Γεννήθηκα στην Αθήνα. Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής και του Τμήματος πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και με Μεταπτυχιακό δίπλωμα και διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο Poitiers της Γαλλίας.
Δίδαξα επί 19 χρόνια στη Νομική Σχολή Δ.Π. Θράκης Εγκληματολογικές και ποινικές επιστήμες και διδάσκω από το 1997 έως σήμερα στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών ανάλογα μαθήματα.
Εξελέγην Κοσμήτορας της Νομικής ΔΠΘ, Πρόεδρος του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ, Αντιπρύτανης και Πρύτανης του ΔΠΘ.
Διετέλεσα: Πρόεδρος ή μέλος δεκάδων Ελληνικών και Ξένων επιστημονικών και κοινωνικών φορέων (π. χ. Πρόεδρος κεντρικού επιστημονικού συμβουλίου φυλακών, μέλος νομοπαρασκευαστικών επιτροπών για ναρκωτικά, χουλιγκανισμό κλπ, μέλος επιτροπής εκπαίδευσης ΟΟΣΑ, μέλος εθνικής επιτροπής ΟΥΝΕΣΚΟ, μέλος ΔΣ του ΕΚΚΕ
κ. ά).
Συγγραφέας 20 βιβλίων και 200 άρθρων (για τις Εγκληματολογικές Επιστήμες).
Το 2012 εξελέγην βουλευτής στην Α’ περιφέρεια Αθηνών με τη Δημοκρατική Αριστερά.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: της αυτογνωσίας των ορίων.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: της πικροδάφνης.
…την ωραιότερη εκδρομή: στην Αίγινα.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: το ποδόσφαιρο στην αλάνα.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: παραμένει ανομολόγητη.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: απόλυση από το στρατό.
…την πρώτη επανάστασή μου: στην ποίηση.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: .. στο κεφάλαιο που έκλεισε.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: δειλινού στο Λουτράκι.
…το πιο πικρό δάκρυ: για την Μπέλλα.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: έφευγε!
…το μυστικό που διέρρευσε: ποτέ από μένα.
...την απροσδόκητη γοητεία: της Βιβής.
…το ισχυρότερο άλλοθι: της μόνιμης ανιδιοτέλειας.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: δεν υπάρχει.
…την εντονότερη σύγκρουση: με τους αρουραίους του κόμματος.
…μια χαρακτηριστική γεύση: άνηθος στα κεφτεδάκια.
...μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: της ανέμελης ζωής.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: τεμπελιά.
…την αθεράπευτη ενοχή: για όσους δεν έκανα ευτυχισμένους.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: ν’ αλλάξουν όλα και όλοι.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: ο ρομαντισμός.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: φιλί.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: θάνατος φίλου.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Φλεβάρης ‘85.
…την προδοσία που δέχτηκα: «καρφιά» συντρόφων και φίλων.
…την πληγή που άνοιξα: στον εαυτό μου.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
