Θα ήταν αναμφίβολα Σαββατογεννημένος έτσι και δεν είχε γεννηθεί Κυριακή. Παρ’ όλο που η εξέλιξη αυτή τον αιφνιδίασε σφόδρα, δεν το ’βαλε κάτω. Το ίδιο κι όταν κάποια ασυνεννοησία ανάμεσα στη Λάχεση και την Άτροπο (ευτυχώς η Κλωθώ ήταν απασχολημένη)
τον έστειλε πεσκέσι το ’79 στην Πάντειο για να σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες, ενώ ο ίδιος προτιμούσε ασυζητητί τις αθλητικές. Για να εκδικηθεί τις Μοίρες του πήρε το πτυχίο δέκα χρόνια αργότερα, χαραμίζοντας το χρόνο και το κρίμα ανάμεσα στα γήπεδο και στις χρωματιστές (ενίοτε και χρωματισμένες) φυλλάδες. Και σαν να μην έφτανε που ‘γραφε σε φυλλάδες, του καρφώθηκε η ιδέα στο ξεκάρφωτο ν’ αρχίσει να γράφει και σε βιβλία. Και σα να μην έφτανε η ιδέα, την εφάρμοσε κιόλας. Και σαν να μην έφτανε που την εφάρμοσε… εεε… δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι άλλο να γράψει. Αυτά.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Όταν ανακάλυψα ότι τα παιδιά δε γεννιούνται απ’ τη μασχάλη.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Του φρέσκου τραχανά όταν έβγαινε απ’ τα καζάνια στο χωριό.
…την ωραιότερη εκδρομή: Η πρώτη μου με το σχολείο. Μετέωρα.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Πετροπόλεμος. Αληθινός. Ανοίγανε κεφάλια.
… μια ανομολόγητη αμαρτία: Δε θα ’ναι ανομολόγητη αν την ομολογήσω.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: 25 Μαρτίου 1821 (τι ώρα ακριβώς δε θυμάμαι, πάνε και τόσα χρόνια)
…την πρώτη επανάστασή μου: Νόμισα ότι την έκανα στα 14 όταν ξεκίνησα το τσιγάρο. Στην ουσία την έκανα πριν από λίγο καιρό, όταν το έκοψα.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Πάντα έχει επιστροφή. Ακόμα και στα αδιέξοδα βάζω όπισθεν.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Της καλντέρας της Σαντορίνης όταν την πρωταντίκρισα το ’81.
…το πιο πικρό δάκρυ: Ποτέ δεν ήταν πικρό. Όσες φορές κι αν το ‘χω γευτεί, ήταν αλμυρό.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Αυτό που δεν έχω ονειρευτεί ακόμα (άσε, είμαι γαϊδούρι στον ύπνο).
…το μυστικό που διέρρευσε: Ο Μυστικός Δείπνος.
…την απροσδόκητη γοητεία: Κάθε τι που με γοήτευε ήταν απροσδόκητο. Και παραμένει.
…το ισχυρότερο άλλοθι: Το αναζητώ ακόμα.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Αυτό θα το θυμηθώ όταν εκπληρωθεί.
…την εντονότερη σύγκρουση: Με τον εαυτό μου, όταν κάνω μαλακίες.
…μια χαρακτηριστική γεύση: Αν σου πω ποια είναι, θα με χαρακτηρίσεις αχαρακτήριστο.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Να πάρει ο Παναθηναϊκός το Τσάμπιονς Λιγκ.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Τον εαυτό μου.
…την αθεράπευτη ενοχή: Μπου-χου! Γιατί μου τη θύμισες τώρα; (Κλαψ…)
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Το κομπρεσέρ κάτω απ’ το σπίτι μου. Επειδή ΠΡΕΠΕΙ ν’ αλλάξουν σωλήνες ή ξέρω ’γω τι.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Το κάτι που μένει όταν μια αγάπη πεθαίνει.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Η ήχος της σιωπής. Στην πόλη που ζούμε θα είναι αιωνίως φυλακισμένος.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Το πρώτο που βίωσα την απώλεια. Στα δεκαοχτώ μου.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Ρέουν τα πράγματα; Αφού δεν είναι υγρά.
…την προδοσία που δέχτηκα: Δεν έβγαλα άκρη, ρε γαμώτο, ο προδότης φορούσε κουκούλα.
…την πληγή που άνοιξα: Έχω ανοίξει αρκετές. Έστω και ακούσιες. Αλλά το κακό είναι ότι η πληγή ποτέ δεν ρωτά αν προκλήθηκε ακούσια, το ίδιο πονάει…
https://www.facebook.com/chrisfas
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
