Γεννήθηκα στο Θησείο, από πατέρα έμπορο και μητέρα καθηγήτρια. Σε ηλικία μόλις 18 χρονών, δημιούργησα μια βιοτεχνία ρούχων που δυστυχώς μετά από 2 χρόνια κάηκε μαζί με το σπίτι μου. Για να μην επιβαρύνω τους δικούς μου δούλεψα στην Ολυμπιακή.
Παντρεύτηκα μόλις 20 χρονών και γέννησα 2 κόρες. Μετά από κάποια χρόνια “αδρανούς συζυγικής διαβίωσης” αποφάσισα να αξιοποιήσω τις γνώσεις μου για τα σπιτικά καλλυντικά που έκανα στην κουζίνα του σπιτιού μου, με συνταγές τις γιαγιάς μου και άνοιξα το πρώτο μαγαζί με χειροποίητα καλλυντικά σε μια γειτονιά του Χαλανδρίου. Λόγω έλλειψης κεφαλαίων προχωρούσα αργά, με σύμμαχο το καταναλωτικό κοινό που όλο και μεγάλωνε.
Στη συνέχεια έκανα franchise τα καταστήματα “Fresh Line” -όπως τα ονόμασα- και σιγά σιγά η αλυσίδα μεγάλωνε. Το 2003, έκανα δικό μου εργοστάσιο παραγωγής. Σήμερα, έχουμε 120 καταστήματα στην Ελλάδα και στον κόσμο, fan club με 250.000 μέλη που είναι φανατικοί πελάτες.
Το 2008 έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, «Μυστικές συνταγές ομορφιάς» (εκδόσεις Φερενίκη) με απλά υλικά της κουζίνας, το οποίο έχει πουλήσει πάνω από 70.000 αντίτυπα. Τον Οκτώβριο του 2009 κυκλοφόρησε το 2ο βιβλίο μου, με συνταγές σπιτικές, με βότανα και αιθέρια έλαια.
Η Μάυρα Βαγιωνή-Στασινοπούλου και οι κόρες της Ναταλί Βαγιωνή και Πάολα Βαγιωνή
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Το φορτίο ενός πολύ βαρέου λάθους που οι ώμοι μου πρέπει να σηκώσουν.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Οι γαζίες στους δρόμους του Θησείου που έπαιζα.
…την ωραιότερη εκδρομή: Στο παρθένο Μπαλί στα μέσα του ’70 πριν την έφοδο του βιομηχανοποιημένου τουρισμού κ δυτικού «πολιτισμού».
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Να παίζω θέατρο και να υποδύομαι πάντα τη καλή νεράιδα.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Μα… αφού είναι ανομολόγητη πως θα την πω;
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Όταν έκανα μπάνιο στη θάλασσα χωρίς ρούχα.
…την πρώτη μου επανάσταση: Σε μια οικογένεια που βίωνε την απόλυτη μητριαρχική αυστηρότητα, εγώ η μικρή 17χρονη κόρη, έφυγα ένα καλοκαίρι για ένα course ενός μηνός στο Λονδίνο, εξαφανίστηκα από το σπίτι μου όλο το καλοκαίρι και γύρισα με τη παρέα μου όλη την Ευρώπη. Χωρίς λεφτά κοιμόμαστε στα αυτοκίνητα (Fiat 500) ή σε κάμπινγκ τραγουδάγαμε σε πλατείες και μπαρ για να αγοράζουμε κονσέρβες να τρώμε.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Ήταν καλοκαίρι, ο ήλιος έδυε ασημώνοντας τη θάλασσα, το Casta Viva της Κάλλας έσπερνε ανατριχίλα, οι γλάροι σεργιάνιζαν ανέμελοι… κι ένιωσα τόσο έντονα την ανάγκη να πετάξω μαζί τους. Μόνη. Μόνη γιατί ήξερα πως δε θα επέστρεφα ποτέ ξανά «μαζί».
…το αξέχαστο χρώμα: Πέρα και πάνω από όλες τις εικόνες της ζωής μου, το μπλε του ουρανού και της θάλασσας είναι αυτό που δεν ξεπερνάω.
