Ο Γιώργος Καδήρογλου παίζει με τη σινική μελάνη και το στόκο βενετσιάνο απλώνοντας την ψυχή του μέσα σε σχήματα και σε μορφές. Ο ίδιος μου έγραψε «Ποτέ δεν προσχεδιάζω τι θα σπείρω πάνω στο χαρτί. Το ταξίδι ξεκινά με μια καμπύλη που ξεχύνεται και ακολουθούν οι παραπόταμοί του.
Τότε, η ματιά αλλάζει, η σκέψη οργιάζει και το ταξίδι της σινικής μόλις ξεκινά. Ποτέ δεν θέλω να τελειώσω ένα έργο, ψάχνω δικαιολογίες να καθυστερήσω τον τερματισμό, μάλλον, γιατί έτσι θέλω να πιστεύω. Ερωτικό το παιχνίδι ανάμεσα μας. Χρόνο, σκέψεις πάνω στο λευκό αποτυπώνω, ένα πολύπλοκο κωδικοποιημένο σύστημα σφραγίζει την στιγμή. Θυμάμαι πως τα πρώτα βήματα άρχισαν πριν 20 χρόνια περίπου, όταν μετανάστευα από την Ξάνθη φοιτητής πλέον στην Αθήνα, στον τομέα Διοίκησης – Οικονομίας και στην Πληροφορική. Ανήσυχος πάντα με τα μολύβια και την παρθενικότητα του λευκού χαρτιού, ζητούσα να φλερτάρω μαζί τους ερωτικά.
Στην επαγγελματική πορεία γέμιζα τις ώρες μου, με το εμπόριο χρωμάτων και τις συνόδευα με χαμόγελο. Το ανακάτεμά μου με τα χρώματα είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργήσω εικαστικές παρανομίες με τη χρήση του παραδοσιακού στόκου Βενετίας πάνω στο ξύλο και με τελικό φινίρισμα σε τελείως λεία και γυαλιστερή επιφάνεια».
Αναρχικός στο λόγο ο Γιώργος Καδήρογλου, συνεχίζει τις συστάσεις και καταθέτει την έμπνευσή του με ένα ποίημα. «Αυτοδίδαχτος τρομοκράτης των εικαστικών δρώμενων με ερασιτεχνικές βόμβες μολότοφ, προσπαθώ με την ψυχή να ενεργοποιήσω την συνδεσμολογία που επινόησα κάποιο βράδυ…»
Ό,τι καταφέρνει την ματιά να παραβιάσει, πόλεμος ξεσπά, δεν μπορώ να γαληνεύσω, μέχρι να με σκοτώσει ή να το νικήσω… Ένα κομμάτι ξύλο, μια πέτρα λίγο χρώμα μπορεί να είναι αιτία μάχης στο μυαλό, άνεμος γίνομαι, σε λιμάνι δεν μπορώ να δέσω, αρματώνω την φαντασία, σταυροφόρος γίνομαι ενός δικού μου σκοπού. Αν υπάρχει μούσα τότε θέλω να την γνωρίσω, κάτι με παρασέρνει, στο δρόμο της μελάνης ερωτεύομαι, δεν το καταλαβαίνω, γιατί…έτσι νιώθω. Έρωτας η γραμμή, προσπαθεί να με αποπλανήσει, μια Οδύσσεια που χάθηκε στη τελευταία ραψωδία τις επιστροφής, εκεί… η έμπνευση παραδίδεται στην μούσα, το σ’ αγαπώ ξεχνά να τελειώσει… ιδρώνω, πολεμώ, στις πεδιάδες των σκέψεων, τσακίζομαι σ’ αυτές και οι εραστές, αδιαφορούν για μένα… όταν οι δυνάμεις γονατίζουν, οίκτο ζητούν και στο έπος ζητούν το τέλος του…
Γιώργος Καδήρογλου
Επιμέλεια: Νίκη Δελή
