηκαν. Αυτά τα τραύματα με βοηθούν πολύ στα γραπτά μου.
Η Nilgün Öneş με ομάδα σεναριογράφων
Τι ρόλο παίζει ο έρωτας (τον οποίο αποδίδετε μ’ έναν θαυμάσιο τρόπο) στη ζωή σας;
Ο έρωτας είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα που μας δίνει ενέργεια, αλλά αντλεί την ανάλογη ενέργεια κι από εμάς. Είναι από τις σπάνιες φορές που αντιλαμβανόμαστε πώς ζούμε. Είναι η αιτία πολλών παράλληλων συναισθημάτων. Μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα εραστές, φίλοι, αδέλφια, γονείς, συνεργάτες, ακόμη και εχθροί. Επίσης, ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου. Ο έρωτας στα χρόνια μας ήταν ένα συναίσθημα πολύ σημαντικό και πολύτιμο, ενώ σήμερα το ξεπερνάς πολύ πιο εύκολα. Φυσικά, κι εγώ η ίδια έχω επηρεαστεί από τον έρωτα. Με παρέσυρε πολλές φορές, έπεσα, σηκώθηκα και πέταξα στα ουράνια. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που μου δόθηκε η ευκαιρία να αποτυπώσω γραπτώς όλα αυτά τα συναισθήματα.
Τι είναι εκείνο που ξεχωρίζετε ως προτέρημα σ’ έναν άνθρωπο;
Να έχει σταθερό χαρακτήρα και να είναι ειλικρινής. Στις μέρες μας, ο καθένας δημιουργεί μια εικόνα και θέλει να είναι αρεστός σε όλους, να τον θαυμάζουν. Πολλές φορές όμως, αυτή η εικόνα είναι πλασματική και τα συγκεκριμένα άτομα αδυνατούν να καταλάβουν πόσο ψεύτικα φαίνονται. Με ένα κίβδηλο χαμόγελο στα πρόσωπά τους, και χρησιμοποιώντας φράσεις και αποφθέγματα από διάφορα βιβλία και ανθρώπους, πασχίζουν να αποδείξουν στους γύρω τους πόσο ευτυχισμένοι, φιλάνθρωποι και σοφοί είναι. Ωστόσο, δεν είναι οι απογοητεύσεις και τα λάθη μας που μας κάνουν ανθρώπους; Μου αρέσουν πάντα αυτοί που εκφράζουν τις σκέψεις τους ελεύθερα, χωρίς να διστάζουν.
Μερικές φορές είναι καλύτερα να πιάνεις πάτο. Μάλιστα, είναι και αναγκαίο, αφού έτσι σου δίνεται η ευκαιρία να στρέψεις το βλέμμα μέσα σου, να κοιτάξεις τον εαυτό σου και να κάνεις την αυτοκριτική σου. Το να δίνεις μια από το πάτο όπου βρίσκεσαι και να ανεβαίνεις πάλι ψηλά είναι κάτι σαν αναγέννηση…
Οι άντρες – χαρακτήρες που έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουν μια έμφυτη ευγένεια. Ποιο είναι το μοντέλο του σύγχρονου Τούρκου που εσείς αγαπάτε;
Μεταξύ των γυναικών που συμμετείχαν στο φεμινιστικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου του 1980, ήμουν κι εγώ. Εκείνο το διάστημα, σχεδίαζα μια ταινία, το Η Γυναίκα στην Εποχή μας. Ήταν το πρώτο γυναικείο κίνημα και μάλιστα αυτή την εβδομάδα, μετά από πάρα πολύ καιρό, ξαναμαζευόμαστε πάλι η ίδια ομάδα. Οι γυναίκες εκείνης της εποχής αναρωτιόντουσαν για τη σχέση τους και για την προσωπικότητά τους.
O πρωταγωνιστής της τηλεοπτικής σειράς Asi, Murat Yildirim
Αυτή η στάση επηρέασε και τους άντρες. Για να αρέσουν στις γυναίκες έδειχναν πιο μοντέρνοι και πρόθυμοι να τα μοιραστούν όλα μαζί τους, να τους ανοίξουν το δρόμο. Αλλά επειδή κανένας δεν ήταν έτοιμος να δεχτεί αυτές τις αλλαγές, και οι δύο πλευρές ήταν δυστυχισμένες. Τα διαζύγια πολλαπλασιάστηκαν. Τώρα βρισκόμαστε στο 2013, από τις 12 Σεπτεμβρίου έχουν περάσει 30 χρόνια. Η νέα γενιά των αντρών φαίνεται να έχει πλησιάσει αρκετά τους στόχους που δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν οι άντρες της προηγούμενης. Μοιράζονται πιο πολλά πράγματα, είναι πιο ευγενικοί, πιο τρυφεροί, παίρνουν πρωτοβουλίες όταν τα παιδιά τους είναι μωρά για να βοηθήσουν και να διευκολύνουν όσο μπορούν περισσότερο το ταίρι τους. Αυτό είναι ένα πολύ καλό βήμα κι ένα μοντέλο που αρέσει και σε μένα.
Ποια είναι η στιγμή που σας έκανε να στραφείτε στο σενάριο;
Εργαζόμουν στην εταιρεία Manajans ως γραφίστας. Εκείνη την περίοδο, δύο φίλοι μου άρχισαν να δουλεύουν για ένα τηλεοπτικό σίριαλ, το Süper Baba (Σούπερ Μπαμπάς). Επρόκειτο να συνεργαστούν μαζί τους κάποιοι σεναριογράφοι, αλλά δεν έγινε.
Süper Baba, το πρώτο σήριαλ για το οποίο συνεργάστηκε στο σενάριο
Έτσι, το πρότειναν σε μένα. «Εγώ είμαι γραφίστας, πώς μπορώ να γράψω;» τους ρώτησα. Τότε, οι γραφίστες και οι σεναριογράφοι γινόμασταν μια ομάδα και δουλεύαμε μαζί. Και οι γραφίστες ήταν υποχρεωμένοι να σκέφτονται και να αφηγούνται το σενάριο της διαφήμισης ή του έργου.
Μάλλον στο διάστημα εκείνο πρόσεξαν σε μένα κάτι διαφορετικό, με αποτέλεσμα να μπω κι εγώ στην ομάδα. Τα πρώτα σενάριά μου τα έγραψα στο χέρι, αφού δεν ήξερα να γράφω, όπως οι σεναριογράφοι, σε πληκτρολόγιο. Από τότε άνοιξε μια ολοκαίνουρια σελίδα στη ζωή μου που άρχισε να μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά και κέφι.
Εσείς καθοδηγείτε τους ήρωές σας ή αυτοί εσάς;
Όπως έχει πει και ο Στανισλάβσκι, το κείμενο το παρέχει ο σεναριογράφος, το υπο-κείμενο (το βαθύτερο νόημα) ο ηθοποιός… Και ειδικά όταν δουλεύεται ένα σήριαλ, πρόκειται για μακροπρόθεσμη δουλειά. Όπως γράφεις, οι χαρακτήρες αρχίζουν να ζωντανεύουν και να κινούνται μπροστά σου. Όσο συνεχίζεις να γράφεις, νιώθεις πως έχουν γίνει πια ανεξάρτητες οντότητες και πως έχουν άποψη, σου αντιστέκονται.
Εγώ σ’ αυτό το σημείο προσπαθώ με τον χαρακτήρα να αποκτήσω μια κρυφή σχέση, χωρίς να το πάρει είδηση. Σ’ αυτήν τη μάχη, όσο πιο επιτυχημένος είναι ο συμβιβασμός τόσο καλύτερο είναι το αποτέλεσμα. Δηλαδή, από ένα σημείο και μετά, κατευθύνουμε ο ένας τον άλλον. Και βέβαια, με τους ηθοποιούς θέλω να μιλώ αντικριστά, να απαντώ σε ερωτήματα που έχουν πάνω στο χαρακτήρα που παίζουν, να τους λύνω τις τυχόν απορίες τους. Μ’ ενδιαφέρει και πασχίζω πολύ αυτό. Αυτού του είδους οι συναναστροφές βοηθούν και τις δύο πλευρές πάρα πολύ. Σε τελευταία ανάλυση, κάνουμε μια δουλειά μαζί κι έχουμε να μάθουμε κι οι δύο πλευρές πάρα πολλά.
Πόσο έχουν επηρεάσει οι ρόλοι σας την ψυχοσύνθεση των τηλεθεατών σας;
Ειδικά ο αντίκτυπος του Hatirla Sevgili (Να θυμάσαι αγάπη μου) ήταν σημαντικός, πιστεύω. Η ιστορία, η φαντασία, οι χαρακτήρες επηρέασαν πολύ, ειδικά την νεολαία. Το έργο το έστησα πάνω σε διαφορετικές απόψεις. Οι διαφορές απόψεων, όχι μόνο στη χώρα μου, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, φέρνουν τους πολέμους κι επηρεάζουν αρνητικά τους ανθρώπους. Αυτή είναι η αλήθεια. Το θέμα του σήριαλ κάλυπτε μια χρονική περίοδο κατά την οποία άνθρωποι βίωναν πολλά δεινά εξαιτίας των διαφορετικών τους πεποιθήσεων.
Τα βιβλία που μιλούν για εκείνη την περίοδο έχουν γίνει μπεστ–σέλερ. Είχαμε επισκεφθεί Πανεπιστήμια και είχαμε συνομιλήσει με τους φοιτητές, είχαμε απαντήσει στα ερωτήματά τους. Εμένα με επηρέασε όμως πάρα πολύ και το μνημόσυνο των πολιτικών κρατουμένων Deniz Gezmis, Husyin Ιnan και Yusuf Aslan, που εκτελέστηκαν στις 6 Μαΐου 1972. Έσφυζε από κόσμο και, κυρίως, από νεαρόκοσμο και φοιτητές. Εκτός από αυτό, ο αληθινός έρωτας, όπως συνέβη και στο «Asi», επηρέασε πάρα πολύ το κοινό, κάτι που συμβαίνει πάντα άλλωστε.
Η κινηματογραφική βιομηχανία στην Τουρκία βρίσκεται σε άνθιση. Πού οφείλεται αυτό;
Εγώ δεν πιστεύω ότι είναι σε άνοδο. Δεν μπορούμε να μιλάμε στην Τουρκία ακόμη ούτε καν για κινηματογραφική βιομηχανία. Σε γενικές γραμμές γυρίζονται ανεξάρτητες ταινίες. Επικρατεί μια σύγχυση. Τα έργα που σημειώνουν εμπορική επιτυχία υποβαθμίζονται, ενώ οι ταινίες Art House εκθειάζονται, μολονότι και στις δύο πλευρές υπάρχουν και τα καλά και τα άσχημα. Και οι δύο κατηγορίες ταινιών έχουν κοινό στόχο, την ανταπόκριση στο κοινό. Επομένως, δεν έχει σημασία αν πρόκειται για ποιοτική ή εμπορική ταινία αφού το κοινό ούτως ή άλλως γνωρίζει τι βλέπει.