…το πιο πικρό δάκρυ: Ήταν σε ηλικία μόλις 9 χρόνων για κάτι που βίωσα κ με πόνεσε πολύ.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Δεν βλέπω όνειρα, αλλά ξαγρυπνώ όταν έχω κάνει όνειρα και θέλω να τα υλοποιήσω. Όταν γράφω, όταν μελαγχολώ, όταν αναστατώνομαι.
…το μυστικό που διέρρευσε: Φροντίζω να εμπιστεύομαι τα «μυστικά μου» όταν θέλω να διαρρεύσουν.
…την απροσδόκητη γοητεία: Γοητεύομαι και παρασύρομαι συνέχεια και πάντα απροσδόκητα στη ζωή μου, οπότε τι να πρωτοθυμηθώ; Μαγεύομαι συνέχεια από ανθρώπους, αντικείμενα, τοπία, σκέψεις, προϊόντα, έργα τέχνης, σκηνές καθημερινότητας, μυρωδιές, χρώματα…
…το ισχυρότερο άλλοθι: Οι συγκυρίες…
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Να γύρναγα το χρόνο λίγο πίσω για να διορθώσω κάποια λάθη μου.
…την εντονότερη σύγκρουση: Όταν συγκρούεται το «θέλω» και το «πρέπει».
…μια χαρακτηριστική γεύση: Το χώμα μετά από βροχή. Είναι οσμή, όχι γεύση, αλλά έτσι νιώθω τη γη. Τη γεύομαι.
…μια επαναλαμβανομένη φαντασίωση: Ένας πλανήτης χωρίς καταστροφές, όμορφος, καθαρός με πλούσια φύση, όπου θα ζουν άνθρωποι χωρίς φτώχεια, χωρίς όπλα, χωρίς βία…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Η τελειομανία.
…την αθεράπευτη ενοχή: Να νιώθω ενοχή συνέχεια γιατί δε μεγαλώνω ποτέ. Είμαι και θα είμαι μέχρι να φύγω από τη ζωή, ένα παιδί.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Το πρέπει της ένταξης σε μια κοινωνία εγκεφαλικών νάνων και πιθήκων.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Η δημιουργικότητα και η έμπνευση για να εκφραστώ, η μοναδικότητα και η πρωτοτυπία για να ξεχωρίζω, η τρυφερότητα και η παιδικότητα για να υπάρχω.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Τον άκουσα δυο φορές στη ζωή μου ..τοκ, τοκ… τικ, τακ… τακ, τακ… οι χτύποι της καρδιάς των εμβρύων που χτύπαγαν δυνατά, κοφτά, στιβαρά στο μηχάνημα του μαιευτήρα. Οι μοναδικοί ήχοι της ζωής μου που ακούστηκαν μέχρι τα βάθη της ψυχής μου και φυλακίστηκαν για πάντα εκεί.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Είναι πολλά… δε θέλω να ξεχωρίσω κανένα για να μην αδικήσω τα άλλα. Η μελαγχολία και η χαρά είναι δυο αντίθετοι πόλοι που μαγνητίζουν τη ζωή μου και διαγράφουν το χαρακτήρα μου.
…τη στιγμή που άλλαξε τη ροη των πραγμάτων: Μια έμπνευση, μια απόφαση, ένας στόχος. Να κάνω τη Fresh Line, μια εταιρία καλλυντικών που θα ανέτρεπε τα κατεστημένα και όλα θα ‘ταν φρέσκα με υλικά της κουζίνας και του κήπου. Θα φτιάχνονταν στο χέρι και θα πωλούνταν χύμα με το ζύγι χωρίς χρυσές ετικέτες και πομπώδεις περιγραφές.
…την προδοσία που δέχτηκα: Ήταν πολλές. Και πάντα από τους ευεργετηθέντες.
…την πληγή που άνοιξα: Έχω πάντα μια ανοιχτή πληγή για να αναβλύζει η σκληρή αυτοκριτική μου.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
