Αρχές της δεκαετίας του ’90 γνώρισα για πρώτη φορά ‘τον άρχοντα της ιδιωτικής εκπαίδευσης’, – όπως τον αποκαλούσαν οι κύκλοι του Υπουργείου Παιδείας – τον Γιώργο Σιότροπο. Είχαμε επισκεφτεί τότε τις Σχολές Ωμέγα στο Σύνταγμα με κάποιον συγγενή μου που ήθελε να σπουδάσει μηχανικός αεροσκαφών. Ο Γιώργος Σιότροπος με είχε εντυπωσιάσει με την επιβλητική προσωπικότητά του, τη στεντόρεια φωνή του και κυρίως για τον διαφορετικό τρόπο που προσέγγιζε τον κάθε συνομιλητή του.
Τα χρόνια πέρασαν και το αντάμωμα του χρόνου μας ‘σύστησε’ εκ νέου. Ο ίδιος άνθρωπος με άσπρα μαλλιά πλέον και το παχύ μουστάκι, με κάποιες ρυτίδες παραπάνω να αυλακώνουν το γοητευτικό πρόσωπό του, την ίδια φωνή που ‘παιδεύει’ συνειδήσεις με κάνει να νιώθει τυχερή που τον ‘διαβάζω’ μέρα με τη μέρα περισσότερο…
Ο Γιώργος Σιότροπος στη μέση σε ηλικία 3 ετών με τα αδέρφιά του
Το φωτεινό χαμόγελο του Γιώργου Σιότροπου, η σοφία που αναβλύζει από την κατακτημένη γνώση, τα γνωμικά και τα αποφθέγματα ζωής που ‘δωρίζει’ στους φοιτητές του, η ευγένεια, η καλοσύνη και η κομψοέπειά του ανθρώπου φανερώνουν την απόλυτη ισορροπία με τον εαυτό του… Το ήθος και η ‘απλουστευμένη σκέψη’ του απέναντι σε πολύπλοκες έννοιες είναι εκείνα τα στοιχεία της προσωπικότητας του που με υποχρεώνουν να ‘σπάσω’ την αμεροληψία του συνεντευκτή και να παρασυρθώ στην παρουσίασή του με άλλα ‘κρεσέντο’ έκφρασης…
Η οικογένεια και τα χρόνια του πολέμου
Ο απόηχος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου το 1944 είχε αφήσει τα σημάδια του στο προσφυγικό προάστιο της Αθήνας, τη Νέα Σμύρνη. Η οικογένεια του Λουκά και της Γιαννούλας Σιότροπου, ριζωμένη στην οδό Ικονίου έδινε τον δικό της αγώνα για επιβίωση μέσα στα ματωμένα απομεινάρια της κατοχής. Το γαλατάδικο του Λουκά Σιότροπου στεγάζονταν μαζί με το σπίτι… Τα τρία αγόρια της οικογένειας είχαν βγει από μικρά στην βιοπάλη. Το μικρότερο αγόρι, ο Γιώργος ήταν το πιο όμορφο και φιλότιμο παιδί της Γιαννούλας. Του είχε ιδιαίτερη αγάπη για την καλοσύνη και την εργατικότητά του. Από τότε διαισθάνονταν ότι το στερνοπούλι της θα γίνονταν ένας σπουδαίος άντρας…
Από τα 5 του χρόνια ξυπνούσε με το χάραμα και με κρύο, βροχή και ζέστη πουλούσε ‘χύμα’ το γάλα από τα δοχεία που με το ζόρι σήκωναν τα παιδικά του χέρια. ‘Ο γαλατάς!’ φώναζε και οι κυράδες έβγαιναν να πάρουν το γάλα… Οι περισσότερες αγαπούσαν πολύ τον όμορφο Γιώργο και άλλες πάλι τον θεωρούσαν απλά ένα παιδί της βιοπάλης, τον γιο του γαλατά και ενίοτε τον υποτιμούσαν και δεν του απηύθυναν τον λόγο. Μέσα στην λευκή αρτηρία του χρόνου όπου η ζωή επιφυλάσσει ευειδείς εκπλήξεις ‘ο γιος του γαλατά’ μεγάλωσε, μορφώθηκε, πέτυχε επαγγελματικά και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου έγινε ‘ο πρώτος πολίτης, Δήμαρχος της Νέας Σμύρνης’.
Ο Γιώργος Σιότροπος σε ηλικία 18 ετών στη Νέα Σμύρνη
Οι θύμισες ξαναζωντανεύουν στις λέξεις… και παίρνουν χρώμα από τις εκφράσεις του Γιώργου Σιότροπου όταν μου αφηγείται με συγκίνηση!!! «Γεννήθηκα το 1938 στη Νέα Σμύρνη. Μάλιστα με ξεγέννησε μαμή (γέλια!) Ήταν δύσκολα χρόνια, σκληρά… ζήσαμε πολέμους και φτώχεια…
Ο πατέρας μου ήταν βιοπαλαιστής, γαλατάς και γαλακτέμπορος. Είχε περάσει κακουχίες, στερήσεις και παιδάκι ακόμα δούλευε σε ένα γαλατάδικο στον Πειραιά με άλλα πέντε παιδιά. Το αφεντικό τους αντί για μεροκάματο τους έδινε κάθε μέρα μια ρέγκα, την οποία κλήρωναν για το ποιος θα την πάρει. Κάποια στιγμή έφυγε και τότε άρχισε να πουλά μόνος του γάλα. Μετά άνοιξε το δικό του γαλατάδικο, παντρεύτηκε με τη μητέρα μου και απέκτησαν τρία παιδιά, τον Λεωνίδα, τον δουλευταρά τον Βασίλη και εμένα.
Στα χρόνια του πολέμου επειδή βομβαρδίζονταν η Αθήνα και μαστίζονταν από φτώχεια φύγαμε από τη Νέα Σμύρνη και πήγαμε με τη μητέρα μας στο χωριό μας, στον Πανουριά στη Φωκίδα. Εκεί η μάνα μου για να μας θρέψει καλλιεργούσε τη γη… και έτσι επιζήσαμε… Θυμάμαι μια μέρα που η μάνα μου αλώνιζε το χωράφι άρχισαν να φωνάζουν στο χωριό «έρχονται οι Γερμανοί».. Ήρθε μας μάζεψε, τρέξαμε και κρυφτήκαμε σε μια σπηλιά στα Βαρδούσια κι ακόμα τώρα ακούω τα πατήματα των ζαρκαδιών… βλέποντας να καίνε οι Γερμανοί το χωριό.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος το 1944 θυμάμαι σαν τώρα, όταν φτάσαμε με το τρένο στο Σταθμό Λαρίσης. Η μητέρα μου με είχε βάλει πάνω σε ένα καρότσι φορτωμένο με πατάτες και από το Σταθμό Λαρίσης παρέα με τα αδέρφια μου πήγαμε με τα πόδια στη Νέα Σμύρνη».
Τα πρώτα χρόνια της βιοπάλης και το σχολείο
Το καθημερινό δρομολόγιο του μικρού αγοριού για την πώληση του γάλατος ήταν επίπονο και κουραστικό γιατί εκτός από τα γάλατα κουβαλούσε και γιαούρτια σε πήλινο κεσεδάκι. «Είχα βγάλει μάλιστα κι ένα ποίημα… ’Αν θέλεις του ανήφορου την κορυφή να φτάσεις, βάστα το βήμα σου αργά, γιατί θα λαχανιάσεις’. Από τις 5 το πρωί πουλώντας γάλα γνώριζα όλο τον κόσμο στη Νέα Σμύρνη, ποιος έμενε πού, όλα. Με αγαπούσαν γιατί ήμουν πολύ επικοινωνιακός.