Και η αισθητική παίζει μεγάλο ρόλο.
Η Nilgün Öneş με το καστ των ηθοποιών της επιτυχημένης σειράς Hatirla Sevgili (Να θυμάσαι αγάπη μου) με πρωταγωνίστρια την Beren Saat
Αν ο καθένας πάρει στο χέρι του μια κάμερα και τραβάει σωρηδόν και άκριτα εικόνες χρησιμοποιώντας ακαλαίσθητα πλάνα, προχειρογραμμένα σενάρια και κακοδομημένους ρόλους, τότε ο κόσμος θα απομακρυνθεί από τον κινηματογράφο.
Μόνο αν είναι η πρώτη ταινία που σκηνοθετεί κάποιος δικαιολογούνται κάποια λάθη ή τσαπατσουλιές. Μερικές φορές, από αισθητικής πλευράς, μπορούν να βγουν με αγάπη και άποψη πολύ δυναμικές δουλειές, οπότε τότε νιώθω ευτυχισμένη. Όταν παρακολουθείς μια καλή ταινία όμως δεν σημαίνει ότι πάντα θα είναι έτσι.
Όλες οι τουρκικές σειρές κρύβουν δυνατούς έρωτες, αλλά και πολύ πόνο. Πού οφείλεται αυτό στην κουλτούρα του λαού που ακόμη διατηρεί τις «απαγορεύσεις»;
Ο παλιός τουρκικός κινηματογράφος ήταν παρά πολύ μελοδραματικός κι αυτό άρεσε στο κοινό. Στις μέρες μας υπάρχει το κωμικό στοιχείο, ωστόσο, και το μελόδραμα έχει αλλάξει με την πάροδο του χρόνου. Νομίζω πως το σύγχρονο κοινό θέλει να παρακολουθεί ιστορίες πιο ρεαλιστικές, κι αυτό είναι κάτι που δοκιμάζουν αρκετοί στον κινηματογράφο. Η τηλεόραση όμως απευθύνεται σ’ ένα πιο ευρύ κοινό άρα, αναγκαστικά, είναι πιο συντηρητική. Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις μετρήσεις θεαματικότητας. Η επιτυχία των μελοδραματικών σειρών είναι σχεδόν εγγυημένη. Σε ό,τι αφορά στις βαθιά εδραιωμένες απαγορεύσεις, περισσότερο τις νιώθουμε μέσα μας παρά τις βλέπουμε.
H επιτυχημένη σειρά Asi που έκλεψε τις καρδιές εκατομμυρίων τηλεθεατών παγκοσμίως με τους Tuba Tüyüküstün & Murat Yildirim
Είσαστε χρόνια επιτυχημένη σεναριογράφος στην Τουρκία. Πώς όμως ήρθε η στιγμή του «Asi»;
Εργαζόμουν εντατικά στο σίριαλ με τίτλο Hatırla Sevgili.
Η Tomris Giritlioğlu (σκηνοθέτιδα, σεναριογράφος και παραγωγός), η Gül Dirican, η Şebnem Çitak και η Neşe Çehiz (σεναριογράφοι) είχαν αρχίσει να ετοιμάζουν το «Αsi». Αρχικά, ζήτησαν απλά τη συμβουλή μου για το σενάριο.
Φυσικά, αποδέχθηκα την πρότασή τους, μολονότι ήμουν κουρασμένη. Στη συνέχεια, άρχισα να παρίσταμαι στις συναντήσεις για την πλοκή της ιστορίας και τον έλεγχο του σεναρίου κι έτσι βρέθηκα, χωρίς να το καταλάβω, μέσα στη δουλειά.
Ευτυχώς που επέμεινε η Tomris και μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστώ με τόσα αξιόλογα άτομα.
Και, όπως αποδείχτηκε τελικά, όλοι είμαστε πολύ υπερήφανοι γι’ αυτήν τη συνεργασία.
Ποια ήταν η έμπνευση για το σενάριο του «Asi», διότι υπάρχει και μια πολύ δημιουργική επιρροή από το κλασικό μυθιστόρημα της Τζέην Ώστεν «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη».
Πράγματι, η Tomris εμπνεύστηκε την ιδέα για το «Asi» από το βιβλίο «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη» της Τζέην Ώστεν. Δική της ιδέα ήταν και το να γυριστούν σημαντικές σκηνές στο φυσικό τοπίο της Αντιόχειας, αφού είναι και η πόλη από την οποία κατάγεται η ίδια. Καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, ηθοποιοί και συνεργείο διέμειναν στην πόλη και πολλοί νοίκιασαν εκεί και σπίτια. Ήταν ωραίο να ζεις μακριά από τη μεγαλούπολη, όλοι το ευχαριστήθηκαν. Φυσικά, καθοριστική ήταν και η συμβολή του σκηνοθέτη Cevdet Mercan και του σκηνογράφου Naz Eray.
