Γεννήθηκα στην Νίκαια του Πειραιά. Σπούδασα κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου, αλλά ασχολήθηκα με τη μουσική, είτε εργαζόμενος σε εταιρίες δίσκων, είτε στο ραδιόφωνο είτε δημοσιογραφικά. Έχω γράψει διάφορα σενάρια για τηλεοπτικές εκπομπές, όπως το ‘Μάνα είναι μόνο μία’, το ‘Αθήνα – Θεσσαλονίκη’ και το ‘Παππούδες εν δράσει’ [βραβείο καλύτερου σεναρίου 2001] κ.ά. Έχω συμμετάσχει σε τηλεοπτικά μουσικά talent show και έχω εκδώσει τρία μυθιστορήματα ‘Αθήνα-Θεσσαλονίκη’, ‘Η Βραχονησίδα’, ‘1972’. Το τελευταίο καλοκαίρι, την συλλογή διηγημάτων ‘Εγώ ήμουν αντράκι’ και δύο παιδικά μυθιστορήματα. Ο μικρός Αλκιβιάδης και οι Ολυμπιακοί αγώνες & Ο μικρός Αλκιβιάδης στο νησί των πειρατών.
Από τον Σεπτέμβριο του 2009 ξεκίνησα τον δικό μου εκδοτικό οίκο, τις εκδόσεις ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ με σκοπό να κυκλοφορώ βιβλία νέων συγγραφέων με ενδιαφέρον.
Θυμάμαι…
…τη πιο σκληρή αλήθεια: Και βέβαια την θυμάμαι, αλλά δεν είναι ανακοινώσιμη. Υπάρχουν μερικά πολύ προσωπικά πράγματα που δεν διατίθενται σε κοινή θέα!
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Επειδή δούλευαν και οι δύο γονείς μου, όταν μου έλειπαν, μύριζα την ρόμπα της μητέρας μου. Μυρωδιά μαμάς λοιπόν…
…την ωραιότερη εκδρομή: Τελευταία τάξη στο Λύκειο εκδρομή στις Μυκήνες…
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Ώρες ατελείωτες στο κήπο με τα στρατιωτάκια μου. Μάχες και action! Αλλά και Καραγκιόζης. Έχω δώσει απίστευτες παραστάσεις για τα παιδιά της γειτονιάς.
… μια ανομολόγητη αμαρτία: Μία;;;;;;
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Όταν «παραδέχτηκα, και ζωή και θάνατο» που λέει και ο στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου.
…την πρώτη επανάστασή μου: 17 χρόνων καλοκαίρι, οι πρώτες μου διακοπές χωρίς την οικογένεια στην Κω.
… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Είναι ακριβώς η στιγμή που περιμένω να έρθει… Να φύγω με one way ticket χωρίς επιστροφή…
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Όλα τα υπέροχα χρώματα στα έργα του Henri Matisse, του αγαπημένου μου ζωγράφου. Τα κόκκινα, τα μπλε, τα φούξια… Έχω τρέλα με τα εικαστικά. Με γοητεύουν και τα παρακολουθώ.
…το πιο πικρό δάκρυ: Απώλεια. Αγαπημένα πρόσωπα. Η μαμά, ο μπαμπάς, οι φίλοι… η Μελίνα. Θλίψη, δάκρυα και ανακούφιση.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: ‘Ένας εφιάλτης ήταν. Τι βάσανο!!!!! Δεν υπάρχει πιο άσχημο πράγμα από το να προσπαθείς να κοιμηθείς και να μην μπορείς…
…το μυστικό που διέρρευσε: Δεν έχω τόσο μεγάλα μυστικά που φοβάμαι να αποκαλυφθούν.
…την απροσδόκητη γοητεία: Εκείνο το βλέμμα, εκείνο το χαμόγελο, εκείνη η σωματική επαφή…Ήταν πράγματι απροσδόκητη.
…το ισχυρότερο άλλοθι: Όταν σ’ έχω αγκαλιά…είσαι και το άλλοθι μου.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Μ’ αρέσει αρκετές φορές να επιθυμώ κάτι, παρά να το έχω. Με φτιάχνει. Η επιθυμία είναι ασυγκρίτως πιο αφροδισιακή.
…την εντονότερη σύγκρουση: Καθημερινά με τον εαυτό μου. Βάσανο αλλά και ισορροπία… Έτσι, ποτέ μου δεν καβάλησα καλάμι.
…μια χαρακτηριστική γεύση: Η γεύση του φιλιού. Τρελαίνομαι για φιλιά.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Δεν υπάρχει. Προσπαθώ τις φαντασιώσεις μου να τις εκπληρώνω για να ξεμπερδεύω…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Δεν αγαπώ τα ελαττώματα μου. Από κάποια στιγμή και μετά έκανα μεγάλο αγώνα για να τα διορθώσω. Κι’ ακόμα διορθώνω… και θα διορθώνω…
…την αθεράπευτη ενοχή: Την λαιμαργία μου. Δεν μπορώ με τίποτα να την τιθασεύσω. Σε όλα. Παντού. Αλλά στο θέμα του φαγητού οι ενοχές χτυπάνε κόκκινο.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Πρέπει να αδυνατήσω. Θεέ μου! Αυτό κι’ αν είναι εφιάλτης. Όχι μόνο για λόγους υγείας, αλλά και αισθητικής. Είμαι και νάρκισσος βλέπετε… Δεν μου φτάνουν όλα τα’ άλλα ο ναρκισσισμός με μάρανε!
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Η αγάπη μου για δημιουργία, η αγάπη μου για τις τέχνες και τους καλλιτέχνες. Η αγάπη και ο θαυμασμός μου για όλους τους boheme τύπους…
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Ο ήχος της κιθάρας του Keith Richards στα πρώτα κομμάτια των Rolling Stones. Έχει μπει πια μέσα στο DNA μου. Paint it Black, Satisfaction…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Βράδυ με ερωτική απογοήτευση και βροχή. Το έφτασα στα άκρα. Έσβησα φώτα, άναψα κεριά και έβαλα όλα τα αγαπημένα μου μελαγχολικά τραγούδια. Όταν τέλειωσε…κοιμήθηκα σαν αγγελούδι.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Όταν αποφάσισα ότι δεν θα ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία που σπούδασα, αλλά θα μείνω και θα δουλέψω στην δισκογραφική βιομηχανία που με γοήτευσε. Από τον βωβό Ρώσικο κινηματογράφο στους λαϊκούς και τους ποπ σταρ. Χαίρε βάθος αμέτρητο!
…την προδοσία που δέχτηκα: Οι μέχρι στιγμής προδοσίες είναι σε επίπεδο πλημμελήματος, δεν έχω πληγωθεί τόσο πολύ που να έχει αφήσει τραύμα ανεπούλωτο.
…την πληγή που άνοιξα: Πρέπει να είναι επίσης σε επίπεδο πλημμελήματος, αλλιώς θα την ήξερα. Αν παρ’ όλα αυτά κάτι μου διαφεύγει ζητάω συγνώμη.
Στοιχεία Επικοινωνίας Νίκου Μουρατίδη
www.nikosmouratidis.gr
www.ekdoseistetragono.gr
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
