Γεννήθηκα στη Λευκωσία της Κύπρου. Σε ηλικία 15 ετών πήρα δίπλωμα πιάνου (Μουσική Ακαδημία Κύπρου). Σπούδασα και αποφοίτησα από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το Ωδείο Αθηνών (Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και δεξιοτεχνία στο πιάνο).
Σπούδασα επίσης κλασσικό και μοντέρνο χορό, κλασσικό τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών και στο Ελληνικό Ωδείο (δίπλωμα με άριστα παμψηφεί και διάκριση Α’ Βραβείου εις μνήμην Μ. Βάρβογλη και χρηματικόν έπαθλον). Παρακολούθησα master class με τον διεθνούς φήμης βαρύτονο Κώστα Πασχάλη και με τον επίσης διεθνούς φήμης μπάσο Γιώργο Παππά. Μιλώ 3 ξένες γλώσσες ( Αγγλικά, Ιταλικά και Γαλλικά).
Έχω κάνει πρωταγωνιστική καριέρα στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και από το 1991 συνεργάζομαι με την Εθνική Λυρική Σκηνή. Αγαπημένα έργα, «Ο ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΟΣ» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, η«ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ» του J.Strauss, «Τα Παραμύθια του Χόφμαν» του J.Offenbach και γενικά η Ελληνική και η Βιεννέζικη οπερέτα.
Με το σύζυγο μου μαέστρο Γιώργο Νιάρχο συνεργαζόμαστε σε πολλές συναυλίες και παραστάσεις.
Με την οπερέτα «Απάχηδες των Αθηνών», εγκαινιάσαμε τη Νέα Σκηνή της Ε.Λ.Σ.Η μουσική διεύθυνση και διασκευή του έργου ήταν του Γιώργου Νιάρχου κι εγώ έπαιξα το ρόλο της πρωταγωνίστριας “Βέρας”. Αυτή η παραγωγή είχε τεράστια επιτυχία γι’ αυτό και δώσαμε περίπου 300 παραστάσεις μαζί με την μεγάλη περιοδεία που έκανε η Ε.Λ.Σ. σ’ όλη την Ελλάδα με το έργο αυτό. Είχαμε επίσης την τιμή να εγκαινιάσουμε το ανακαινισθέν θέατρο της Σύρου, το ιστορικό θέατρο “Απόλλων” με την «Όπερα Δωματίου» και την οπερέτα «Ο Βαφτιστικός», καθώς και το «Βουλευτικό»(Α’ Βουλή των Ελλήνων) στο Ναύπλιο με μεγάλη συναυλία. Έχουμε δώσει συναυλίες και παραστάσεις σε πολλά Φεστιβάλ [(Ηρώδειο, διεθνές φεστιβάλ Ναυπλίου όπου ο τοπικός τύπος ανέδειξε τη συμμετοχή μας ως τη δημοφιλέστερη (2003)].
Για τις πολλές συναυλίες σ’ όλη την Ελλάδα καθώς και για τις παραστάσεις οπερέτας που ανεβάσαμε με τον σύζυγο μου μαέστρο Γιώργο Νιάρχο έχουμε τιμηθεί με διακρίσεις και μετάλλια από Δήμους αλλά και με επιχορηγήσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού. Συναυλίες και ρεσιτάλ έχουμε δώσει και στο εξωτερικό (Βιέννη, Όπερα της Αλεξάνδρειας με την παρουσία του Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρου του Β’).
Φέτος παρουσιάσαμε στη Λυρική σκηνή τη μουσικοθεατρική παράσταση “Το αστικό τραγούδι στο γραμμόφωνο” με εξαιρετική επιτυχία! Στις 8 Μαρτίου, ημέρα της Γυναίκας θα παρουσιάσουμε στον ΙΑΝΟ τη μουσικοθεατρική παράσταση “Άρωμα Γυναίκας και Παλιά Αθήνα”.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Η συνειδητοποίηση σε ηλικία μόλις 4 ετών μετά το θάνατο του παππού -από την πλευρά του πατέρα μου- του πεπερασμένου της ανθρώπινης ύπαρξης και του θανάτου σαν τμήμα του ανθρώπινου “είναι”!
