Γεννήθηκα στη Ζάκυνθο, όπου έζησα ως τα 13. Φοίτησα (αλλά δεν αποφοίτησα) και στο Αρσάκειο Πάτρας. Αποφοίτησα από δημόσιο λύκειο της Αθήνας. Έφυγα για τη Φλωρεντία για να σπουδάσω Φαρμακευτική. Γύρισα έχοντας σπουδάσει Φιλολογία.
Συχνά επαναλαμβάνω ότι πρέπει να αφήνουμε τους νέους ελεύθερους να σπουδάσουν αυτό που θέλουν γιατί “το επάγγελμα είναι γάμος χωρίς διαζύγιο”.
Γύρισα στην Ελλάδα και ρίχτηκα με τα μούτρα στη διδασκαλία των ιταλικών. Φέτος γιορτάσαμε τα 30 χρόνια του Κέντρου Ξένων Γλωσσών “Perugia”. Το 1989, οι μαθητές -ιταλικών τότε- ήταν ήδη πολλοί και μη προλαβαίνοντας να τους τα πω αποφάσισα να τους τα γράψω. Πέρασα λοιπόν στη συγγραφή βιβλίων για την εκμάθηση της ιταλικής. Δεν απευθύνθηκα σε κάποιον εκδότη, αλλά αποφάσισα να εκδώσω τον εαυτό μου. Έτσι γεννήθηκε και ο εκδοτικός οίκος.
Τα τελευταία 7 χρόνια έγινε ένα άνοιγμα στα τουρκικά, ρωσικά, κινέζικα και αραβικά. Με συναρπάζει και με διασκεδάζει όλη αυτή η ιστορία. Μιλάω τέσσερις δυτικές γλώσσες, αλλά η τελευταία μεγάλη πρόκληση ήταν τα τουρκικά και η επόμενη νομίζω ότι θα είναι τα ρώσικα. Έχω δύο γιούς, τον Ιάσονα και τον Ορέστη που θα με διαδεχτούν επάξια.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: ακούω καθημερινά, ως μεγάλη, πολύ πιο σκληρές αλήθειες από όταν ήμουν παιδί.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: η κολώνια του μπαμπά μου μετά το ξύρισμα. Κι όταν δεν υπήρχε το οινόπνευμα. Στεκόμουν δίπλα του και παρατηρούσα όλη την τελετή, το πινέλο, τη σαπουνάδα, το ιταλικό μπαρμπέρικο ξυράφι. Εξ’ ου και το φετίχ με το αντρικό πρόσωπο, χωρίς γένια και μουστάκια.
…την ωραιότερη εκδρομή: ομολογουμένως δεν έχω κάνει πολλές εκδρομές. Ή κάνω ταξίδια, ή κάθομαι σπίτι μου και ταξιδεύω με το μυαλό.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: δεν είχα πολλά παιχνίδια. Ένα ναύτη και μια κούκλα από τη Βενετία που καθόταν στον καναπέ του σαλονιού, αλλά δεν τους άγγιξα ποτέ. Την κούκλα για να μη τη χαλάσω και γιατί τη φοβόμουν. Από μικρή αγαπούσα τα βιβλία. Ως μεγάλη το αγαπημένο μου “σπορ” είναι η καλή συζήτηση.
…μια ανομολόγητη αμαρτία: οι αμαρτίες είναι σαν τα χρέη στην εφορία. Μετά το πέρας της δεκαετίας παραγράφονται (παραγράφονται;). Ε, ας κρατήσω κάτι και για τον Άγιο Πέτρο…
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Πολλές. Αλλά είμαι ακόμη σε διαδικασία…
…την πρώτη επανάστασή μου: όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι αφήνω τη Φαρμακευτική. Πάντως, επαναστατώ και σήμερα αν χρειαστεί.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: κάθε στιγμή που ζούμε δεν έχει επιστροφή. Κάθε τι που λέμε δεν μπορούμε να το ξαναμαζέψουμε. Κάθε καινούργιο βήμα ή βουτιά είναι σίγουρα για να μας πάει κάπου αλλού.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: το κόκκινο ρούχο του Ιησού στην “ταπείνωση” του El Greco. Λατρεύω το πορφυρό χρώμα. Άλλους τους ερεθίζει, τους εκνευρίζει. Εμένα μου δίνει σιγουριά.
…το πιο πικρό δάκρυ: κλαίω σπάνια με τα μικρά πράγματα. Στα μεγάλα, τα σοβαρά, παγώνω, πετρώνω.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: ξαγρυπνώ μετά από εφιάλτη. Δεν με ξαγρυπνούν τα όνειρα, αλλά οι πραγματικότητες.
…το μυστικό που διέρρευσε: είναι αυτό που λέμε σε κάποιον με την παράκληση “μην το πεις σε κανέναν”. Ο καλύτερος τρόπος διαφήμισης.
…την απροσδόκητη γοητεία: γοητεύτηκα πάντα από το προσδόκιμο. Από τον ίδιο τύπο ανθρώπου, από τα ίδια λόγια, από τις ίδιες συμπεριφορές κι ελαττώματα. Αν το καλοσκεφτούμε, γυρίζουμε γύρω από τα ίδια, δεν πάμε και πολύ μακριά.
…το ισχυρότερο άλλοθι: το άλλοθι είναι οι άλλοι.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: είναι πάντα ανεκπλήρωτο. Μόλις εκπληρωθεί παύει να είναι “θέλω”. Πάμε γι’ άλλα…
…την εντονότερη σύγκρουση: η σύγκρουση κρύβει έναν βαθύ ερωτισμό… Δεν συγκρούομαι ποτέ με γυναίκα. Κάνω μεταβολή και φεύγω ζημιωμένη, αυτό ακόμη δεν έχω μπορέσει να το ερμηνεύσω. Και μόνο να φανταστώ τη σκηνή, έχει πληγεί η αισθητική μου.
…μια χαρακτηριστική γεύση: η φρέσκια ντομάτα που μου έδιναν να πιω πολύ μικρή. Ήταν ζαχαρωμένη και πηχτή και μύριζε στ’ αλήθεια ντομάτα!
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Ασπασία ή Λαϊς. Να ζω στην Αθήνα του Περικλή ως ισχυρή γυναίκα. (Οι σύζυγοι και μητέρες ζούσαν ζωές αδιάφορες και καταπιεσμένες). Στην αυλή του Τσάρου, επανάσταση του ’17. Επιβιώνω και μετά από πολλές περιπέτειες καταλήγω καλλιτέχνις στο Παρίσι.
tina1…το ελάττωμά μου που αγάπησα: εμμονή και πίστη στις εμμονές μου. Το αγάπησα, δεν το αγαπώ πια. Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει πολύ πιο ελαστική και τα βλέπω όλα πιο ανάλαφρα. Α, και η αφηρημάδα μου. Αλλά δεν είναι ακριβώς αφηρημάδα αλλά επιλεκτική μνήμη. Ό,τι δεν μου αρέσει ή δεν με ενδιαφέρει το ξεχνάω.
…την αθεράπευτη ενοχή: ζούμε ήδη σε μια ενοχική κοινωνία, με μια ενοχική θρησκεία. Το αγαπημένο σπορ όλων είναι να δημιουργούν ενοχές στους άλλους. Ενοχή; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Άλλη ερώτηση…
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: μια κριτική μαντινάδα λέει να μη ζούμε με τα “πρέπει”, αλλά με τα “θέλω”. Αυτό κάνω κι εγώ. Αφήνω στην άκρη τα “πρέπει”. Άλλες φορές πάλι, τα μετατρέπω σε “θέλω” και πορεύομαι μια χαρά.
…το κάτι που έμεινε αναλοίωτο στο χρόνο: η φιλοπεριέργια, η φιλομάθεια, να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα, να ξανανακαλύπτω τα παλιά ώστε να μην πλήττω. Η εργατικότητα και οι αντοχές, τουλάχιστον ως τώρα.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: δεν είναι μουσικός ήχος. Δεν έχω, ή δεν μου καλλιεργήθηκε μουσικό αυτί, γι’ αυτό και με απασχολούν περισσότερο τα λόγια των τραγουδιών. Έχω κάνει χίλιες σκέψεις επάνω σε πέντε λέξεις ενός τραγουδιού. Οι ήχοι που θυμάμαι λοιπόν είναι ομιλίες, λόγια ανθρώπων. Αγαπημένων και μή.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: η λέξη time, tempo, temps, tiempo, λένε πως προέρχεται από τη λέξη “τέμνω”. Αυτό μου έδωσε μια ωραία ιδέα. Σπάμε το χρόνο για να αντέξουμε, γιατί ολόκληρος μας πλακώνει και μας συνθλίβει. Για κανα δίωρο μπορεί και να μελαγχόλησα. Μετά φρόντισα να κοιμηθώ…
…τη στιγμή που άλλαξε τη ροή των πραγμάτων: Από εμάς ξεκινάνε όλα. Ό,τι θέλουμε κάνουμε και ό,τι θέλουμε παθαίνουμε.
…την προδοσία που δέχτηκα: όταν τα βλέπεις από βάθος χρόνου ξεθωριάζουν και όλα σου φαίνονται μικρά, ανούσια, ίσως και κωμικά.
…την πληγή που άνοιξα: ελπίζω να έκλεισα περισσότερες πληγές απ’ όσες άνοιξα. Έδωσα χαρά σε πολλούς ανθρώπους. Συντροφιά, γνώση, δουλειά, ενδιαφέροντα. Μπορεί άθελά μου να πλήγωσα και κάποιους. Το Εγώ είναι το μεγαλύτερο θηρίο. Μας καταδυναστεύει, μας τυφλώνει. Ειδικά όταν είμαστε νέοι.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
