Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη το 1964. Ήρθαμε στην Ελλάδα με τους γονείς μου πέντε χρόνια αργότερα, αλλά ο γάμος που με γέννησε, διαλύθηκε λίγους μήνες μετά. Έμεινα με την μητέρα μου και πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο στον πατέρα μου. Σύντροφός μου εκείνη την εποχή και για πολλά χρόνια ακόμα, μια μικρή πράσινη βαλίτσα με τα υπάρχοντά μου που πηγαινοέρχονταν μαζί μου.
Πολλά χρόνια αργότερα, βρέθηκα να φοιτώ (χωρίς να το θέλω) σε μια ιδιωτική σχολή νηπιαγωγών, γιατί η σχολή που είχα περάσει μέσα από την διαδικασία των τότε Πανελληνίων εξετάσεων ήταν στην επαρχία και η μητέρα μου δεν μου επέτρεψε να πάω. Την εποχή εκείνη, δημιουργώ, μαζί με άλλες έξι συμφοιτήτριες, θίασο κουκλοθέατρου και μαζί με τις παραστάσεις που δίναμε σε σπίτια και παιδικούς σταθμούς, περνάμε υπέροχα, γελάμε πολύ και πίνουμε αμέτρητους καφέδες στην Αγίου Μελετίου.
Στο πρώτο έτος της σχολής, γνώρισα τον Γιώργο, τον άντρα μου. Παντρευτήκαμε δύο χρόνια μετά την πρώτη μας γνωριμία στις 17 Φεβρουαρίου 1985 και μείναμε στον τόπο που γεννήθηκε εκείνος, στο Καπανδρίτι. Και έγινε τόπος μου. Επιτέλους η πράσινη βαλίτσα, ήταν πλέον άχρηστη…
Δύο παιδιά γεννήθηκαν από τον γάμο μας. Ο Αλέξανδρος που είναι σήμερα 32 και η Μαρία που κλείνει τα 27. Περιουσία τεράστια και αμύθητη…
Γράφω από τότε που…. έμαθα να γράφω, αλλά ποτέ δεν υπήρξε η λέξη «συγγραφέας» στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό. Το δίπλωμα της σχολής νηπιαγωγών στα αζήτητα φυσικά! Η πλέον ακατάλληλη γι αυτή την δουλειά! Το 1999, ολοκληρώνω ένα ακόμα μυθιστόρημα και τολμώ να το δώσω στον άντρα μου να το διαβάσει. Εκείνος ενθουσιάζεται και με δική του πρωτοβουλία ξεκινάει να μου βρει εκδοτική στέγη.
Το 2001 κυκλοφορεί το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Την μέρα που σε γνώρισα», αλλά χάνεται κάπου ανάμεσα στον τότε εκδότη μου και στα βιβλιοπωλεία.
Το 2004, πάλι από πρωτοβουλία του Γιώργου, αλλάζω εκδοτική στέγη και περνώ το κατώφλι των εκδόσεων Ψυχογιός. Επί της ουσίας είναι η αρχή της καριέρας μου εκείνο το συμβόλαιο στις 23 Σεπτεμβρίου του 2004.
Ακολούθησαν 14 μυθιστορήματα και 2 συλλογές διηγημάτων. Μεταφράσεις σε 9 γλώσσες και δύο τηλεοπτικές σειρές εμπνευσμένες (και όχι βασισμένες) από το Βαλς με δώδεκα θεούς η πρώτη και Τα πέντε κλειδιά η δεύτερη.
Ανάμεσα στις πολλές βραβεύσεις που έχω αξιωθεί, ήταν και ο τίτλος «Συγγραφέας της χρονιάς» από το περιοδικό Life & Style το 2009 και το 2011, ενώ το βιβλίο μου Μια συγνώμη για το τέλος, έχει πάρει το βραβείο «Ηρωίδα έμπνευση» από τα Public. Το πιο σημαντικό όμως βραβείο, αυτό που για μένα είναι αμύθητος θησαυρός, είναι η αγάπη που έχω πάρει όλα αυτά τα χρόνια από το αναγνωστικό κοινό. Μια αγάπη που εκτός από τα βιβλία μου περιέβαλλε και εμένα την ίδια σαν άνθρωπο.
Εξάλειπτρον 2014: Βραβείο Λογοτεχνίας για την Λένα Μαντά
Τέλος, τον προσεχή Μάιο, θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ψυχογιός πάντα, το νέο μου μυθιστόρημα: Ζωή σε πόλεμο.
Θυμάμαι….
…την πιο σκληρή αλήθεια… μου την είπε ο καρδιοχειρουργός που έσωσε τον άντρα μου, λίγο πριν τον εγχειρήσει: «Το καλό σενάριο, θα είναι να πεθάνει στο χειρουργείο. Είναι από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις…»
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων… το κανταΐφι που έφτιαχνε η γιαγιά μου κάθε απόκριες! Επέστρεφα από το σχολείο και μύριζε μέχρι κάτω, στην είσοδο της πολυκατοικίας που μέναμε. Ποτέ ξανά αυτή η μυρωδιά! Χάθηκε μαζί μ’ εκείνη.
…την ωραιότερη εκδρομή… 1996…. Στις μεγάλες μας φτώχειες…. Είχαμε δύο παιδιά και δεν μπορούσαμε να τα πάμε ούτε μία βόλτα. Εκδρομή λοιπόν στο…. κρεβάτι του μπαμπά και της μαμάς. Με καρό τραπεζομάντηλο, χειροποίητα μεζεδάκια και τραγούδια! Δεν την ξέχασε κανείς μας ποτέ…
…το αγαπημένο μου παιχνίδι… Ένα αρκουδάκι που το είχα από μωρό. Το κληρονόμησε η κόρη μου και το έλεγε «Καφετούλη». Σώζεται μέχρι και σήμερα για την επόμενη γενιά!
… μια ανομολόγητη αμαρτία… Μακάρι να είχα κάνει….
…μια στιγμή απελευθέρωσης… Δεν είναι μία! Κάθε φορά που λέω αυτό που σκέφτομαι και δεν μετανιώνω ποτέ γι αυτό, νιώθω απελευθερωμένη.
…την πρώτη επανάστασή μου… Μεγάλη σχετικά την έκανα. Και έπρεπε να αρραβωνιαστώ για να το κατορθώσω. Την φοβόμουν την μητέρα μου, πάρα πολύ… Μια εκδρομή ήταν η αιτία…. Μια εκδρομή που δεν με άφηνε να πάω… Νομίζω τότε της είπα όσα δεν είχα πει ποτέ και φυσικά πήγα στην εκδρομή!
… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή… 2013… Δέκα μέρες μετά την πρώτη χημειοθεραπεία, με τα μαλλιά μου να πέφτουν τούφες. Δεν θέλησα να δω το τέλος και ξύρισα το κεφάλι μου μόνη μου…
...το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας… Μετά το χειρουργείο του άντρα μου, όταν ο ιατρός μας είπε ότι τελικά θα ζήσει χωρίς σοβαρές παρενέργειες από την επέμβαση… Ξημέρωμα της 18ης Μαρτίου 2015… Ποτέ ο ουρανός δεν μου είχε φανεί τόσο φωτεινός, ποτέ τα σύννεφα δεν είχαν τόσο γλυκό ρόδινο χρώμα…
…το πιο πικρό δάκρυ… Αν ήταν μόνο ένα, θα ήμουν ευχαριστημένη. Δεν μπορώ να μετρήσω, δεν μπορώ να ξεχωρίσω… Και πάντα φοβάμαι αυτά που θα έρθουν.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε… Δεν ήταν καν δικό μου… Φίλη που αγαπώ πολύ… Μείναμε όλη νύχτα ξάγρυπνες να μιλάμε για όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα…
…το μυστικό που διέρρευσε… Ποτέ και πουθενά!
…την απροσδόκητη γοητεία… Του πρώτου φιλιού, σ’ ένα δασάκι στον Χολαργό, μετά το σχολείο. Εφηβεία και έρωτας… Δύο ζωές πίσω!
…το ισχυρότερο άλλοθι… Στις εγκυμοσύνες μου, όπου μπορούσα να τρώω όσο ήθελα! Μετά παραιτήθηκα από την χρήση του, αλλά συνέχισα ν’ απολαμβάνω ό,τι μου άρεσε! Τραγικό!
…το ανεκπλήρωτο θέλω… Να δω σε θεατρική σκηνή ένα έργο μου!
…την εντονότερη σύγκρουση… Πάντα με την κόρη μου! Δύο ταυρίνες και ο τόπος γύρω μας αρένα!
…μια χαρακτηριστική γεύση… Τα καλοκαίρια μετακόμιζα σχεδόν στο σπίτι της γιαγιάς στο Π. Φάληρο. Με τον Βασίλη και την Μαρία, τα παιδιά της σπιτονοικοκυράς, παίζαμε… σπιτικό. Αδειάζαμε τα βάζα των σπιτιών μας από μακαρόνια, ρύζια, καφέ και ζάχαρη. Ακόμα θυμάμαι την γεύση του άβραστου καφέ στο καμαράκι της ταράτσας που είχαμε στήσει το άντρο μας!
Η Λένα και ο άνδρας της Γιώργος
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση… ότι κανένα παιδί δεν θα πεθαίνει, ότι τα ναρκωτικά θα χαθούν ως δια μαγείας και η πιο δυνατή; Πως όλοι οι πολιτικοί θ’ αγαπήσουν την Ελλάδα!
…το ελάττωμά μου που αγάπησα… Κάποτε το αγαπούσα. Μετά το τιθάσευσα για το καλό μου. Ήμουν παρορμητική. Η λογική έπαιζε και έχανε μαζί μου. Πολλά τα χαστούκια, με συνέφεραν στο τέλος.
…την αθεράπευτη ενοχή… Ότι εγώ δεν είχα φροντίσει όπως έπρεπε τον άντρα μου και γι αυτό αρρώστησε. Ότι ίσως αγνόησα σημάδια, στα οποία αν είχα δώσει προσοχή, ίσως εκείνος να μην περνούσε όσα πέρασε.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει… Αν ήταν ένα, καλά θα ήταν! Πάντα κάποιο «πρέπει» υπήρχε και υπάρχει. Στην αρχή ήταν οι γονείς, μετά ο άντρας μου και μετά τα παιδιά. Γενικά είμαι του «πρέπει», αλλά διαπίστωσα πως ακολουθώντας αυτή την μικρή λέξη, είμαι τελικά πιο ήρεμη…. Ψυχαναγκασμός; Ίσως….
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο… Η αγάπη μου… Για τον άντρα μου, τα παιδιά μου, τους λίγους και καλούς γύρω μου.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα… Η γιαγιά που με μεγάλωσε, φορούσε πάντα στο χέρι της έξι λεπτά, χρυσά βραχιόλια (Πολίτισσα γαρ). Όταν έπλενε ρούχα στο χέρι, τα έδενε με μια κορδέλα για να μην κουδουνίζουν! Την υπόλοιπη μέρα όμως, με κάθε της κίνηση έβγαζαν ένα απίστευτα γλυκό ήχο. Αυτόν τον ήχο λοιπόν, θα τον αναγνώριζα παντού, ακόμα και σήμερα!
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ… Κάθε βράδυ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μόλις νύχτωνε, μια άλλη Λένα ξεκινούσε να ζει και δεν είχε καμία σχέση με της ημέρας. Το χαμόγελο βάραινε, μαραινόταν, σκέψεις και αυτοκριτική έριχναν σκιές. Πολλές σκιές…
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων…. Όταν υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Τότε και μόνο τότε συνειδητοποίησα πως επιτέλους γινόμουν συγγραφέας και πραγματοποιούσα ένα μικρό μου όνειρο…
…την προδοσία που δέχτηκα… Από φίλο που νόμιζα αδελφό. Που για δεκαετίες τα προβλήματά του επηρέαζαν την ζωή μου. Κι όταν αρρώστησα, όταν έκανα χημειοθεραπείες, βρήκε να με πουλήσει… Και πολύ φτηνά μάλιστα…
…την πληγή που άνοιξα… Στον κόσμο γύρω μου, δεν νομίζω, το αποφεύγω, τουλάχιστον συνειδητά. Στον εαυτό μου, μία κάθε μέρα. Είμαι ο πιο αυστηρός κριτής μου και δεν αναγνωρίζω και ελαφρυντικά στον εαυτό μου!
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη
