Ο ηθοποιός Μάρκος Λεζές “Θυμάται…”

Γεννήθηκα στο Κιάτο Κορινθίας. Σπούδασα στη δραματική σχολή του Γρηγόρη Βαφιά. Δούλεψα στο θέατρο και σαν πρωταγωνιστής και σαν θιασάρχης. Έχω επίσης σκηνοθετήσει πολλά έργα. Τις περισσότερες δουλειές μου τις σκηνοθετούσα εγώ. Επίσης ασχολήθηκα με τα ΚΑΠΗ Αμαρουσίου και ανεβάσαμε πολλά έργα,

εκ των οποίων ένα από αυτά πήρε το πρώτο βραβείο και παίχτηκε στη Γαλλία. Τι άλλο να πρώτο θυμηθώ από σίριαλ με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, τις ταινίες; Τα ραδιοφωνικά …και άλλα. Αν η ζωή είναι ένα λουλούδι, οι αναμνήσεις είναι το άρωμά του.

Θυμάμαι…

…την πιο σκληρή αλήθεια: Είναι να ‘σαι Έλληνας και να νιώθεις μετανάστης στη χώρα σου.

…την ωραιότερη εκδρομή: Από τις πολλές περιοδείες στο Θέατρο… όλες ήταν ωραίες εκδρομές.

…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Μικρός μάζευα τα γειτονόπουλα και τους έκανα παραστάσεις βλέποντας τις ταινίες της εποχής.

… μια ανομολόγητη αμαρτία: Αντί να λατρέψω το Θεό, αγάπησα τα δημιουργήματά του.

…μια στιγμή απελευθέρωσης: Την περιμένω… ένα καλύτερο αύριο για την μελλοντική γενιά μας.

…την πρώτη επανάστασή μου: Την έκανα και απέτυχα… γιατί δεν ολοκληρώθηκε μέσα από τα λάθη και τις ιδέες μου… και απέτυχα. Όταν συνδικαλίστηκα στο Θέατρο.

… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Όταν ήρθα σε αυτό τον κόσμο…

…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Η μορφή της Παναγιάς μας, του Αγίου Νεκταρίου..του Αγίου Εφραίμ και το γαλάζιο του ουρανού μας.

…το πιο πικρό δάκρυ: Το κάνω τώρα με την κρίση. Είναι η μόνη ανακούφιση σε αυτόν που  δεν έχει ελπίδα.

…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Ότι βγήκε πρώτο κόμμα η Χρυσή αυγή.

…το μυστικό που διέρρευσε: Τα μυστικά είναι πάντα μυστικά με προθεσμία.

…την απροσδόκητη γοητεία: Η ασχήμια που είναι ανώτερη από την ομορφιά γιατί κρατάει περισσότερο.

…το ισχυρότερο άλλοθι: Ότι είμαι ακόμα ζωντανός.

…το ανεκπλήρωτο θέλω: Όταν εγώ θέλω, εσύ δεν θέλεις. Όταν εσύ θέλεις, εγώ δεν θέλω. Τώρα που δεν θέλω, θέλεις. Να, γιατί δεν θέλω για να θέλεις, όταν θέλω.

…την εντονότερη σύγκρουση: Με τον εαυτό μου! Το μόνο παράπονο στη ζωή μου είναι ότι δεν είμαι κάποιος άλλος που λέει και ο Woody Allen.

…μια χαρακτηριστική γεύση: Βατόμουρου!lezes2_resize

…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Δεν υπάρχει ζω το σήμερα.

…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Αν από τα λάθη μου και τα ελάττωμά μου διδάσκομαι… τότε έχω μια καταπληκτική μόρφωση.

…την αθεράπευτη ενοχή: Ο εγωισμός μου που ζητώ από τους άλλους, να ζήσουν όπως εγώ θέλω και όχι όπως αυτοί θέλουν.

…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Πρέπει να γίνω καλύτερος άνθρωπος για την μεγάλη συνάντηση του Θεού.

…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Η αγάπη μου και η καρδιά μου…

…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Το βιολί και το φλάουτο δεν ξεπερνιούνται.

…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Όλα τα βράδια μου γυρίζοντας από την παράσταση.

…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Όταν έγινα παππούς τριών εγγονών (Οι Άγγελοι του Μάρκου).

…την προδοσία που δέχτηκα: Από τους 300.

…την πληγή που άνοιξα: Ψηφίζοντάς τους.

Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης