Η Μπέσσυ όταν έμεινε έγκυος, έπειτα από δυο χρόνια γάμου, έκανε προσευχές κάθε βράδυ το μωρό που περίμενε να είναι αγόρι. Όταν ο γυναικολόγος της, έπειτα από τον υπέρηχο Β’ επιπέδου στον πέμπτο μήνα της το επιβεβαίωσε ήταν πανευτυχής.
Έβαψε όλο το δωμάτιο γαλάζιο και άρχισε να το στολίζει με αυτοκινητάκια, μπάλες και διάφορα άλλα αγορίστικα παιχνιδάκια, όπως κάνει κάθε μέλλουσα μαμά. Η συμπεριφορά της, όμως, έκρυβε κάτι το αλλόκοτο. Λες και μισούσε τα κορίτσια και η ίδια τη γυναικεία φύση της.
Όταν ο μικρός Κωνσταντίνος ήρθε στη ζωή της, έσβησαν όλοι γύρω της. Παραμέλησε τον άντρα της, δεν άφηνε κανέναν, ούτε την ίδια της τη μάνα να αγκαλιάσει το μωρό και όλη της η ζωή άρχισε να περιστρέφεται γύρω από τον Κωνσταντίνο.
Ο Κωνσταντίνος μεγάλωνε κι εκείνη γινόταν όλο και πιο κτητική απέναντί του. Εκείνος την είχε πρότυπο και βίωνε έντονα το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα, το οποίο καλλιεργούσε και η ίδια επισταμένως.
Η Μπέσσυ έπειτα από δέκα χρόνια γάμου εγκατέλειψε τον άντρα της το Νίκο και έτσι περίτρανα αποκαλούσε τον μικρό Κωνσταντίνο ‘είσαι ο άντρας της ζωής μου’, ‘δεν θα σε πάρει καμιά από εμένα’. Στην εφηβεία του έκανε μπάνιο η ίδια και όταν του τηλεφωνούσε κάποια συμμαθήτριά του έκανε σαν υστερική, προδίδοντας μια ακατανόητη και αρρωστημένη ζήλια απέναντί του.
Ο Κωνσταντίνος όταν ερωτεύτηκε δυνατά στα 23 του χρόνια τη Μαρία φρόντισε υποσυνείδητα να έχει πολλές ομοιότητες με τη μάνα του, όπως λέει και το τραγούδι του Χρήστου Κυριαζή ‘μου θυμίζεις τη μάνα μου, γι’ αυτό σε αγαπάω’. Όπου και να πήγαιναν, ό,τι και να έκαναν πάντα η πρώτη του κουβέντα ήταν για τη μητέρα του. ‘Η μάνα μου το μαγειρεύει αλλιώς αυτό το φαγητό’, ‘η μάνα μου πιστεύει αυτό…θεωρεί καλό αυτό…’.
Η Μαρία κουράστηκε από τη σύγκριση, από την απορριπτική συμπεριφορά της κυρίας Μπέσσυς απέναντί της και από τον βουτυρομπεμπέ Κωνσταντίνο που ανακάλυπτε. Έφυγε μια νύχτα από κοντά του, όταν την ώρα που έκαναν έρωτα μπήκε μέσα η μάνα του για να τους πει να χρησιμοποιούν προφυλακτικό…
Υπάρχουν μανάδες που χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης και δυστυχισμένοι γιοι που δεν κατορθώνουν ποτέ να κόψουν ποτέ τον ομφάλιο λώρο.
Η ιστορία είναι αληθινή, απλώς άλλαξαν τα ονόματα για προστασία της ταυτότητας των ατόμων
Γράφει η Βίκυ Μπαφατάκη, Επικοινωνιολόγος