Ο Γιώργος Σιότροπος έφεδρος αξιωματικός
Παρόλα αυτά δεν αισθανόμουν καλά που ήμουν ο γιος του γαλατά και ήταν στιγμές που μου το ‘χτυπούσαν’ επιδεικτικά και ένιωθα κόμπλεξ. Ήθελα κι εγώ να ζω όπως τα άλλα παιδιά κι όχι να σηκώνομαι ξημερώματα για να δουλέψω. Πουλούσα γάλα μέχρι τα 20 χρόνια μου. Τα λεφτά τα έδινα στον πατέρα μου και με το χαρτζιλίκι που μου έδινε αγόραζα παλιά βιβλία από το Μοναστηράκι. Έχω μια από τις πιο σπάνιες συλλογές βιβλίων. Στο σχολείο ήμουν μέτριος μαθητής γιατί δεν είχα χρόνο να διαβάσω.
Στα 16 μου χρόνια πήρα ποδήλατο και έτσι είχα κάνει ευκολότερη τη δουλειά μου και άρχισα να έχω λίγο χρόνο για διάβασμα. Όταν έβγαλα το εξατάξιο Γυμνάσιο συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα τίποτα. Έτσι μάζεψα τα βιβλία από τα παιδιά διαφόρων τάξεων και άρχισα να τα διαβάζω σχεδόν από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.
Το Πανεπιστήμιο και ο έρωτας…
Ο Γιώργος Σιότροπος έδωσε εξετάσεις και πέρασε το 1957 στην Ανωτάτη Βιομηχανική του Πειραιά. Παράλληλα πουλούσε γάλα και γιαούρτια για να μπορέσει να σπουδάσει. Ως φοιτητή με αντιμετώπιζαν με σεβασμό οι περισσότεροι, αλλά δεν έπαυα μέσα μου να αισθάνομαι ένα κόμπλεξ και να αναρωτιέμαι ‘τι φταίω εγώ να γεννηθώ ο γιος του γαλατά και να δέχομαι τις ταπεινώσεις της κάθε κυρίας;’.
Κι ο έρωτας έδωσε τα πρώτα ‘μεστά’ σκιρτήματα. «Ο έρωτας ήταν δύσκολος τότε. Οι κοπέλες ήταν πολύ πουριτανές. Υπήρχε έλεγχος στις εξόδους και μόνο σε κάποια πάρτι πηγαίναμε. Το φλερτ έχει άλλη αξία, εκείνη η εποχή υπήρχε αγνότητα… ‘λέγαμε’ της έπιασε το χέρι και αυτό είχε μεγάλη αξία. Ήταν το μυστήριο και το απαγορευμένο που έλκυε… Εκείνη την εποχή μου άρεσε μια κοπέλα 16 ετών. Η μάνα της ήταν Σμυρνιά. Είχε μάθει λοιπόν ότι κάναμε παρέα με την κόρη της και είπε ‘εγώ την Σουλτάνα μου δεν την δίνω στο γιο του γαλατά»… εκείνο τότε με σκότωσε.
Αποφάσισα να προχωρήσω στη ζωή μου και ό,τι έγινα το χρωστάω στη μητέρα μου. Ήμουν καλός φοιτητής και έκανα την πτυχιακή μου εργασία με τίτλο ‘τα πλοία πορθμεία εν Ελλάδι’ προβλέποντας την ραγδαία εξέλιξη των ferry boats.
Ο στρατός, το τελωνείο και η Ολυμπιακή
Ο Γιώργος Σιότροπος υπηρέτησε την θητεία του ως έφεδρος αξιωματικός του Πυροβολικού και τοποθετήθηκε επόπτης του λιμανιού στον Πειραιά, λόγω της πτυχιακής του εργασίας. «Με βάλανε γενικό αξιωματικό φορτώσεως, εκφορτώσεως, επιβιβάσεως όλου του στρατού… Είχα υπό την εποπτεία μου 100 στρατιώτες, 70 υπαλλήλους και 300 υπαλλήλους του ΟΛΠ που έπρεπε να ελέγχω…. Εκεί τελείωσα 50 Πανεπιστήμια…».
