Είμαι απόφοιτος του Τμήματος Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και κάτοχος Διδακτορικού Διπλώματος του ιδίου Πανεπιστημίου. Ως ιατρός, ειδικεύτηκα στην ιατρική ειδικότητα της Παθολογικής Ανατομικής. Ζω κι εργάζομαι στην Αλεξανδρούπολη ως μέλος Δ.Ε.Π. του Τμήματος Ιατρικής σε θέση Αναπληρώτριας Καθηγήτριας. Είμαι παντρεμένη με τον Ιατρό Ακτινολόγο Αλεξιάδη Γιώργο και μητέρα δυο εκπληκτικών παιδιών. Διδάσκω το μάθημα της «Ιστολογίας – Εμβρυολογίας» στους φοιτητές του Τμήματος Ιατρικής και το μάθημα της «Ιστολογίας» στους φοιτητές του Τμήματος Μοριακής Βιολογίας & Γενετικής του Δ.Π.Θ.
Διδάσκω, επίσης, σε επτά μεταπτυχιακά προγράμματα του ιδίου Πανεπιστημίου, είμαι επιστημονικός συνεργάτης σε χρηματοδοτούμενα προγράμματα κι ενεργό μέλος σε ερευνητικές ομάδες συνεργαζόμενων με το Δ.Π.Θ. ερευνητικών κέντρων, όπως του ΙΙΒΕΑ και της ΕΛΠΕΝ. Το κλινικό μου έργο εστιάζεται στην ιστοπαθολογική εκτίμηση και στη μοριακή διαγνωστική προσέγγιση διαφόρων ασθενειών.
Το επιστημονικό-συγγραφικό μου έργο, το οποίο είναι εστιασμένο κυρίως στη μοριακή ιστοπαθολογία, χαίρει διεθνούς αναγνώρισης, με μεγάλο αριθμό δημοσιεύσεων και συχνές αναφορές στη παγκόσμια βιβλιογραφία. Πολλές είναι και οι διαλέξεις-ανακοινώσεις σε Ελληνικά και Διεθνή επιστημονικά συνέδρια, εκ των οποίων σημαντικός αριθμός έχει βραβευτεί, καθώς επίσης, και οι ομιλίες μετά από πρόσκληση στα πλαίσια της «Ακαδημίας δια βίου μάθησης» της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Η πολυετή εμπειρία μου στην επιστημονική μελέτη των ανθρώπινων ιστών στο μικροσκόπιο, με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι όταν η ψυχρή Ιατρική Επιστήμη συναντιέται και φλερτάρει με την Τέχνη προκύπτουν μικρά θαύματα. Έτσι, ένιωθα κάθε φορά, όταν στο οπτικό μου πεδίο πρόβαλλαν σχήματα και παραστάσεις, που δημιουργούσαν άθελά τους τα κύτταρα, θυμίζοντας πίνακες ζωγραφικής μεγάλων καλλιτεχνών.
Πώς, όμως, από δύο ασύμβατες έννοιες προκύπτει κάτι τόσο μαγικό? Ως γνωστό, η Επιστήμη μας παραπέμπει στη λογική, τη συστηματική παρατήρηση, το πείραμα, την αντικειμενική γνώση, τους αυστηρούς νόμους και κανόνες. Η Τέχνη, με τη σειρά της, μας φέρνει στο νου τη φαντασία, την ελευθερία της έκφρασης, τα συναισθήματα, την αυθαιρεσία της υποκειμενικότητας, την ομορφιά, την προκλητικότητα και τη μαγεία. Συνεπώς, Επιστήμη και Τέχνη φαίνεται να ορίζουν δύο κόσμους ασύμπτωτους και ξένους μεταξύ τους, δεδομένου ότι η επιστήμη ικανοποιεί το πνεύμα κι η τέχνη τις αισθήσεις.
Επειδή, οι ώρες που σπαταλώ στο μικροσκόπιο είναι μοναχικές και άχαρες, έμαθα να αναζητώ και να μην προσπερνώ τη μαγεία της τέχνης στις εκατοντάδες μικροσκοπικές εικόνες, που περνούν από τα μάτια μου καθημερινά κι εναλλάσσονται σαν σκηνές βουβής κινηματογραφικής ταινίας. Εικόνες και παραστάσεις, που σου φέρνουν στο μυαλό παιδικές αναμνήσεις κι εφηβικά σκίτσα πάνω σε λευκό χαρτί. Ένα λουλούδι, μια καρδιά, ένα ρομαντικό τοπίο, ένα παιδικό παιχνίδι, έργα τέχνης ενός μεγάλου καλλιτέχνη, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο το Δημιουργό της Ζωής. Απαθανατίζοντας αυτές τις εικόνες και δείχνοντάς τις προς τα έξω, πιστεύω, ότι προσθέτω μια πινελιά αισιοδοξίας μεταλλάσσοντας την ψυχρή Ιατρική Επιστήμη σε Τέχνη κι επισημαίνοντας παράλληλα ότι, παρόλο που αποτελούν δύο ασύμβατες έννοιες, ο σωστός συνδυασμός τους αποδεικνύεται μεγαλειώδης.
Έτσι, έχω διοργανώσει, κατά καιρούς, επιστημονικές εκδηλώσεις και εκθέσεις ιστολογικής-καλλιτεχνικής εικόνας, κυρίως φιλανθρωπικού χαρακτήρα, οι οποίες έχουν αποσπάσει άριστες κριτικές και κάποια από τα έργα έχουν βραβευθεί σε εκθέσεις αντίστοιχου περιεχομένου σε Ελλάδα και εξωτερικό. Σκοπός, της όλης προσπάθειας, είναι η προβολή του σημαντικού έργου των Παθολογοανατόμων στη διάγνωση και στη θεραπεία των ασθενειών και τελικός στόχος η προαγωγή του εθελοντισμού, συμμετέχοντας και η ίδια ως ενεργό μέλος σε αντίστοιχες ομάδες και δράσεις και κυρίως η ανιδιοτελής προσφορά στο συνάνθρωπο.
