Η Ευγενία Χατζίκου έφυγε από την ζωή τον Μάιο του 2015, λίγο καιρό μετά τον θάνατο του γιου της. Αυτό ήταν το τελευταίο “Θυμάμαι” της… κι εγώ πάντα θα την αναπολώ με αγάπη μετά από τις μεστές τηλεφωνικές μας συνομιλίες.
Γεννήθηκα στην Κυψέλη, στη Αθήνα. Σπούδασα σκηνοθεσία, θέατρο, γαλλική φιλολογία, λίγη μουσική, λίγη σκηνογραφία -ενδυματολογία και ειδικεύθηκα (υπότροφη) στην τηλεόραση στις Βρυξέλλες σε ειδικό πρόγραμμα επιλογών. Ίδρυσα Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης και Σχολή Κινηματογράφου -Τηλεόρασης
που βραβεύτηκε στο Μόναχο για την ποιότητα και την πρόοδο της, χωρίς κρατική οικονομική ενίσχυση.
Η ομάδα της Δραματικής ΕΛΟΣΕΧ, έδωσε περίπου πενήντα παραστάσεις σε χώρους δουλειάς, άσυλα, ορφανοτροφεία, γηροκομείο Αθηνών, γήπεδο Καλλιθέας με έργα του Κοτζιούλα, δωρεάν παραστάσεις σε Καλλιθέα, Νέα Σμύρνη κι αλλού. Πρόθεση να φέρει το κοινό κοντά στο “καλό” θέατρο, αληθινά, χωρίς φτιασίδια. Το κοινό ανταποκρίθηκε κι ο ΕΛΟΣΕΧ βραβεύτηκε με συμμετοχές ανέλπιστες.
Η επαγγελματική ομάδα της Δραματικής Σχολής (ΑΠΟ: Αθηναϊκός Πολιτιστικός Όμιλος), έλαβε μέρος στο θεατρικό φεστιβάλ Ιθάκης τρεις φορές με τα έργα “Ο Ρομπέν του πάρκου” του Τάκη Καρνάτσου (βραβείο Υπουργείου Πολιτισμού, τα χρήματα του οποίου μας επέτρεψαν την πραγματοποίηση της παράστασης και βραβείο ερμηνείας στον Σαράντο Φράγκο), “Κωνσταντίνος Παλαιολόγος” του Θάνου Κωτσόπουλου και “Οι φιλοξενούμενοι” του Πέτρου Μάρκαρη.
Προσωπικά συμμετείχα τέσσερις φορές στην κριτική επιτροπή του φεστιβάλ Ιθάκης.
Με τη Σχολή Κινηματογράφου συμμετείχαμε σε πάμπολλα φεστιβάλ, όπου συνόδευα σπουδαστές με τις διαγωνιζόμενες ταινίες τους (Μόναχο,Κάρλοβι Βάρι, Ανζέ στη Γαλλία, και πολλά ακόμα που δεν θα αρκούσαν σελίδες μόνο για να τα αναφέρω). Επίσης σε ειδικά σεμινάρια: L’ Αquilla στην Ιταλία κ.λπ. Εγώ συμμετείχα ανελλιπώς στα τακτικά συνέδρια του Διεθνούς Κέντρου Σχολών Κιν/φου και Τηλεόρασης, που κάθε δύο χρόνια γινόταν σε διαφορετική πόλη, Μεξικό, Σίδνευ, Γενεύη, Εδιμβούργο κ.λπ. Έχω γυρίσει την ταινία “Το αγγελούδι μας, πούντο” σε φιλμ 35 χιλιοστών, το οποίο αγοράστηκε από την ΕΡΤ αλλά δεν προβλήθηκε, γιατί περιλαμβάνει έκτρωση και κάποιος βουλευτής έκανε επερώτηση στη Βουλή (έχει και πλάνα με αληθινό έμβρυο διατηρημένο στη φορμόλη, 3,5 μηνών!) οπότε την τελευταία στιγμή ματαιώθηκε η προβολή. Έχει προβληθεί στις Βρυξέλλες, στην Αλκυονίδα, στην Ααβόρα σε ειδικό φεστιβάλ γυναικών σκηνοθέτιδων κι αλλού.