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Το αγιόκλημα!!Φυτό αναρριχώμενο, γνωστό και σαν αιγόκλημα, που ανθίζει από την άνοιξη ως το φθινόπωρο και κάνει άφθονα αρωματικά και λευκά άνθη που αργότερα γίνονται κίτρινα! Θυμάμαι πως η αδελφή μου είχε ανακαλύψει πως, εάν αφαιρούσε το πάνω μέρος του άνθους και ρουφούσε το λουλούδι, έβγαινε γλυκό νέκταρ!!!
…την ωραιότερη εκδρομή: Την πρώτη που ήταν και μακρινή, στην άκρη του νησιού στο Μοναστήρι του Αποστόλου Αντρέα, που είναι κτισμένο στο ομώνυμο ακρωτήρι της Κύπρου στην κατεχόμενη Καρπασία και είναι συνδεδεμένο με την παράδοση, τη λαογραφία και τη λατρεία. Σύμφωνα με την παράδοση ο Απόστολος Ανδρέας είχε περάσει από το μέρος εκείνο, τον 1ο αιώνα μ.Χ. Όταν το καράβι με το οποίο ταξίδευε έμεινε αγκυροβολημένο για τρεις ημέρες σε παρακείμενο λιμανάκι λόγω νηνεμίας, ο Απόστολος δημιούργησε μια πηγή στο βράχο απ’ όπου άρχισε να αναβλύζει άφθονο νερό που θεράπευσε το τυφλό παιδί του καπετάνιου του καραβιού, ο οποίος έκτισε στην ίδια τοποθεσία ναό αφιερωμένο στον πρωτότοκο μαθητή του Χριστού. Από τότε βγαίνει το νερό σαν αγίασμα από βρύση κοντά στη θάλασσα! Θυμάμαι το δέος που ένοιωσα όταν φτάσαμε στο μοναστήρι και είδα το απέραντο βαθύ μπλε της θάλασσας και τα μεγάλα κύματα που χτυπούσαν στα βράχια γύρω από το μοναστήρι!… Αυτή η εκδρομή και η παραστατική αφήγηση από τον πατέρα μου για το μοναστήρι, είχε κάνει την καρδιά μου να φτερουγίζει στο στήθος μου !!! Σαν μικρό παιδάκι που ήμουνα -μόλις 4 ετών- πίστευα πως συμμετείχα σε μια περιπέτεια και πως μετά την άκρη του νησιού και το μοναστήρι του Αποστόλου Αντρέα, τελείωνε ο κόσμος!!!
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Παιχνίδια γνώσεων. Μου αρέσει να παίζω μαθαίνοντας.Το παιχνίδι πέρα από μια αναζωογονητική ενασχόληση, εάν παρέχει και χρήσιμες πληροφορίες, σε βοηθά ν’ αξιοποιήσεις τις ικανότητες σου και να αναπτύξεις τις γνωστικές λειτουργίες και τις πνευματικές σου δεξιότητες:Τη μνήμη, τη φαντασία, την κρίση, τη σκέψη, τον λόγο.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Οι γονείς μου φρόντισαν να ξυπνήσουν στην αδελφή μου και σε μένα την αγάπη για τη γνώση, να μας διδάξουν και να μας εφοδιάσουν με ένα αξιακό κώδικα που θα στήριζε την ανάπτυξη ηθικής συνείδησης και ήθους και τη διαμόρφωση χαρακτήρα που θα μας βοηθούσε στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους με στόχο να γίνουμε “καλοί καγαθοί”πολίτες, δηλαδή μορφωμένοι και αναπτυγμένοι πνευματικά, αισθητικά, ηθικά και σωματικά πολίτες, ενταγμένοι συνειδητά στο κοινωνικό σύνολο.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Όταν καταφέρνω να διατηρώ την ηρεμία της ψυχής μου, τη θετική συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους και δε με αγγίζει η κακή, εγωϊστική και άδικη συμπεριφορά κάποιων.