Πώς ερμηνεύετε την ασύλληπτη και συνεχιζόμενη επιτυχία της σειράς παγκοσμίως, επιτυχία που αποδείχθηκε περίτρανα και με τη δεύτερη θέση στα διεθνή τηλεοπτικά βραβεία του Μόντε Κάρλο το 2011;
Το να εμφανιστεί μια δουλειά και να αγαπηθεί σημαίνει ότι πρωτίστως την αγάπησαν όλοι όσοι συμμετείχαν σ’ αυτήν. Αν κάποιος από τους συντελεστές χάσει την πίστη του, η αίσθηση αυτή μεταδίδεται σε όλους τους υπόλοιπους σαν κολλητική ασθένεια. Πολλές φορές, ένα σενάριο είναι καλό μα δεν έχει ζωντάνια. Άλλες πάλι συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή το σενάριο είναι κακό.
Monte Carlo 2011
Έτσι, ακόμη κι αν η παραγωγή είναι αξιόλογη, η συγκεκριμένη σειρά ενδέχεται να μην πάει καλά, και τότε ούτε ο καλύτερος ηθοποιός δεν μπορεί να τη σώσει. Ενίοτε, όλα συνδυάζονται τέλεια. Αλλά ούτε αυτό φτάνει, αφού και οι θεαματικότητες να είναι καλές και η όλη η δουλειά να πηγαίνει ρολόι, στο τέλος μπορεί να μη λάμψει. Γιατί κανείς δεν γνωρίζει ότι χρειάζεται ένα μαγικό ραβδί, το οποίο όμως δεν υπάρχει πάντα. Στο «Asi» όλα αυτά τα στοιχεία ήρθαν κι έδεσαν. Και τελικά επιβεβαιώθηκε και η θεωρία για το μαγικό ραβδί. Η εμπειρία στο Μόντε Κάρλο ήταν πολύ σημαντική για όλους. Μεταβήκαμε εκεί σαν μία ομάδα και πήραμε μέρος στη βράβευση.
Την Tuba μάλιστα την κάλεσε προσωπικά ο πρίγκιπας Αλβέρτος στο τραπέζι του κι έφαγε μαζί του. Στο ίδιο τραπέζι ήταν καλεσμένοι και οι διάσημοι Αμερικανοί ηθοποιοί William Macy και Felicity Huffman οι οποίοι έδωσαν και βραβεία, όπως και ο Murat με την Tuba. Βρεθήκαμε στη σκηνή μαζί με τα αστέρια των σήριαλ απ’ όλο τον κόσμο.
Τι έκανε το σενάριο τόσο απλό και συνάμα τόσο αληθινό και ανθρώπινο;
Η δύναμη του έρωτα στο αγνό τοπίο της φύσης. Για μένα, σημαντική ήταν και η συμβολή της ίδιας της Αντιόχειας με την ιστορία της, τη συμπεριφορά των ανθρώπων της, τα έθιμα, τη θέση της πάνω στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία, τα τοπικά ονόματα που δανειστήκαμε για τους πρωταγωνιστές μας, όπως το Asi Nehri, τα φαγητά της , τον πολιτισμό της και, φυσικά, τη ζεστασιά των ανθρώπων της Ανατολής. Οι σεναριογράφοι επισκεφθήκαμε ως ομάδα την Αντιόχεια όπου περιπλανηθήκαμε, αφουγκραστήκαμε, παρατηρήσαμε, κι ό,τι άγγιξε την καρδιά μας το κάναμε σενάριο. Η πόλη αυτή διευκόλυνε πολύ το έργο μας.
Σε μια εποχή που πουλά το σεξ και η βία παντού, και δη στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, θεωρείτε τολμηρή την απόφασή σας να γράψετε για γνήσια ανθρώπινα συναισθήματα όπως τον βαθύ έρωτα, την ειλικρινή φιλία, την πολύτιμη οικογενειακή αγάπη, αλλά και σημαντικές ηθικές αξίες και αρχές;
Δεν πιστεύω ότι είναι ζήτημα τόλμης. Ένας συγγραφέας γράφει ό,τι συλλέγει. Από την ημέρα που γεννιόμαστε συλλέγουμε γνώσεις και συναισθήματα. Μετά από ένα διάστημα βέβαια, όλα αυτά γίνονται κτήμα μας και καθοδηγούν τις επιλογές μας. Τι θέλουμε να διαβάσουμε; Πώς βλέπουμε τη χώρα που ζούμε; Πώς βλέπουμε τη ζωή; Πόσο κοντά είμαστε με τους ανθρώπους; Επίσης, αντανακλώνται και σε άλλες δραστηριότητές μας. Όταν γράφετε, παρακολουθείτε τον εσωτερικό σας κόσμο. Στην πραγματικότητα, όταν γράφετε μπορείτε να αλλάξετε ακόμη κι αυτόν. Γι’ αυτό για μένα το γράψιμο είναι συνάμα θεραπεία και δράση. Όσο αλλάζετε εσείς, αλλάζει και ο τρόπος γραφής. Έτσι, ο βαθύς έρωτας, η ειλικρινής φιλία, η αγάπη προς την οικογένεια, η ηθική, το μίσος, το σεξ, η βία, γενικά όλα τα συναισθήματα, όλες οι καταστάσεις, είναι πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Ό,τι κι αν επιλέξετε, καθορίζει τις προτεραιότητες και τις ικανότητες σας.
