Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σπούδασα Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έκανα μεταπτυχιακά Αρχιτεκτονικής και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχω γράψει είκοσι ένα βιβλία και έχουν μεταφραστεί σε 7 γλώσσες. Διδάσκω Δημιουργική Γραφή στο Κολλέγιο Αθηνών-Ψυχικού και στο Μουσείο Ηρακλειδών.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: των παιδικών χρόνων και των περιπετειών που ακολούθησαν.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: οι λεμονιές της Αθηνάς,. Πάντα την αγαπούσα όταν άνθιζαν τα δέντρα.
…την ωραιότερη εκδρομή: στη Βυτίνα έφηβος, τις Σπέτσες αργότερα, στην Κρήτη πενταμερή αρχιτεκτονικής.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: το ποδόσφαιρο και ως παίκτης όταν ήμουν μικρός και ως διαχρονικός θεατής.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: δε λέγεται. Δε λέγεται!
…μια στιγμή απελευθέρωσης: όχι μια αλλά δυο: 1996 και 2012.
…την πρώτη επανάστασή μου: στα τέσσερα μου, όταν κατάλαβα ότι «οι μεγάλοι έχουν άδικο».
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: η 10η Απριλίου 1996. Έφυγα από έναν κόσμο και μπήκα σε έναν άλλον. Υπάρχει κι άλλη μια ημερομηνία που φλερτάρει, αλλά δεν της το επιτρέπω. Την αφήνω πίσω.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: δεν είναι το χρώμα που κινεί την εικόνα. Η κάθε εικόνα πιστεύω είναι υπεράνω χρώματος.
…το πιο πικρό δάκρυο: το ένδον.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: η ψευδαίσθηση. Ευτυχώς με ξύπνησε κιόλας…
…το μυστικό που διέρρευσε: Δεν διέρρευσε, υπήρχε μπροστά μου, εγώ έκανα πως δεν το βλέπα.
…την απροσδόκητη γοητεία: η κρυφή, εκείνη που περιέχει τη μικρή έκπληξη που σκοτώνει τη γαμημένη καθημερινότητα, εκείνη που κάνει την κάθε μέρα καλύτερη, την κάνει γιορτή και όχι μια επανάληψη της προηγούμενης.
…το ισχυρότερο άλλοθι: ο εκάστοτε συγκυριακός εαυτούλης μας και τα μεγεθυμένα θέλω του.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: η ελπίδα μας. Μόνο που -φαινομενικά αντιφάσκοντας-, προσθέτω, ότι η ελπίδα μας είναι αυτό το θέλω μας να μην εκπληρωθεί ολοκληρωτικά ποτέ. Γιατί τότε θα μας τελειώσει κι εκείνο αλλά κι εμείς μαζί του.
…την εντονότερη σύγκρουση: η αληθινή, η νοηματοδητημένη. Εκείνη που δεν έχει κολπάκια, χειρισμούς, μικρολαμογίες, κάτω κείμενα, προφανείς συναισθηματικούς εκβιασμούληδες… Μόνον η τίμια. Η ενώπιος ενώπιω. Η ίσιος όροις. Σπάνια περίπτωση για σπάνια άτομα. Απαιτεί ωριμότητα και το να «ακούς τον άλλον» εκείνη την στιγμή. Αλλιώς, παράλληλοι μονόλογοι, συναισθηματισμοί, ψυχολογίες, επαναλήψεις, χιλοιπαιγμενες, κακοπαιγμενες και θλιβερές. Αφήστε που οι πιο δραστικές και αληθινές συγκρούσεις είναι εκείνο που έχουν μόνο πράξη και όχι λόγια.
…μια χαρακτηριστική γεύση: του πρωινού ξυπνήματος. Μυρίζει νέο. Μυρίζει πρωί και μέλλον, μια ολόκληρη μέρα, όχι ένα κολοβό υπόλειμμα.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Η απόλυτη ελευθερία, αδύνατη εκ φύσεως.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: πολυπραγμοσύνη, έμμονη στην ένδον αλήθεια..
…την αθεράπευτη ενοχή: μια έμεινε και τη δουλεύω σκληρά για να μην μου ξαναδημιουργήσει κάποιο θέμα..
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Να δίνεις στον άλλον ολόκληρο τον εαυτό σου όταν σε έχει ανάγκη. Όχι με “ολίγην”: ολόκληρο και αδιαπραγμάτευτα, ανιδιοτελώς. Κάτι όχι εύκολο, ούτε αυτονόητο για πάρα πολύ κόσμο. Για μένα προϋπόθεση.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η περιέργεια, η διάθεση για κατανόηση, η ανάγκη για νέα πράγματα διαρκώς.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Που όμως μετά δραπέτευσε! Κάτι παμπάλαια τραγούδια (επαναστατικές δηθενιές συνήθως συνοδευόμενες με μελούρα στίχους για μοναξιές, αυτολύπηση, δράματα κ.λπ.) που σιχαίνομαι από το πρώτο ακόρντο και δυστυχώς τα νέα παιδιά τις ανακαλύπτουν τώρα ως μπαγιάτικες εκφράσεις του συγχρόνου πνεύματος. Κάπου είναι και τόσο αστείο, σα φάρσα…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: όχι εκείνο που έμαθα τα όποια χειροτέρα την όποια εκάστοτε φορά. Γιατί, αυτό, αλλάζει. Όχι το πιο μελαγχολικό βράδυ ήταν εκείνο, που συνειδητοποίησα βαθιά ότι ο άνθρωπος στην ουσία του δεν αλλάζει και δεν ακούει.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πράγματι: Η δράση.
…την προδοσία που δέχτηκα: no comment.
…την πληγή που άνοιξα: Πραγματικά όσο έχω ζήσει δεν έχω νιώσω να έχω ανοίξει πληγή – τουλάχιστον συνειδητά- σε άλλο συνάνθρωπο. Όσο για μένα έχω δεχτεί αρκετά από άλλους. Είτε από πραγματικές εκφρασμένες μικρότητες συμπλεγματικών χαρακτήρων, είτε από κακή συγκυρία είτε, κυρίως, από λάθος επιλογές δικές μου και έλλειψη ορίων. Όμως είμαι πολύ κάθετος σ’ αυτά. Με πονούν και όταν μου συμβαίνουν, και το δείχνω. Αλλά όταν τελειώνουν, όταν φτάσω στο αμήν, το κλείνω ακαριαία το θέμα και πάω παρακάτω. Αργότερα μου φαίνεται ότι συνέβη σε τρίτο. Ως μη γενόμενο. Χωρίς καμία μνησικακία ή αναπόληση. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι εξάλλου. Να ‘ναι καλά όπου είναι αυτοί οι άνθρωποι και κάθε ευτυχία τους εύχομαι από καρδιάς. Το μόνο που θέλει ψάξιμο είναι το γιατί της δικής μου ευάλωτης συγκύριας. Κι εκεί είμαι πολύ κοντά στην «ανακάλυψη».
Στοιχεία επικοινωνίας Αλέξη Σταμάτη
mail : bm-sruome@otenet.gr
Facebook page: http://www.facebook.com/Alexis.Stamatis.gr?ref=ts&fref=ts
Twitter acount: @AlexisStamatis
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