Το 1965 ως έφεδρος αξιωματικός έδωσε εξετάσεις στο τελωνείο και λίγο αργότερα στην Ολυμπιακή πετυχαίνοντας και στα δυο. Επειδή αργούσαν οι προσλήψεις του τελωνείου προτίμησε να εργαστεί ως λογιστής – οικονομολόγος στην Ολυμπιακή αεροπορία του Ωνάση με μισθό 3.000 δρχ. μηνιαίως. «Θυμάμαι ότι ο Ωνάσης είχε έναν Γενικό Διευθυντή ονόματι Μενέλαο Τόμπρα που μόνο το όνομά του έσπερνε πανικό. Οι επιτυχόντες πήγαμε να τον επισκεφτούμε στην οδό Όθωνος για να γνωριστούμε μαζί του. Κανένας δεν θα προσλαμβάνονταν αν εκείνος δεν έδινε την τελική έγκριση. Παρακολουθούσε τα πάντα, πως περπατούσαμε, πως απαντούσαμε… ευτυχώς για μένα πήγαν όλα καλά.
Η Ολυμπιακή τότε ήταν στις δόξες της και ο Ωνάσης είχε ένα εξαιρετικό ταλέντο να διοικεί. Έβαζε τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση… ήξερε να διαλέγει ανθρώπους και να τους εμπιστεύεται
Αν ζούσε ο ίδιος, αλλά και ο γιος του Αλέξανδρος η Ελλάδα θα ήταν σε ανώτερο επίπεδο».
Οι Σχολές Ωμέγα στα πρώτα βήματα
Μια παρατήρηση μέσα από τους αριθμούς ενώ εργάζονταν στην Ολυμπιακή και την διορατικότητα για την εξειδίκευση στην εκπαίδευση, οδήγησαν τον οικονομολόγο Γιώργο Σιότροπο στο μεγάλο άλμα στον χώρο της παιδείας. «Μέσα στο λογιστήριο και πριν γίνω ελεγκτής της Ολυμπιακής Αεροπορίας κατανόησα ότι οι αριθμοί παρόλη την ξηρότητά τους διηγούνται ελπίδες και απογοητεύσεις, λησμονηθείσες στενοχώριες… οι αριθμοί μιλούν & κυβερνούν.
Παρατήρησα επίσης ότι ο Ωνάσης ξόδευε δισεκατομμύρια για την εκπαίδευση του προσωπικού στο εξωτερικό. Έτσι σκέφτηκα ‘αν ήμουν ο Ωνάσης και ερχόταν κάποιος Σιότροπος και μου έλεγε ‘σου δίνω έτοιμους υπαλλήλους λογιστηρίου, αεροσυνοδούς, συνοδούς εδάφους’ εγώ θα τους προσλάμβανα. Τότε τόλμησα και έστειλα μια προσωπική επιστολή στον Ωνάση, στην οποία έγραφα ‘δεν ζητάω από εσάς χρήματα παρά μόνο με κεφαλαία γράμματα την ηθική σας συμπαράσταση για να σας δώσω το πρώτο φυτώριο για τις επιχειρήσεις σας, αεροσυνοδούς, προγραμματιστές κ.λπ.
Ωνάσης μου απάντησε μέσω του Γενικού Διευθυντή του, Παύλου Ιωαννίδη ‘προχώρα!». Έτσι ίδρυσα το 1969 τις Σχολές Ωμέγα και η πρώτη ειδικότητα ήταν προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών και ακολούθησαν ταυτόχρονα οι αεροπορικές ειδικότητες, το marketing, η λογιστική και η διοίκηση επιχειρήσεων. Ο Ωνάσης μου έστειλε τα ανίψια του, τον πρώτο μαθητή τον Κώστα Ωνάση, ο οποίος σπούδασε αεροπορικές επιχειρήσεις και αργότερα έγινε Καθηγητής στα ΤΕΙ. Όταν άφησα την Ολυμπιακή Αεροπορία το 1971 όλοι με κορόιδευαν και μου έλεγαν παραιτείσαι από τη δουλειά σου παντρεμένος με δυο παιδιά – τότε είχα μόνο τον Λουκά και την Ιωάννα.
