Γεννήθηκα στη Ζάκυνθο πριν από 37 καλοκαίρια. Σπούδασα Διοίκηση επιχειρήσεων με μεταπτυχιακό σε διοίκηση τουριστικών επιχειρήσεων στο Newcastle της Αγγλίας, αλλά πάντοτε η σκέψη μου έτρεχε γύρω από τον αθλητισμό… Σε ηλικία 6 χρόνων οι γονείς μου με έγραψαν στις ακαδημίες της ομάδας μπάσκετ της Ζακύνθου (ΑΓΕΖ)
και αυτό ήταν αρκετό για τον μετέπειτα τρόπο ζωής μου. Έπαιξα πολλά χρόνια μπάσκετ – ποτέ σε υψηλό επίπεδο – για να «κρεμάσω» τα τελευταία μαύρα NIKE τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Από το 2002 μέχρι και σήμερα ζω το χώρο του αθλητισμού από διοικητική θέση, έχοντας την τιμή να ανήκω στον όμιλο των Εκπαιδευτηρίων Δούκα και να διευθύνω τον Αθλητικό Σύλλογο Εκπαιδευτηρίων Δούκα (ΑΣΕΔ) που ιδρύθηκε το 1979 με σημαντικές επιτυχίες και κατακτήσεις εντός και εκτός Ελλάδας – ιδιαίτερα στο άθλημα του χάντμπολ…
Θυμάμαι…
…τη πιο σκληρή αλήθεια: Την θυμάμαι κάθε μέρα…σχεδόν δύο φορές την ημέρα… πρόκειται για τα 52 χιλιόμετρα της καθημερινής ρουτίνας μου που πρέπει να διανύσω από το σπίτι μου (Ρέντης – Πειραιάς) μέχρι τα Εκπαιδευτήρια Δούκα (Μαρούσι) και επιστροφή… ο Κηφισός αποτελεί κομμάτι της ζωής μου!!! Ευτυχώς δεν έχω κάποια πιο σκληρή αλήθεια που να με απασχολεί!
…μια έντονη μυρωδιά των παιδικών μου χρόνων: Η μυρωδιά του μελανιού… Ο πατέρας μου ήταν ο αντιπρόσωπος του Πρακτορείου Εφημερίδων Αθηναϊκού Τύπου στη Ζάκυνθο και η σχέση όλης της οικογένειας με τη μυρωδιά της εφημερίδας ήταν πρώτου βαθμού!!!
…την ωραιότερη εκδρομή: Με την τότε κοπελιά μου, σήμερα σύζυγό μου, στο πανέμορφο νησί της Μήλου…
…το αγαπημένο μου παιχνίδι: Όλα τα παιχνίδια που είχαν μπάλα, ακόμη και τα «μήλα»!!! Πάντως, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχουν πάντοτε τα playmobil, το κάστρο, η τράπεζα, το saloon…
… μια ανομολόγητη αμαρτία: Δυστυχώς είμαι μαρτυριάρης!!!
…μια στιγμή απελευθέρωσης: Όλες εκείνες οι στιγμές που παίζω με τα τρία μου αγγελούδια και νιώθω…ξέρετε, όμορφα!
…την πρώτη επανάστασή μου: Όταν πολύ μικρός αποφάσισα να κουρευτώ στα πρότυπα του NBA και η απάντηση της μητέρας μου ήταν…δημοκρατικότατη. Η επανάσταση πήρε αναβολή…
… τη στιγμή που δεν είχε επιστροφή: Είναι στα «προσεχώς», ελπίζω να αργήσει πολύ ακόμη…
…το αξέχαστο χρώμα μιας εικόνας: Νιώθω ότι όλες οι εικόνες και όλα τα χρώματα έχουν τη δική τους γοητεία… Κάθε εικόνα είναι μοναδική και της αξίζει ξεχωριστή προσοχή, κάθε χρώμα ομορφαίνει τη ζωή μας και έχει τη δική του προσφορά στην εμπειρία μας. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο…
…το πιο πικρό δάκρυ: Αυτό που συνοδεύει το αίσθημα του αποχωρισμού… Αυτό που έσταξε (σε μεγάλη ποσότητα) όταν έχασα τη νονά μου στα 103 της χρόνια… Για όλους ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη, για μένα ήταν η απώλεια της αγάπης, της στοργής, του κάτι παραπάνω…
…το όνειρο που με ξαγρύπνησε: Το όνειρο που έβλεπα για αρκετά χρόνια αφού απολύθηκα από φαντάρος… Έβλεπα τους φίλους μου της προηγούμενης σειράς να απολύονται και εγώ να μετράω 60 ημέρες ακόμη… Τελικά κατάφερα – μέσα στο όνειρο – να λέω στον εαυτό μου ότι είναι όνειρο!!!
