Γεννήθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης, τον Νοέμβριο του 1968. Μέχρι τα 17 μου χρόνια έζησα στη γενέτειρά μου και η αγαπημένη μου ασχολία ήταν η ζωγραφική, κάτι που δεν επικροτούσε το περιβάλλον μου. Οι γονείς μου, αλλά και άτομα του περίγυρού μου, θεωρούσαν ότι ζωγραφίζοντας απλά έχανα χρόνο από τα μαθήματά μου. Όμως εγώ, κόντρα σ’ αυτές τις πεποιθήσεις, συνέχισα να ζωγραφίζω.
Μετά το λύκειο θέλησα να σπουδάσω στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, αλλά οι δικοί μου αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Έτσι η επιτακτική ανάγκη να σπουδάσω μια επιστήμη που θα μου εξασφάλιζε τα προς το ζην, με ώθησε το 1986 να εγγραφώ στην Παιδαγωγική Ακαδημία, στο Βελιγράδι.
Με το πέρας των σπουδών μου, ένιωσα έντονο ενδιαφέρον για την επιστήμη της Ψυχολογίας. Αφού ολοκλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις, μετά από 2 χρόνια έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις στο τμήμα Ψυχολογίας της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Στο Ρέθυμνο, όπου βρισκόταν η έδρα της σχολής, έζησα τέσσερα όμορφα φοιτητικά χρόνια.
Πήρα το πτυχίο μου το 1996 και τον επόμενο χρόνο διορίστηκα στο δημόσιο ως εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής. Δύο χρόνια μετά και έχοντας θητεία στο δημόσιο -κάτι που για πολλούς είναι όνειρο ζωής- άρχισα να εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας ψυχολόγος στο Ηράκλειο της Κρήτης στο κέντρο Δια Λόγου.
Το 2005 έκανα την ανατροπή μου και αποφάσισα επιτέλους να κάνω το όνειρο πραγματικότητα.
Έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και για καλή μου τύχη πέρασα με την πρώτη. Αποφοίτησα από τη σχολή το 2011.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Όταν κατάλαβα ότι όλα έχουν ένα τέλος.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Της καμένης ζάχαρης μπερδεμένης με ήχους Λούνα πάρκ και έντονης λάμψης από πολύχρωμα φώτα.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: να δημιουργώ εικόνες με το μυαλό μου να μπαίνω μέσα σε αυτές και να παρεμβαίνω σε ό,τι δε μου άρεσε…
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Κανείς χρειάζεται ό,τι δε γνωρίζει, και ό,τι γνωρίζει δεν τον ωφελεί…
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Όταν έκανα Μπάντζι Τζάμπινγκ από εξήντα μέτρα ύψος με φίλους στη Ρόδο.
…την πρώτη επανάστασή μου: Όταν κατάφερα να βρίσω μπροστά στους γονείς μου για πρώτη φορά.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Το σβήσιμο των κεριών κάθε 20 Νοεμβρίου…
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Το χρώμα των ματιών ανθρώπων που ερωτεύτηκα…
…το πιο πικρό δάκρυ: Όταν έχασα τον πατέρα μου.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: …και με ξαγρυπνά ακόμα…
…το μυστικό που διέρρευσε: Ο Έρωτας…
…την απροσδόκητη γοητεία: Η ομορφιά της ασχήμιας…
…το ισχυρότερο άλλοθι: « Άνθρωπος είμαι».
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Να σταματήσω να θέλω.
…την εντονότερη σύγκρουση: Να θέλω και να μη μπορώ.
…μια χαρακτηριστική γεύση: Ανθρώπινης σάρκας.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Μπροστά σε έναν λευκό καμβά…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Τελειομανία.
…την αθεράπευτη ενοχή: Η αναβολή…
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Να είσαι αυτός που δε θες.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Το Σ’ αγαπώ θα μπορούσε να είναι ένας ήχος;
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Θα ήταν ψέματα να έλεγα ότι είναι μόνο ένα
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Η εισαγωγή μου στην Καλών Τεχνών!
…την προδοσία που δέχτηκα: Δεν αισθάνομαι προδομένος, πληγωμένος ίσως από ανθρώπους που αγάπησα…
…την πληγή που άνοιξα: Κάθε φορά που ελπίζω ότι όλα θα γίνουν τελικά…
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
