Την Άρτεμη Καμαρινέα και τον Αντώνη Κοζαδινό, από την Κύθνο, τους γνώρισα τυχαία στην τουριστική έκθεση «Φιλοξένια 2009», το Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη, περιφερόμενη στα διάφορα περίπτερα των νομαρχιών που διαλαλούσαν τα αξιοθέατα και τις φυσικές ομορφιές των τόπων τους.
Το βλέμμα μου έπεσε σε ένα έργο τους, στη γοργόνα με φόντο την ελληνική σημαία. Συνηθισμένο θέμα στη ζωγραφική ασυνήθιστα δοσμένο, όμως, το πρόσωπο της γοργόνας.
Αυτοδίδακτοι ζωγράφοι – αγιογράφοι με αγγέλους στις ψυχές τους και αγάπη στις καρδιές τους, συνδημιουργοί στα κοινά τους έργα.
Το εμείς, το μαζί, το «συν» είναι αυτό που τους ξεχωρίζει. Σύλληψη, σύμπνοια, συνύπαρξη, συμβίωση, συμπόρευση, συνεξέλιξη και συνέλιξη, αγάπη στον ίδιο ζωγραφικό καμβά, στην πέτρα ή στο παλιό ξύλο.
«Στα έργα μας χρησιμοποιούμε το εμείς» υπογραμμίζει ο Αντώνης και μας το επιβεβαιώνουν οι δύο υπογραφές τους στον ίδιο πίνακα.
Εκείνη συλλαμβάνει την ιδέα, είναι το θηλυκό που γεννά. Εκείνος εκτελεί. Εκείνη δίνει το περίγραμμα, τη μορφή. Εκείνος έρχεται να το γεμίσει, να το ολοκληρώσει, να το τελειώσει.
Πηγή έμπνευσής τους η θάλασσα και η νησιώτικη – κυθνιά φύση, η ελληνική μυθολογία και τα λαϊκά παραμύθια, οι άγιοι και οι άγγελοι. Αγαπημένοι τους ήρωές ο Απόλλωνας, ο θεός του φωτός, ο Διόνυσος ο θεός των λαϊκών απλών ανθρώπων της υπαίθρου αλλά και οι δράκοι και οι γοργόνες.
Όλα αυτά δοσμένα με τα μάτια της ψυχής τους. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις τους, η αγάπη και ο έρωτας του ενός για τον άλλο αφήνουν στο έργο τους τα εντυπώματά τους. Για αυτό και η προσωπογραφία των έργων τους παραπέμπει σε μορφές αγγελικές. Χαμογελαστές, ήρεμες, γαλήνιες, λυτρωμένες. Άντρας και γυναίκα συνυπάρχουν μαζί στο ίδιο πρόσωπο, σε μια ολότητα, σε μια αρμονική σύζευξη σε μια μορφή που αποκτά τη δική της αυτονομία.
Και τότε τα έργα τους, τα «μωρά» τους όπως οι ίδιοι συνηθίζουν να τα αποκαλούν – «αυξάνονται» πνευματικά, ολοκληρώνονται αισθητικά και αυτονομούνται.
Παίρνουν το δικό τους δρόμο, ανοίγονται στον κόσμο για να αγγίξουν μέσα από την αγάπη τους και τη δική μας καρδιά, να ομορφύνουν την ψυχή μας.
Άλλωστε η ομορφιά για την Άρτεμη δεν είναι τίποτε άλλο παρά «η υπενθύμιση της ύπαρξης του Θεού».
H Άρτεμις κι ο Αντώνης ζουν και εργάζονται στην πατρίδα τους την Κύθνο. Συμμετέχουν σε εκθέσεις ζωγραφικής, σε πολιτιστικά και εικαστικά δρώμενα. Είναι εφτά χρόνια παντρεμένοι.
Ονειρεύονται να ζωγραφίσουν το δικό τους σπίτι και μας προτρέπουν να πατάξουμε και να πετάξουμε τον εγωισμό μας.
Αγάπη για αυτούς σημαίνει «να γιορτάζεις τον άλλο για αυτό που είναι, να τον δέχεσαι όπως είναι».
Από την Ξανθή Ρουσινοπούλου