…την πρώτη επανάστασή μου: Από πολύ μικρή περνούσα πολλές ώρες με τα βιβλία, τις μελέτες, αλλά και τα παιγνίδια μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έπαιζα με την αδελφή μου ή με άλλα συνομήλικα παιδιά.Όχι, κάθε άλλο, ήμουν πολύ κοινωνική κι ‘εξωστρεφής. Όμως, ήθελα και κάποιες ώρες για μένα, να σκεφτώ, να ταξιδέψω με τη φαντασία μου, να διαβάσω και να γράψω για θέματα που μ’ ενδιέφεραν… Σαν μικρό παιδί λοιπόν, είχα το δωμάτιο για τη μελέτη μου κι’ έναν άλλο φωτεινό χώρο για να παίζω και να φτιάχνω ιστορίες και διαλόγους με τα παιγνίδια μου. Στην τελευταία τάξη του λυκείου ήθελα να έχω για τον εαυτό μου μία ώρα τουλάχιστον, χωρίς να έχω υποχρεώσεις και “πρέπει”. Μόλις τελείωνε, λοιπόν, το βαρύ πρόγραμμα της εβδομάδας, δηλαδή το Σάββατο στις δύο το μεσημέρι που τελείωναν τα μαθήματα στο σχολείο, η μικρή μου επανάσταση ήταν ότι πήγαινα σ’ ένα εστιατόριο λίγα μέτρα πιο κάτω απ’ το σχολείο, για να φάω μόνη μου ένα τεράστιο χάμπουργκερ με μαχαίρι και πιρούνι, σαν σε επίσημο γεύμα. Εκείνη η ώρα ήταν για μένα μια μικρή ανεξαρτησία κάτι σαν ανταμοιβή για τη δύσκολη εβδομάδα που είχα περάσει με τα προγράμματα μου. Είχα εκφράσει στους γονείς μου αυτή μου την επιθυμία κι’ εκείνοι έδειξαν κατανόηση. Αυτό όμως που ήταν συγκινητικό, ήταν το γεγονός ότι ο πατέρας μου με περίμενε σταθμευμένος διακριτικά στη γωνία του δρόμου, μ’ άφηνε ν’απολαύσω τη στιγμή μου και όταν τελείωνα μ’ έφερνε σπίτι.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Δεν μου αρέσουν οι στιγμές που δεν έχουν επιστροφή! Δυστυχώς έχω χάσει και τους δύο γονείς μου κι’ έχω βιώσει την πικρή αυτή στιγμή…
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Τα στάχυα στο χωράφι που απλώνονταν δίπλα στο πατρικό μου σπίτι στην Κύπρο! Ένα απέραντο χρυσαφί χρώμα που έσβηνε απαλά στο βάθος σαν πίνακας του Βαν Γκογκ…
…το πιο πικρό δάκρυ: Της στιγμής χωρίς επιστροφή…..
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Τα πραγματικά όνειρα γίνονται όταν ξαγρυπνάς και τέτοια είχα πολλά σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής μου, όταν ονειρευόμουν το μέλλον μου, το δρόμο που θα ήταν καλύτερος για μένα, τις σπουδές μου, μετά το επάγγελμα μου, αργότερα την αγάπη, τον έρωτα, τον άνθρωπο της ζωής μου…
…το μυστικό που διέρρευσε: Παρόλο που η οικογένεια μου (οι γονείς, η γιαγιά ο παππούς και ο θείος-Βασίλης Αυλωνίτης- από την πλευρά της μαμάς) είχε γερές ρίζες στο θέατρο, οι γονείς μου δεν ήθελαν να κάνω αυτό το επάγγελμα, προφανώς γιατί γνώριζαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ηθοποιός. Το DNA όμως και οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις που είχα μ’ έφεραν στον χώρο του θεάτρου που τον ένοιωθα σαν φυσικό μου χώρο, χωρίς να εγκαταλείψω τις άλλες μου σπουδές.
Το πρώτο μου συμβόλαιο το έκανα πριν τελειώσω τη Δραματική σχολή, ένα καλοκαίρι σαν χορεύτρια, γιατί είχα σπουδάσει και χορό.Τα χρήματα ήταν αρκετά κι ο ενθουσιασμός μεγάλος …μόνο που αυτή μου την απόφαση δεν την είχα ανακοινώσει στους γονείς μου, ώσπου βγήκαν στα περιοδικά οι πρώτες φωτογραφίες και καταλαβαίνετε πως αντέδρασαν!! Περισσότερο ανησύχησαν και στενοχωρήθηκαν, όμως στο τέλος υποχώρησαν και μ’ εμπιστεύθηκαν.
…την απροσδόκητη γοητεία: Όταν είδα για πρώτη φορά, πριν ακόμα τον συναντήσω στη ζωή μου, τον άνθρωπο που αργότερα έμελλε να γίνει ο σύζυγος μου! Ήταν μια βραδιά που η ΕΡΤ μετέδιδε τον τελικό της EUROVISION.
