Γεννήθηκα στην Καβάλα στις 29 Απριλίου 1971. Ήταν μέρα Πέμπτη. Από μικρή είχα πολλά ερωτήματα σχετικά με τη Γλώσσα, ήμουν και η ίδια γλωσσού. Στη Δευτέρα λυκείου ανακάλυψα τη γλωσσολογία και έτσι το 1993 αποφοίτησα από το Τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ με ειδίκευση, τι άλλο; Γλωσσολογία. Το όνειρό μου ήταν πάντα να πάω στο Παρίσι για σπουδές. Με μια βαλίτσα και πολλά όνειρα λοιπόν τον Σεπτέμβρη του 1993 πέταξα για την πόλη του φωτός όπου και απέκτησα το D.E.A μου (δηλαδή το μεταπτυχιακό μου) και το διδακτορικό μου. Η μοίρα με έφερε μετά στο Λουξεμβούργο όπου δούλεψα για έναν χρόνο στο χώρο της αυτόματης μετάφρασης και τέλος το 1997 εξελέγην λέκτορας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Δ.Π.Θ και αργότερα Καθηγήτρια στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του ίδιου πανεπιστημίου. Στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας διετέλεσα πρόεδρος, Κοσμητόρισσα της Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών και σήμερα Αντιπρύτανης του Δ.Π.Θ.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: όλοι μια μέρα θα ‘αναχωρήσουμε’
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: ρίγανη και μυρωδιά της θάλασσας.
…την ωραιότερη εκδρομή: στα Γιάννενα συνάντηση με όλη την οικογένεια κάποια Καθαρά Δευτέρα
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: κρεμάλα
… μια ανομολόγητη αμαρτία: έφαγα μια μέρα ένα ολόκληρο κουτί Toffifee
…μια στιγμή απελευθέρωσης: όταν έβαλα τελεία στη διδακτορική μου διατριβή
…την πρώτη επανάστασή μου: δεν γύρισα στις 10.00 στο σπίτι όπως ζητούσε ο μπαμπάς
… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: όταν αποφάσισα να υποβάλω υποψηφιότητα για πρόεδρος
H νέα Πρυτανική Αρχή Δ.Π.Θ.
..το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: απέραντο γαλάζιο και πράσινο στη Θάσο
…το πιο πικρό δάκρυ: όταν έφυγε η συνονόματη γιαγιά
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: μα δεν θυμάμαι τα όνειρά μου.
…την απροσδόκητη γοητεία: βρίσκω την οξύτητα του πνεύματος άκρως γοητευτική
…το ισχυρότερο άλλοθι: όλα γίνονται
…το ανεκπλήρωτο θέλω: τι τυχερή που είμαι να μην είχα ως τώρα ανεκπλήρωτα θέλω
…την εντονότερη σύγκρουση: με τον μπαμπά μου που με ξέρει καλά
…μια χαρακτηριστική γεύση: η γεύση της αλμύρας της θάλασσας
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: να περάσω μια ολόκληρη μέρα χωρίς να κάνω τίποτα. Δεν το καταφέρνω ποτέ.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: η τελειομανία μου
…την αθεράπευτη ενοχή: Είχα πάει κρυφά σε συναυλία των Guns and Roses και δεν το ‘πα σε κανέναν!
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Αγαπώ τα πρέπει! Και είναι πολλά.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η αγάπη για το δίκαιο
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: ο ήχος της ήρεμης θάλασσας
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: πριν επιστρέψω Ελλάδα από το Παρίσι όπου σπούδαζα
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: η στιγμή που απέκτησα οικογένεια
…την προδοσία που δέχτηκα: δόξα τω θεώ καμιά ως τώρα. Μάλλον διαλέγω καλούς συνεργάτες
…την πληγή που άνοιξα: μου αρέσει μόνο να κλείνω τις πληγές
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
