Γεννήθηκα στα Ιωάννινα. Ο πατέρας μου ήταν υπάλληλος του δήμου Ιωαννίνων. Ο παππούς μου ήταν αθλητής βαλκανιονίκης και καθηγητής φυσικής αγωγής. Σπούδασα στην Ανωτάτη Βιομηχανική σχολή Πειραιά και πήρα το πτυχίο μου το 1979.
Την περίοδο 1977 – 1979 υπηρέτησα την στρατιωτική μου θητεία ως δόκιμος έφεδρος αξιωματικός στο πυροβολικό. Παράλληλα με τις σπουδές μου δούλευα στον Ιππόδρομο αλλά και σε οικοτροφείο στην πλατεία Μεταξά στον Πειραιά.
Το 1981 μετά το τέλος των σπουδών μου η πρώτη μoυ δουλειά ήταν ως διευθυντής πωλήσεων στη Ρικομέξ στο κτήριο που κατέρρευσε στον σεισμό του Σεπτεμβρίου 1999. Εργάζομαι ως ιδιωτικός ερευνητής από το 1976. Έχω δημοσιεύσει πολλά άρθρα μου σε ελληνικά και ξένα έντυπα. Τα κείμενα αυτά έχουν άμεση σχέση με το ερευνητικό μου έργο. Το πρώτο βιβλίο μου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σιδέρη και έχει τίτλο Λαθρέμποροι ιστορίας.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: η Αρχαιοκαπηλία και η καταπολέμηση της. Είναι έργο ζωής. Το 1990 δημιούργησα τον σύλλογο Αθηνά για την καταπολέμηση της αρχαιοκαπηλίας. Ο σύλλογος έχει αναδείξει συνολικά 20 κυκλώματα κλοπής αντικειμένων και συμμοριών.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: στο χωριό της μητέρας μου στον Άγιο Μηνά Ζαγορίου στις πασχαλινές διακοπές με τη γιαγιά μου και με τις θείες μου.
…αγαπημένο μου παιχνίδι: από παιδί είχα έρωτα με το ποδόσφαιρο και στα εφηβικά μου χρόνια υπήρξα αθλητής στίβου και ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής στους Αμπελόκηπους Ιωαννίνων.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: φοιτητής στο Πανεπιστήμιο ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο δεν είχα να φάω και είπα δεν υπάρχει Θεός για μένα. Ζήτησα συγνώμη γιατί κατάλαβα ότι είχα αμαρτήσει.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: οι Συνακροάσεις. Έτσι ονόμασα την επιτυχημένη στήλη μου στην εφημερίδα Απογευματινή και τη στήλη αυτή τη συνέχισα στην εφημερίδα Press Time.
…την πρώτη επανάστασή μου: δέκα ετών με το ποδήλατο που μου είχαν πάρει οι γονείς μου πήγα από τα Γιάννενα στη Πρέβεζα αναστατώνοντάς τους όλους.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: η ενασχόληση μου με τα γραφεία ιδιωτικών ερευνών ήταν όνειρο ζωής. Αποκρίθηκα σε μια αγγελία μιας εφημερίδας που ζητούσε ένα νεαρό άτομο για μερική απασχόληση και ικανοποιητικό μισθό. Επρόκειτο για την αγγελία γραφείου ιδιωτικών ερευνών που ήθελε κάποιον δραστήριο νεαρό για διάφορες δουλειές.
….την πρώτη μου υπόθεση: ήταν όταν ασχολήθηκα με την υπόθεση κληρονομικών ζητημάτων μιας οικογένειας Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη. Στην Πόλη μάλιστα απέκτησα κι άλλους Έλληνες πελάτες και πραγματοποίησα μια σειρά ταξιδιών εκεί.
…την επόμενη σημαντική υπόθεση: ήταν όταν ένας 45χρονος υπάλληλος μιας ναυτιλιακής εταιρίας με έδρα το Λονδίνο που υπεξαιρούσε έγγραφα και τα παρέδιδε σε ανταγωνιστές της εταιρίας στην οποία εργαζόταν. Από τότε ασχολήθηκα με εκατοντάδες υποθέσεις βιομηχανικής κατασκοπείας εξαφάνισης ανηλίκων απάτες πλαστογραφίες και άλλες. Παράλληλα το 1990 ξεκίνησα μια κατασκευαστική εταιρία στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τα Ιωάννινα.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: όταν άνοιξα τη πόρτα και μπήκα στο πρώτο μου γραφείο στην οδό Σωκράτους. Κι άλλη μια, όταν πρωτομπήκα στο γραφείο μου στην οδό Πανεπιστημίου όπου είμαι και σήμερα.
…το πιο πικρό δάκρυ: όταν έμαθα ότι ο Άλεξ είναι νεκρός.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: όταν έμαθα ότι ο καλύτερος φίλος μου φέρθηκε ανέντιμα σε μένα… ακόμα και όταν μου ζήτησε συγνώμη δεν τον συγχώρησα ποτέ γιατί 25 χρόνια μετά διαπίστωσα ότι είχε ηθική σιλικόνης.
…το μυστικό που διέρρευσε: η ζωή μου είναι ανοιχτό βιβλίο. Δεν έχω μυστικά. Μυστικά έχω μόνο στη δουλειά μου.
…την απροσδόκητη γοητεία: η υπόθεση με την τολουόλη. Έρχεται ο δικηγόρος των αντιδίκων και μου ζητάει να χρηματιστώ για να καταθέσω υπέρ τους. Αρνήθηκα και καταδικάστηκε κάποιος για επτά χρόνια. Κάποια στιγμή με κάλεσαν για μια δουλειά και πηγαίνοντας εκεί διαπίστωσα ότι ο υποψήφιος πελάτης μου ήταν ο αποφυλακισμένος αντίδικος μου. Φοβήθηκα ότι θα φάω ξύλο αλλά προς έκπληξη μου τον άκουσα να λέει: ‘Σε εκτίμησα τότε που δεν έκανες πίσω και θέλω να συνεργαστώ μαζί σου’.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: να ζήσω στα Γιάννενα κοντά σε φίλους και οικείους αλλά πλέον είναι αργά.
…την εντονότερη σύγκρουση: με τη μητέρα μου, η οποία ήθελε να με δει δάσκαλο και δεν αποδέχτηκε ποτέ την επιθυμία μου να γίνω ερευνητής.
…μια χαρακτηριστική γεύση: οι πίτες που ετοιμάζει η μάνα μου και η αδερφή μου όταν πηγαίνω στα Γιάννενα.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: πολλές φορές αισθάνομαι ότι ζω σε ένα νησί με λίγους κατοίκους χωρίς επαγγελματική αδρεναλίνη…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: ο συγκεντρωτισμός μου στην εργασία μου.
…μια αθεράπευτη ενοχή: το ότι δεν έκανα μεταπτυχιακές σπουδές που ήθελαν οι γονείς μου.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: η διαλεύκανση της υπόθεσης Άλεξ τον Μάιο του 2006 στη Βέροια, όπως και σε πολλές άλλες που έχουν απασχολήσει την κοινή γνώμη.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η μνήμη μου. Θυμάμαι και τη παραμικρή λεπτομέρεια αλλά σε ότι με ενδιαφέρει. Και η αγάπη για τις ομάδες μου, τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΣ Γιάννενα. Στήριξα για χρόνια ως χορηγός το τμήμα της γυναικείας ομάδας πόλο του Ολυμπιακού ΣΦΠ και ήμουν στο διοικητικό συμβούλιο της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΣ.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: όταν στη Κύπρο κακοποιοί τους οποίους αργότερα συνέλαβε η αστυνομία με πυροβόλησαν.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: όταν μετακόμισε ο γιός μου για τη Θεσσαλονίκη.
…τη στιγμή που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων: πρωτοετής φοιτητής ζήτησα να εργαστώ σαν συνοδός στην εργατική εστία και κάποιος πολιτικός με κορόιδεψε.
…την προδοσία που δέχτηκα: όταν φίλος μου τον οποίο πίστευα σαν αδερφό μου, απέδειξε ότι με έβλεπε σαν συμφέρον και τίποτα άλλο.
…την πληγή που άνοιξα: να γίνω εκτός από ερευνητής και επιχειρηματίας. Άσπρισαν τα μαλλιά μου.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