Σας ζήτησαν ποτέ ο σκηνοθέτης ή οι ηθοποιοί να αλλάξετε, να αφαιρέσετε ή να προσθέσετε σκηνές;
Όχι, αλλά για να γυριστεί μια τεχνικά δύσκολη σκηνή που έχω γράψει, έχει τύχει να κάνω κάποιες αλλαγές προκειμένου να διευκολύνω τη δουλειά του συνεργείου και των τεχνικών.
Η θέση του σεναριογράφου πόσο ισχυρή είναι στην Τουρκία;
Νομίζω ότι τώρα τελευταία άρχισαν να καταλαβαίνουν την αξία του. Έχω διατελέσει πρόεδρος της Ένωσης Σεναριογράφων της Τουρκίας οπότε μου δόθηκε η ευκαιρία να δω από κοντά τα προβλήματα των σεναριογράφων στην Τουρκία και σε άλλες χώρες. Γνωρίζετε ότι τα τουρκικά σήριαλ διαρκούν πάνω από 90 λεπτά. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό. Πριν από δύο χρόνια, με στόχο τη μείωση της διάρκειας των σήριαλ σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα, απευθύναμε προσκλητήριο ως Ένωση Σεναριογράφων προς τους ηθοποιούς, και σε όσους εργάζονται σ’ αυτό τον τομέα, ώστε να αναλάβουμε κοινή δράση. Το θέμα μας ήταν «Εγχώρια Σήριαλ Υπερβολικά Μεγάλης Διάρκειας».
Επιτέλους, σεναριογράφοι, ηθοποιοί, και όλα τα τηλεοπτικά συνεργεία γίναμε μια γροθιά. Δημιουργήθηκε ντόρος αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Διότι αυτό που γράφουμε εμείς κάθε εβδομάδα είναι μια κινηματογραφική ταινία 90 λεπτών. Στην ουσία, πασχίζουμε για το ακατόρθωτο. Και δεν είναι αυτό το μοναδικό μας πρόβλημα. Δεν κατέχουμε καν τα στοιχειώδη δικαιώματα μας, αφού ο νόμος περί πνευματικών δικαιωμάτων δεν εφαρμόζεται.
Σκεφτείτε ότι δεν εισπράττουμε καν τα δικαιώματά μας από την προβολή των έργων μας στην Τουρκία και στα άλλα κράτη. Σας βεβαιώνω ότι το «Asi» είναι το δεύτερο σε θεαματικότητα σίριαλ σε όλο τον κόσμο κι όμως εμείς δεν έχουμε πάρει δεκάρα. Σ’ αυτό το θέμα, η Τουρκία βρίσκεται ακόμη στη λίθινη εποχή. Η ερώτησή σας αφορούσε στη δύναμη των σεναριογράφων, σωστά; Τι μπορούμε να πούμε λοιπόν μετά από αυτή την κατάσταση;
Οι πρωταγωνιστές του Asi…
Υπήρχαν σκηνές κι εξελίξεις που θα θέλατε, εκ των υστέρων, ως απλώς θεατής, να αλλάξετε;
Πολλές φορές. Όπως σας είπα, στα 90 λεπτά μας ξεφεύγουν αρκετά πράγματα. Με την αγωνία να τελειώσει η εργασία, δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα. Ήταν φορές που παρακολουθούσα έργα μου και σκηνές από την τηλεόραση κι ήθελα να κρυφτώ κάτω από το τραπέζι.
Ποιοι ήταν οι πιο αγαπημένοι σας χαρακτήρες στη σειρά;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, είναι τα παιδιά μου, τους αγαπώ όλους πολύ.
Στην Τουρκία όπου συνηθίζεται το άσχημο τέλος σε δραματικές σειρές, πώς αποτολμήσατε ένα ευτυχές τέλος που εκτιμήθηκε και ιδιαιτέρως από το κοινό;
Κάποιες σειρές έχουν τέλος πικρό και κάποιες άλλες χαρούμενο. Εμείς θελήσαμε η Asi και ο Demir, όπως κι οι υπόλοιποι χαρακτήρες, να ζήσουν ευτυχισμένοι. Κι ήταν ομόφωνη απόφαση. Δεν νομίζετε πως υπέφεραν αρκετά;
Γνωρίζετε ότι ο Murat Yildirim βραβεύτηκε ως ο καλύτερος νέος ηθοποιός για το 2012 από τα Διεθνή Βραβεία Giuseppe Sciacca στο Βατικανό. Η βάση για να τον γνωρίσουν ευρύτερα αποτέλεσε το σήριαλ «Asi», ναυαρχίδα των τουρκικών σήριαλ στον κόσμο και, φυσικά, και το ταλέντο του. Πώς αισθάνεστε γι’ αυτό και για την επιτυχία του Murat;
Βατικανό 2012. Ο Murat Yildirim βραβεύεται ως ο καλύτερος νέος ηθοποιός για το 2012 από τα Διεθνή Βραβεία Giuseppe Sciacca. Το βραβείο του το παραδίδει η διάσημη Ιταλίδα ηθοποιός Emanuela Tittocchia
Ο Murat είναι ένας άνθρωπος τον οποίον αγαπώ πολύ και ως ηθοποιό και ως φίλο. Έχει ένα εξαιρετικά εκφραστικό πρόσωπο με το οποίο μπορεί να αποδώσει τα συναισθήματά του πολύ εύκολα, είναι απλός και αληθινός. Επιπλέον, επενδύει στην ηθοποιία. Παίρνει τη δουλειά του πολύ σοβαρά. Έχει μεγάλο δρόμο μπροστά του και θα λάβει μέρος σε πολλές και σημαντικές δουλειές. Πιστεύω πως θα γίνει ακόμη πιο επιτυχημένος.
