Γεννήθηκα σ’ ένα μικρό πέτρινο σπιτάκι στην Πλαγιά Αιτωλ/νιας, ένα μικρό χωριό δίπλα στην Λευκάδα από την οποία είναι και η καταγωγή της οικογένειάς μου γι’ αυτό και νιώθω Λευκαδίτης… Επόμενος σταθμός μου ήταν η Πάτρα όπου σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων στα ΤΕΙ, ωραία χρόνια…
Αμέσως μετά βρίσκομαι στην Αθήνα, όπου αμέσως χρίζομαι επαγγελματίας ηθοποιός, αφού με την έναρξη των θεατρικών μου σπουδών με επιλέγουν και πρωταγωνιστώ σε θεατρική παράσταση… Έκτοτε η θητεία μου στο θέατρο είναι σε πρωταγωνιστικούς ρόλους μόνο… νιώθω τόσο τυχερός… Σημαντική στιγμή στην καλλιτεχνική πορεία μου είναι η Ρώμη, όπου πρωταγωνίστησα σε Ιταλική ταινία, που συμμετείχε μάλιστα στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1996…
Να επισημάνω επίσης την τηλεοπτική μου παρουσία για 2 χρόνια στην Κύπρο, με μεγάλη επιτυχία… Τώρα έχω ανεβάσει «Το Όνειρο Ενός Γελοίου» του Φ. Ντοστογιέφσκι με την εξαιρετική σκηνοθεσία του Τάκη Χρυσικάκου και την ωραία συμμετοχή της σοπράνο Ευτυχίας Δημητρακοπούλου… Η παράσταση μου αυτή είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό και υπάρχουν ενδιαφέρουσες προοπτικές για παρουσίαση της και στο εξωτερικό, πράγμα που με γεμίζει ενθουσιασμό…
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: όταν μου ανακοινώθηκε από φίλο γιατρό πως η μάνα μου είχε καρκίνο…
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: του ψωμιού που έψηνε η μάνα μου στον φούρνο μας…
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: … ποδόσφαιρο…
… μια ανομολόγητη αμαρτία: ε αφού είναι ανομολόγητη, δεν θα την ομολογήσω…
…μια στιγμή απελευθέρωσης: όταν έφυγα από το χωριό μου για να γίνω ηθοποιός, παρά την σφοδρή αντίδραση του πατέρα μου…
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: η ίδια…
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: το γαλαζοπράσινο των ματιών της μάνας μου…
…το πιο πικρό δάκρυ: στην κηδεία της…
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: ότι είχα παράσταση και δεν θυμόμουνα καθόλου τα λόγια μου…
…το μυστικό που διέρρευσε: δεν υπάρχει κάτι έντονα αποτυπωμένο στην μνήμη μου…
…την απροσδόκητη γοητεία: της Ρώμης…
…το ισχυρότερο άλλοθι: η συνέπεια…
…το ανεκπλήρωτο θέλω: να μπορούσα να γεννήσω παιδί…
..,την εντονότερη σύγκρουση: με την μητέρα της κόρης μου…
…μια χαρακτηριστική γεύση: της σουμάδας (αφέψημα πικραμυγδάλου)…
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: που να στα λέω…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: ένα μαύρο σημάδι, εκ γενετής, στο κορμί μου…
…την αθεράπευτη ενοχή: για τις εκτρώσεις που συν-αποφάσισα…
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: να έχουμε ανθρωπιά…
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: η χαρά μου όταν βρίσκει ανταπόκριση η αγάπη μου…
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: της φωνής της μάνας μου…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: το πρώτο χωρίς την κόρη μου στο σπίτι μου…
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: η γέννηση της κόρης μου Νίνας…
…την προδοσία που δέχτηκα: δεν θέλω να την θυμάμαι…
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