Η αδελφή μου κι εγώ περιμέναμε με αγωνία να χειροκροτήσουμε την Ελληνική συμμετοχή. Και φτάνει επιτέλους η στιγμή, αναγγέλλεται το τραγούδι και ο σκηνοθέτης δείχνει τον μαέστρο της ορχήστρας. Πολύ όμορφος και πολύ νέος παρατήρησα και η αδελφή μου συμφώνησε…
…το ισχυρότερο άλλοθι: Το γεγονός ότι γεννήθηκα μέσα σε μια καλλιτεχνική οικογένεια κι άκουγα από μικρή θέατρο, είχα εξοικειωθεί με τα κλασσικά ακούσματα, την όπερα και είχα ξεκινήσει τις μουσικές μου σπουδές και τον χορό από 5 χρονών ήταν το ισχυρότερο μου άλλοθι για την αρνητική αντίδραση που είχαν οι γονείς μου απέναντι στην απόφαση μου να βγώ στο θέατρο και την κατηγορία ότι πήγα ενάντια στις εντολές τους! Βασικό ρόλο στη ζωή του ανθρώπου έχει το περιβάλλον του και φυσικά οι ρίζες του!
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Πιστεύω ότι όταν ο άνθρωπος θέτει στόχους, δουλεύει πάνω σ’αυτούς, αφοσιώνεται στην επίτευξη τους και πάνω απ’όλα όταν έχει δουλέψει με τον εαυτό του, έχει κάνει αυτοκριτική και γνωρίζει τα όρια του μπορεί να εκπληρώσει τα “θέλω” του.Τα” θέλω “πρέπει να είναι ανάλογα με τα όρια, τις ικανότητες,τ α προσόντα μας και την επιμέλεια που έχουμε επιδείξει για να τα κατακτήσουμε. Η Αυτογνωσία και η Αυτοκριτική δεν αφήνουν περιθώρια για απωθημένα.
…την εντονότερη σύγκρουση: Συγκρούσεις είχα πολλές από παιδί στο δημοτικό γιατί είχα ισχυρή προσωπικότητα και πίστευα στις ικανότητες μου. Θα αναφέρω την πρώτη έντονη σύγκρουση που είχα στη ζωή μου. Ήμουν 10 χρονών και ήμουν υπεύθυνη για τη μαθητική εφημερίδα. Έγραφα μελέτες (θυμάμαι τα ξενύχτια μέσα στις σελίδες της εγκυκλοπαίδειας για να βρώ θέματα, όπως οι αδελφοί Ράιτ, Όρβιλ και Γουίλμπουρ οι δύο Αμερικανοί στους οποίους αποδίδεται η εφεύρεση και η κατασκευή του πρώτου επιτυχημένου αεροπλάνου), έκανα ζωγραφιές, έγραφα ποιηματάκια, ευθυμογράφημα και φυσικά ζητούσα και συνεργασίες από τους συμμαθητές και τα παρέδιδα στον δάσκαλο για να τυπωθούν. Η εφημερίδα είχε μεγάλη επιτυχία, διαβαζόταν ευχάριστα από όλο το σχολείο και ήταν μηνιαία. Μετά από τον τέταρτο μήνα ο δάσκαλος έκανε μια αλλαγή σ’ ένα μου κείμενο.Τότε έγινε η σύγκρουση!!!Θυμάμαι πως του ζήτησα με σοβαρό ύφος το λόγο των αλλαγών που είχαν γίνει. Εκείνος δεν μου έδωσε ικανοποιητική απάντηση,παρά μόνο ότι το έκανε για να το βελτιώσει, όχι ότι είχε κάποιο λάθος. Η απάντηση μου ορθώνοντας το ανάστημα μου και κοιτώντας τον στα μάτια σηκώνοντας προς τα πάνω το κεφάλι μου μιας και στεκόταν από πάνω μου με τα χέρια στη μέση, ήταν ότι αυτή του η παρέμβαση αλλοίωνε το ύφος που είχε το κείμενο μου, ότι ήθελα τα γραπτά μου να έχουν προσωπική ταυτότητα και ότι έδινα ιδιαίτερη έμφαση στην κάθε λέξη που επέλεγα. Έμεινε άφωνος!!!…
…μια χαρακτηριστική γεύση: Καρπούζι γλυκό που έκανε ο μπαμπάς. Χρησιμοποιούσε μάλιστα ασβεστόσκονη που την έβαζε σ’ένα σακουλάκι από λεπτό ύφασμα.Ο ασβέστης ήταν το μυστικό που έκανε το καρπούζι πιο σφιχτό και τραγανό! Σαν το καρπούζι γλυκό του μπαμπά δεν έχω ξαναφάει. Μοναδικό!!!!