Ποιο είναι το περιστατικό που θυμάστε περισσότερο από τη συνεργασία σας με τους πρωταγωνιστές του «Asi»;
Όταν είχαμε πάει στην Αντιόχεια για έρευνα, τον περισσότερο χρόνο μας τον περάσαμε με τους ηθοποιούς στα γυρίσματα των εξωτερικών χώρων, δηλαδή, στα σπίτια των οικογενειών. Ήταν ένας θαυμάσιος τόπος που απλωνόταν ως τη Συρία. Όλοι δούλευαν με αποφασιστικότητα, με αγάπη και με τέλεια αρμονία και, φυσικά, όλα αυτά τα συναισθήματα περνούσαν και στη δουλειά τους. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πώς συμπλήρωνε ο ένας τον άλλον, ο ενθουσιασμός τους, η αλληλοβοήθεια που υπήρχε μεταξύ τους.
Θα ξαναγράφατε ένα νέο σενάριο με πρωταγωνιστές το θρυλικό και εξαιρετικά επιτυχημένο ζευγάρι του “Asi” Tuba Büyüküstün και Murat Yildirim;
Βεβαίως, γιατί όχι; Αγαπώ πολύ και τους δύο και ως ηθοποιούς και ως ανθρώπους. Ακόμη πιο σημαντικό είναι πως μαζί βρίσκονται σε τέλεια αρμονία κι είναι και πολύ καλοί στη δουλειά τους.
Πιστεύετε πως ο πολιτισμός μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ δύο λαών με βεβαρημένο ιστορικό παρελθόν;
Το πιστεύω με όλη μου την καρδιά, όπως πιστεύω και ότι η πολιτιστική επαφή κι επικοινωνία αλλάζει τον κόσμο προς το καλύτερο. Παλιότερα, η κόρη μου δέχτηκε μια πρόσκληση για να συμμετάσχει σε μια κοινή έκθεση στην πόλη Πίζα της Ιταλίας, όπου έμεινε κι εργάστηκε για περίπου ενάμιση μήνα. Συγκατοίκησε με δύο Ελληνίδες, αγάπησαν πολύ η μία την άλλη, πέρασαν καταπληκτικά, δημιούργησαν μαζί. Αργότερα, η κόρη μου τις επισκέφθηκε στην Αθήνα και οι φίλες της ήρθαν στην Κωνσταντινούπολη, ακόμη διατηρούν επαφή. Το πολιτιστικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον έφερε κοντά αυτούς τους νέους ανθρώπους. Ο κόσμος πρέπει να κυβερνηθεί από ανθρώπους του πολιτισμού.
Πώς σκεφτήκατε να γράψετε ένα τόσο παρακινδυνευμένο σενάριο, όπως των «Πληγών του Φθινοπώρου» (Guz Sancisi), γνωρίζοντας ότι ενδεχομένως να προκαλούνταν αντιδράσεις;
Κατά τη γνώμη μου, αυτή στην οποία αξίζουν συγχαρητήρια είναι η Tomris Giritlioğlu. Ήθελε πολύ να γυριστεί αυτό το βιβλίο σε ταινία και περίμενε αρκετό καιρό. Είχαμε μόλις τελειώσει μια κουραστική δουλειά, τη σειρά Hatırla Sevgili. Με τον Etyen Mahçupyan είχαν σημειώσει αρκετή πρόοδο πάνω στο σενάριο και, κάποια στιγμή, μου ζήτησε να συμμετάσχω κι εγώ στην ομάδα. Έτσι, ξεκινήσαμε από την αρχή. Η περίοδος συνεργασίας μας ήταν δύσκολη, αλλά αρμονική, και το αποτέλεσμα μας ευχαρίστησε όλους.
Πώς κάνατε έρευνα για το σενάριο της συγκεκριμένης ταινίας; Μιλήσατε με ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα της εποχής εκείνης και από τις δύο πλευρές;
Πράγματι, οι μαρτυρίες είναι πολύ σημαντικές, όπως και τα βιβλία, τα ντοκιμαντέρ, οι φωτογραφίες από εκείνη την περίοδο, αλλά και τα αποσπάσματα από εφημερίδες και, φυσικά, ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου ‘’Πληγές του Φθινοπώρου’’, ο Yılmaz Karakoyunlu… Κοντολογίς, είχαμε πολύ υλικό στα χέρια μας.
Beren Saat & Murat Yildirim στην ταινία “Πληγές του Φθινοπώρου”
Τι αίσθηση άφησε η ταινία στο τουρκικό κοινό;
Έκανε μεγάλη εντύπωση σ’ ένα κομμάτι θεατών και χάρηκαν που ανοίχτηκε μια σελίδα της ιστορίας η οποία παρέμενε κλειστή. Σαφώς, τέτοιες δουλειές αναπόφευκτα προκαλούν αντιδράσεις. Το ίδιο συνέβη και μ’ εμάς. Αλλά το είχαμε αποτολμήσει ήδη. Η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη με γεγονότα ντροπής. Όλες οι χώρες έχουν αίμα στα χέρια τους. Τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία έχουν δημιουργηθεί μη κυβερνητικές οργανώσεις με σκοπό ακριβώς να μην περάσουν τέτοια γεγονότα στη λήθη.
