Search

“Στιγμές” από τον Γιώργο Κράλλη… 3D Animator – Motion Graphics

Γεννήθηκα στη Χαλκίδα και μεγάλωσα στην Ξάνθη. Το 2001 αποφοίτησα από το τμήμα γραφιστικής στο ΙΕΚ Τριανδρίας στη Θες/νίκη. Παράλληλα ασχολήθηκα με το 3D animation, κάτι που κάνω μέχρι και σήμερα σε επαγγελματικό επίπεδο. Πριν από 3 χρόνια ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις παραγωγές βίντεο, κάτι που έχω εντάξει στις επαγγελματικές μου υπηρεσίες. Οι δουλειές μου έχουν δημοσιευθεί σε δεκάδες ιστοσελίδες αλλά και περιοδικά τόσο του εξωτερικού όσο και της Ελλάδας, του καλλιτεχνικού χώρου. Έχω λάβει μέρος σε 2 παγκόσμιους διαγωνισμούς 3D art κερδίζοντας και τις 2 φορές το 3ο βραβείο. Από το 2010 μέχρι και σήμερα διατηρώ τη δική μου εταιρεία, την Polygnome, η οποία προσφέρει υπηρεσίες γραφιστικής, 3D.

Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου..

Αν και λένε πως στο διάστημα μεταξύ 1-3 χρόνων δεν έχουμε αναμνήσεις, η δική μου έρχεται από εκείνο το διάστημα. Θα ήμουνα κάπου 1.5 ετών όταν παίζαμε με τον αδελφό μου στο σπίτι μας με ένα τεράστιο μπαλόνι. Κάποια στιγμή το μπαλόνι έσκασε. Το μπαμ, εκτός του ότι ήταν πολύ δυνατό, ήταν και το πρώτο που άκουγα στη ζωή μου. Πήρα τέτοια τρομάρα κι έτσι θέλοντας και μη, έγινε η πρώτη μου ανάμνηση.

Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο..

Πρώτη δημοτικού και χτυπάει το κουδούνι για να μπούμε στην τάξη μετά από διάλειμμα, Τότε για κάποιο λόγο τρέχαμε σαν παλαβά, για το ποιος θα μπει πρώτος στην τάξη, λες και θα κερδίζαμε κάτι αν το καταφέρναμε. Μπαίνω εγώ λοιπόν πρώτος και για κάποιο λόγο ένα πόστερ με 2 μικρά γατάκια που είχαμε κρεμασμένο στον τοίχο της τάξης μας, είχε φύγει το ένα του καρφί και κρεμόταν μόνο από το άλλο. Τότε μπαίνουν και οι υπόλοιποι συμμαθητές μου μαζί και η δασκάλα, η οποία με το που βλέπει το πόστερ κατευθείαν ρωτάει ποιος το έκανε. Ξαφνικά όλη η τάξη χωρίς καθόλου σκέψη δείχνει εμένα μιας και ήμουνα ο πρώτος που μπήκε. Έφαγα δυο ψιλές, γιατί τότε οι δάσκαλοι το είχανε εύκολο το τράβηγμα του αφτιού και τη σφαλιαρίτσα οι οποίες λογικά θα πρέπει να ήταν και δυνατές, ώστε να αποτελούν μια από τις πιο αξέχαστες στιγμές στο σχολείο.

Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου…

Το θέμα είναι πως δεν αποκάλυπτα τις ζαβολιές μου. Έκανα τόσες πολλές κι έτσι μετά από αρκετές τιμωρίες που έφαγα, ανέπτυξα αμυντικές τεχνικές ώστε να τη βγάζω καθαρή.

Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή…

Πέμπτη δημοτικού και παίζουμε μπάλα με αντίπαλο σχολείο. Οι αγώνες με αντίπαλα σχολεία είχανε τότε τεράστια ένταση. Εγώ δεν ήμουν και από τα πιο διαδεδομένα παιδιά που θα έβαζε κάποιος στην ομάδα του και γενικά σε τέτοιους αγώνες δεν με βάζανε σχεδόν ποτέ να παίξω. Εκείνη τη μέρα όμως λόγω απουσίας ενός συμμαθητή, μπήκα εγώ στη θέση του. Κατάφερα και έβαλα 2 γκολ χαρίζοντας στην τάξη μου τη νίκη. Όλη την υπόλοιπη μέρα τα παιδιά φώναζαν το όνομα μου. Πώς να μην σου μείνει αξέχαστη μια τέτοια στιγμή?

Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι…

Κι αυτό πάλι στο δημοτικό ήτανε. Ζήτημα να ήμουνα 7-8 χρόνων για ένα κοριτσάκι το οποίο δεν έχω την παραμικρή ιδέα που βρίσκεται και αν βρίσκεται γενικώς κάπου. Συνέβη τότε κι έμεινε εκεί.

Μια στιγμή ‘αφόρητης τρέλας’

Πολλές τέτοιες στιγμές, ποια να πρωτοθυμηθώ…

Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου

Σίγουρα η πρώτη μου συναυλία με το συγκρότημα που έπαιζα τους «Ψόφιους Κοριούς». Ήμουνα ο μπασίστας του συγκροτήματος και τότε η ροκ σκηνή γενικά, ήτανε στα καλύτερά της. Πριν ενταχθώ στο δυναμικό της μπάντας, ήμουν κάποιος που απλά έπαιζε μπάσο μόνος του στο σπίτι του καθαρά για λόγους προσωπικής τρέλας με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Έτσι όταν μου έγινε η πρόταση από τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας, η χαρά μου ήταν μεγάλη μιας και το συγκρότημα είχε κάνει ήδη πολύ μεγάλο όνομα σε όλη τη χώρα με συμβόλαια, ραδιοφωνικές επιτυχίες, συναυλίες και άλλα τέτοια. Εκτός από χαρά όμως όλο αυτό μου έβγαζε και άγχος. Που πάω να μπλέξω εγώ σε κάτι τέτοιο? Θα έπρεπε από εκεί που έπαιζα καθαρά για εμένα μόνος μου στο σπίτι, να εμφανίζομαι σε μεγάλες συναυλίες. Για να με ξεαγχώσουν κάπως τα παιδιά μου είπανε πως η πρώτη μας συναυλία θα είναι κάπως χαλαρή. Η πρώτη συναυλία μαζί τους, έγινε στο Camel, το μεγαλύτερο ροκάδικο της Αθήνας σε ένα κοινό 2000 ατόμων. Θυμάμαι όμως παρόλο το άγχος, ότι το χαρήκαμε τόσο πολύ είχαμε τέτοια ένταση και το απόλαυσε και ο κόσμος που ήρθε να μας ακούσει. Από τότε δεν ξαναπίστεψα κανέναν τους για τις συναυλίες που ακολούθησαν.

Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για (π.χ. σπουδές…..)

Ήτανε το 2000 όπου είχα ξεκινήσει τις σπουδές μου στο ΙΕΚ Ξάνθης στο τμήμα γραφιστικής. Παράλληλα όμως ως μέλος του συγκροτήματος τους ψόφιους κοριούς και με τα υπόλοιπα μέλη του, φοιτώντας και αυτοί στην Ξάνθη, κάναμε τις συναυλίες μας σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Όμως, κάποια στιγμή οι σπουδές τους τελείωσαν και έπρεπε να γυρίσουν ο καθένας στην πόλη του. Έτσι πήραμε την απόφαση να φτιάξουμε μια κοινή έδρα και να μείνουμε στην ίδια πόλη όλοι μαζί, κάτι που θα βοηθούσε πολύ και στην μετέπειτα καριέρα μας ως μουσικοί. Έτσι πήρα μεταγραφή για το ΙΕΚ Θεσσαλονίκης στην Τριανδρία όπου έμεινα για τα επόμενα 2 χρόνια μέχρι να  αποφοιτήσω.

Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια…

Τα φοιτητικά μου χρόνια στη Θες/νίκη τα πέρασα με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας με τα οποία ήμασταν και συγκάτοικοι. Οι πιο ωραίες στιγμές είναι από εκείνες τις εποχές, όπου ηχογραφούσαμε τον 2ο μας δίσκο και ερχόμασταν συνέχεια σε επαφή με καλλιτέχνες από τη μουσική σκηνή ολόκληρης της χώρας. Επίσης στιγμές από τα πολλά πάρτι που συνήθιζα να πηγαίνω με την παρέα μου. Σχεδόν σε όλα από αυτά περνούσαμε υπέροχα μέχρι το πρωί.

Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με τα βίντεο..