Ο Εκπαιδευτικός Οργανισμός Ωμέγα
Οι Σχολές Ωμέγα άνθιζαν χρόνο με τον χρόνο και έγιναν ένας από τους μεγαλύτερους εκπαιδευτικούς οργανισμούς της χώρας με αποφοίτους πάνω από 55.000 σπουδαστές με ποσοστό μεγαλύτερης συμμετοχής στην ειδικότητα ‘μηχανικός αεροσκαφών’. Ο δάσκαλος Σιότροπος σήμερα καμαρώνει για τους επιτυχημένους επαγγελματίες που έχουν βγει από τη σχολή του και νιώθει βαθιά συγκίνηση κάθε φορά που τους συναντά. «Έδωσα βαρύτητα στα λόγια του Ελ. Βενιζέλου που έλεγε ότι η Ελλάδα για να αναπτυχθεί πρέπει να φτιάξει επαγγελματικές και τεχνικές σχολές.
Ενώ σήμερα είναι όλοι πτυχιούχοι Πανεπιστημίων, τους δώσαμε χαρτί στρατηγού και κατάντησαν δεκανείς. Σε ό,τι και να κάνεις πρέπει να παρακάμπτεις τα κόμπλεξ και να ξεκινάς από το πρώτο σκαλοπάτι. Εκείνο θα σε ανεβάσει επάνω, θα ξεκινήσεις από το Α για να φτάσεις στο Ω».
Εκείνο που παρατηρεί κάποιος είναι ότι ακόμη και σήμερα που τα ηνία της Σχολής ανέλαβαν τα τρία του παιδιά, η Ιωάννα, ο Λουκάς και η Θεοδώρα, ο Καθηγητής Γιώργος Σιότροπος είναι δίπλα στα νέα παιδιά, τα οποία τον θαυμάζουν κυριολεκτικά για τις αστείρευτες γνώσεις του και για την αγάπη που τους μεταδίδει για την ζωή.
«Ασχολήθηκα πολύ με το επαγγελματικό προσανατολισμό και ακόμα ασχολούμαι. Δίνω μεγάλη βαρύτητα στη ψυχολογία η οποία σε οδηγεί στο επάγγελμα που θα ακολουθήσεις… Είναι σημαντικό να λάβεις υπόψη σου αρχικά την κλίση σου και κατόπιν την απορροφητικότητα της επιλογής σου στην αγορά εργασίας. Εκεί την έχουν πατήσει όλοι…»
Η οικονομική κρίση
Ο Γιώργος Σιότροπος πιστεύει ότι για να βγει η Ελλάδα από την οικονομική κρίση πρέπει οι νέοι πέρα από την Πανεπιστημιακή μόρφωση να εξειδικευτούν. «Λέω ‘γυρίστε’ πίσω στην τεχνική εκπαίδευση, ακολουθήστε την κλίση σας και ‘γυρίστε’ στην όμορφη σχέση με τους άλλους ανθρώπους και το άλλο φύλο.
Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη μόρφωση με το επάγγελμα… Χρειάζεται εξειδίκευση. Πρέπει να κάνουμε αυτό που λένε οι Κινέζοι ‘αυτός που εργάζεται με τα χέρια, ο λαός τον λέει εργάτη. Αυτός που εργάζεται με τα χέρια και το μυαλό τον λένε τεχνίτη, κι αυτός που εργάζεται με τα χέρια, το μυαλό και την καρδιά τον λένε καλλιτέχνη» αλλά κυρίως πρέπει να μπορείς να ζεις την οικογένειά σου».
Θεωρεί ότι για να βγει η Ελλάδα από την κρίση πρέπει να επιστρέψει ο Έλληνας στη γη, στα τεχνικά επαγγέλματα, να αξιοποιήσει τον τουρισμό, να προωθήσει τα αθλητικά επαγγέλματα λόγω του ιδανικού κλίματος της χώρας, και κυρίως πρέπει να μάθει να δουλεύει. «Η Ελλάδα για να επιζήσει πρέπει να εξάγει πολιτισμό και να εισάγει τουρισμό.
