Η ζωγράφος Κατερίνα Καραγιάννη – Ιατροπούλου “Θυμάται…”

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην –πάντα- αγαπημένη Αθήνα. Πέρασα από τη δημοσιογραφία ( εφημερίδες: ΤΑ ΝΕΑ, Πρώτη (η ιστορική), ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΕΘΝΟΣ, ΤΟ ΑΡΘΡΟ, περιοδικά Playboy, ELLE, EINAI, κρατικό ραδιόφωνο) και παράλληλα ζωγράφιζα.

Από ένα σημείο και μετά αυτό το ‘παράλληλα’ έγινε αποκλειστική διαδρομή στα χρώματα, στις φόρμες και στο παιχνίδι του φωτός με τη σκιά, σπουδάζοντας ελεύθερα πάνω σε όλα αυτά. Έχω εκθέσει ατομικά και ομαδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Γκαλερί Ζυγός, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Τεχνόπολις, Λαύριο, Μύκονο καθώς και στη ρωσική περιοδεία της διεθνούς ομάδας Τέχνης “Athens Art” με άξονα την Αγία Πετρούπολη).

Έχω φιλοτεχνήσει εξώφυλλα βιβλίων κι έκανα την εικαστική επιμέλεια σε προγράμματα και ντοκιμαντέρ της ελληνικής τηλεόρασης.

Έργα μου υπάρχουν σε δημόσιους χώρους (Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου, Πρεσβεία της Χιλής…) καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές. Είμαι μέλος του ΕΕΤΕ. Ζω και εργάζομαι στα Καλύβια του Αρχαίου Θορικού.

Θυμάμαι…

…την πιο σκληρή αλήθεια: «Όλα είναι ένα ψέμα-μια ανάσα, μια πνοή- σα λουλούδι κάποιο χέρι- θα μας κόψει μιαν αυγή». Η μόνη αλήθεια. Σκληρή αλλά και ανακουφιστική.

…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Οι άκρες των χειλιών της μάνας μου όταν με φιλούσε μικρό κοριτσάκι που μόλις είχαμε φάει από μια φέτα πορτοκάλι. Αυτά, τα πορτοκαλιστά, χειμωνιάτικα φιλιά μας στα δροσερά μας μάγουλα.

…την ωραιότερη εκδρομή: με το Δημήτρη, στην Ισπανία, πριν από τρία χρόνια. Από πόλη σε πόλη με τρένο, χωρίς σχεδιασμό, ελεύθεροι κι ωραίοι, με γέλια και πολλή πολλή χαρά.

…το αγαπημένο μου παιχνίδι: «Ο δολοφόνος με το κλείσιμο του ματιού». Ήμουν είκοσι όταν το παίζαμε με τα παιδιά στην εφημερίδα. Μοίραζε κάποιος τα σπιρτόξυλα κι όποιος είχε το κομμένο ήταν ο δολοφόνος. Απίστευτο παιχνίδι, τελείως χαζό για τους μεγάλους. Ακόμα και αργότερα όταν κατάφερνα να πείσω την παρέα να το παίξουμε η αδρεναλίνη ανέβαινε στα ύψη. Τελευταία σταματήσαμε να το παίζουμε πια, γιατί τη θέση του πήραν οι πραγματικοί Δολοφόνοι, αυτοί που σκοτώνουν όνειρα και ζωές υπογράφοντας λεόντειες συμβάσεις με τη μοίρα των λαών. Και τώρα ακόμα όμως η αδρεναλίνη ανεβαίνει πραγματικά επικίνδυνα.

…μια ανομολόγητη αμαρτία: Αμαρτία εξομολογούμενη, ουκ εστίν αμαρτία.

…μια στιγμή απελευθέρωσης: Όταν αισθάνθηκα ότι μπορούμε να ζήσουμε οι δύο μας ο-που-δή-πο-τε. Φτάνει να είμαστε γεροί και μαζί.

…την πρώτη μου επανάσταση: Όταν έκανα μια έτσι, στα 24 μου, και κάπνισα για πρώτη φορά μπροστά στον πατέρα μου. Δεν είχα ξεκινήσει πολύ νωρίς το κάπνισμα, αλλά ένιωθα σα να τον κοροϊδεύω αν κάπνιζα μια ζωή κρυφά του.

…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Κάθε δρόμος που άνοιγε στη ζωή μου δεν είχε επιστροφή. Είχε μόνο έξοδο.

…το αξέχαστο χρώμα μια εικόνας: Όλα τα μωβ που έχω ζωγραφίσει και, φαντάζομαι, αυτό το χρώμα της τελευταίας εικόνας που θα πάρω μαζί μου φεύγοντας.