Κάποια πράγματα τα κυνηγάς για αν σου έρθουν και κάποια άλλα σου έρχονται από μόνα τους. Έτσι ακριβώς συνέβη και με τα βίντεο. Ήταν κάτι που μου ήρθε εντελώς τυχαία, όταν με επισκέφθηκαν στο γραφείο μου τα μέλη ενός συγκροτήματος, τα οποία είχαν τραβήξει πλάνα με δικές τους κάμερες και από εμένα ήθελαν να κάνω απλά το μοντάζ (editing) Οι γνώσεις μου τότε ήτανε πολύ περιορισμένες επάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο μιας και ζήτημα να είχα κάνει μία μόνο δουλειά και αυτή για προσωπικό λόγο.

Οι πρώτες στιγμές στο χώρο του βίντεο.

Σε συνέχεια λοιπόν της προηγούμενης ερώτησης, τα πράγματα πήγαν ανέλπιστα καλά. Μου άρεσε τόσο πολύ που ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο project κι έτσι αμέσως μετά άρχισα να ψάχνομαι για το πώς θα μπορούσα να το κάνω μόνος μου όλο αυτό. Ποια είναι η κατάλληλη κάμερα, ποιος ο κατάλληλος εξοπλισμός, διάφορους τρόπους για το πώς θα μπορούσα να βελτιώσω τις κινήσεις μου με την κάμερα, την ποιότητα των πλάνων, τα χρώματα στο μοντάζ, την αισθητική που θα έβγαζαν τα βίντεο ως τελικό προϊόν, και διάφορα άλλα τέτοια. Από τότε και μέχρι σήμερα μαθαίνω συνέχεια, ακούω γνώμες για το πώς μπορώ να βελτιωθώ. Δεν μπορώ να πω πως έχω φτάσει στο επίπεδο που θα ήθελα ακόμα, αλλά ξέρω, αυτό είναι και λίγο ουτοπικό.

Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία (όχι απαραίτητα επιτυχίας… μπορεί να είναι η στιγμή που σε ολοκληρώνει)

Ξεκάθαρα θα μπορούσα να πω πως η στιγμή αυτή προέρχεται από προσωπικά projects και όχι από δουλειές πελατών. Όπως είπα και στο βιογραφικό μου, εκτός από παραγωγός βίντεο είμαι και επαγγελματίας της βιομηχανίας 3D. Κατά καιρούς γινόντουσαν διαγωνισμοί 3D art με συμμετοχές τεράστιων ονομάτων από όλο τον κόσμο. Πολλοί από τους συμμετέχοντες προερχόμασταν από τον χώρο του κινηματογράφου, διαφημιστικών παραγωγών αλλά και παιχνιδιών. Αποφάσισα να λάβω μέρος σε δύο από αυτούς τους διαγωνισμούς. Το γεγονός πως και στους δύο κατάφερα να πάρω την τρίτη θέση ανάμεσα σε χιλιάδες συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο, κι έτσι να ακουστεί η Ελλάδα και συγκεκριμένα η Ξάνθη, με έκανε να νιώσω σχεδόν έτσι όπως ένοιωσα με τα 2 γκολ που είχα βάλει όταν έπαιζα για την τάξη μου.

Στιγμές ενός ταξιδιού…

Αμαρτωλή ιστορία. Είμαι ο τύπος που κανένα group δεν θα ήθελε να έχει μαζί του. Σαν πάρω την κάμερα και ξεχυθώ στους δρόμους οποιουδήποτε μέρους και αν επισκεφθώ, χάνομαι στην κυριολεξία. Σχεδόν σε όλες τις στιγμές από τα ταξίδια μου θυμάμαι τους υπεύθυνος των groups να με ψάχνουν και έναν έκδηλο εκνευρισμό στα πρόσωπα των μελών των groups. Ότι και να γίνει όμως, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Σκοπεύω να παραμείνω έτσι και ας χαθώ.

Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο…

Έχω γνωρίσει πολλούς σημαντικούς ανθρώπους μέχρι τώρα. Από τον χώρο των τεχνών, του κινηματογράφου, ακόμα και καθημερινούς ανθρώπους που δεν προέρχονται από κανέναν συγκεκριμένο χώρο, αλλά θα έχουν να σου πουν κάτι πολύ όμορφο ή χρήσιμο. Για εμένα σημαντικός άνθρωπος είναι αυτός, που με μια του απλή κουβέντα θα σε κάνει να τον θυμάσαι μια ζωή.

