Γεννήθηκα στην Ξάνθη. Σπούδασα στην Ελβετία στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων και Ξένων Γλωσσών και έκανα μεταπτυχιακά στην Ψυχολογία, στην Επικοινωνία του σώματος, στην Εργατική και εργασιακή Ψυχολογία. Σήμερα σπουδάζω Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σχέσεις στη Γερμανία.
Έχω γράψει πολλά άρθρα και προτάσεις για τον τουρισμό, την Αγροτική ανάπτυξη και την Ψυχολογία. Είμαι εκπαιδευτής στο προσωπικό των ξενοδοχείων Hilton. Tα καλοκαίρια εργάζομαι σε μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα στην Κω και το χειμώνα επιστρέφω στα ορεινά της Ροδόπης, στον Κένταυρο, όπου απολαμβάνω την μυθική φύση και τους ακρίτες συμπατριώτες μου.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: των πολιτικών προσπαθειών και των περιπετειών, εμπόδια, ζήλια και ανυπέρβλητα εμπόδια που στάλθηκαν μπροστά μου…
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Το φλαμούρι στην ορεινή περιοχή Ξάνθης. Πάντα την αγαπούσα την φλαμουριά και όταν άνθιζε, σκορπούσε αυτή την απίστευτη μυρωδιά.
…την ωραιότερη εκδρομή: στη Θάσο, τα χωριά Γιαννίνων αργότερα, στην Κρήτη στα Σφακιά.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: ping pong και ως παίκτης όταν ήμουν στη Σχολή είχα μερικές τρελές επιτυχίες .
…μια ανομολόγητη αμαρτία: έχω κλέψει καρδιά, έχω πάρει εκδίκηση και μάλιστα πολύ σκληρή, έχω πει ψέμα, αλλά για να ενώσω ένα ζευγάρι…
…μια στιγμή απελευθέρωσης: όχι μια αλλά τρεις: 1994, 2010 και 2012.
…την πρώτη επανάστασή μου: στα επτά μου, όταν μου έδωσαν να καταλάβω ότι η θέση της αγαπημένης μέσα μου είναι διαφορετική, και η θέση των φίλων διαφορετική.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: το 2010 όταν ήμουν υποψήφιος στις τοπικές εκλογές μετά από τόσο κόπο και τόσες σπουδές, και τελευταία στις εθνικές βουλευτικές εκλογές που ενδιαφέρθηκα πάρα πολύ, αλλά το άφησα για την επόμενη φορά για να ωριμάσω κι άλλο. Στην κάθε μία από αυτές τις στιγμές έφευγα από έναν κόσμο και έμπαινα σε έναν άλλον. Υπάρχει κι άλλη μια ημερομηνία που φλερτάρει… να ερωτευτώ τρελά στα γεράματα…
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: ένα βρεγμένο μάτι είτε από δάκρυα είτε από χαρά, ένα πρόσωπο με κατακόκκινα χείλη που με μαγεύουν και με μαγνητίζουν.
…το πιο πικρό δάκρυο: το ένδον.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: το κλάμα και οι φωνές παιδιών και γυναικών … και μετά δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ, και επί ώρες στεκόμουν στο παράθυρο κοιτάζοντας έξω.
…το μυστικό που διέρρευσε: που Αγάπησα
…την απροσδόκητη γοητεία: το δώρο του θεού που μου παρουσιάζει κάθε μέρα διάφορους ανθρώπους για να με τσεκάρει, να με ελέγξει. Στα πρόσωπα τους ανακαλύπτω συμπεριφορές, βρίσκω κάποια σημάδια, κάποια μηνύματα που με κάνουν ποιο καλό και δυνατό. Κι αυτό μου ενισχύει την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση, όλα εκείνα που με κάνουν καλύτερο.
…το ισχυρότερο άλλοθι: δεν υπάρχει άλλοθι στην ζήλια, στην κακία και στο φθόνο.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: να εκλεχτώ, να γίνω ένας πολιτικός και να νοιάζομαι πραγματικά για τους ανθρώπους, να ασχολούμαι μαζί τους και να τους προσφέρω την ελπίδα. Να τους μέσα στα μάτια και να αντιλαμβάνομαι την ικανοποίησή τους. Να ζήσω την μεγαλύτερη σύγκρουση: να κάνω τα λόγια πράξεις.
…μια χαρακτηριστική γεύση: του πρωινού ή της Καλημέρας ενός παιδιού ή μιας κυρίας που μόνο με τη φωνή της σε αναζωογονεί και σου σκορπάει δύναμη και φως για μια νέα μέρα με μυρωδιές και αέρα που σου προσφέρει χαρά, ελπίδα και δύναμη.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Η απόλυτη ελευθερία, αδύνατη εκ φύσεως.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: είμαι τελειομανής, επίμονος, πειθαρχημένος και αγνοώ τον φόβο.
…την αθεράπευτη ενοχή: μια έμεινε και τη δουλεύω σκληρά για να μην μου ξαναδημιουργήσει κάποιο θέμα…
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Είναι πολλά τα εκκωφαντικά πρέπει για μένα. Στον καθένα να δίνουμε τις ίδιες ευκαιρίες, ίδια αξία μέχρι να μας αποδείξει το αντίθετο. Να μπορούμε μέσα μας να κρατήσουμε χώρια αυτούς που μας αγαπάνε, από εκείνους που μας χρησιμοποιούν. Να αποφεύγουμε τους ανθρώπους που παινεύουν τον εαυτό τους…και ξεκινάνε να μιλάνε με το “Εγώ “. Να ξέρουμε την αξία των δακρύων μας …να μη τα ξοδεύουμε για αυτούς που δεν τα αξίζουν
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η αγάπη και το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Η διάθεση για συγχώρεση και για κατανόηση.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: οι φωνές και οι κραυγές γυναικών και παιδιών με κάνουν αμέσως να δακρύζω , ένα ζώο που το είχαν πυροβολήσει και το είχαν παρατήσει ή τους ξέφυγε και δεν ήθελε να πεθάνει και έκλαιγε σαν μωρό…και έκλαψα κι εγώ μαζί του.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: όχι εκείνο που έμαθα για κάποιο άτομο και έπεσα πολύ έξω. Εκείνο που συνειδητοποίησα ότι οι άντρες δεν μπορούν να χαρίσουν τρυφερότητα και ενδιαφέρον σε μια γυναίκα, παρά ενδιαφέρονται για άλλα πράγματα…
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πράγματι: Η τόλμη και η απόφαση…
…την προδοσία που δέχτηκα: μου έγινε το καλύτερο μάθημα και πανεπιστήμιο.. και τον /την ευχαριστώ θερμά, είναι ο καλύτερος μου καθηγητής/τρια πλέον.
…την πληγή που άνοιξα: Πραγματικά όσο έχω ζήσει έχω ανοίξει αρκετές πληγές όπως: να αποκλείσω κόσμο που δημιουργεί πρόβλημα στους άλλους εργαζόμενους καταστρέφοντας την οικογενειακή ατμόσφαιρα ανάμεσά μας. Να παλεύω και να κριτικάρω κάποιον που συνειδητά στενοχωρεί, εκμεταλλεύεται και αγχώνει το λαό μου.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