Έχω γυρίσει το ντοκιμαντέρ και με πλάνα μυθοπλασίας “Γένους θηλυκού”, σε 16 χιλιοστά, το οποίο κι αυτό αγοράστηκε από την ΕΡΤ για την “ημέρα της γυναίκας”(!), και το ντοκιμαντέρ “Μικ-μηκ”, με μικρού μήκους ταινίες από ευρωπαϊκές χώρες, που επέλεξα προσωπικά για το περιεχόμενό τους και μερικές είναι βραβευμένες.
Έχω μεταφράσει 15 βιβλία σχετικά με το αντικείμενο μου. Ανάμεσά τους “Ο σουρεαλισμός στον Κινηματογράφο” του Άδωνη Κύρου, “Η γλώσσα του κινηματογράφου” του Μαρσέλ Μαρτέν, “Ο Κινηματογράφος” του Ανρί Αζέλ, “Οι στάρ” του Έντγκαρ Μορέν κι άλλα.
Έγραψα το πόνημα “Αυτοσχεδιάζοντας” προσπαθώντας να μυήσω παιδιά κι εφήβους στη θεατρική αναπαράσταση και στην έκφραση λόγου και σώματος, στη σημασία τονισμών, στάσεων και κινήσεων κ.λπ.
Έγραψα το ΝΟΤΕΒΟΟΚ, που περιλαμβάνει περιγραφές για την δημιουργία, πορεία κι εν τέλει “πτώση” των Σχολών, για τις διεθνείς συμμετοχές μας, προσωπικές στιγμές κι αφηγήσεις και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.
Δίδασκα για πολλά χρόνια και διεύθυνα τις Σχολές κι όταν κάτι που με γέμιζε και με κρατούσε διαρκώς “στην πρίζα”… μέχρι σήμερα…
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Ότι τελικά η μοναξιά είναι ο κυριότερος σύντροφός μου..
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Όταν ο πατέρας μου μ’ έπαιρνε στην αγκαλιά του, μου άρεσε το άρωμα της κολόνιας και του after shave, αλλά και των τσιγάρων του σε μια αλησμόνητη “μίξη” (Άσσος)
…την ωραιότερη εκδρομή: Πήγαινα με τρένο στο Λονδίνο (φοιτητική δυσπραγία για το αεροπλάνο). Εκεί γνώρισα τον Σέρβο Γιάνκο. Κατέβηκα στο Βελιγράδι, χωρίς να πάω στον προορισμό μου, κι έζησα την πιο παθιασμένη κι έντονη μικρή ιστορία της προσωπικής μου ζωής. Υπέροχο το Βελιγράδι…eygenia_bianca_resize
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Είχα μια κούκλα άσχημη. Όλοι μού έλεγαν γιατί την κρατώ και δεν τη χαρίζω. Η μητέρα μου την είχε βαφτίσει συμβολικά “Νίκη”! Εγώ την αγαπούσα πολύ. Φαίνεται ότι πάντα οι Νίκες έχουν άσχημο παρουσιαστικό!
…μια ανομολόγητη αμαρτία: είχαμε ερωτευτεί ΟΛΕΣ, τον παπά της ενορίας μας. Πηγαίναμε στην εκκλησία όχι γιατί πίστευα, ειδικά εγώ, που είχα κιόλας ανακαλύψει την αριστερή ιδεολογία, αλλά για να βλέπουμε τον κούκλο, να φαντασιωνόμαστε και να ξέρουμε ότι καμιά δεν θα τον αγγίξει, γιατί ήταν ιερομόναχος… Τα δε τροπάρια, ειδικά της Μεγάλης Εβδομάδας ήταν τόσο – μα τόσο – ερωτικά. Άσε πια η μυρωδιά του λιβανιού.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Όταν αποδέχτηκα τη φυσιογνωμία μου μετά την εμπειρία της μαστεκτομής.