Η στιγμή που έπιασες στην αγκαλιά σου το πρώτο σου παιδί….

Τη θυμάμαι ακριβώς τη στιγμή. Τα χέρια μου και τα πόδια μου έτρεμαν και προσπάθησα να μαζέψω όσο γίνεται τις δυνάμεις μου πρώτων για να μπορέσω να κρατήσω το παιδί στην αγκαλιά μου και δεύτερον για να μη χρειαστεί να με μαζεύουν οι γιατροί. Τώρα, όσο αφορά το συναίσθημα, αυτό δεν περιγράφεται.

Δυο στιγμές με τα παιδί σου…

Πολλές στιγμές με το παιδί μου. Κινηματογραφώ σχεδόν τα πάντα από την στιγμή που γεννήθηκε. Κινηματογραφώ στιγμές από την ώρα που γεννήθηκε, μέχρι να γίνει 3 χρόνων που όπως λένε και οι περισσότεροι, δεν έχουμε αναμνήσεις. Θέλω η κόρη μου να έχει όσο γίνεται περισσότερες στιγμές από αυτά τα 3 χρόνια τα οποία πάω να στριμώξω σε ένα βίντεο 3 σχεδόν λεπτών.

Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες..

Ο έρωτας έχει πολλές μορφές. Έρωτας με κάποιο πρόσωπο που πρωτοβλέπεις, έρωτας με το παιδί σου, με τη δουλειά σου, με τη φύση και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Η δική μου στιγμή ήταν αυτή με την κόρη μου. Ο πρώτος και μεγαλύτερος έρωτας. Όσο για τον έρωτα προς το αντίθετο φύλλο, δε νομίζω πως ήρθε ακόμα.

Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία…

Όταν ήρθε στη ζωή μου το πιο γλυκό φατσουλάκι, η κόρη μου Βασιλική.

Η στιγμή που απογοητεύτηκες…

Όταν έφυγα από την παιδική ηλικία και πέρασα στην ενηλικίωση και άρχισα να καταλαβαίνω πλέον σφαιρικά το πώς λειτουργεί η πλειοψηφία του κόσμου και του πολιτικού συστήματος και ειδικά στη χώρα μας. Γενικά με ενοχλεί αφάνταστα ο ατομικός τρόπος σκέψης και δυστυχώς εμείς οι Έλληνες το έχουμε πολύ αυτό και πιστεύω είναι κομμάτι της παθογένειας της χώρας μας.

Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο…

Όταν μάθαμε πως ο αδελφός μου είχε καρκίνο στον πνεύμονα.

Μια τολμηρή στιγμή…

Είναι πολύ τολμηρή για την πω εδώ πέρα.

Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν:

Δεν θυμάμαι, γιατί θέλοντας και μη, κάθε μέρα λησμονώ το παρελθόν.

Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε…

Όταν έχασα τελικά τον αδελφό μου.

Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια..

Ήταν η ίδια στιγμή που με πλημμύρισε με φόβο.

Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»:

Όταν άκουσα την πρώτη λέξη της κόρης μου. Να με φωνάζει μπαμπά.

Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον…

Διαβάζω και βλέπω ειδήσεις και γενικά μέσα από όλα αυτά καταλήγω να βλέπω τεράστιες αδικίες και άνισες μεταχειρίσεις, που συνήθως προέρχονται από την πολιτική σκηνή και σχόλια του κόσμου από κάτω να λένε για τους υπεύθυνους, «υπομονή και έρχεται η ώρα σας». Ε, λοιπόν, αυτή την ώρα περιμένω, αν και εφόσον έρθει ποτέ. Υπάρχει τόση αδικία εκεί έξω. Δεν γίνεται να μην λογοδοτήσουν όλοι αυτοί που την προκαλούν και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις, η ίδια η δικαιοσύνη να κάνει τα στραβά μάτια. Εδώ να σημειώσω πως αυτό που λέει ο λαός μας, πως έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, εμένα μου ακούγεται ανέκδοτο. Ναι, αυτή τη στιγμή είναι που περιμένω πως και πως.

Concept: Βίκυ Μπαφατάκη

Δημοσιογραφική Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη – Παναγιώτης Ανδρεάδης

Write a response

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Close
Your custom text © Copyright 2018. All rights reserved.
Close