Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη στα μέσα ενός σχετικά παλιού Οκτώβρη. Κάποιον Σεπτέμβριο, χρόνια αργότερα, πήγα στην Αμερική και σπούδασα Επικοινωνίες. Κάποιον άλλο Οκτώβρη πιο κοντινό στο σήμερα, ξεκίνησα την καριέρα μου στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 και το ραδιόφωνο του Kiss 92.9.
Πάντα τέτοια εποχή ξεκινούσα και κάποια νέα συνεργασία περνώντας σχεδόν από όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς κι από αρκετούς ραδιοφωνικούς. Τον Σεπτέμβριο του 09 επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη για να φέρω στον κόσμο τον γιο μου. Θα έχω κάτι νεότερο να σας πω κατά τον ερχόμενο Οκτώβριο. Μέχρι τότε υγεία κι αγάπη σε όλους!
Θυμάμαι…
…την πιο σκληρή αλήθεια: Της πρώτης εγκυμοσύνης.
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Το άρωμα των πεύκων το καλοκαίρι στην κατασκήνωση
…την ωραιότερη εκδρομή: στην Χαλκιδική το ’86 με τους φίλους μου
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Ένα λευκό μικροσκόπιο
…μια ανομολόγητη αμαρτία: Καμία
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Όλων των χωρισμών των σχέσεων
…την πρώτη επανάστασή μου: Στα 15 μου, για να σπάσω το φράγμα των 9.30, ακριβής ώρα της επιστροφής στο σπίτι μετά από “νυχτερινή” διασκέδαση!!!!
…τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Οι στιγμές που άλλαξαν τον χαρακτήρα μου.
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Το εκτυφλωτικό του ορίζοντα
…το πιο πικρό δάκρυ: Σκληρός ανταγωνισμός. Πολλά.
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Μία απρόσκλητη παρουσία στο σπίτι το βράδυ, μεταξύ πραγματικού και ονείρου..
…το μυστικό που διέρρευσε: Ήταν για καλό.
…την απροσδόκητη γοητεία: Ένας έρωτας στις 30 Μαΐου που με αιφνιδίασε.
…το ισχυρότερο άλλοθι: Η μοναξιά.
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Θα εκπληρωθούν όλα. Δεν κάνω πίσω σε τίποτα.
…την εντονότερη σύγκρουση: Την έκανα με την σκέψη.
…μια χαρακτηριστική γεύση: Του φιλιού στο αεροδρόμιο.
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Τα λέμε όλα, έτσι; ΟΚ. Τραγουδάω σε Talent show και κερδίζω…
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Ο άκρατος απόλυτος ανεπανάληπτος παρορμητισμός μου.
…την αθεράπευτη ενοχή: Η αναμέτρηση με το ρίσκο.
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Να ζήσω τη ζωή μου έντονα.
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Όλα αλλοιώνονται.
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: “Αγάααπη μουουου, σήηηκω…Σονίιιτσα..” Η μαμά μου με ξυπνάει για το σχολείο μ’ έναν χαρακτηριστικό υπνωτικό τρόπο.
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Ίσως ένα από τα μελαγχολικά μου ήταν το χθεσινό.
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Όλες οι στιγμές σε παίρνουν απ το χέρι για να σε ταξιδέψουν σε κάποια αφετηρία. Είναι ο χρόνος.
…την προδοσία που δέχτηκα: Τις προδοσίες τις διαγράφω μαζί με τους προδότες.
…την πληγή που άνοιξα: Τις πληγές τις κλείνω και προχωρώ.
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
