Γεννήθηκα στην Αθήνα το χειμώνα του 1971 και μεγάλωσα μέχρι 5 ετών στην Κάλυμνο λόγω της εργασίας του πατέρα μου. Η καταγωγή και των δύο γονέων μου είναι από το Σχηματάρι Βοιωτίας και έχω ακόμη ένα μικρότερο αδελφό.
Στη συνέχεια μετακομίσαμε στην Καλλιθέα όπου τελείωσα το σχολείο. Για περισσότερα από 8 χρόνια έπαιξα μπάσκετ στην ομάδα της γειτονιάς μου στον «ΠΟΚ Έσπερος». Έδωσα Πανελλήνιες εξετάσεις, πέρασα στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς (πρώην Βιομηχανική Σχολή) και αποφοίτησα από το τμήμα Στατιστικής & Ασφαλιστικής Επιστήμης.
Στα χρόνια των σπουδών μου έκανα διάφορες δουλειές και ταυτόχρονα έγινα μέλος του ΣΕΔΚΑΠ (Σύνδεσμος Διαιτητών) και διεύθυνα αγώνες μπάσκετ. Πριν πάρω το πτυχίο μου εκπλήρωσα της στρατιωτικές μου υποχρεώσεις στο Πολεμικό Ναυτικό ως ναύτης/τηλεγραφητής στο Κ/Φ Πολεμιστής την περίοδο της κρίσης των Ιμίων. Μετά τη συμπλήρωση 21 μηνών στο ΠΝ συνέχισα με μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία και συγκεκριμένα στο “University of Northumbria at Newcastle” στο τμήμα “Sports Management”.
Τον επόμενο χρόνο παίρνοντας υποτροφία από τη Γ.Γ. Αθλητισμού – σε πρόγραμμα εκπαίδευσης πάνω σε θέματα οργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων λόγω της ανάληψης της διοργάνωσης από το «Αθήνα 2004» – μετέβη στην Αυστραλία όπου εργάστηκα στη SOCOG την οργανωτική επιτροπή Ολυμπιακών αγώνων του Σύδνεϋ ως υποδιευθυντής εγκατάστασης στο άθλημα της σκοποβολής. Ταυτόχρονα επανέλαβα μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Αθλητισμού με ειδίκευση αυτή τη φορά στους Ολυμπιακούς αγώνες στο “University of Technology Sidney”.
Μετά από παραμονή σχεδόν 2 χρόνων στο Σύδνεϋ επέστρεψα στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 2000 και μετά από 6 μήνες προσελήφθη στη θέση του Διευθυντή του Αθλητικού κέντρου Δαΐς των Εκπαιδευτηρίων Δούκα. Στη συνέχεια και μετά από 3 χρόνια εργασίας στο Δαΐς μου ανατέθηκε και η διεύθυνση του Αθλητικού Συλλόγου των Εκπαιδευτηρίων (ΑΣΕΔ). Είμαι παντρεμένος με την εκπαιδευτικό Αδαμαντία Καραΐσκου από το 2007 και ζω στην περιοχή του Κόκκινου Μύλου.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Ότι όλα κάποια στιγμή θα έχουν ένα τέλος…
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Μεσημέρι Κυριακής, επιστροφή από αθλητικές δραστηριότητες στον Αγ. Κοσμά με τον πατέρα και τον αδελφό μου και το menu έκπληξη είχε «φύλλα» – παραδοσιακό φαγητό της Καλύμνου – μοσχοβόλαγε το σπίτι & όλη η πολυκατοικία !!!
...την ωραιότερη εκδρομή: Στη μαγευτική Κορώνη με τα ξαδέλφια και τη γυναίκα μου το καλοκαίρι του 2006…τους είχα υποσχεθεί ταξίδι στην Τενερίφη αλλά τελικά ο δρόμος μας έβγαλε στο «Hot Spot» την παραλία του «Ζάγκα»… ακόμη αναρωτιούνται τι έγινε και άλλαξε ο προορισμός…πάντως και «μπάρμπα» να είχαμε τέτοιες διακοπές και γέλια μέχρι δακρύων…αποκλείεται να κάναμε.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Ρακέτες στην παραλία…μέχρι τελικής πτώσεως…
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Επειδή πρόσφατα επισκέφθηκα το Άγιο Όρος τις άφησα όλες στην κρίση του Γέροντα Γαβριήλ…περίεργη εμπειρία το «Περιβόλι της Παναγιάς» και σε κάθε περίπτωση «δύσκολη η καλογερική» όπως σοφά λέει ο λαός μας. Όσο για τις αμαρτίες θέλω να τις διαχωρίσω σε συνειδητές και ασυνείδητες δηλαδή αυτές που και «Άγιος» να είσαι κολάζεσαι…πιστεύω να καταλάβατε…
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Δεν ξέρω γιατί αλλά ποτέ δεν έχω νοιώσει αυτό το συναίσθημα…ίσως γιατί ζω πάντα μέσα στα «κουτάκια» μου… όπως λέει και ο ποιητής Μ. Ελευθερίου «οι ελεύθεροι και ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές, μες τα τείχη που ‘χει κτίσει ο καθένας για να ζήσει τις μεγάλες του στιγμές»…
…την πρώτη επανάστασή μου: Είμαι εναντίον των επαναστάσεων! Μπορεί να είμαι «ξεροκέφαλος» λόγω καταγωγής αλλά το όποιο «σύστημα» το πολεμάς εκ των έσω…πάντως τώρα που θυμάμαι αν και Πρόεδρος της τάξης μου και ενώ όλο το σχολείο συμμετείχε σε αποχή δεν συντάχθηκα με το λαϊκό αίσθημα και παρέμεινα μόνος μου στη τάξη για μάθημα…επανάσταση και αυτό αλλά από την «ανάποδη»…
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Μόλις είχα βγει από τον κινηματογράφο “Cosmo Polis”…είχα παρακολουθήσει το “Match Point” του Woody Allen – πολύ καλή ταινία -…είχα πάρει την απόφαση μου…δεν θα υπήρχε επιστροφή…σκληρή, δύσκολη και άχαρη η στιγμή…
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Ανατολή στη γέφυρα του Κ/Φ Πολεμιστής…χρώματα που δύσκολα ο πιο ευφάνταστος καλλιτέχνης θα μπορούσε να αποδώσει…ειδικά όταν υπήρχε απόλυτη σιωπή και νηνεμία ο καμβάς με στίγμα 37ο 03’ Β & 27ο 05’ Α ήταν ο καλύτερος που μέχρι σήμερα έχω αποτυπώσει στο νου μου…
...το πιο πικρό δάκρυ: Το δάκρυ της αδικίας είναι το πλέον πικρό και όσο και αν το θέλεις να το συγκρατήσεις ή να το κρύψεις αυτό θα τρέξει, γιατί σε «πλήγωσε» κάποιος άνθρωπος πολύ δικός σου…είπαμε και οι άντρες κλαίνε…
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Τα όνειρα δεν έχουν καταφέρει να με ξαγρυπνήσουν… οι αγωνίες όμως πολλές φορές…
…το μυστικό που διέρρευσε: Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο…στη θέση του ήλιου η μητέρα…πως τα ήξερε όλα…ένα περίεργο πράγμα ρε παιδί μου…ανεξήγητο!
…την απροσδόκητη γοητεία: …του δήθεν & του μέτριου!!! …σημεία των καιρών…
…το ισχυρότερο άλλοθι: Τα άλλοθι και οι δικαιολογίες ταιριάζουν σε αυτούς που δεν κατάλαβαν το νόημα των παραμυθιών των παιδικών τους χρόνων. Τα χρησιμοποιούν όσοι «τρέφονται» με τα ψέματα, είναι αχάριστοι με τη ζωή τους και τους άλλους!
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Δεν υπάρχουν ανεκπλήρωτα θέλω…υπάρχει το «όσο ζω ελπίζω»…
…την εντονότερη σύγκρουση: «Κράμερ εναντίον Κράμερ» σε διαφορετικούς ρόλους και ευτυχή κατάληξη …Σκορπιός με Αιγόκερω και «γαία πυρί μειχθήτω»…με ψυχικές απώλειες ένθεν κακείθεν αλλά ως γνωστό «ουδέν κακό αμιγές καλού»…ήρθαν τα πράγματα μετά από χρόνια και ισορρόπησαν…
…μια χαρακτηριστική γεύση: Η «ξανθιά» μπύρα είναι “Uber alles”…θα μου πεις τώρα…ψυχρή, παγωμένη, πικρή…σύμφωνοι… αλλά είναι πάντα εκεί έτοιμη για όλα, για κάθε περίσταση και κυρίως παντός καιρού!
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Όταν είσαι «πεζός» άνθρωπος τι φαντασίωση περιμένεις. Είπαμε συντηρητικός, συγκεκριμένος και πραγματιστής…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Αν αγαπάς τα ελαττώματά σου είσαι αλαζόνας…εγώ δυστυχώς είμαι καταπιεστικός…για κάποιους ανθρώπους…ξέρουν αυτοί και τους ζητώ συγνώμη!
…την αθεράπευτη ενοχή: Οποιοσδήποτε εθισμός είναι κακός ακόμα και όταν πρόκειται για το «μικρόβιο» του αθλητισμού…οι υπερβολές δημιουργούν ενοχές…πολλώ δε μάλλον όταν είσαι και Ολυμπιακός!
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Πρέπει να κάνω δίαιτα…τόσα χρόνια αθλητής και τώρα να σου τραγουδάνε «ρε πως έχεις στρογγυλέψει…» …δεν μπορώ να το «χωνέψω»!
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Αν και όλα τα πράγματα σύμφωνα με τη φυσική ακολουθούν την έννοια της εντροπίας…δηλαδή της αποδιοργάνωσης που οδηγεί στην παύση της ζωής και της εξέλιξης εντούτοις στη ζωή θεωρώ ότι μόνο η «αγάπη» είναι το «κάτι που μένει» ως κατάθεση ψυχής στο σύντομο πέρασμά μας από τον πλανήτη.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Ο συριγμός των πλοίων που μπαίνουν και φεύγουν από το νησί…η αντάμωση και ο μισεμός μαζί…ίσως για αυτό απεχθάνομαι τους αποχαιρετισμούς…δεν αντέχω…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Ένα βράδυ στο λιμάνι “Darling Harbour” στο αγαπημένο μου Σύδνεϋ, καθισμένος σε μια από τις προβλήτες του και αγναντεύοντας τον ωκεανό… τα είχα κάνει «θάλασσα»…όλα ήταν αδιέξοδα…τίποτα δεν πήγαινε καλά, τίποτα δε φαινόταν ότι μπορούσε να τα αλλάξει…ήμουν πραγματικά μόνος μου εγώ και ο πόνος μου…αλλά είπαμε «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται»…
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Πέρασα μετά κόπων και βασάνων το τελευταίο μου μάθημα στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Το είχα δώσει καμιά 10αριά φορές και ήταν μόλις β’ εξαμήνου…τότε άλλαξαν όλα…λυτρώθηκα η επομένη ήταν μια άλλη μέρα…και δεν είχα άδικο…τα πράγματα πήραν το δρόμο τους παρά τις όποιες δυσκολίες…ορκίστηκα ότι δεν θα αφήνω ποτέ τίποτα στην τύχη του…και η τύχη με βοήθησε…να μπορώ να αισθάνομαι δημιουργικός…η προσπάθεια συνεχίζεται, είναι άοκνη και συνεχής…
…την προδοσία που δέχτηκα: Όταν έχεις αρχή «να μην κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν» δεν προδίδεσαι ποτέ…οι κανόνες του παιχνιδιού είναι ξεκάθαροι…
…την πληγή που άνοιξα: Όσοι αγαπούν είναι συνένοχοι…οι τραυματισμοί μοιραίοι και καμιά φορά επώδυνοι… όμως όταν πληρώνεις «τοις μετρητοίς» τότε το «ταμείο» της ψυχής είναι πάντα πιστωτικό… έδωσες και πήρες…είσαι πλήρης…νιώθεις γεμάτος… είναι η καλύτερη παρακαταθήκη της ζωής σου…έστω και αν τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως νόμιζες ή υπολόγιζες!
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
