Γεννήθηκα 7 Μαΐου στην Αθήνα. Μεγάλωσα στον Πειραιά και πέρασα τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων στις Σέρρες. Από 4 χρονών άρχισα το μπαλέτο και σταδιακά μάθαινα και άλλους χορούς. Στο λύκειο μου προτείνουν να συμμετέχω στην θεατρική παράσταση
«Τρόμος και αθλιότητα στο Γ΄ Ράιχ», η οποία απέσπασε το 2ο βραβείο σε μαθητικούς αγώνες θεάτρου.
Αμέσως μετά το λύκειο σπούδασα στη Δραματική σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου «Ίασμος». Από το πρώτο κιόλας έτος άρχισα να παίζω επαγγελματικά σε παραστάσεις.
Το 2012 νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για όσα συμβαίνουν γύρω μου. Έγραψα το θεατρικό έργο «Η γωνιά του γαλάζιου», όπου κρατώ τον ρόλο της Ελπίδας. Δημιούργησα την Εταιρία Θεάτρου «ΑίΦνΗς». Η παράσταση ανεβαίνει για πρώτη χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη τον Μάρτιο του 2012. Η προσέλευση του κόσμου και η αγάπη του για το έργο, συνέβαλε στο ανέβασμα της παράστασης για δεύτερη χρονιά στο ίδιο θέατρο.
Θυμάμαι….
…την πιο σκληρή αλήθεια: « Ε! κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ‘ναι πολύ αργά.» λόγια του αγαπημένου μου Νίκου Καζαντζάκη…
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Η μυρωδιά της γιαγιάς μου Σωζίας. Μοσχοβολούσε γιασεμί και βανίλια.
…την ωραιότερη εκδρομή: Το καλοκαίρι στο Πήλιο, στην παραλία του Μυλοπόταμου. Μαγεία παντού… Λευκά βότσαλα σαν μαργαριτάρια στα πόδια μας και κρυστάλλινα νερά. Τοπίο βγαλμένο από πίνακα ζωγραφικής.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Στην είσοδο ενός νεοκλασικού σπιτιού, απέναντι από το σπίτι μου όπου μάζευα όλα τα παιδιά της γειτονιάς για να δίνουμε παραστάσεις. Ήμουν υπεύθυνη για τα πάντα, από τη διανομή των ρόλων μέχρι τα ρούχα. Τα σκηνικά και την αυλαία (ένα σεντόνι που το κρεμούσα σε σχοινί κολλώντας το στον τοίχο με… σελοτέιπ)… τα κουβαλούσα από το σπίτι μου.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Δεν υπάρχουν αμαρτίες εκτός από τις …σοκολάτες.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Η κάθε παράσταση.
…την πρώτη επανάστασή μου: Νομίζω ότι επαναστατώ συχνά. Για την πρώτη, θα πρέπει να ρωτήσω τον πατέρα μου. Με φωνάζει Τσε Γκεβάρα.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στη σκηνή. Ήμουν μικρό κορίτσι αλλά αμέσως κατάλαβα πως δύσκολα θα μπορούσα να την αποχωριστώ.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: το γαλάζιο του ουρανού.
…το πιο πικρό δάκρυ: Τη νύχτα που έφυγε η γιαγιά μου. Το απόγευμα είχαμε πει στο τηλέφωνο πως την επομένη θα πίναμε καφέ.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Συνήθως ξαγρυπνάω κάνοντας όνειρα. Για τη ζωή μου, τους φίλους μου, τον κόσμο.
…το μυστικό που διέρρευσε: Δεν έχει διαρρεύσει ακόμη.
…την απροσδόκητη γοητεία: Της επαφής με τον πρώτο μου ρόλο.
…το ισχυρότερο άλλοθι: είμαι χορτοφάγος από την Τετάρτη δημοτικού.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Δεν υπάρχει κανένα θέλω μου που να μην έχει εκπληρωθεί. Πιστεύω πως ό,τι το θέλουμε πολύ, γίνεται…
…την εντονότερη σύγκρουση: Με τον εαυτό μου.
…μια χαρακτηριστική γεύση: Την πίκρα του αποχωρισμού.
…μια επαναλαμβανομένη φαντασίωση: Ό,τι πετάω.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Το πείσμα μου… Αν δεν είχα τόσο πολύ απ’ αυτό δεν θα είχαν γίνει πολλά από όσα θέλησα να κάνω.
…την αθεράπευτη ενοχή: όταν αισθάνομαι ότι αδικώ κάποιον.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: έχω καταργήσει τη λέξη «πρέπει» και για να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν υπήρχε ποτέ χώρος μέσα μου γι’ αυτή. Λειτουργώ μόνο με βάση τα «θέλω» μου την κάθε στιγμή.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: το πάθος και ο ενθουσιασμός που νιώθω για οτιδήποτε δημιουργώ.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: η φωνή της αγαπημένης μου αδερφής την ώρα που γεννούσε και το πρώτο κλάμα της ανιψιάς μου.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Τα βράδια που έγραφα τη «γωνιά του γαλάζιου» και διάβαζα για το τι έχουν περάσει οι γυναίκες στη φυλακή με τις κολπικές έρευνες.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: όταν μου προτάθηκε να συμμετέχω στην θεατρική ομάδα του σχολείου.
…την προδοσία που δέχτηκα: από τον Άγιο Βασίλη που δεν ήρθε ποτέ.
…την πληγή που άνοιξα: και θέλω να την κλείσω…
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