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Σαν παιδί εξέφραζα μέσα από το παιγνίδι με τις κούκλες μου μια φαντασίωση συνειδητή, ολόκληρη ιστορία αγάπης και ρομαντικού έρωτα μεταξύ μιας όμορφης κούκλας που είχα κι ενός υποτιθέμενου νέου.Ατέλειωτοι αυτοσχέδιοι διάλογοι και τραγούδια σε κείνο το δωμάτιο με τη τζαμαρία…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Η τελειοθηρία .Είμαι τελειομανής, θέτω συνέχεια στόχους και μάλιστα υψηλούς. Αυτό με κάνει όμως να εξελίσσομαι, μπορεί καμμιά φορά να πιέζομαι όμως τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς κόπο και φυσικά πιστεύω ότι το τέλειο δεν το κατακτάς ποτέ, όμως αξίζει να αγωνίζεσαι γι’αυτό. Έχω επιμονή και έχω μάθει να περιμένω…
…την αθεράπευτη ενοχή: Πάντα είχα δεύτερη σκέψη και προσπάθησα στον αγώνα μου -γιατί η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας με αξιολόγηση- να μην κάνω μεγάλα λάθη, να έχω επιλογές και να μην πληγώσω κάποιον. Δεν έχω αθεράπευτη ενοχή.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Η ζωή μου από παιδί ήταν γεμάτη υποχρεώσεις, σπουδές, προγράμματα!! Όμως είχα και στιγμές χαλάρωσης, περιορισμένες σε χρόνο, αλλά υπήρχαν. Η μεγαλύτερη στιγμή εκτόνωσης στην εφηβεία μου ήταν ο αθλητισμός. Σπουδαία εμπειρία… Μου έμαθε πειθαρχία, σεβασμό στην προσπάθεια του άλλου, επιμονή, υπομονή, αυτοκυριαρχία, να προσπαθώ για το καλύτερο και ν’ ανεβάζω συνέχεια τον πήχυ!
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Η αγάπη για το διάβασμα, την καλλιέργεια της ψυχής και του νου και για το “ωραίο”!
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Το καλοκαιρινό αεράκι που περνούσε μέσα από τα στάχυα στο χωράφι δίπλα στο σπίτι μας, τα μεσημέρια που όλοι ησυχάζαμε…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Μπορεί να μου αρέσει να έχω κάποιο χρόνο μόνη με τον εαυτό μου, αλλά θέλω να μοιράζομαι τη ζωή μου με τους ανθρώπους που αγαπώ και μ’αγαπούν,πιστεύω στη συντροφικότητα. Χωρίς το σύντροφό μου η ζωή μου δεν είναι πλήρης. Μελαγχολικά ήταν όλα τα βράδια μου πριν να μπεί στη ζωή μου ο άντρας μου.
…τη στιγμή που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων: Ο θάνατος του πατέρα μου πολύ νωρίς, όταν ήταν 55 χρονών κι εγώ ακόμα φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο. Βρέθηκα χωρίς τη θαλπωρή της προστασίας του έστω κι από μακρυά την αγάπη αλλά και την οικονομική υποστήριξη που μου προσέφερε.Έπρεπε τότε να διαλέξω αν θα άφηνα τα όνειρα μου και θα γύριζα στην Κύπρο ή θα παρέμενα στην Αθήνα και να δώσω τον αγώνα μου. Κι αυτό έκανα!!
….την προδοσία που δέχτηκα: Με έχουν προδώσει πολλές φορές φίλοι και συνεργάτες, όμως δε στέκομαι σ’ αυτά και φροντίζω να προχωρώ αφήνοντας τις δυσάρεστες εμπειρίες πίσω μου.
…την πληγή που άνοιξα: Είμαι άνθρωπος που έχει θετική συμπεριφορά στη ζωή,που θέλει η δικαιοσύνη και η ευτυχία να κυριαρχούν και οι άνθρωποι να μην υποφέρουν! Πώς θα μπορούσα εγώ να είμαι η αιτία του πόνου κάποιου άλλου;
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
