Η εικαστικός Δήμητρα Λαμπρέτσα… Θυμάται

ΘΥΜΑΜΑΙ, ΠΡΟΣΩΠΑ

Η Δήμητρα Λαμπρέτσα, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών και της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών Αθηνών (Τμήμα Γραφιστικής), καλλιτέχνης και εκπαιδευτικός-εμψυχώτρια, γεννήθηκε στα Γρεβενά και δραστηριοποιείται στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και της Ευρώπης. Έχει εργαστεί ως σκηνογράφος, ζωγράφος και καλλιτεχνική υπεύθυνη σε κινηματογραφικές παραγωγές και θεατρικές σκηνές (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Λυρική Σκηνή, κ.ά).

Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, ενώ κατά το τελευταίο διάστημα ξεκίνησε παρουσιάσεις με εικαστικά-μουσικά δρώμενα, εμπνευσμένα από το εικαστικό της έργο. Από το 2002 μέχρι σήμερα συνεργάζεται με ερευνητικές ομάδες κάνοντας αναπαραστάσεις παλαιοντολογικών και αρχαιολογικών ευρημάτων, όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, το Μουσείο Αιανής Κοζάνης, το Αρχαιολογικό Μουσείο Ρεθύμνου, το Παλαιοντολογικό Μουσείο Μηλιάς Γρεβενών, κ.ά.

Συνδυάζοντας την καλλιτεχνική και επιστημονική της ιδιότητα συντάσσει μελέτες σε μια σειρά από βιβλία όπως: Αντιμετώπιση χρόνιου μυοσκελετικού πόνου με βελονισμό, του Μιλτιάδη Καράβη, Παιδαγωγική του Θεάτρου του Σίμου Παπαδόπουλου και Μινωικά εικαστικά τοπία της Ίριδας Τζαχίλ. Η δουλειά της έχει δημοσιευτεί σε εφημερίδες και σε επιστημονικά περιοδικά.

Θυμάμαι…

…την πιο σκληρή αλήθεια

Η πιο σκληρή αλήθεια…για το ψέμα που γνωρίζω…. μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων. Η οσμή είναι πιο κοντά στην μνήμη λένε. Σε ένα πρωινό ξύπνημα αισθάνθηκα το καθαρό αέρα γεμάτο υγεία να με επαναφέρει στην πραγματικότητα από ένα όνειρο. Ήμουν …λέει το όνειρο μου…σε έναν άλλο πλανήτη εκεί όπου η φύση είναι ανέγγιχτη από την ανθρώπινη επέμβαση. Κάπου εκεί ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα συνάντησα τα παιδικά μου χρόνια στα Γρεβενά. Ο καθαρός φρέσκος αέρας, το οξυγόνο να δίνει ζωή. Ευτυχία…

…την ωραιότερη εκδρομή

Ήταν λίγο μετά τον μεγάλο σεισμό στην Αττική το 1999 . Βρέθηκα με μια παρέα στις ακτές της Χιλιαδου στην κεντρική Εύβοια. Το τοπίο απίστευτα επιβλητικό με εκείνα τα κάθετα βουνά να δημιουργούν ορθή γωνία με την γαλήνια Θάλασσα. Μπήκαμε σε ένα καγιακ ο καθένας. Το καγιακ είναι για ποτάμια….αλλά αυτό είχαμε …αυτό πήραμε. Απομακρυνθήκαμε αρκετά από την ακτή. Σταμάτησα να κάνω κουπί και είδα την πλάση γύρω μου. Θείο δώρο να ανακαλύπτεις πόσο μικρός είσαι μπροστά στο απέραντο γαλάζιο. Δέος…

…το αγαπημένο μου παιχνίδι

Η Ζωή…

… μια ανομολόγητη αμαρτία

Αμαρτία είναι όταν χάνεις τον στόχο σου.
Αμαρτία …να κάνω κάτι που δεν αγαπώ.
Μου έχει συμβεί ….αλλά ευτυχώς επανέρχομαι…

…μια στιγμή απελευθέρωσης

Το να ξεπερνώ τον εαυτό μου.

…την πρώτη επανάστασή μου

Το πρώτο όχι. Τα πρώτα όρια.

… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή

Τα λόγια είναι πέτρες και όταν πετάς…δεν γυρίζουν πίσω.
Λυπάμαι για όσους μπορεί να πλήγωσα.

…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας

Το υπέροχο διαμαντένιο χρώμα της Θάλασσας. Γεμάτο φως.

…το πιο πικρό δάκρυ

Στην πυρκαγιά στο Ματι…

…το όνειρο που με ξαγρύπνησε

Δεν το θυμάμαι…προσπαθώ να ξεχνώ τα αρνητικά…ειδικά όταν είναι όνειρα.

…το μυστικό που διέρρευσε

Κάποτε σε μικρή ηλικία κρατούσαμε μυστικά ,μέχρι που κατάλαβα ότι οι τάφοι είναι συγκινούμουνα δοχεία. Καμιά διαρροή από τότε, διότι δεν είχα λόγο για μυστικά.

…την απροσδόκητη γοητεία

Αυτό με την γοητεία είναι ανεξήγητο. Πάντα αιφνιδιαστικά έρχεται και σου αλλάζει την πορεία.

…το ισχυρότερο άλλοθι

Η αλήθεια..

…το ανεκπλήρωτο θέλω

Το ανεκπλήρωτο θέλω…να ζω σε μια υγιή κοινωνία με αγάπη σεβασμό και δικαιοσύνη.

…την εντονότερη σύγκρουση

Έντονες συγκρούσεις με κάθε τι που θεωρώ παράλογο. Όπως για παράδειγμα στο σύστημα της εκπαίδευσης, δυστυχώς υπάρχουν πολλά παράλογα. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

…μια χαρακτηριστική γεύση

Η αίσθηση που έχεις…αν έχεις πια…όταν δαγκώνεις ένα μήλο που το έχεις κόψει από το δέντρο χωρίς φυτοφάρμακα.

…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση

Έχω φτάσει πια, να νοιώθω φαντασίωση ένα υγιές περιβάλλον.

…το ελάττωμά μου που αγάπησα

Η αγάπη είναι πάντα αγάπη. Δεν έχει ελάττωμα.
Παραθέτω την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους Α Κεφάλαιο 13ο.

…την αθεράπευτη ενοχή

Η ανοχή δημιουργεί ενοχή. Έχω μεγάλη ενοχή που ανέχομαι ακόμα πολιτικά συστήματα που καταδικάζουν ανυπεράσπιστους λαούς με την δικαιολογία…ότι είμαι μια μονάδα.

…ένα εκκωφαντικό πρέπει

Τα παράλογα νομικά πρέπει, που αντί να σου κάνουν την ζωή πιο εύκολη στην δυσκολεύουν σε κάθε βήμα.

…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο

Η αγάπη.

…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα

Ο ήχος από τις σταγόνες της βροχής στα κεραμίδια.

…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ

Το τελευταίο αντίο.

…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων

Η συνειδητοποίηση της προσήλωσης στα λάθος πρότυπα.

...την προδοσία που δέχτηκα

Η προδοσία είναι σε χαμηλές συχνότητες και δεν τις αντιλαμβάνομαι. Ούτε τις ακούω.