Tα κοριτσάκια της τρυφερής ηλικίας και των παραμυθιών ‘Μικρές Κυρίες’. Κοριτσάκια!!! Αμέσως στο μυαλό σου έρχεται η λέξη «χαριτωμένα» και τα συνδέεις με την τρυφερότητα και την ευαισθησία. Όλα στο μυαλό σου παίρνουν ροζ χρώμα. Τα νάζια και οι κινήσεις σε ξετρελαίνουν.
Ένα παιχνίδισμα των βλεφάρων τους και τους τα χαρίζεις όλα. Σαν μητέρα, βλέπεις την συνέχειά σου. Πολλές φορές, νιώθεις ότι είναι η μικρογραφία η δική σου. Με καμάρι λες: «Φτυστή εγώ. Έχει τα μάτια μου και το γλυκό μου χαμόγελο».
Κι η περηφάνια φτάνει στο κατακόρυφο όταν το μικρό κοριτσάκι αρχίζει να κάνει τη μικρή νοικοκυρά. Η μαμά και ο μπαμπάς αγοράζουν όλες τις μικρογραφίες οικιακών σκευών που κυκλοφορούν στο εμπόριο για να παίζει η μικρή. Παρακολουθώντας τη μαμά να μαγειρεύει και να τακτοποιεί την κουζίνα, κάνει ακριβώς το ίδιο. Μαγειρεύει, πλένει και τακτοποιεί και με το νάζι που την διακρίνει, τα δείχνει στη μαμά, περιμένοντας να εισπράξει ένα «μπράβο».
Τι μπορεί να πει, κανείς όμως, όταν βλέπει ένα αξιαγάπητο κοριτσάκι, να γίνεται μια μικρή μαμά; Παίρνει την κούκλα, την ταϊζει, την αλλάζει, της μιλάει, πολλές φορές την πλένει και φτάνει στο σημείο να της βάζει και θερμόμετρο, γιατί πιστεύει ότι έχει…πυρετό. Φέρεται σαν μια μικρή μαμά. Είναι πολύ τρυφερή στιγμή, όταν το μικρό κοριτσάκι κοιμίζει την κούκλα, με τον πιο παραδοσιακό τρόπο: το νανούρισμα. Και βέβαια, κοιμίζει την κούκλα, κρατώντας την, στην μικρή αγκαλιά της.
Αυτά, όμως, που μαγεύουν τα κορίτσια είναι τα… κουκλόσπιτα!!! Όταν οι γονείς, ενδίδουν στην χαριτωμένη κοριτσίστικη γκρίνια και τους αγοράζουν τα κουκλόσπιτα με την Barbie, κούκλα είδωλο, δεν μπορούν να περιγράψουν τη χαρά τους. Από εκείνη τη μέρα και μετά οι μικρές πιτσιρίκες, ασχολούνται μόνο μ’ αυτό. Τακτοποιούν το κουκλόσπιτο, προσκαλούν και τις φίλες τους και παίζουν ώρες ατέλειωτες, ενσαρκώνοντας έτσι το μοντέλο της μυθικής κούκλας και της ζωής της.
Τις λίγες ώρες που δεν ασχολούνται με αυτό, βρίσκονται μπροστά στον καθρέφτη, δοκιμάζοντας τις ψηλοτάκουνες γόβες της μαμάς, οι οποίες βέβαια είναι λίγο μεγαλύτερες από το νούμερό τους αλλά δεν τις πειράζει καθόλου. Με επιδεξιότητα, περπατάνε μέσα στο σπίτι και οι γονείς τις καμαρώνουν. Και βέβαια, απαραίτητο αξεσουάρ, για να ολοκληρωθεί η εικόνα τους, είναι το κραγιόν και το κόκκινο μανό. Αρχίζουν τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης θηλυκότητας. Φέρονται σαν μικρές δεσποινιδούλες και κλέβουν τις καρδιές όλων. Οι γονείς δεν μπορούν να αντισταθούν μπροστά τους. Εκείνη τη στιγμή, νιώθουν απόλυτη ευτυχία που έχουν κοριτσάκι. Αισθάνονται υπερήφανοι και κάνουν όνειρα και σχέδια για το μέλλον όσο μακρινό κι αν είναι. Σίγουρα δεν την αλλάζουν με τίποτα στον κόσμο. Είναι η δική τους κορούλα!!!
Κοριτσάκια στα θρανία
H κ. Αριστέα Θεοδώρου, βρεφονηπιαγωγός, μας μιλάει για τις μικρές δεσποινιδούλες στα θρανία του παιδικού σταθμού.«Τα κοριτσάκια στον παιδικό σταθμό είναι πιο εκδηλωτικά από τα αγοράκια, πιο ευαίσθητα και ναζιάρικα. Το όνειρό τους είναι να γίνουν… δασκάλες. Συνηθίζουν να κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους. Προσέχουν την εξωτερική τους εμφάνιση και περιμένουν να ακούσουν κολακευτικά σχόλια. Όσον αφορά τα παιχνίδια, είναι πιο πρακτικά, προτιμούν τις κούκλες και τα οικιακά σκεύη. Άλλωστε, έρχονται στο σταθμό, γνωρίζοντας, ήδη, το ρόλο που έχει καθοριστεί γι΄ αυτά, από την οικογένεια τους. Το εκπληκτικό είναι, ότι, τα αγόρια στη μικρή κοινωνία του παιδικού σταθμού, εκτός των άλλων παιχνιδιών που θεωρούνται καθαρά ανδρικά, ασχολούνται με την κουζίνα και παίζουν και με κοριτσίστικα παιχνίδια. Αυτό συμβαίνει, γιατί κάνουν στον παιδικό σταθμό ότι “απαγορεύεται” να κάνουν στο σπίτι».