Οι αγρότες μας πρέπει να ασχοληθούν με την πρώτη ύλη φαρμακοβιομηχανίας, όπως π.χ. η πρώτη ύλη για τα φάρμακα της καρδιάς είναι το χαμομήλι… Πρέπει να ασχοληθούμε με τη μάνα γη, τη βάση της ανθρωπότητας και να παταχθεί το έγκλημα της αστυφιλίας. Οι αγρότες εγκατέλειψαν τη γη και ήρθαν στην Αθήνα και έγιναν θυρωροί. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία μας!
Θεωρώ ότι όλα τα κακά αυτού του τόπου πηγάζουν από το Υπουργείο Παιδείας, γιατί οι συνεχείς αλλαγές που φέρνει ο εκάστοτε Υπουργός παραλύουν το κράτος και οι επιπτώσεις φαίνονται μετά από 10 χρόνια. Στην εκπαίδευση πρέπει να συμφωνήσουν όλοι ότι επί 10 χρόνια δεν θα αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί σήμερα βιώνουμε τις επιπτώσεις… τα νέα παιδιά είναι ανιστόρητα, κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν δάσκαλοι!
Δήμαρχος της Νέας Σμύρνης
Μέσα από μια λαμπρή και επιτυχημένη διαδρομή στην Εκπαίδευση ήρθε και η πολιτική του αναγνώριση. Ο μικρός γιος του Λουκά Σιότροπου που μοίραζε γάλατα διοίκησε άξια την πόλη που γνώριζε σπιθαμή προς σπιθαμή από το 1993 έως το 1998, ως Δήμαρχος Νέας Σμύρνης. «Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να προσφέρω στον τόπο μου σε όλα τα επίπεδα. Υλοποίησα 432 μεγάλα και μικρά έργα. Έφερα το ΙΚΑ, έφτιαξα σχολεία, τοποθέτησα για πρώτη φορά στην Ελλάδα τους σχολικούς τροχονόμους και τους σχολικούς νυχτοφύλακες…
Ο Γιώργος Σιότροπος με τη γυναίκα του Δήμητρα Συμεωνίδου – Σιοτρόπου
Έκανα δυο μνημεία εθνικής αντίστασης… πολλά. Ως Δήμαρχος ξυπνούσα στις 5 το πρωί, μιλούσα στους εργάτες, τους είχα φτιάξει καφενείο και στις 8.00 πήγαινα στο γραφείο έχοντας πάντα ανοιχτή την πόρτα στον κόσμο χωρίς κομματικές προτιμήσεις. Λειτούργησα σαν το πατέρα του που αγαπάει τα παιδιά του καλά και κακά».
Η πολιτική για τον ίδιο είναι παρελθόν. «Τον Έλληνα πρέπει να τον κυβερνήσεις με το φιλότιμο ή με το βούρδουλα. Εγώ προτίμησα το φιλότιμο… και προδόθηκα από αρκετούς. Εκείνο που με ικανοποιεί είναι ότι όταν βγαίνω έξω στη Νέα Σμύρνη νιώθω τον σεβασμό από όλους τους πολίτες. Με χαιρετάνε, μου μιλάνε κι αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά».