…το πιο πικρό δάκρυ: Για τον πατέρα μου. Την μάνα μου. Την αδελφή μου.

…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Για να ήταν ικανό να με ξαγρυπνήσει θα πει πως θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Οπότε γιατί να ξαγρυπνήσω και να το χάσω…

…το μυστικό που διέρρευσε: Ουδέν μυστικόν-κρυπτόν υπό τον ήλιο (κι ευτυχώς δηλαδή).

…την απροσδόκητη γοητεία: Στα πρώτα νεανικά χρόνια που όλα φαίνονται καινούργια και προς ανακάλυψη: οι λέξεις, τα νοήματα, οι δρόμοι, οι ματιές, οι έρωτες. Κι αυτή η απίστευτα γοητευτική αυταπάτη πως όλα γεννήθηκαν μόνο για μας, αποκλειστικά.

…το ισχυρότερο άλλοθι: Δεν υπάρχουν ισχυρά άλλοθι όπως δεν υπάρχει και τέλειο έγκλημα.

…το ανεκπλήρωτο θέλω: Έχω εκπαιδεύσει τα «θέλω» μου δίπλα στα «μπορώ» μου. Έτσι είμαστε ευχαριστημένοι και οι… τρεις. Θέλω όμως να (και θα) πετάξω μια μέρα πάνω από τα κύματα. Κι αφού δεν μπορώ πάνω σ’ έναν αετό, θα μπορέσω να το κάνω, πιστεύω πάνω σε ένα parapente.

…την εντονότερη σύγκρουση: Κάθε φορά που αποφασίζω να τσακίσω ένα κομμάτι εγωισμού. Δίνω μια γερή, κι ύστερα το σπάζω σε μικρά μικρά κομματάκια, μέχρι να γίνει σκόνη. Τη κρατάω στο χέρι μου και την αποχωρίζομαι με απόλαυση φυσώντας τη να την παρασύρει ο αέρας.

…μια χαρακτηριστική γεύση: Όλα έχουν μια πρωτόγευστη, μοβ μυρωδιά.

…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Κάτι, δηλαδή, σα νεύρωση; Όχι, επαναλαμβανόμενη. Μία κάθε φορά.

…το ελάττωμα μου που αγάπησα: Έτσι ή αλλιώς τα ελαττώματα είναι ανώφελο να τα κυνηγάω. Είναι σαν τη παραφασάδα πάνω στο ύφασμα. Αν σου αρέσει και το αγαπάς, κι έχεις και λίγη δημιουργική φαντασία, το μετατρέπεις σε κάτι. Του δένεις έναν κόμπο, του βάζεις ένα στολίδι, του φοράς ένα λουλούδι, του κεντάς λίγο χρώμα. Αν δεν σου αρέσει και δεν το αγαπάς, το πετάς. Αλλά πετάς τέτοιο ύφασμα;

…την αθεράπευτη ενοχή: Καμία ενοχή. Ούτε για μένα ούτε για άλλον. Όλα γίνονται όπως πρέπει να γίνουν, τη σωστή στιγμή. Εμείς, πιστεύω, πότε βιαζόμαστε, ή πότε αργοπορούμε να δώσουμε τη σωστή ερμηνεία.

…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Κάνει τόσο θόρυβο το «πρέπει» που έχω ορκιστεί να μην-πρέπει-να –πρέπει.

…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο: «…και τις πέτρες τις αλλάζει ο καιρός». Μόνο η αγάπη μου.

…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Εκείνος ο γδούπος που ακούστηκε καθώς σωριαζόταν από τις σφαίρες, το άψυχο σώμα του παππού μου, στο πάτωμα. Ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον δεκαεφτάχρονο τότε πατέρα μου που τον είχε κρύψει ο παππούς κάτω από το κρεβάτι για να τον γλιτώσει. Ήταν Δεκέμβρης του 44. Εκείνο το «γντουπ» ταξίδεψε στο χρόνο και φυλακίστηκε στο γονεϊκό μου dna.

…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Έχει μια γλύκα το μελαγχολικό αλλά και το βράδυ. Ζευγαρώνουν τέλεια τα δυό τους. Κι αν τα αφήσεις να γλιστρήσουν ως το ξημέρωμα μπορεί να γεννηθεί ένα έργο, ένα ποίημα, μια ωραία αυγή.

…τη στιγμή που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων: Όταν γεννήθηκα. Τότε μου φαίνεται άλλαξε η ροή των πραγμάτων μου.

…την προδοσία που δέχτηκα: Αυτή των ημερών μας…

…την πληγή που άνοιξα: Συνειδητά, τουλάχιστον, ούτε άνοιξα, ούτε έξυσα.

Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης