Γεννήθηκα, όπως οι περισσότεροι σημαντικοί άνθρωποι, στην όμορφη Ξάνθη. Παιδί με ανησυχίες και οράματα για το μέλλον με οδηγό όμως το παρελθόν ασχολούμαι με τις τέχνες, την παράδοση και την διάσωση του πολιτισμικού μας γίγνεσθαι εδώ και τριάντα χρόνια.
Η Πολιτισμική Έρευνα και η Τεχνολογία είναι ο εξειδικευμένος τομέας μου με ενεργή συμμετοχή σαν πολιτισμικός ερευνητής για την προστασία της παράδοσης μας στα προγράμματα, «Βαρταλαμίδι- ψηφιοποίηση πολιτισμικών κοιτασμάτων της Θράκης», «Κέντρο Μελέτης Θρακικού Λόγου» κ.ά.
Εργάζομαι εδώ και 12 χρόνια με αντικείμενο τις Πωλήσεις το Marketing και τις Δημόσιες Σχέσεις (με εξειδίκευση στις Εffective Press Relations) στο Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης.
Στα πλαίσια της Πολιτιστικής μου έρευνας έχω κάνει ολοκληρωμένες μελέτες και παρουσιάσεις με θέματα, «Μπεκτασισμός-Μια παράδοξη προσέγγιση του Ισλάμ στον Χριστιανισμό», «Ζεϊμπέκικος-Θρήνος σεβάσμιος» «Τακατούκηδες-Οι απόγονοι μια ξεχασμένης φυλής» κ.ά.
Έχω κάνει 20 χρόνια ραδιόφωνο σαν παραγωγός σε κρατικό και τοπικό επίπεδο.
Αρθρογραφώ άλλα τόσα σε διάφορα μουσικά περιοδικά, αλλά και στο προσωπικό μου blog μου http://mythoplastis.blogspot.gr
varvatsouliassongΕδώ και πολλά χρόνια τραγουδάω από χόμπι σε διάφορες Jazz και rhythm n blues μπάντες με τελευταία τους Xanthis Brass Band Project με προτίμηση στα τραγούδια του Frank Sinatra, του Nat King Cole και των Blues Brothers.
Είμαι παντρεμένος και έχω ένα υπέροχο αγοράκι.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: του να προγραμματίζεις την ζωή σου, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, για κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνεις και θα κάνεις για την υπόλοιπη σου τη ζωή εξαιτίας ενός εντελώς τυχαίου γεγονότος.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: από το κέικ πορτοκάλι της μητέρας μου, με μέλι, πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη, όποτε πλησίαζαν τα Χριστούγεννα.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: το μπάσκετ φυσικά που από ένα τυχαίο γεγονός, το σταμάτησα και μαζί του και την επαγγελματική μου καριέρα σ’ αυτό.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: ένα μεγάλο συγνώμη σε αυτούς που χωρίς δόλο έβλαψα και απομακρυνθήκαμε στη ζωή.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: είναι η κάθε στιγμή που τελειώνεις κάτι που σε πνίγει και αναγεννημένος ξεκινάς κάτι καινούργιο, μέχρι ν’ αρχίσει να σε πνίγει κι’ αυτό.
…την πρώτη επανάστασή μου: που ξεκίνησε στα 10 και αμφιβάλλω αν έχει τελειώσει ακόμα.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: η απόφαση να γυρίσω από το Λονδίνο για πάντα στην Ελλάδα, κάτι που φυσικά δεν μετάνιωσα ποτέ.varvatsouliasflaouto
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: από ένα ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη όπου η μέρα παντρευόταν το σκοτάδι με κουμπάρους τον ήλιο και το φεγγάρι και παρανυφάκι το γαλάζιο της θάλασσας.
…το πιο πικρό δάκρυ: για την απώλεια αγαπημένων ανθρώπων.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: με προσμονή το θείο μου να με πάρει για διακοπές με τα ξαδέρφια μου στην…Ξυλαγανή!
…το μυστικό που διέρρευσε: ευτυχώς όχι ακόμα από μένα, μιας και είμαι…τάφος.
…την απροσδόκητη γοητεία: που αποτυπώθηκε όταν ήμουνα 18 από το φωτογραφικό φακό ενός κολλητού, ιερέα σήμερα στο επάγγελμα, σε ασπρόμαυρο χαρτί και δεν μπορώ σήμερα να βρω.
…το ισχυρότερο άλλοθι: είναι το μεγαλύτερο ψέμα, που πολλές φορές το χρησιμοποιούμε για θεμιτούς σκοπούς!!!
…το ανεκπλήρωτο θέλω: που αρχίζει σιγά, σιγά να παίρνει σάρκα και οστά μετά από 30 χρόνια, δεκάδες συναυλίες και 10 καλούς φίλους.
…την εντονότερη σύγκρουση: στην πρώτη επαφή με τον γιο μου, το σιγοψυθίρισμα στο αυτάκι του, “γεια σου πρίγκηπά μου” και το βλέμμα του που με έκανε να κλαίω από χαρά.
…μια χαρακτηριστική γεύση: από τα κοριτσίστικα χειλάκια της Ματούλας κάπου στο Δημοτικό. Να ‘ναι καλά θα την ευγνωμονώ για πάντα.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: πως τρέχω να ξεφύγω, προφανώς από τα προβλήματα μου, φτάνω σε γκρεμό και τελικά βγάζω φτερά, πετάω και η αγωνία γίνεται χαρά.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: το πείσμα μου που με βοήθησε να κάνω πολλά μου όνειρα πραγματικότητα, αλλά ταλαιπώρησε τους γονείς μου αφάνταστα. Χαίρομαι που το βλέπω και στο γιο μου κι ας το πληρώσω με τη σειρά μου.
…την αθεράπευτη ενοχή: του να αισθάνομαι εντελώς απενεχοποιημένος!!!
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: σε οτιδήποτε με αποτρέπει, με εκνευρίζει, με ξενερώνει και με χαλάει, θέλοντας να με βάλει σε καλούπια και λούκια. Τα καλούπια για τα παπούτσια και τα λούκια για τα βρωμόνερα. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: από τη κιθάρα ενός παιδικού φίλου που παρότι πέρασαν 40 χρόνια από εκείνη τη παιδική πρόβα, θυμάμαι ακόμα το σόλο του ενώ αυτός δεν θυμάται τι έφαγε χθες βράδυ.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: ένας αποχωρισμός στο Λονδίνο και η επιστροφή στη μαμά Ελλάδα. Τόνοι δάκρυα εκατέρωθεν.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: ένα τηλεφώνημα από ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο και η επαγγελματική πρόταση που άλλαξε πολλά δεδομένα, προς το καλύτερο, στη ζωή μου. Βιργινία σε ευχαριστώ!!!
…την προδοσία που δέχτηκα: χωρίς να μιλήσω, να διαμαρτυρηθώ, να κλάψω, να πονέσω πάρα πολύ, αλλά μετά να αποδειχθεί πως δεν χάθηκε κιόλας κι’ ο κόσμος.
…την πληγή που άνοιξα: όταν ξεκίνησα μετά από 10 χρόνια να ξανατραγουδάω, να κάνω πρόβες, να επιβιώνω από το χόμπι μου σε περίοδο κρίσης και να δίνω συναυλίες με μια μπάντα που με εμπιστεύθηκε. Να δούμε πότε θα με χωρίσει η γυναίκα μου μόνο.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
