Γεννήθηκα στην Αθήνα. Ζω και γράφω, στα Καλύβια του Αρχαίου Θορικού. Με την Κατερίνα μου. (Ενδιάμεσες λεπτομέρειες ας αντλήσει όποιος ενδιαφέρεται, από τα κυκλοφορούντα στο Διαδίκτυο εργοβιογραφικά μου).
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Όσο έχω λάσπη, θα χτίζω. Ακόμη και με αυτήν που μπορεί να μου πετάξουν…
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Το μαλλί της γριάς…
…την ωραιότερη εκδρομή: Το σουλατσάρισμά μου απ’ το μέσα των Ανθρώπων στο έξω των πραγμάτων κι ανάποδα, απ’ το μέσα των Πραγμάτων στο έξω των ανθρώπων. Με το πρώτο έγραψα και γράφω Τραγούδια. Με το δεύτερο κάνω ποίηση και συχνά μάλιστα τελώ και Ποίηση. Πάντοτε όμως ξεκινάω από το Μέσα.
Με την σύντροφό του Κατερίνα Καραγιάννη
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Να ταξιδεύω, δίπλα σε ανθρώπους, μέσα σε ιδέες, πάνω απ’ τα πράγματα, πριν τα γεγονότα, κάτω από την οροφή των άστρων, μετά από το τείχος της σιωπής, να ταξιδεύω, να ταξιδεύω…
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Δεν υπάρχουν αμαρτίες. Άλλη ερώτηση…
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Το μεσημέρι της 26ης του Φλεβάρη στα 1977, όταν ήρθαν στον Κορυδαλλό, ο πατέρας μου και ο φιλάδελφός μου ο Λάκης Παππάς και με παρέλαβαν αποφυλακισμένο…
…την πρώτη επανάστασή μου: Η πρώτη ανάσα μου μόλις βγήκα απ’ τη μήτρα της μάνας μου.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Θα ήμουν γύρω στα εννιά, θυμάμαι… Ζούσαμε σ’ ένα ερειπωμένο δωμάτιο μιας αυλής με παράγκες, κάτω απ τις γραμμές του τρένου, κάτω απ τα σίδερα, όπως τα λέγαμε, εκεί, στα Σεπόλια, ο πατέρας, η μητέρα, ο αδελφός μου, όλοι φευγάτοι πια, ίπτανται διασυμπαντικά στην Άλλη Πλευρά των Δονήσεων και των Κραδασμών. Θεόφτωχοι, τότε… Οι τρεις τους καθισμένοι γύρω απ τη γκαζιέρα με την τρόμπα, με απλωμένα τα χέρια πάνω της, χειμώνας. Κι εγώ στο κρεβάτι μπρούμυτα, μ ένα μολύβι κι ένα μπλε μαθητικό τετράδιο. Με ρώτησε ο πατέρας: «Δημητράκο, τι κάνεις εκεί, γιε μου;» Του απάντησα δίχως να γυρίσω το κεφάλι: «Από σήμερα θα γράφω ποιήματα, πατέρα..». Από εκείνη τη στιγμή, δεν ξαναγύρισα ποτέ πια στον κόσμο των παιδιών. Τον κράτησα μέσα μου σαν παιδικό παιχνίδι που κανείς ποτέ δεν μου χάρισε, για τον απλούστατο λόγο ότι έφτιαχνα μόνος μου τα κάθε λογής παιχνίδια μου. Σ’ όλη τη ζωή μου. Μέχρι σήμερα…
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Για μένα οι «εικόνες» δεν είναι ούτε περιοδικό, ούτε φωτογραφία. Είναι αποτυπώματα οριακών στιγμών… Αξέχαστη θα μου μείνει λοιπόν η στιγμή που φίλησα με ευγνωμοσύνη, γιατί μου χάρισε τη ζωή, το αιδοίο της μητέρας μου στο νεκροτομείο, λίγο πριν την παραδώσω στους νεκροπομπούς για τα περαιτέρω. Αυτή η εικόνα έχει και το χρώμα της απόλυτης αγάπης…
…το πιο πικρό δάκρυ: Άλλη μια εικόνα απόλυτης αγάπης: Όταν πριν κάποια χρόνια, έμπαινε η Κατερίνα μου στο χειρουργείο. Ευτυχώς στο τέλος πήγαν όλα πολύ καλά, πολύ καλά…
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Στα εννιά χρόνια μου, είδα στον ύπνο μου το Τέλειο Ποίημα. Ξύπνησα αμέσως κι άρχισα να γράφω ότι θυμόμουνα..Κι από τότε δεν ξανακοιμήθηκα πνευματικά. Γράφω, συνέχεια γράφω, το κυνηγάω, θα το κυνηγάω ως το τέλος μου. Δεν είναι τυχαία η συγγένεια αυτών των δύο λέξεων: Τέλειο-Τέλος…
…το μυστικό που διέρρευσε: Τί είπε για μένα ο Μάνος Χατζιδάκις, στη Μελίνα, στον Ζιλ Ντασέν και στο Νίκο Κούρκουλο, ένα βράδυ στη Νέα Υόρκη… Και τί συμπλήρωσε η Μελίνα…
…την απροσδόκητη γοητεία: Ναι, είν’ αλήθεια. Ποτέ μου δεν υπήρξα προσδόκιμος…
…το ισχυρότερο άλλοθι: Το Σύστημα νομίζει ότι είμαι ένα από τα Άλλοθί του για την ψευτοδημοκρατία του. Υποτίθεται ότι κάποιος που «τα χώνει» υπηρετεί την ελευθερία της έκφρασης, ντεμέκ. Πού να ξέρανε όμως, οι φουκαράδες οι συστημικοί, πώς τους χρησιμοποιώ εγώ και τί ζημιά τους έχω κάνει, σε βάθος χρόνου…
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Δεν το έχω. Είναι το Μοναδικό πράγμα που Δεν θέλω!
…την εντονότερη σύγκρουση: Όταν πέταξα το Διεθνές Μετάλλιο Ειρήνης που μου είχε απονείμει ο Ο.Η.Ε. στα μούτρα του εδώ Διευθυντή του, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στο Κόσσοβο, για να το επιστρέψει στον Κόφφι Ανάν… Πίσω μου η κάμερα του τότε MEGA, και στο στούντιο ο Νίκος Χατζηνικολάου..(Όχι τίποτε άλλο, για… διασταύρωση δηλαδή, αν την χρειαστεί κάποιος…).
…μια χαρακτηριστική γεύση: Έχετε δοκιμάσει τη μακαρονάδα μου με σάλτσα a la poet; Αν όχι, ο ουρανίσκος σας είναι ορφανός απ’ το ιδιαίτερο…
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Αποτελώ ο ίδιος μια φαντασίωση. Προφανώς επαναλαμβανόμενη, αν κρίνω απ’ τη διάρκειά μου…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: “Το Χειροκρότημα, -που για μένα -, είναι δυό χαστούκια που ερωτεύονται στον αέρα..”
…την αθεράπευτη ενοχή: Λυπούμαι, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στο δικό μου λεξικό ζωής…
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Να κρεμάσουμε ως Ελεύθεροι Έλληνες Πολίτες, στην Πλατεία Συντάγματος, τους Προδότες και τις Προδότισσες, πριν αρχίσουν να τους εκτελούν, έναν-έναν και μία-μία, τίποτε επαναστατικές ομάδες και μας πάρουν τη μπουκιά απ το στόμα… Ιστορικά, προηγούμεθα απ’ αυτές…
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Τι άλλο; Η Αμφισβήτηση…
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Η Μεθυσμένη Πολιτεία που ζει Στης Χαλιμάς τα Παραμύθια…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Το πρώτο βράδυ μου στον Κορυδαλλό, στις 3 του Οκτώβρη στα 1976…
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Δεν ήρθε ακόμη. Υποθέτω όμως πως θα είναι η τελευταία μου αναπνοή, με την τωρινή συμπύκνωση της ενέργειας που εκπροσωπώ, ως υλικό σώμα, Εδώ, στον πλανήτη Γη…
…την προδοσία που δέχτηκα: Όσοι με πρόδωσαν κατά καιρούς, κατ’ αρχήν ήταν αποκλειστικά άντρες, αλλά μόνο με την βιολογική σημασία του όρου. Επί της ουσίας όμως, όλοι μαζί, -και υπήρξαν μπόλικοι… – δεν τα κατάφεραν να ισιώσουν ούτε μια τρίχα από τα αρχίδια μου…
…την πληγή που άνοιξα: Ζητώ ταπεινά και δημοσίως, συγγνώμη, απ’ όλες τις Κυρίες που πέρασαν απ την ζωή μου, μέχρι που γνώρισα την Κατερίνα μου. Ζωντανές και μη…
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