Μιλώντας για την διάκριση των δυο φύλων και για την έκδηλη επιθυμία των Ελλήνων να αποκτήσουν αγόρι, η κ. Θεοδώρου υποστηρίζει ότι «το παιδί είτε είναι κορίτσι, είτε είναι αγόρι είναι η χαρά της ζωής και στη χαρά δεν υπάρχουν διακρίσεις»
Τα κοριτσάκια των παραμυθιών!
Το κοριτσάκι πρωταγωνιστεί και έχει εξέχουσα θέση στον κόσμο των παραμυθιών. Τα στερεότυπα της τρυφερότητας, της ευαισθησίας, της εύθραυστης κοριτσίστικης ψυχής, της αθωότητας, της φροντίδας, έγιναν πηγή έμπνευσης για τους μεγάλους παραμυθάδες, κι έτσι γεννήθηκαν, η Κοκκινοσκουφίτσα, η Χιονάτη, η Σταχτοπούτα, η Χάϊντυ που μεγάλωσαν εκατομμύρια παιδιά σ΄ όλο τον κόσμο.
«Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα…» λεει η γιαγιά στα εγγονάκια της για να τα παραδώσει στο γλυκό ύπνο. Οι μικρές και αθώες ηρωίδες, έχουν γίνει πρότυπο για όλα τα μικρά παιδιά και κυρίως για τα κοριτσάκια. Είναι τα μοντέλα της νοικοκυράς, της καλής κοπέλας, της εργατικής, της πρόθυμης ,η οποία τα βγάζει πέρα σε κάθε δυσκολία, έχοντας βοήθεια, από καλούς νάνους, ξωτικά, νεράιδες, πρίγκιπες και κυνηγούς και κάθε λογής ζωάκια.
Κάθε κοριτσάκι, είναι πλασμένο για να γίνει η ηρωίδα του δικού μας παραμυθιού. Η Αλίκη, η Νίκη, η Ελένη, η Πωλίνα είναι τα κορίτσια των δικών μας παραμυθιών, των δικών μας σπιτιών, οι μικρές μας πριγκίπισσες που θα μεγαλώσουν και θα συναντήσουν τον δικό τους πρίγκιπα πάνω στο άσπρο άλογο.
Διαφορετικά… κοριτσάκια.
Όταν τα κορίτσια της Δύσης, ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας, αφού έχουν μορφωθεί και έχουν κάνει καριέρα, κάποια άλλα κορίτσια μεγαλώνουν, ήδη, τα παιδιά τους από τρυφερή ακόμη ηλικία και ίσως τα εγγόνια τους, ζώντας το δικό τους εφιάλτη. Τα κορίτσια, στην Κίνα, στα Ιμαλάια, στην Ταϊλάνδη, στην Ινδία, στην Αφρική σε χώρες της Αραβίας, ζουν με πολύ διαφορετικό τρόπο.
Ξέρουν ότι είναι ανεπιθύμητες στους γονείς τους. Συνηθίζουν να τις παντρεύουν πολύ μικρές, γύρω στα 9-12. Ο γάμος είναι ένας εύκολος τρόπος για να τις ξεφορτωθούν. girlred1Η προίκα και η αποφυγή της σεξουαλικής απελευθέρωσης είναι δύο πολύ καλοί λόγοι. Εξυπακούεται ότι τα κορίτσια αυτά δεν έχουν δικαίωμα στην μόρφωση. Σε άλλες περιπτώσεις τα κορίτσια τα πουλάνε ή τα σκοτώνουν, όπως, συνηθίζουν στην Ινδία, που πνίγουν τα νεογνά.
Οι γάμοι αυτοί, βέβαια, καταλήγουν σε εφιάλτη για τα μικρά κοριτσάκια. Η κακοποίηση, η κακή συμπεριφορά και οι βιασμοί αποτελούν μια πραγματικότητα. Έτσι, η ομορφότερη στιγμή των κοριτσιών της Δύσης μεταφράζεται σε στιγμή….πίκρας για τα κοριτσάκια ενός τρίτου κόσμου που δεν γνωρίζει την πρόοδο και την ελευθερία σε οποιαδήποτε μορφή της, σ΄ έναν κόσμο που εθελοτυφλεί και αρνείται το παρόν και το μέλλον σαν να είναι ο μεγαλύτερος…εχθρός του!
Δημοσιογραφική έρευνα: Βίκυ Μπαφατάκη
Συνεργάστηκε η Βίκυ Αλεξανδροπούλου
