Σπούδασα στην Ανωτάτη Σχολή των Καλών Τεχνών της Αθήνας ζωγραφική καθώς και Θεωρητικές και Ιστορικές Επιστήμες. Αποφοίτησα με άριστα και διακρίσεις! Ζω και εργάζομαι στην Αθήνα.Έχω βραβευθεί με Διεθνές Βραβείο στην 15η Biennale Alexandrias και στην 8eme International Triennale de Chamalieres με Parchemin d’ Honneur, Summa Artis, World Festival of Art on Paper. Έχω εκθέσει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Η συνειδητοποίηση της ανυπαρξίας της σύμβασης που αποκαλείτε Χρόνος!
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Δεν έχω κρατήσει και πολλά απο τα παιδικά μου χρόνια και δεν θα ήθελα…
…την ωραιότερη εκδρομή: Η επαφή μου με τα σημεία των πολλαπλών πολιτισμικών επιστρώσεων της Αθήνας.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Το καθημερινό δούναι και λαβείν με τους ανθρώπους!
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Ε…!!! είπαμε ανομολόγητη μην περιμένετε…
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Αισθάνομαι και απολαμβάνω διαρκώς την απελευθέρωση και έτσι δεν αποζητώ την μια στιγμή!
…την πρώτη επανάστασή μου: Είμαι από τους ανθρώπους που απολαμβάνει και ζει μια παρατεταμένη εφηβεία…!
… την στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Τα πάντα ρεί…!!
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Κοιτάζοντας απο τις παρυφές του Λυκαβηττού το ρόδινο δειλινό της Αθήνας!!
…το πιο πικρό δάκρυ: Κάθε 8 Απριλίου όταν με one way ticket ο πλέον παραβατικός τύπος Ζωγράφου ο Picasso ξέχασε να επιστρέψει…
…το όνειρο που με ξύπνησε: Τα όνειρα μου με αιχμαλωτίζουν και ο μόνος τρόπος απόδρασης είναι η εξήγησή τους, αλλά εις μάτην!!!
…το μυστικό που διέρρευσε: Δεν θα ήταν πια μυστικό.
…την απροσδόκητη γοητεία: Που κρύβουν κάποιες υπάρξεις θηλυκού γένους.
…το ισχυρότερο άλλοθι: Της καταγωγής μου.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: πολλά και ίσως να μην έχουν και κανένα νόημα εν τέλει στη ζωή μου.
…την εντονότερη σύγκρουση: Η καθημερινή με τον εαυτό μου.
…μια χαρακτηριστική γεύση: Μια φέτα πεπόνι με σαντιγί!!!
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Δεν φαντασιώνομαι είμαι λάτρης του ορατού!!!
…το ελάττωμα που αγάπησα: Το να είμαι νάρκισσος…
…την αθεράπευτη ενοχή: Της μυστικοπάθειας μου.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Δεν υπάρχει το πρέπει αλλά το θέλω!!
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Την αίσθηση που συνοδεύει το καθημερινό μου πάθος για να ζωγραφίζω!!!
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Δυστυχώς στερούμαι μουσικής παιδείας και δεν μπορώ να φυλακίσω τους ήχους, απλώς η αμεσότητα των ήχων είναι στιγμές που κυριεύουν την ψυχή μου!!!
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Πάρα πολλά και τα ωραιότερα όταν τα συνοδεύει η βροχή.
…την στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Η επιστροφή από το Λονδίνο!!!
…την προδοσία που δέχτηκα: Μετατρέπεις το κακούργημα σε πλημμέλημα και προχωράς χωρίς να υπάρξει ανεπούλωτο τραύμα!!!
…την πληγή που άνοιξα: Εάν έχει υπάρξει ή υπάρχει και μου διαφεύγει ζητώ συγγνώμη!
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