…την πρώτη επανάστασή μου: Όταν πάτησα πόδι στο να μην προσληφθώ στη γαλλική πρεσβεία, ούτε να γίνω Καθηγήτρια γαλλικών, γιατί ήθελα να συνεχίσω σπουδές στο εξωτερικό. Εργάσθηκα πολύ και σκληρά, κι αντιμετώπισα το οικονομικό κόστος, σε κόντρα με τα οικογενειακά δεδομένα.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Όταν ολοκληρώθηκε η επέμβαση που μου αφαιρούσε τη δυνατότητα -είτε το ήθελα, είτε όχι – να ξανακάνω παιδί.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Πάντα με γοητεύει το χρώμα του ορίζοντα ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα. (Μας είχε αφηγηθεί ο Νίκβιστ -κύριος διευθυντής φωτογραφίας του Μπέργκμαν- πόσο πάσχιζε να το αποδώσει, αυτό που δεν θα το πεις μπλε… Είχαμε κάνει παροιμιώδες το “μπλεδάκι” του Νίκβιστ).
…το πιο πικρό δάκρυ: Είχαμε πια αποχαιρετίσει τη μητέρα μου και πήγα στο σπίτι της για συμμαζέματα. Όταν βρήκα τον μισοπιωμένο καφέ της στο μεγάλο της φλιτζάνι και τα υπόλοιπα δυο μελομακάρονα.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Φιλαράκι που ήθελε να ξαγρυπνήσουμε, όπως τόσες φορές, κι εγώ αρνήθηκα. Ήθελε να μοιραστεί τα βάσανά του, αλλά είχα και γω τα δικά μου. Και δεν μπορούσα να κοιμηθώ χωρίς εφιάλτες. Εκείνη τη νύχτα αυτοκτόνησε.
…το μυστικό που διέρρευσε: Μια σχέση μου που δεν ανταποκρινόταν σε δικά τους πρότυπα.
…την απροσδόκητη γοητεία: Ξημέρωμα. Κοντά στη θάλασσα. Καφές από θερμός. Ήχος, το κύμα. Δίπλα μου, το βλέμμα, το χαμόγελο, το άγγιγμα.
…το ισχυρότερο άλλοθι: Είμαι αυθεντική. Δεν φορώ μάσκες, δεν παίζω ρόλους.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Να είχα καλύτερη σχέση με το γιο μου που δε γίνεται για “εξωγενείς” παράγοντες και συντελεστές.
…την εντονότερη σύγκρουση: Με το γιο μου.
…μια χαρακτηριστική γεύση: στο Σύδνεϋ, οι Λόιντ γιόρταζαν τα 50 χρόνια γάμου και μου έκαναν το τραπέζι. Τούς είπα ότι αρέσουν τα ψάρια. Δοκίμασα ένα πρωτόγνωρο, αλλά νοστιμότατο. Αφού φάγαμε, με πληροφόρησαν ότι ήταν φάλαινα…
…μια επαναλαμβανομένη φαντασίωση: Η Αθήνα, η Ελλάδα, όπως θα έπρεπε να ‘ναι. Με ανθρώπους χαμογελαστούς, δραστήριους, στοργικούς, να δουλεύουν, να ερωτεύονται, να τραγουδούν.
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Τα λέω “έξω από τα δόντια”. Και γίνεται μπούμερανγκ καμιά φορά. Επίσης επιμένω να βλέπω την καλή πλευρά των ανθρώπων και να τους κατανοώ κι αυτό κάπως με χαρακτηρίζει και με κάνει ευάλωτη. Όμως μ’ αρέσει, όταν κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν ντρέπομαι για τα πεπραγμένα μου.
…την αθεράπευτη ενοχή: Όταν εγώ προχώρησα στο χωρισμό κι εκείνος νόμιζε ότι αδιαφορούσα για τη δική του ψυχή.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Μονογονιός εγώ, κάλυπτα και του πατέρα τις υποχρεώσεις, αλλά ολοένα έπρεπε να φροντίζω κι άλλο, να ικανοποιώ, να ανταποκρίνομαι…
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Κάποιες αξίες που πίστεψα και πιστεύω: κυρίως στον Άνθρωπο
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Η “Ελίζα” του Μπετόβεν. Πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, κι δασκάλα μου του πιάνου κάλεσε κρυφά κόσμο κι εγώ τότε έπαιξα την Ελίζα(!!!) στο πρώτο μου κοινό. Όποτε την ακούσω από τότε, δημιουργούνται συνειρμοί…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Μόνη, μόνη, μόνη…
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Όταν ήρθε η έγκριση του Κράτους για τις Σχολές
…την προδοσία που δέχτηκα: Από πολύ κοντινό και πολύ αγαπητό πρόσωπο
…την πληγή που άνοιξα: Χωρίζοντας…
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
