Η ταινία «Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι» είναι για τον σκεπτόμενο θεατή ένα ψηφιδωτό ιδεών, χρωμάτων και μηνυμάτων που αντανακλούν την αρχαία και νεώτερη Ελλάδα, τον χριστιανισμό, την μαγεία της τέχνης, τον ύμνο του εθελοντή, και την μεγαλοσύνη του ανθρώπου που εγκαταλείπει τον πήλινο μανδύα του ανθρώπου για να ντυθεί το άυλο πέπλο του «άνω-θρώσκω». Από αυτή την άποψη, ο Γιάννης Σμαραγδής αξίζει το «ευχαριστώ» μας.
Είμαι ένας από τους πολλούς που χειροκρότησαν το κινηματογραφικό δημιούργημα του Γιάννη Σμαραγδή, «Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι». Βγήκα από την σκοτεινή αίθουσα με φακό τα φωτεινά πια συναισθήματά μου. Η μπαταρία είχε φορτίσει. Σκέφτηκα: «Πρέπει με κάποιο τρόπο να βρω αυτό τον σκηνοθέτη, και να τον ευχαριστήσω για την αναζωογονητική εγχείριση που έκανε στην ψυχή μου».
Συγκίνηση. Με έκανε να δακρύσω. Τα τελευταία λόγια του Βαρβάκη στον «φίλο» του πριν μπει στην φυλακή, αποτελούν από μόνα τους αιτία για να δει κανείς την ταινία. Συμπυκνώνουν σε λίγες προτάσεις καρτερίας, την χριστιανική ομολογία πίστεως («αγαπάτε αλλήλους»), και την αναβίωση του μεγαλείου της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας («το πεπρωμένο κάθε φωτισμένου ανθρώπου, είναι να μεταδίδει γνώσεις στους σύγχρονούς του ακόμα και με τίμημα την ζωή του», από την Αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα).
Δύναμη. Έχοντας ολοκληρώσει πρόσφατα μια σεμνή, ερασιτεχνική ταινία ντοκιμαντέρ (την «Ωδή στην Χαρά της Διάσωσης»), κατάλαβα από τον μικρόκοσμο των προκλήσεών της, τα μεγάλα εμπόδια που υπερπήδησε ο δημιουργός Σμαραγδής για να καταφέρει να μας διηγηθεί στην μεγάλη οθόνη αυτή την εμπνευσμένη επική βιογραφία. Μου θύμισε ότι οι Έλληνες όταν θέλουμε, «ζωγραφίζουμε» την επιτυχία αναμειγνύοντας με το πινέλο μας χρώματα μεθοδικότητας, πίστης και μεράκι. Ο καμβάς απεικονίζει πιστά το πρωτότυπο. Ακόμα και το απλό σκουλήκι που κρυφοκοιτάζει μέσα από το κουκούλι του στο οπωροφόρο καβαλέτο της φύσης, παίρνει δύναμη και μεταμορφώνεται σε πεταλούδα για να πετάξει!
Υπερηφάνεια. Η ταινία με έκανε να νιώσω υπερήφανος γιατί μοιράζομαι την ίδια καταγωγή με τον Δομίνικο, τον Βαρβάκη και τον Σμαραγδή. Την χρειαζόμουν για να σφουγγίσουν τα μάτια μου, από τα δάκρυα με το γκρίζο χρώμα του «Kalo Kouragio!», ώστε να τρέξουν ξανά τα δάκρυα με το υπερήφανο γαλανόλευκο χρώμα όσων πραγματικά είμαι. Είμαι Έλληνας!
Δίψα. Παρόλο που η ταινία με «δρόσισε» πνευματικά και ηθικά, μου δημιούργησε μια νέα δίψα. Να ευχαριστήσω σφίγγοντας το χέρι του μεγάλου Έλληνα. Του Γιάννη Σμαραγδή.
Ο ελάχιστος
Δρ. Στάθης Αβραμίδης
