Η συγγραφέας Αναστασία Παπαδάκη είναι γεννημένη το Μάρτιο του 1985. Κατάγεται από τον Έβρο όπου και κατοικεί. Το 2015 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Pis Aller» και συνεχίζοντας να πιστεύει στη διαστρεβλωμένη ισορροπία που κρύβει ο καθένας μέσα του την άνοιξη του 2017 εκδίδεται η συνέχεια με τίτλο «Gambit». To 2014 εξυμνώντας τον έρωτα έγραψε μια ποιητική συλλογή με τίτλο «Πυρφόρος Έρως» 
όπου και κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία: Ερωτική Ποίηση. Ερωτευμένη με τoν Έρωτα συνέχισε να γράφει ποιήματα και τον Αύγουστο του 2015 κέρδισε την πρώτη θέση στην κατηγορία: Ποίηση, στον παγκόσμιο διαγωνισμό της International Art Society. Τον Δεκέμβριο του 2016 τιμήθηκε με έπαινο για τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό του ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια
Την απομυθοποίηση των όσων λάτρευες και πόσο γρήγορα μπορούν να χαθούν από τη ζωή σου.. Με ένα βλεφάρισμα και εξαφανίζονται.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων
Τη μυρωδιά του δέρματος που έχει η Μαμά. Για κάθε παιδί ξεχωριστή και ικανή να σε γεμίσει με θάρρος, δύναμη και ακλόνητη ασφάλεια.
…την ωραιότερη εκδρομή
Με τον Πατέρα μου και τον αδερφό μου. Καθαρά Δευτέρα για να πετάξουμε τον χαρταετό που τόσο καιρό σχεδιάζαμε με τον μικρό μου Νικολάκη.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι
Μια κούκλα με ύψος 1,10 και μακριά ξανθά μαλλιά. Ήταν ντυμένη μπαλαρίνα, τις έκοβα τα μαλλιά στις άκρες με την ελπίδα να μακρύνουν περισσότερο.
… μια ανομολόγητη αμαρτία
Πολλές… αλλά ανήκουν στην ψυχή μου και μόνο. Μια από αυτές ήταν αδύνατο να της αντισταθείς. Ξέρετε τι λένε για τους συγγραφείς… αληθεύουν..
…μια στιγμή απελευθέρωσης
Mετά από μια περιπέτεια υγείας, μου είπαν ότι το οχτώ μηνών μωρό που είχα στην κοιλιά μου ζούσε και ήταν καλά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βάρος που έφυγε από πάνω μου. Σαν να φορούσα πανοπλία και μου την αφαίρεσαν.
…την πρώτη επανάστασή μου
Στα δεκαπέντε μου, “πάτησα πόδι” στους γονείς μου και πήγα διακοπές με τον παλικάρι που διατηρούσα τότε σχέση. Και ήταν και αρκετά μεγαλύτερος μου.
… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή
Όταν σήκωσα τη βαλίτσα και έφυγα από το πατρικό μου, για να πάω να ζήσω με τον τότε δεσμό μου. Ήταν συγκλονιστικό το συναίσθημα.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας
Το σκούρο γαλάζιο χρώμα των ματιών του γιού μου. Ήταν 3 ημερών, όταν τον πρωτοαγκάλιασα.
…το πιο πικρό δάκρυ
Όταν έχασα τον πρώτο δικό μου άνθρωπο και δεν ήμουν καν κοντά του. Μετάνιωσα για όσα χατήρια δεν του έκανα.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Ήμουν στην Μυτιλήνη και είδα δύο παιδιά να με οδηγούν σε μια σοφίτα. Φορούσαν ρούχα της εποχής του ’30. Όταν φτάσαμε στη σοφίτα πήραν ένα σκοινί και κρεμάστηκαν μπροστά μου. Έφυγα τρέχοντας από τη σοφίτα και είδα από τη χαραμάδα της πόρτας, τις ψυχές τους να περπατούν μέσα στο δωμάτιο. Έκανα 24 ώρες να ξανακοιμηθώ.
