Η δημοσιογράφος Ρίτσα Μασούρα “Θυμάται…”

Γεννήθηκα στον Πειραιά. Τέλειωσα το Πρότυπο της Ραλλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας και στη συνέχεια φοίτησα τη Νομική της Αθήνας, απ’ όπου και αποφοίτησα. Ασχολήθηκα ελάχιστα με τα νομικά. Η δημοσιογραφία με κέρδισε νωρίς, κυρίως λόγω συνθηκών ζωής

και όχι ως καθαρή επιλογή. Εργάστηκα στην κρατική τηλεόραση ως το 1997 και παράλληλα στην εφημερίδα Καθημερινή ως το 2012. Διετέλεσα αρχισυντάκτρια στα διεθνή και στο ελεύθερο ρεπορτάζ στην εφημερίδα επί μια δεκαετία και έχω εργαστεί σε πολιτικά περιοδικά. Έχω διδάξει σε σχολές «ΜΜΕ και Κοινωνική Πραγματικότητα» και διατηρώ στο facebook σελίδα για τα βιβλία – Book Rebels – ενώ συμμετέχω συχνά σε παρουσιάσεις βιβλίων. Είμαι μέλος της Διεθνούς Αρκαδικής Εταιρείας.

Θυμάμαι…

…την πιο σκληρή αλήθεια: Η συνειδητοποίηση ότι είχα γεννήσει ένα άρρωστο παιδί

…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Η παρκετίνη της μαμάς. Αποπνικτική!

…την ωραιότερη εκδρομή: Ως τον Πόρο με την πρώτη εφηβική παρέα.

…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Δεν είχα ποτέ παιγνίδια

… μια ανομολόγητη αμαρτία: Παραμένει ανομολόγητη. Αλλιώς πώς;

…μια στιγμή απελευθέρωσης: Ο γάμος μου!

…την πρώτη επανάστασή μου: Παραμένω σε καθεστώς συνεχούς επανάστασης.

…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Τα χρώματα της αφιερωμένης σε μένα αγιογραφίας της Τίνας Μάσχα.

…το πιο πικρό δάκρυ: Φεύγοντας από την Καθημερινή μετά από πολλά πολλά χρόνια εργασίας-προσφοράς.

…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: ….και με ξαγρυπνάει: Να βγω από τα προσωπικά μου αδιέξοδα

…το μυστικό που διέρρευσε: Ένα μυστικό διαρρέει, αλλά το μαθαίνει ο άμεσα ενδιαφερόμενος;

…την απροσδόκητη γοητεία: Ακόμη κι ένας περαστικός μπορεί να με γοητεύσει, αρκεί να χει κάτι στο βλέμμα.

…το ισχυρότερο άλλοθι: Το άλλοθι της απώλειας

…το ανεκπλήρωτο θέλω: Τα θέλω μου, σχεδόν όλα ανεκπλήρωτα!

…την εντονότερη σύγκρουση: Δεν μου έτυχε να συγκρουστώ ποτέ και με κανέναν

…μια χαρακτηριστική γεύση: Η γεύση της μέντας στο στόμα

…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Η ζωή μου ανάμεσα σε γηγενείς της Μαδαγασκάρης

…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Όλα τα ελαττώματά μου τα απεχθάνομαι.

…την αθεράπευτη ενοχή: Ενοχή για τον ρεαλισμό μου.

…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Μαζικά, όλα τα πρέπει του καθωσπρεπισμού.

…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Η ανάγκη να ανακαλύπτω καινούργιους κόσμους.

…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Η φωνή της μητέρας μου όταν έφευγε από τη ζωή.

…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες.

…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Ο θάνατος του άντρα μου.

…την προδοσία που δέχτηκα: Κι αν με πρόδωσε κάποιος, ούτε που το κατάλαβα.

…την πληγή που άνοιξα: Στην καρδιά μου στα 30 μου.

Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης