Ο φωτογράφος & σκηνοθέτης των celebrities Θωμάς Χρυσοχοΐδης “Θυμάται…”

ΘΥΜΑΜΑΙ

Γεννήθηκα στην Ν. Σμύρνη. Μπάλα, σχολείο, φωτογραφία ήμουν μέχρι να τελειώσω το Λύκειο. Φωτογραφία,-να παίζω μπάλα-φωτογραφία, να παίζω μπάλα, φωτογραφία ήμουν μετά. Φωτογραφία, σκηνοθεσία, βίντεο κλιπ,-
να παίζω μπάλα- από πέρυσι.

Θυμάμαι…

…την πιο σκληρή αλήθεια: ο θάνατος πολύ αγαπημένου μου προσώπου, όταν ήμουν στο γυμνάσιο.

…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: η μυρωδιά των νυχτολούλουδων στους δρόμους της Νέας Σμύρνης το ’70.
…την ωραιότερη εκδρομή: η 5ημερη με την Λ.Α.Ν.Σ.

…το αγαπημένο μου παιχνίδι: μπάλα όλη μέρα στις αλάνες της Νέας Σμύρνης.

… μια ανομολόγητη αμαρτία: η ερωτική έλξη με μια μακρινή θεία… τα ‘θελε ο …..!

…μια στιγμή απελευθέρωσης: η πρώτη μου τυπωμένη α/μ φωτογραφία στον αυτοσχέδιο σκοτεινό θάλαμό μου στην ταράτσα του πατρικού στην 3η γυμνασίου.

…την πρώτη επανάστασή μου: 6η δημοτικού όταν κρυφά από τους γονείς μου πούλαγα στα γήπεδα τα ‘μαξιλαράκια/φελιζόλ’ τα οποία χρησιμοποιούσαν οι φίλαθλοι για να καθίσουν στο παγωμένο, λερωμένο τσιμέντο της εξέδρας. Ήθελα να αγοράζω δίσκους και ήξερα ότι δεν είχα ιδιαίτερη υποστήριξη από τον μπαμπά μου, οπότε μου έγινε μοτο ‘στηρίξου μόνο στα πόδια σου για να κάνεις αυτό που γουστάρεις’. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα κάνω κάτι που δεν το γουστάρω πραγματικά γιατί έτσι -εκτός των άλλων- δεν θα μπορέσω να δοθώ οπότε δεν θα έχει και νόημα να το κάνω.

… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: η ματαίωση των σπουδών μου/ η φυγή στις ΗΠΑ. Είπα, μένω εδώ.

…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: η πρώτη έγχρωμη εκτύπωση στον ίδιο σκοτεινό θάλαμο, στην 1η λυκείου, μια ωραία πόρτα από αρχοντικό της Ύδρας.

…το πιο πικρό δάκρυ: όταν είδα άδειο το δωμάτιο της κόρης μου την πρώτη μέρα του χωρισμού/διαζυγίου μου από τη μητέρα της.

…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: η πρώτη μέρα σαν βοηθός φωτορεπόρτερ. Το ονειρεύτηκα λίγες ώρες πριν συμβεί.

…το μυστικό που διέρρευσε: ενός μεγάλου μου έρωτα.

…την απροσδόκητη γοητεία: μιας νέας γυναίκειας μυρωδιάς.

…το ισχυρότερο άλλοθι: δεν δίνω άλλοθι στον εαυτό μου. Υπογράφω τα ‘θέλω’ μου.

…το ανεκπλήρωτο θέλω: οι σπουδές, η φυγή στις Η.Π.Α.

…μια χαρακτηριστική γεύση: οι φράουλες που μαζεύαμε. Τις τρώγαμε από τις φραουλιές στο χωριό της μαμάς.

…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: ότι είμαι μεγάλος σκηνοθέτης.

…το ελάττωμά μου που αγάπησα: περηφάνια και εγωισμός.

…την αθεράπευτη ενοχή: η λάθος επιλογή συντρόφου που παντρεύτηκα.

…ένα εκκωφαντικό πρέπει: να δείχνω αυτό που είμαι ανεξάρτητα από το πρέπει.

…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: δίνομαι σε ό,τι αγαπώ!

…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: ο ήχος από το βιολί του τυφλού θείου που έπαιζε στο χωριό του μπαμπά, στα 5 μου χρόνια. Βιολί… το αγαπημένο μου όργανο από τότε.

…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: κάθε βράδυ- έστω για λίγο – όταν δεν έχω την κόρη μου δίπλα.