Για παράδειγμα, φέτος, στη μέρα μνήμης του Hrant Dink (Τούρκος δημοσιογράφος και συγγραφέας αρμενικής καταγωγής που δολοφονήθηκε το 2007) συγκεντρώθηκε ένα πλήθος τόσο μεγάλο όσο και την πρώτη φορά. Αυτό μας δίνει ελπίδες, διότι πλέον γνωρίζουμε ότι μπορεί μεν οι κυβερνήσεις των χωρών να συνεχίζουν να γράφουν την επίσημη ιστορία όπως τους συμφέρει, αλλά υπάρχουν γεγονότα στο παρελθόν τα οποία δεν γράφτηκαν, δεν μπόρεσαν να γραφτούν. Ακόμη και στις ημέρες μας δεν μπορούν να γραφτούν. Χάρη στις μη κυβερνητικές οργανώσεις όμως θα περάσουν στην ιστορία.
Yπήρξαν επεμβάσεις στο σενάριο οι οποίες το άλλαξαν σημαντικά;
Σκέφτηκα και δεν βρήκα ένα σημείο που να άλλαξε χωρίς τη θέληση μας. Είχαμε ένα βιβλίο στα χέρια μας και δεν βγήκαμε πολύ εκτός. Επιπλέον, προσθέσαμε κι έναν πολιτικό χαρακτήρα. Το βιβλίο ήταν πολύ πυκνό όσον αφορά στα γεγονότα για να μπορέσουμε να το χρησιμοποιήσουμε ως σενάριο. Αν παραλείψαμε κάποια στοιχεία το κάναμε λόγω τεχνικών δυσκολιών και όχι
εξαιτίας των πιέσεων.
Πόσο ικανοποιημένη νιώσατε από το αποτέλεσμα;
Ελάχιστα… Πρέπει να γυρίζονται περισσότερες ταινίες τέτοιου ύφους. Αυτή η ταινία εκφράζει τη δική μας οπτική γωνία. Μια άλλη ομάδα ίσως να έβλεπε τα γεγονότα από εντελώς διαφορετικό πρίσμα και να παρουσίαζε λεπτομέρειες τις οποίες δεν είδαμε εμείς.
Όταν ήρθατε Ελλάδα ποια εντύπωση αποκομίσατε από το ελληνικό κοινό;
Είδα πως ενθουσιάστηκαν πολύ, συγκινήθηκαν πολύ. Υπήρξαν άνθρωποι που δάκρυσαν, που έκλαψαν, που είχαν υπάρξει μάρτυρες των γεγονότων. Υποθέτω πως γι’ αυτούς ήταν ένα αρκετά επίπονο θέαμα. Ήταν πολύ συναρπαστικές μέρες και για εμάς.
Aθήνα: Οι πρωταγωνιστές Beren Saat, Murat Yildirim, Belçim Bilgin, η παραγωγός, σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος Τomris Giritlioğlu και η σεναριογράφος Νilgün Οneş
Η Beren Saat και ο Murat Yildirim έδωσαν συνεντεύξεις. Η φιλοξενία ήταν υπέροχη. Το βράδυ της δεξίωσης, το κρητικό εστιατόριο που μας πήγαν την επόμενη μέρα… όλα ήταν καταπληκτικά. Γυρίσαμε κουβαλώντας πολύ όμορφες αναμνήσεις. Χρόνια πριν, με την κόρη μου και την αδελφή μου, είχαμε κάνει το γύρο της Ελλάδας και των νησιών με αυτοκίνητο. Κι εκείνη η εκδρομή, θυμάμαι, ήταν καταπληκτική.
Έχετε κάποιες αγαπημένες ταινίες από τον παγκόσμιο κινηματογράφο;
Πολλές. Οι ταινίες των Michael Haneke, Tom Tykwer, Tod Solondz, Pedro Almοdóvar, Robert Altman, Ang Lee, Jim Jarmush, για παράδειγμα. H ταινία του Thomas Winterberg, ‘’Festen’’, η τελευταία ταινία του Paul Thomas Anderson, το ” The Master”, και ειδικά η αξέχαστη ερμηνεία του Joaquin Phonenix είναι οι πρώτες που μου έρχονται στο νου.
Πώς γράφετε συνήθως, ακολουθείτε κάποια συγκεκριμένη μέθοδο ή διαδικασία;
Αρχικά πρέπει να υπάρχει κάτι που να με ενθουσιάζει, ώστε να παρακινηθώ να γράψω μια ιστορία. Για παράδειγμα, ένα μουσικό κομμάτι, ένα γεγονός, ένας άνθρωπος, μια κατάσταση, μια ανάμνηση…Έτσι, αρχίζει να μορφοποιείται το σενάριο. Μετά, έρχεται η σειρά των χαρακτήρων. Όταν δουλεύω πάνω στις λεπτομέρειες τους, η βασική ιστορία εμπλουτίζεται.. Μετά, αφού σχηματιστούν οι ιστορίες του παρελθόντος και του μέλλοντος, τα χαρακτηριστικά, οι συναισθηματικές καταστάσεις όλων των χαρακτήρων, ξεκινώ να δουλεύω την ανάπτυξη του σεναρίου.
Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η πιο σημαντική φάση του σεναρίου όπου το περιεχόμενό του γράφεται ως κείμενο σύμφωνα με τη σκηνική σειρά. Μετά από μια καλή ανάπτυξη σεναρίου, ο καθένας μπορεί να γράψει διαλόγους, αλλά μια κακή ανάπτυξη πυροδοτεί αλυσιδωτές καταστροφές. Η ανάπτυξη σεναρίου λειτουργεί σαν ένας χάρτης που μας δίνει τη δυνατότητα να διακρίνουμε με σαφήνεια τα δομικά λάθη. Διότι οι επιτηδευμένοι διάλογοι μπορεί να μας μαγεύουν αλλά στη σκηνή να μην υπάρχει κανένα νόημα. Οι αδυναμίες φαίνονται μόνο στην ανάπτυξη σεναρίου. Τη γράφω και την ξαναγράφω δεκάδες φορές ώσπου να λάβει την τελική μορφή της και ακολούθως την παρουσιάζω στο κοινό. Μετά έρχεται η σειρά των διαλόγων.
Ποια ήταν η πιο χρήσιμη συμβουλή που σας έδωσαν ποτέ για τη δουλειά σας;
Μη λες ποτέ : «Έμαθα τη δουλειά, την ξέρω» ! Πρόκειται για μια πολύτιμη συμβουλή την οποία δίνω κι εγώ με τη σειρά μου στους νέους σεναριογράφους, αφού το να γράφεις σενάριο είναι σαν να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί. Ο άνθρωπος, ανά πάσα στιγμή, έρχεται αντιμέτωπος με τον κίνδυνο να μη βλέπει τα λάθη του, μαγεμένος καθώς είναι από την ίδια την ιδέα του. Βασικά, η γοητεία της δουλειάς προέρχεται από την άγνοια της. Κάθε σενάριο είναι μια ξεχωριστή περιπέτεια, και ποτέ δεν έχουμε απόλυτες πληροφορίες σχετικά με το αποτέλεσμά του. Γι’ αυτόν το λόγο, κατά τη γνώμη μου, το σενάριο μοιάζει με ποίημα: δεν τελειώνει ποτέ. Βέβαια, κάποια στιγμή, είμαστε αναγκασμένοι να δώσουμε ένα τέλος.
Έχει ακουστεί πως θα γράψετε το σενάριο για μια καινούρια ταινία της Tomris Giritlioğlu, παραγωγού του «Asi», με πρωταγωνίστρια την Tuba Büyüküstün, μπορείτε να μας αποκαλύψετε αν ισχύει κάτι τέτοιο;
H ηθοποιός Tuba Büyüküstün
Όντως εργάζομαι πάνω σ’ ένα τέτοιο σενάριο. Στις 2 Ιουλίου του 1993, στη Σίβας, για την τελετή μνήμης του βάρδου Pir Sultan Abdal, μια ομάδα επισκεπτών (ανάμεσα τους ήταν και ο διάσημος συγγραφέας Aziz Nesin) διέμενε στο ξενοδοχείο Madımak. Ακραίοι Ισλαμιστές έκαψαν το ξενοδοχείο. 33 άνθρωποι οι οποίοι ήταν βάρδoι, διανοητές, συγγραφείς, καθώς και δύο υπάλληλοι του ξενοδοχείου, πέθαναν από ασφυξία ή κάηκαν.
Το σενάριο για το οποίο ρωτάτε σχετίζεται με αυτά τα γεγονότα, αλλά πρέπει πρώτα να εργαστώ πολύ πάνω σ’ αυτό, διότι η ιστορία είναι αρκετά σκοτεινή. Όσο κι να φαίνεται ότι είναι πράξη των ακραίων Ισλαμιστών, εννοείται πως πίσω από τα γεγονότα κρύβονται άλλες δυνάμεις.
Ως τελευταία πινελιά σε αυτήν τη συνέντευξη, ποιος θα ήταν ο επίλογος;
Σας ευχαριστώ πολύ που με βρήκατε και πραγματοποιήσατε αυτή τη συνάντηση. Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα τηλεφωνικώς και μέσω αλληλογραφίας. Πιστεύω ότι οι δυο λαοί μας μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, έχουν κοινά συναισθήματα, κοινές συνήθειες, έως και κοινά φαγητά. Γι’ αυτόν το λόγο, όταν βρισκόμαστε μαζί, ταιριάζουμε σαν συγγενείς. Η αλήθεια είναι ότι οι λαοί μεταξύ τους δεν έχουν πρόβλημα, οι κυβερνήσεις δημιουργούν τα προβλήματα.
Με την ευχή να ζούμε όλοι μαζί εν ειρήνη , σας στέλνω θερμούς χαιρετισμούς από την Κωνσταντινούπολη.
Συνέντευξη: Βίκυ Μπαφατάκη & Θεοδώρα Δαρβίρη
Μετάφραση από την Τουρκική γλώσσα: Μπαχάρ Σαπουντζή – Ακί, Σερκάν Χατίπ, Ζεϊνέπ Αλμπαϊράκ – Βέρμπης, Σταθάκης Αρβανίτης
Ιανουάριος 2013
Μου αρέσει αυτό:
Like Φόρτωση...
Σχετικά