Καρδιά από βιοψία νεφρού
Τέλος, η συλλογή μου είναι αφιερωμένη σε όλους τους μαχητές της ζωής που αντιμετωπίζουν σοβαρές περιπέτειες υγείας με θάρρος κι αξιοπρέπεια και ιδιαίτερα σ’ εκείνους που πάλεψαν κι έφυγαν με το κεφάλι ψηλά.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: τη θυμάμαι έντονα… αλλά την έχω θάψει μέσα μου για πάντα.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: η μυρωδιά της σόμπας υγραερίου, που συντρόφευε τις κρύες παιδικές μου νύχτες.
…την ωραιότερη εκδρομή: καλοκαιρινές διακοπές στη Σαντορίνη με το έτερον ήμισυ κι απίστευτη παρέα.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: η μικρή ασπροκόκκινη, πλαστική τηλεόραση, που μου χάρισε η μητέρα μου στο πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό. Τη θεωρούσα μαγική, γιατί, πατώντας το κουμπί, που είχε στο κάτω μέρος της, μπορούσα να δω πολύχρωμες, μοναδικές εικόνες πανύψηλων κτιρίων με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, που φάνταζαν εξωπραγματικές στα παιδικά μου μάτια. Υπάρχει ακόμα στη βιβλιοθήκη μου και συνεχίζει να είναι το ίδιο μαγική, όπως τότε.
Μαρία Λαμπροπούλου και Σάκης Ρουβάς στην 82η ΔΕΘ
…μια ανομολόγητη αμαρτία: «το διάβασμα» ως δικαιολογία στα φοιτητικά μου χρόνια για να αποφύγω ανεπιθύμητες κοινωνικές υποχρεώσεις.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: όταν πέρασα την πόρτα της Ιατρικής. Τότε εξανεμίστηκαν δια παντός οι δυσκολίες, η κούραση και το επίπονο ταξίδι μέχρι τον τελικό προορισμό.
...την πρώτη επανάστασή μου: όταν άρχισα να δουλεύω, χωρίς να ενημερώσω τους γονείς μου, κυνηγώντας το όνειρό μου.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: όταν είδα τους φόβους μου τυπωμένους σε χαρτί.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: το θολό πράσινο χρώμα των ματιών της μητέρας μου πριν κλείσουν για πάντα…
…το πιο πικρό δάκρυ: όταν αντίκρισα κατάματα την αλήθεια, που θα ‘θελα να είναι ψέμα.
Το γοβάκι της Σταχτοπούτας από βιοψία σπληνός
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: ο μεγαλύτερος εφιάλτης …. να πέφτω στο κενό.
…το μυστικό που διέρρευσε: η συγκατοίκηση με τον έρωτα των φοιτητικών μου χρόνων.
…την απροσδόκητη γοητεία: αντικρίζοντας την ωραιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από το μικροσκόπιο. Είμαστε απίστευτα όμορφοι μέσα μας. Γιατί προσπαθούμε να δείχνουμε το αντίθετο;
…το ισχυρότερο άλλοθι: δε χρειάστηκα ποτέ μέχρι τώρα
…το ανεκπλήρωτο θέλω: ένα ταξίδι με εξωτικό προορισμό, μακριά από το θόρυβο και τις ψυχικές αναταράξεις της καθημερινότητας.
…την εντονότερη σύγκρουση: με τον εαυτό μου και τα «θέλω» μου που αναγκάζομαι πολλές φορές ν’ αφήσω πίσω για να μην πληγώσω τους γύρω μου.
…μια χαρακτηριστική γεύση: το γλυκό που έφτιαχνε η μητέρα μου κάθε 15-Αύγουστο στη γιορτή μου.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: ότι πετάω…. Αλήθεια, πόσο ασήμαντοι φαντάζουν από ψηλά οι τοξικοί και μικρόψυχοι άνθρωποι, που χαίρονται με τη λύπη σου και θυμώνουν με τη χαρά σου!
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: τον αυθορμητισμό μου.
…την αθεράπευτη ενοχή: η μειωμένη μου αντίσταση στους γλυκούς γευστικούς πειρασμούς.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: όταν πρέπει χαμογελώ για να κρύψω τη θλίψη της ψυχής.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η αγάπη για την οικογένειά μου, το πάθος για την Ιατρική Επιστήμη, η ανάγκη προσφοράς στον συνάνθρωπο, τα λόγια της μητέρας μου «Αν θέλεις, μπορείς ….συνέχισε να προσπαθείς… θα τα καταφέρεις» κι η απέραντη ευγνωμοσύνη, που νιώθω για τους ανθρώπους, που στάθηκαν δίπλα μου, πίστεψαν σε μένα και μου έδωσαν το χέρι όταν λύγισα.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: το πρώτο κλάμα των μωρών μου.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: αυτό μετά το τελευταίο αντίο, γυρνώντας σε ένα άδειο σπίτι και συνειδητοποιώντας ότι έσβησαν για πάντα από το καθημερινό λεξιλόγιό μου οι λέξεις «μαμά…μητέρα… μάνα».
…τη στιγμή που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων: η γέννηση των παιδιών μου, που «τάραξε» ευχάριστα κι ανεπανάληπτα την ξεγνοιασιά μου.
…την προδοσία που δέχτηκα: ….δε θέλω να τη θυμάμαι!
…την πληγή που άνοιξα: ….κι ελπίζω κάποτε να γίνει ανάμνηση.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη, Επικοινωνιολόγος
