Έχω μια φίλη… Έναν άνθρωπο μου με σέβεται γι’ αυτό που είμαι και τον σέβομαι γι’ αυτό που είναι… Τη λένε Βίκυ… Τη γνώρισα πριν από κάποια χρόνια τελείως τυχαία και από τότε μιλάμε με ανοιχτά χαρτιά και ανιδιοτέλεια μεταξύ μας… Ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για τον άνθρωπο αυτό που μου βγαίνουν αβίαστα…. Όταν ανέφερα το όνομά της σε μια πρόσφατη μου συνέντευξη την οποία είχε επιμεληθεί η ίδια μου απάντησε πως δεν θέλει να μιλήσω για εκείνη μέσα στη γραπτή αυτή συνέντευξη και αφαίρεσε το κομμάτι στο οποίο την ενέπλεκα… Της απάντησα πως αν δεν με άφηνε να εκφραστώ τότε ελεύθερα, θα έβρισκα άλλη χρονική στιγμή και άλλο τρόπο να το κάνω, γιατί έχω κάποια σημαντικά πράγματα να αναφέρω και την αφορούν άμεσα…
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά….
Τα τελευταία ειδικά χρόνια στην Ελλάδα μας η κατάσταση οδεύει από το κακό στο χειρότερο… Η παγκόσμια αυτή κοιτίδα πολιτισμού τείνει να εξισωθεί με κράτη που δεν έχουν προσφέρει το ελάχιστο στην ανθρωπότητα…Τείνει να γίνει μία «χάβρα» μέσα στην οποία επικρατεί αναρχία, ασυνεννοησία και η αλληλεγγύη μεταξύ των Ελλήνων να μην υφίσταται πια… Η ουσία και το ζουμί όλης την υπόθεσης είναι αυτές οι δυο γραμμές που μόλις προανέφερα… Το γιατί και το πώς φτάσαμε εδώ θα μπορούσα πολύ εύκολα να το αναλύσω, αλλά όχι στην παρούσα φάση…
Μέσα λοιπόν σε όλον αυτόν τον οχετό λάσπης που εμείς οι ίδιοι ως έθνος επιτρέπουμε πρωτίστως να μας ρίχνουν εκ των έσω και μετά εκ των έξω και μέσα σε όλη αυτή την κοινωνική αναλγησία όπου για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η λαϊκή ρήση πως «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν και μάχονται με όποια δύναμη διαθέτουν και με όποιο κύρος έχουν αποκτήσει στη ζωή τους, ώστε να καταφέρουν να φωνάξουν στους ασυνείδητους, στους απολίτιστους και στους μετριοπαθείς πως η ελληνική ιδέα και το ελληνικό πνεύμα δεν έχει σβήσει όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν…
Η ελληνική φλέβα χτυπάει ακόμη μέσα στα κορμιά των γνήσιων και αυθεντικών λαϊκών ανθρώπων που δεν υποτάσσονται και δεν σκύβουν το κεφάλι….Που με περίσσιο θάρρος και υπομονή θα αντιμετωπίσουν στα ίσια την επερχόμενη ”Νέα τάξη πραγμάτων”…
Η Βίκυ Μπαφατάκη είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους… Απλή,άμεση,δυναμική και αγωνίστρια… Μια παρουσία που δεν περνάει απαρατήρητη… Μια γυναίκα που κατάφερε να ‘τρυπώσει’ αθόρυβα στα άδυτα του Βατικανού της Ρώμης καταφέρνοντας να κατακτήσει το Διεθνές Βραβείο Επικοινωνίας – Δημοσιογραφίας το 2005 στο διαγωνισμό επιστημόνων των Διεθνών Βραβείων Giuseppe Sciacca – ένας από τους μεγαλύτερους παγκόσμιους φορείς σε θέματα πολιτισμού, εθελοντισμού και ανάδειξης νέων επιστημόνων – ανάμεσα σε 362 υποψηφίους μέσα στο Βατικανό… Λίγο το έχετε αυτό; Από τότε βρίσκεται σε στενή συνεργασία με ανθρώπους της Ιταλικής πολιτικής, θρησκευτικής, επιστημονικής, δημοσιογραφικής και καλλιτεχνικής κοινότητας προσδίδοντας στην Ελλάδα μας αρκετό από το χαμένο κύρος και την αίγλη της… Την σέβονται τη Βίκυ μέσα εκεί……Το έχω δει με τα μάτια μου και έχω προσωπική άποψη περί του θέματος…
Μέσα σε όλα αυτά που για άλλους φαντάζουν παραμύθια και απλησίαστες καταστάσεις η Βίκυ κατέκτησε σχετικά πρόσφατα και έναν άλλον τίτλο.
Αυτός κι αν είναι τίτλος… Έγινε η πρώτη Ελληνίδα και η πρώτη ορθόδοξη που φέρει τίτλο ευγενείας από το Τάγμα των Ιπποτών του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου (Ισπανία) σαν Dama Τιμής και Αξίας…
Έχει επισκεφτεί την Αφρική και έχει φτάσει μέχρι τα άδυτα της άγριας ζούγκλας προσφέροντας βοήθεια και συνδρομή σε άπορα παιδιά που την είχαν πραγματική ανάγκη…
Στον ελληνικό χώρο έχει συνεργαστεί με όλους τους μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς σαν αρχισυντάκτρια και με μεγάλα ραδιόφωνα με δική της εκπομπή…
Όλα όσα έχει πετύχει αυτή η γυναίκα τα έχει πετύχει με την αξία της, τη μαγκιά της και την επιμονή της… Δυστυχώς το επίσημο κράτος δεν την έχει στηρίξει πουθενά ως τώρα και δυστυχώς γιατί ακόμη περισσότερο υπάρχουν πολλοί Έλληνες που δεν γνωρίζουν την κυρία Μπαφατάκη, ενώ εκείνη έχει σηκώσει στους γυναικείους της ώμους ολόκληρη την Ελλάδα και αγωνίζεται για το κοινό καλό εδώ και πολλά χρόνια βάζοντας πολλές φορές σε δεύτερη μοίρα την ίδια της την οικογένεια, αφού τα ταξίδια της στο εξωτερικό απαιτούν προετοιμασία και χρόνο πολύτιμο. Ωστόσο δεν το βάζει κάτω και με την λαμπερή της παρουσία μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι που αυτή η δύσμοιρη χώρα έχει γεννήσει ακόμη μια αληθινή ηρωίδα και μια αληθινή πατριώτισσα… Μια Βίκυ για τα δύσκολα… Τη δική μου Βίκυ… Τη Βίκυ μας…
Κώστας Ξηρογιάννης
Μοριακός Βιολόγος