…το μυστικό που διέρρευσε
Προσπαθούσα να προστατεύσω μια φίλη από τη διπλή ζωή που έκανε. Δεν τα κατάφερα. Διέρρευσε και το πρώτο εξιλαστήριο θύμα ήμουν εγώ.
…την απροσδόκητη γοητεία
Ενός κυρίου γύρω στα 40 που δεν γνώρισα ποτέ. Τον συνάντησα τυχαία. Ταξιδεύαμε μαζί. Το πρόσωπο του, ο τρόπος που κοιτούσε και κουνιόταν. Η βραχνή φωνή του. Η γοητεία προσωποποιημένη.
…το ισχυρότερο άλλοθι
Δεν νομίζω ότι είχα ποτέ….
…το ανεκπλήρωτο θέλω
Είμαι γεμάτη από ανεκπλήρωτα Θέλω… δεν μπορώ να διαλέξω. Μόνο να τα ζω στον κόσμο της φαντασίας μου και το κάνω… καθημερινά…
…την εντονότερη σύγκρουση
Με τον Πατέρα μου. Ήμουν στην εφηβεία και απαιτούσα περισσότερη ελευθερία με μένος. Επανάσταση στην γονεϊκή φροντίδα.
…μια χαρακτηριστική γεύση
Πρώτη φορά που δοκίμασα συκώτι. Το λάτρεψα και δεν θα ξεχάσω τη νοστιμιά που γέμισε το στόμα μου.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση
Ένας άνθρωπος που γράφει δεν θα σου αποκαλύψει ποτέ τις φαντασιώσεις του. Δεν είναι ανεκτές.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα
Έχω δύο. Τον εγωισμό μου και την αφηρημάδα μου. Αν και τις περισσότερες φορές με βάζουν σε μπελάδες, έχουν υπάρξει φορές που με έσωσαν. Με λατρεύω για αυτά μου τα ελαττώματα.
…την αθεράπευτη ενοχή
Που τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής του γιού μου, δεν μπόρεσα να τον φροντίζω όπως κάθε Μαμά μπορεί.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει
Να είμαι πάντα όπως επιτάσσει η κοινωνία. Το σιχαίνομαι να με βάζουν σε καλούπια που μου στενεύουν τον χαρακτήρα.
…το κάτι που έμεινε
αναλλοίωτο στο χρόνο
Η προστατευτικότητα που τρέφω για τον αδερφό μου. Δεν θα αλλάξει όσο χρονών και αν γίνει.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα
Το κράκ που έκανε ο αστράγαλος μου και έσπασε όταν ήμουν 8 μηνών έγκυος. Υπάρχουν στιγμές που με τρομοκρατούν παρόμοιοι ήχοι.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ
Πρωτοχρονιά στη Μυτιλήνη, με ένα μπουκάλι κρασί να αλλάζει η χρονιά και να μην έχω κανέναν να με αγκαλιάσει και να μου ευχηθεί, καθώς τα φώτα από το χριστουγεννιάτικο δέντρο αναβοσβήνουν. Ήμουν 19 ετών.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων
Όταν έφτασα στο σημείο ωρίμανσης, όπως το ονομάζω, και πλέον ήξερα με κάθε βεβαιότητα τι ζητούσα από τη ζωή και την καθημερινότητα του.
…την προδοσία που δέχτηκα
Από υποτιθέμενες φίλες, ενώ λαθεμένα νόμιζα ότι μπορώ να στηριχτώ επάνω τους όπως έκαναν μέχρι τότε αυτές σε μένα.
…την πληγή που άνοιξα
Σε ένα πρόσωπο που ακόμη βρίσκεται στη ζωή μου και το αγαπώ. Δεν έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου γι’ αυτό, όμως δεν γινόταν διαφορετικά.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