Ο Πανιώνιος και οι περιπέτειες
Διετέλεσε Πρόεδρος στην ΠΑΕ Πανιώνιος (1993-95) την ίδια περίοδο που ήταν Δήμαρχος. «Ανέλαβα καθήκοντα Προέδρου στον Πανιώνιο, γιατί με έπεισαν ότι ο Δήμαρχος έπρεπε να είναι και επικεφαλής της ομάδας. Το λάθος μου είναι ότι δεν ζήτησα γραπτώς την απόφαση. Σώθηκε τότε ο Πανιώνιος, πήραμε και το Κύπελλο Ελλάδας, αλλά κατηγόρησαν την διοίκηση για υπεξαίρεση χρημάτων γιατί ο Πανιώνιος χρωστούσε στο ΙΚΑ. Αποδείχτηκε βέβαια δικαστικώς ότι όσο ήμουν εγώ όλα τα χρήματα πήγαν στο ΙΚΑ και στην εφορία. Κουβαλάω πίκρα γιατί ουδείς προφήτης στον τόπο του. Κάποιοι λέγανε απαξιωτικά ‘σιγά μη μας κυβερνήσει ο γιος του γαλατά’ και τελικά τους κυβέρνησα…
Η συγγραφή και τα βιβλία
Ο Γιώργος Σιότροπος χώρεσε τις εμπειρίες και τη γνώση του σε σελίδες βιβλίων. «Έχω γράψει αρκετά βιβλία, όπως ‘Η επιστήμη της ζωής και η τέχνη της επιτυχίας’, η ‘Γέφυρα από το σχολείο στη ζωή’, «Γνώσεις για δράσεις’ κι αυτό προήλθε γιατί από μικρό παιδί άκουγα ‘κάνε αυτό, κάνε εκείνο’ αλλά κανένας δεν μας είχε πει το πώς! Ως πολιτικός έγραψα το βιβλίο ‘Σκέψεις και κατευθύνσεις’ εκεί είναι όλος μου ο πολιτικός αγώνας… κ.ά. Επίσης αρθρογραφούσα στην εφημερίδα Νέοι Ορίζοντες και έχω κάνει πολλές μελέτες πάνω σε πολλά και διαφορετικά γνωστικά πεδία.
Ο γάμος, τα παιδιά και η απώλεια…
Ο Γιώργος Σιότροπος γνώρισε την γυναίκα του την συγγραφέα Δέσποινα Συμεωνίδου το 1962. Απέκτησαν τρία παιδιά τον Λουκά, την Ιωάννα και την Θεοδώρα. Η Δέσποινα έφυγε από τη ζωή τους νωρίς, το 1988… «Η γυναίκα μου ήταν υπέροχος άνθρωπος. Ήταν κόρη γιατρού. Με είχε ερωτευθεί πολύ αλλά δεν το ήξερα, ώσπου μου το αποκάλυψε μια γειτόνισσα. Μάλιστα μου είχε κάνει κι ένα δώρο το 1962 και μου έγραφε ‘να γίνεις η πυξίδα για τις επόμενες γενεές’.
Ήταν η γυναικεία διαίσθηση της που πρόβλεψε την πορεία μου στο μέλλον. Η Δέσποινα με βοήθησε πάρα πολύ. Η απώλεια της μου προκάλεσε πίκρα και θλίψη και με κυνηγάει ακόμη… Όλοι μου είπαν να ξαναπαντρευτώ, αλλά δεν το έκανα γιατί είχα 3 παιδιά. Αφιερώθηκα σε αυτά και στα παιδιά της σχολής μου. Η οικογένεια για μένα είναι το κύτταρο που με κρατάει ζωντανό. Δεν ήμουν αυστηρός πατέρας, θα έλεγα τρυφερός. Τα παιδιά τα φρόντιζε η γυναίκα μου και εγώ το βράδυ όταν γύριζα επικοινωνούσα μαζί τους διαφορετικά… τους έλεγα ιστορίες!!! Έχω δυο εγγονές, την Δέσποινα και τη Χριστίνα, τις οποίες λατρεύω, αλλά επειδή τις μαλώνω, λένε ότι είμαι κακός (γέλια)!
Αν ζούσε σε μια άλλη εποχή ο ξεχωριστός Γιώργος Σιότροπος με το καρφιτσωμένο χαμόγελο και τα ευγενικά και στοργικά μάτια, μάλλον θα το αποκαλούσαν «άρχοντα της σοφίας»… Σήμερα εγώ και οι μαθητές του θα του προσδώσουμε έναν τίτλο που απλά θα αφεθεί και θα καταγραφεί στις λεωφόρους γραφής «Ο καλλιγενής φιλόσοφος»!!!
από την Βίκυ Μπαφατάκη
Επικοινωνιολόγος – Αρχαιολόγος
