Λέγομαι Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής-θεατρολόγος-μεταφρασεολόγος-κριτικός, διπλωματούχος μηχανολόγος μηχανικός Ε.Μ.Π. (1985), κάτοχος πολλών μετέπειτα πτυχίων. Είμαι πολυγραφότατος και με κατηγορούν γι’ αυτό οι ματαιοκάματοι [δικής μου κοπής και εμπνεύσεως ο νεολογισμός]. Έχω πολλούς εχθρούς και πάμπολλους πιστούς φίλους, συνοδοιπόρους στο πνεύμα τής Αναγέννησης τού Πανανθρώπινου Πολιτισμού. Λατρεύω την χλωρίδα, την πανίδα, τα ζώα, τα πτηνά, τα θαλάσσια όντα, τα ερπετά… (με αυτή τη σειρά). Πιστεύω στο Θεό, στο Άρρητο, στο ΆΓΝΩΣΤΟ, στο Άφατο που προσεγγίζουμε μόνον μέσα από την Υψηλή Ποίηση. Θλίβομαι για την κατάντια τής υλιστικής εποχής μας. Χαίρομαι γιατί προοιωνίζει την καινούργια Αναγέννηση. Είμαι ταπεινός, ευγνώμων, ενθουσιώδης, διονυσιακός τε απολλώνιος. Αγαπώ τη ζωή και σκοπεύω να ζήσω συνδημιουργώντας άλλα 62 χρόνια. Στην Καλαμάτα που γεννήθηκα σπανίως πηγαίνω. Είμαι φτωχός σε καταθέσεις και πλούσιος σε γνώσεις, εμπειρίες, δοκιμασίες… Ανοικτός σε όλα, θέλω να δω τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Το χιούμορ κι ο αυτοσαρκασμός παρερμηνεύεται συχνά από τους σοβαροφανείς. Όμως ταλέντο και συμπαντικά ρεύματα δεν συμβαδίζουν με τον άκαμπτο αυτοκαταστροφικό Κρέοντα τής σοφόκλειας «Αντιγόνης». «Ο Μότσαρτ γελούσε, ο Σαλιέρι όχι – δεν είχε κανέναν αποχρώντα λόγο άλλωστε» (γνωμικός στίχος μου). Δεν μου αρέσουν οι αφορισμοί και παρ’ όλο που δεν θέλω να προκαλώ, «το Φως δεν κρύβεται κάτω από το χαλί». Είμαι κατά της λογοκλοπής, κάθε λαθροχειρίας. Υπέρ Αδυνάμου ο λόγος. Γίνομαι θηρίο με τις αδικίες. Το Ψέμα είναι το ειδεχθέστερο συμπαντικό αμάρτημα.
“Θυμάμαι”
.…την πιο σκληρή αλήθεια: τα φτερά τής πεταλούδας όταν πρωτοανοίγουν ξεκολλώντας από τα πλευρά τού σκουληκιού που μέχρι πρότινος ήτο
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: τα βράχια τα θαλασσινά να ανθίζουν κυκλάμινα, αγριοβιολέτες…
…την ωραιότερη εκδρομή: στο Πήλιο απολαμβάνοντας το κελάηδισμα των κοτσυφιών που τα είχαν υιοθετήσει αηδόνια
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: το ψιχάλισμα των προβολέων σε θέατρο που σου κόβει την ανάσα
… μια ανομολόγητη αμαρτία: το δωμάτιό μου στο Παρίσι με θέα στον μουχλιασμένο ουρανό
…μια στιγμή απελευθέρωσης: το χαμόγελο ενός ζητιάνου που ευεργέτησα.
…την πρώτη επανάστασή μου: η ευχή μιας τυφλής γριάς που την απάλλαξα από το βάρος που κουβαλούσε
… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: τότε που πέθανα κι αναστήθηκα οκτώ ώρες μετά στο τραπέζι τού νεκροτομείου
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: τότε που με επισκέφθηκε για πρώτη φορά η Μούσα Ερατώ
…το πιο πικρό δάκρυ: της ατελείωτης πολυάνθρωπης μοναξιάς η Λήθη
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: τα τραίνα που δεν πάνε πουθενά
…το μυστικό που διέρρευσε: οι πόλεμοι εκείνοι, όπου ποτέ δεν πήγα
…την απροσδόκητη γοητεία: οι αγώνες ποδοσφαίρου που δεν συμμετείχα
…το ισχυρότερο άλλοθι: Η Γνώση
…το ανεκπλήρωτο θέλω: η αθανασία
…την εντονότερη σύγκρουση: με τον εαυτό μας, έτσι όπως αντανακλάται στα ελαττώματα των άλλων
…μια χαρακτηριστική γεύση: τα πικρά φιλιά που έδωσα
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: τα μεθύσια που δεν έκανα – τα άλματα που ΔΕΝ τόλμησα – τις λογικές αποφάσεις τής ζωής μου, που ήταν όλες τους αποτυχημένες – τους έρωτές μου – την αγάπη σου την αδικημένη
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: η τελειοθηρία
…την αθεράπευτη ενοχή: για την ανημπόρια μου να αποτρέψω τους θανάτους οικείων τε προσφιλών προσώπων
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: η καταδίκη των ενόχων που αποκαθιστούν το Συμπαντικό Δίκαιο
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η πείνα και δίψα για το Υψηλόν – η αγωνία τού βίου, κάθε βίου – η φωτεινιά τού Επέκεινα – η Φιλότητα, η Αλληλεγγύη αγνώστων
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: τα ποιήματα των άλλων που με σημάδεψαν – τα ποιήματα τα δικά μου που με στοίχειωσαν – ο αφρός τού κυμάτου τις σκοτεινές μέρες, όταν ήλιος δεν φτάνει στο βυθό – οι πολυδιαστασιακές πολιτείες τής γαλήνης – η θεία έμπνευση που με θεράπευσε τέσσερις φορές μέχρι τώρα (απομένουν άλλες τρεις «ψυχές» για αυτή την ενσάρκωση)
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: όταν ενθυμούμαι τις προηγούμενες ζωές (ειδικά τις ευτυχισμένες), τις τυχερές στιγμές (και τις άτυχες επίσης – ειδικά αυτές), τις ώρες που με τύλιξε ανεπιστρεπτί η πυρκαγιά τού Έρωτα, τις ώρες που με καταπλάκωσε η Θλίψη (ήταν οι πλέον γόνιμες ώρες), τις στιγμές τής αμηχανίας, της αντιπαλότητας, των συγκρούσεων
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: οι πολύτιμες εκείνες στιγμές τής ομοφωνίας, της ομόνοιας, της ευδοκίας, όταν επικοινώνησα με τους μαθητές μου, με τους Δασκάλους μου, όταν συγκρούστηκα με τους πολυάριθμους εχθρούς μου, γιατί με πείσμωσαν αρκετά έτσι ώστε να υπερβώ τα συνήθη όριά μου, όταν αγάπησα τον προηγούμενο εαυτό μου (πριν την επαφή με το Ανέσπερον Φάος), όταν με συγχώρησα για τον τυχερό αριθμό τού λαχείου που ΔΕΝ αγόρασα
… τις καλοσύνες που μου κάνανε: το χαλάζι πάνω σε τσίγκους σε ορεινή παράγκα, η βροχή σε σπίτι πέτρινο, δίπλα στο τζάκι το αναμμένο με τα κάρβουνα να λαμπαδιάζουν, η καμινάδα να ξερνάει φλόγες – το χιόνι με τα βήματα τής μητέρας αρκούδας – το βλέμμα τού αγριογούρουνου που ΔΕΝ τρόμαξε όταν με είδε – η μητέρα των νεογέννητων ασβών που μου τα έφερε για να τα θεραπεύσω με Αγάπη
… τις ευεργεσίες που μου επεφύλασσε η μοίρα: προβολές σκιών στον απέναντι τοίχο, τις πανσέληνες νύχτες στο πατρικό μου – ο πρώτος μου έρωτας, η Όλγα – ο τελευταίος μου έρωτας – η στιγμή που ανταμώσανε τα μάτια μας στο πλέον φεγγερό σκοτάδι που έχει αντικρύσει βλέμμα ανθρώπου – οι καλοί κι αγαθοί άνθρωποι που αντάμωσα.
…την προδοσία που δέχτηκα: από τους πρώην συγγενείς κι από τους άσπονδους φίλους που δεν άντεχαν την ευτυχία.
…την πληγή που άνοιξα: όταν έφυγα από τη μεγάλη Αγάπη τής ζωής μου, δια ασήμαντον αφορμήν. Μετανιώνω τριάντα χρόνια τώρα. Είναι ο μόνος σπίλος που έχω στην ψυχή μου και θα τον κουβαλήσω μέχρι την Υστάτη Κρίση, εκεί όπου παρουσιαζόμαστε γυμνοί…
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
Φωτογραφίες: Αντώνης Καβούρης