…το μυστικό που διέρρευσε: Επαναλαμβάνω… Είμαι μαρτυριάρης και τα λέω από μόνος μου, δεν μπορώ τα μυστικά…νομίζω ότι τα γράφει το κούτελό μου!!!
…την απροσδόκητη γοητεία: Εκείνο το ποτάκι στο Πασαλιμάνι, οι ιστορίες των παιδικών χρόνων, των φοιτητικών χρόνων… Ακόμη δεν κατάλαβα πώς κατέληξαν σε γάμο…
…το ισχυρότερο άλλοθι: Δεν ακούω…δεν ακούω….είμαι στο γήπεδοοοοοο!
…το ανεκπλήρωτο θέλω: Το μόνο που πραγματικά «θέλω» είναι υγεία για τους ανθρώπους μου… Τα υπόλοιπα «θέλω» θα έρθουν ή θα προσπεράσουν…μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!
…την εντονότερη σύγκρουση: Ήταν μετωπική, στα 5 μου, όταν ένα αυτοκίνητο με πέταξε 10 μέτρα μακριά, μέσα σε ένα χαντάκι… Έφυγα από το χέρι της νονάς μου… Δεν ερχόταν κανένας να με μαζέψει μέχρι που άρχισα τα κλάματα και κατάλαβαν ότι ακόμη ζω. Γλίτωσα με μια τρύπα στη γλώσσα και ελαφρά διάσειση…
…μια χαρακτηριστική γεύση: Η γεύση της σοκολάτας…όχι της μαύρης…της άλλης!
…μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση: Μία μόνο;;;;;
…το ελάττωμά μου που αγάπησα: Θέλω δεν θέλω, ό,τι κάνω, το κάνω με πάθος… Το αγάπησα όταν είδα, πώς είναι το αντίθετο, το γλυκανάλατο…το περίπου…
…την αθεράπευτη ενοχή: Η καθιστική ζωή των τελευταίων χρόνων, η μανιώδης χρήση του καναπέ και οι ατελείωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή…
…ένα εκκωφαντικό πρέπει: Πρέπει να παραδώσουμε στη νέα γενιά, σε όλα τα επίπεδα, ελπίδα και προοπτική. Αυτά δηλαδή που σήμερα έχουν πιάσει «πάτο».
…το κάτι που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο: Οι παιδικές μου φιλίες, η αγάπη μου στην οικογένεια, το ενδιαφέρον μου για τον αθλητισμό, τα λόγια της μητέρας μου «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω…».
…έναν ήχο που φυλακίστηκε για πάντα: Ο ήχος της μπάλας που σκάει στο παρκέ… οι φωνές του προπονητή στα αποδυτήρια… τα γέλια των παιδιών μου… τελικά είναι πολλοί οι ήχοι…
…το πιο μελαγχολικό μου βράδυ: Σούρουπο, μέσα στο λεωφορείο της γραμμής Αθήνα – Σπάρτη, στο τέλος μιας στρατιωτικής άδειας που είχα περάσει όμορφα… Θυμάμαι το κεφάλι μου κολλημένο στο τζάμι να ακολουθεί στωικά τις κινήσεις του λεωφορείου…
…τη στιγμή που άλλαξε την ροή των πραγμάτων: Ένα σοβαρό χειρουργείο στο ισχίο και ακόμη ένα που ακολούθησε… Από τότε δεν παίρνω τίποτα σαν δεδομένο και όταν εύχομαι «Χρόνια Πολλά» πραγματικά το εννοώ…
…την προδοσία που δέχτηκα: Αυτή της γυναίκας μου…να δέχομαι να δηλώνει «Παναθηναϊκός» και να συμβιβάζομαι… Να δέχομαι να δηλώνει ότι «υπάρχει άλλος άντρας στη ζωή της» και πάλι να συμβιβάζομαι… Τουλάχιστον για το δεύτερο, «φταίω» και εγώ…πριν 5 χρόνια… Για το πρώτο, όμως, είναι ασυγχώρητη…
…την πληγή που άνοιξα: Απολογούμαι αν υπάρχει τέτοια, πάντως δεν έγινε εσκεμμένα… Άλλωστε, οι πληγές ομορφαίνουν τη ζωή και μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε και να εκτιμήσουμε την ευτυχία…
Στοιχεία Επικοινωνίας Θοδωρή Γιατρά
Site: www.ased.gr (site ΑΣΕΔ)
E-mail: giatras@doukas.gr
Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη & Αντώνης – Μάριος Παπαγιώτης
