Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Κατάγομαι από τη Λακωνία και από τη Μ. Ασία. Αγάπησα αληθινά πολύ τα γράμματα και σπούδασα Νομικά και Μουσική. Στη βυζαντινή μουσική εμπιστεύθηκα την ψυχή μου.
Οι αντιθέσεις είναι η αδυναμία και μάλλον το κύριο χαρακτηριστικό μου. Αντιθέσεις, μα όχι αντιφάσεις. Και ανάμεσά τους νιώθω πως πορεύομαι με ασφάλεια και αρμονία. Έχω μία κόρη που θαυμάζω. Πιστεύω στον Θεό.
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Κανείς δεν μπορεί να σου κάνει μεγαλύτερο κακό, από ό,τι εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Αλήθεια, σκληρή κάποτε, αλλά και λυτρωτική.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Η μυρωδιά του καλοκαιριού στην πατρίδα του πατέρα μου, τα Βελανίδια Λακωνίας
…την ωραιότερη εκδρομή: Στην Πόλη. Εκεί είναι πάντα ο ωραιότερος προορισμός μου.
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Scrabble!
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Ας την αφήσουμε ανομολόγητη.
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Άπειρες αποφάσεις της στιγμής.
…την πρώτη επανάστασή μου: Όταν αρνήθηκα να “μου τα έχουν όλα σκεφτεί” και άρχισα να σκέφτομαι.
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Όλες όσες επέλεξα να μην έχουν επιστροφή, υποσχόμενη πως θα φτάσω έως τέλους. Σχεδόν σε κάθε νέα απόφασή μου στη ζωή, ανοίγω δρόμο χωρίς επιστροφή.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Μπλε βαθύ και αρχοντικό.
…το πιο πικρό δάκρυ: Στην πρώτη μεγάλη απώλεια.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Η πραγματικότητα με ξαγρυπνά. Όχι τα όνειρα.
…το μυστικό που διέρρευσε: Μικρό το κακό… Πάντα κάτι μπορείς να περισώσεις, ακόμα κι όταν διαρρέει.
…την απροσδόκητη γοητεία: Όταν αντίκρισα την αληθινή αγάπη.
…το ισχυρότερο άλλοθι: Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Λίστα ολόκληρη, η οποία ανανεώνεται με κάθε εκπλήρωση.
…την εντονότερη σύγκρουση: Αν και προσπαθώ να τις αποφεύγω, πάντα με βρίσκουν στο δρόμο. Μάλλον εντονότερη είναι πάντα η τελευταία.
…μια χαρακτηριστική γεύση: κόκκινη πιπεριά!
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Να δοκιμάζω ταξίδια με τη μηχανή του χρόνου…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Παράτολμη επιμονή!
…την αθεράπευτη ενοχή: Εξακολουθώ να φταίω για όλα.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Να ολοκληρώνω κάθε κύκλο που ανοίγω. Να μην αφήνω τίποτα στη μέση.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Η άσβεστη δίψα για μάθηση.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Η φωνή του Γέροντα Πορφυρίου του καυσοκαλυβήτη.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Κάποια εφηβικά, που ελάχιστα πλέον θυμάμαι
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Η πρώτη φορά που είπα “ως εδώ”
…την προδοσία που δέχτηκα: Αρκετές. Δεν πτοούμαι.
…την πληγή που άνοιξα: Ξέρω… Δύσκολα τις συμμαζεύω. Μου λείπει ο τρόπος. Έχω όμως την θέληση, έστω και ανομολόγητη.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
