Γεννήθηκα στη Γερμανία, από Έλληνα πατέρα και Πορτογαλίδα μητέρα. Βρέθηκα στην Κύπρο με την οικογένειά μου και το 1974, υπεστήκαμε τις συνέπειες της εισβολής του Αττίλα. Επιστροφή στην Ελλάδα, με το μόνο καράβι που προσέγγισε τότε το νησί, σχολείο στο Παλαιό Φάληρο, σπουδές στη Βρετανία και στρατιωτικό. Στη δημοσιογραφία μπήκα χωρίς να καταλάβω το πώς. Αλλά, ακόμα και σήμερα, παραμένει ένα όμορφο ταξίδι. Έγραψα και μερικά βιβλία. Αλλά, πάνω απ’ όλα, δημιούργησα μια υπέροχη οικογένεια.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Όταν ήρθα αντιμέτωπος με την ανθρώπινη κακία.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Μια βερνικωμένη ξύλινη σκάλα στο σπίτι του παππού μου, στη Λισαβόνα.
…την ωραιότερη εκδρομή: Ένα ταξίδι οδικό, ακούγοντας Dire Straits, βράδυ, από τη Μαδρίτη προς τη Βαρκελώνη.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Με την τύχη μου. Κακώς βέβαια.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Βουλιμία!
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Μια δυνατή κραυγή, μετά από απόλυση από μεγάλο μαγαζί των media. Είχα γλιτώσει και είχα πάρει και καλή αποζημίωση. Σκέτη λύτρωση σου λέω!
…την πρώτη επανάστασή μου: Στο σχολείο, αντικρούοντας καθηγητές.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Η αναχώρησή μου από την Αγγλία, με πτήση από το Gatwick, το 1996. Στην απογείωση είπα «δεν ξανάρχομαι» και δεν ξαναπήγα.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Ένα καταπληκτικό ουράνιο τόξο, στην Σκύρο.
…το πιο πικρό δάκρυ: Όταν έχασα τη μητέρα μου.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Τους εφιάλτες, τους κάνω delete. Σοβαρά.
…το μυστικό που διέρρευσε: Του γάμου μου.
…την απροσδόκητη γοητεία: Ζω μαζί της κάθε μέρα, πιστεύω πως μπορώ να την αντιλαμβάνομαι. Κάθε στιγμή έχει τη γοητεία της. Κάθε στιγμή όμως.
…το ισχυρότερο άλλοθι: Τα πρέπει μου. Είναι πολλά τα άτιμα.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Εδώ θα έβαζα πληθυντικό. Από πού να τελειώσω και από πού να αρχίσω… Αν μιλήσω για τα θέλω μου, καήκαμε.
…την εντονότερη σύγκρουση: Όλες ήταν έντονες, το συναίσθημα βλέπεις, επιδεινώνει τα πράγματα.
…μια χαρακτηριστική γεύση: Pastel de nata, ένα πορτογαλικό γλυκό. Με τρελαίνει. Μπορώ να φάω ένα ταψί.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Αν την πω, χάθηκα. Θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Το έντονο συναίσθημα…
…την αθεράπευτη ενοχή: Για όσα δεν πρόλαβα να πω στους γονείς μου, για όσα δεν πρόλαβα να τους αποδείξω.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Να συνεχίσω τη διαδρομή μου χωρίς παρεκκλίσεις.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Η αναζήτηση της ομορφιάς στην καθημερινότητα. Την ψάχνω συνεχώς.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Ο «ύμνος» των Ultravox.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Πολλά. Αλλά, το τελευταίο ήταν μετά τον αγώνα της ΑΕΚ με τον Πανθρακικό.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Όταν με κοίταξε για πρώτη φορά.
…την προδοσία που δέχτηκα: Ένα άσχημο «άδειασμα» σε φάση που ήμουν ανήμπορος να αντιδράσω. Συμβαίνουν αυτά.
…την πληγή που άνοιξα: Αν το έκανα, δεν είμαι υπερήφανος για αυτό.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
