Ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς “Θυμάται…”

Ο Θανάσης Χειμωνάς γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα και είναι συγγραφέας. Σπούδασε Φιλολογία και Κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και Δημοσιογραφία στο Λονδίνο. Έχει εκδώσει έξι μυθιστορήματα: «Ραμόν», «Σπασμένα Ελληνικά», «Ανεξιχνίαστη Ψυχή», «Μπλέ Ώρα», «Ραγδαία επιδείνωση» και “Δεν την αγαπάω πια”. Τον Ιανουάριο αναμένεται το έβδομο μυθιστόρημά του “Ζούμε τις τελευταίες μας μέρες”. Έχει εργαστεί ως αθλητικός συντάκτης στα «Νέα» ενώ άρθρα του έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε περιοδικά, εφημερίδες και στο ίντερνετ. Σήμερα αρθρογραφεί στην Athens Voice.

Θυμάμαι…

…την πιο σκληρή αλήθεια: Πως η ζωή δεν είναι αμερικάνικο σίριαλ.

…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Η μυρωδιά του καφέ του πατέρα μου, το πρωί.

…την ωραιότερη εκδρομή: Η πενταήμερη στην Κέρκυρα το 1988.

s

…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Playmobil, Subbuteo. Κλασικά πράγματα…

… μια ανομολόγητη αμαρτία: Δεν αμαρτάνω σε βαθμό που να μην μπορώ να το ομολογήσω.

…μια στιγμή απελευθέρωσης: Ένα μπινελίκι στο γήπεδο. Ένα ποτό σε strip club. Απλά πράγματα…

…την πρώτη επανάστασή μου: Δεν έχω κάνει καμία επανάσταση. Για να επαναστατήσεις πρέπει να είσαι σκλαβωμένος και εγώ δεν υπήρξα ποτέ.

…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Όταν επέλεξα να ασχοληθώ με την πολιτική.

…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Το πράσινο του δάσους στον Κάλαμο όπου έκανα διακοπές όταν ήμουν παιδί.

…το πιο πικρό δάκρυ: Σε χαμούς δικών μου ανθρώπων.

…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Να πετύχω “κάτι” στην ζωή μου. Παλιότερα.

…το μυστικό που διέρρευσε: Δεν διέρρευσε.

…την απροσδόκητη γοητεία: Μιας πόρνης.

…το ισχυρότερο άλλοθι: Το πρώτο μου διήγημα με τον ομώνυμο τίτλο.

…το ανεκπλήρωτο θέλω: Τα νιάτα μου πίσω.

…την εντονότερη σύγκρουση: Συνεχώς συγκρούομαι. Με κομπλεξικούς ή (και) σκοταδιστές.

…μια χαρακτηριστική γεύση: Η πρώτη γουλία ουϊσκι σε κάθε νυχτερινή έξοδο.

…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Πως είμαι ποδοσφαιριστής παγκόσμιας κλάσης.

…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Την τεμπελιά μου.

…την αθεράπευτη ενοχή: Για όσους πλήγωσα. Για το ότι δεν ήταν αυτοί που έπρεπε.

…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Δεν έχω τέτοια.

…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Το χιούμορ.

…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Το κουδούνισμα του ξυπνητηριού μου όταν πήγαινα σχολείο.

…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Πολλά συνεχόμενα το 1997.

…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Η πρώτη φράση που έγραψα στο πρώτο μου διήγημα, πριν 15 χρόνια.

…την προδοσία που δέχτηκα: Στην Φλωρεντία, το 1997.

…την πληγή που άνοιξα: Στην ελληνική λογοτεχνία φαντάζομαι…

Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης