Γεννήθηκα στην Μυτιλήνη και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου σπούδασα Δημοσιογραφία, Δημόσιες και Κοινωνικές Σχέσεις. Συνέχισα τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου στη Συμβουλευτική Ψυχολογία. Μετέπειτα σπούδασα στο
Πανεπιστήμιο της Γενεύης, Ψυχολογία και Επιστήμες της Εκπαίδευσης. Είμαι ενεργό μέλος πολλών συλλόγων, φιλανθρωπικών, πολιτισμικών, κοινωνικών, καθώς και λογοτεχνικών στη Γενεύη, όπου κατοικώ μόνιμα.
Συγκεκριμένα είμαι ενεργό μέλος του συμβουλίου της Ελβετικής Επιτροπής για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, της Διεθνούς Εταιρίας Φίλων του Νίκου Καζαντζάκη, του Ορθοδόξου Φιλανθρωπικού Ιδρύματος, στον Σύλλογο των Ελληνίδων Κυριών της Γενεύης, στον Ελληνο – Ελβετικό Σύλλογο Jean- Gabriel Eynard, στην Ελληνική Κοινότητα της Γενεύης και επί 18 συναπτά έτη Πρόεδρος στο Λογοτεχνικό Κύκλο Βιβλιοφίλων Γενεύης. Πρόσφατα έγινα η επίσημης εκπρόσωπος των Διεθνών Βραβείων Giuseppe Sciacca στην Ελβετία.
… την πιο σκληρή αλήθεια: η αυτογνωσία ότι αρκεί μόνο μια κακή στιγμή για να συμβούν δραματικές ανατροπές ζωής…
… μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: το γιασεμί. Όταν ήμουν έφηβη στις διακοπές, με βελόνα και κλωστή περνούσα γιασεμιά και έφτιαχνα κολιέ. Τα φορούσα στον λαιμό μου, όπου το άρωμα τους μαζί με τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα με υπνώτιζαν και περπατούσα μεθυσμένα μέσα στην κάψα του καλοκαιριού…
… την ωραιότερη εκδρομή: όταν πρωτογνώρισα την αρχοντική Κωνσταντινούπολη, την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα μου. Ήταν στιγμές δυνατές, γεμάτες πολλές συγκινήσεις…
… μια ανομολόγητη αμαρτία: όχι μόνο μια, αλλά πολλές… Δεν τις ομολογώ, γιατί απλά θέλω να μείνουν δικός μου κρυφός θησαυρός…
… το αγαπημένο μου παιχνίδι: όταν αφήνω ελεύθερη την αχαλίνωτη καλπάζουσα φαντασία μου, να παίζει και να σκηνοθετεί…
… μια στιγμή απελευθέρωσης: αυτή που αποδέχτηκα και αγάπησα τον εαυτό μου έτσι ακριβώς όπως είναι…
… την πρώτη επανάσταση μου: στον έρωτα… όταν αποφάσισα, ότι χωρίς έρωτα είναι αδύνατον να ζήσω…
… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: αυτή που δεν έζησα έντονα… Όλες όμως οι στιγμές γίνονται βίωμα, εμπειρία ζωής και μένουν μέσα μας…
… την εντονότερη σύγκρουση: όταν παλεύω για να μην παρασυρθώ από το ψυχικό μου ” τσουνάμι “…
… το αξέχαστο χρώματα μιας εικόνας: το σούρουπο κοιτάζοντας την θάλασσα, όταν το βλέμμα μου μαγικά γίνεται και εκείνο μπλε, ενώνεται με το απέραντο, το σύμπαν και την αιωνιότητα… τότε έχω την γλυκιά αίσθηση ότι πετάω… ότι έχω φτερά…
… το πιο πικρό δάκρυ: όταν δεν εξαρτάται από εμένα η σωτηρία των ανθρώπων που αγαπώ …
… το όνειρο που με ξαγρύπνησε: είναι αυτό που πάντα με ξαγρυπνά…Το πάθος μου για την ζωή, το οποίο με κάνει να νιώθω “αθάνατη “, ώστε παρασύρομαι, αφήνομαι και δίνομαι σε πολύ μακροχρόνια και μεγάλα σχέδια. Δημιουργώ, γράφω, συγκινούμαι, ερωτεύομαι. Τα συναισθήματα είναι πλούτος ψυχής, όσο για τον έρωτα το ωραιότερο λίφτινγκ…
… το μυστικό που διέρρευσε: μαζί μου έμεινε για πάντα μυστικό.
… την απροσδόκη γοητεία: όταν παραδίνομαι σε αυτή την Δύναμη που είναι η Αδυναμία μου…
… το ισχυρότερο άλλοθι: δεν έχω ανάγκη από άλλοθι, όταν στον έρωτα έχω συνένοχο στην αμαρτία…
… το ανεκπλήρωτο θέλω: προσπαθώ και οφείλω στον εαυτό μου να εκπληρώσω όλα τα θέλω μου…
…μια χαρακτηριστική γεύση: η γεύση του έρωτα… κλείνω τα μάτια και νιώθω την γεύση του γυμνού κορμιού του, πικάντικη, γλυκιά, ηδονική…Τα φιλιά του με γεύση κανέλλας, περγαμόντο και άγριας φράουλες του δάσους… μιλάει η συγγραφέας…
… μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: ότι βγαίνω από το σώμα μου… και πετάω. Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα ελευθερίας, ανακάλυψης και ομορφιάς… Άλλες φαντασιώσεις που είναι αισθαντικές αν δεν τις ζήσω εγώ, τις ζουν και τις απολαμβάνουν οι πρωταγωνιστές μου στο μυθιστόρημα…
… το ελάττωμά μου που αγάπησα: την ανάγκη μου να ζω έντονα κάθε στιγμή. Την υπερβολή, την εκκεντρικότητα και την τελειομανία μου…
… την αθεράπευτη ενοχή: δεν έχω ενοχές, γιατί θεωρώ ότι είναι χάσιμο χρόνου. Έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου, να μην τον τιμωρώ, αλλά να τον ακούω, να τον αναλύω και συμβουλεύω φιλικά, να μαθαίνω από τα λάθη μου…
… ένα εκκωφαντικό πρέπει: να φροντίζω όσους αγαπώ. Αυθεντικότητα του χαρακτήρα… γενναιοδωρία αισθημάτων και Ανθρωπιά.
… κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στον χρόνο: ο σκοπός μου να μαθαίνω, να δημιουργώ, να διαλογίζομαι, να ωριμάζω και να εξελίσσομαι…
… ένα ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: το οργασμικό κύμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας μαζί με το βουητό του δυνατού αέρα που τραντάζει αισθησιακά όλες τις αισθήσεις…
… το πιο μελαγχολικό βράδυ: πολλά μελαγχολικά βράδια που δεν με φοβίζουν, γιατί η μελαγχολία είναι ένα πολύ γλυκό συναίσθημα, μια ευαίσθητη φιλική συντροφιά. Η θετική μελαγχολία είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου που αγαπώ, γιατί μου δίνει την δυνατότητα να ταξιδεύω ψυχικά σε βάθος και σε πολλές διαστάσεις… Η ψυχή γυμνή τυλιγμένη από λεπτό πέπλο μελαγχολίας. Είναι γοητευτικό. Μελαγχολική βραδιά, όμως, είναι εκείνη που δεν μπορώ να μοιραστώ με τον άνθρωπο που αγαπώ…
… η στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: όταν έφυγα να σπουδάσω στο Λονδίνο… κι έμεινα για “πάντα” στο εξωτερικό.
… την προδοσία που δέχτηκα: δεν τη θυμάμαι…
… την πληγή που άνοιξα: είναι πάντα ανοιχτή βαθιά μέσα μου… Είναι πληγή και συγχρόνως πηγή δημιουργική, γιατί με εμπνέει, με δυναμώνει, τροφοδοτεί το συγγραφικό μου έργο.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
Μάρτιος 2015
