Ο Αντιπεριφερειάρχης Νήσων Αττικής, Παναγιώτης Χατζηπέρος μας υποδέχτηκε χαμογελαστός, στο γραφείο του στον Πειραιά με θέα τον Αργοσαρωνικό. Στο ξύλινο τραπεζάκι, μας περίμεναν γλυκά και κεράσματα για τα γενέθλια του 6χρονου γιου του. Σφιχτή χειραψία, γεμάτη δυναμισμό και αποφασιστικότητα. Το γρέζι στη φωνή του και το πυκνό μουστάκι του παρέπεμπαν σε μια άλλη εποχή. Ο Παναγιώτης Χατζηπέρος υπήρξε μέλος του ιστορικού πληρώματος του αντιτορπιλικού «Βέλος», που αντιστάθηκε στη Χούντα των Συνταγματαρχών και έδωσε μια ανάσα ελπίδας στους καταπιεσμένους Έλληνες. Όταν μας έδειξε την αφίσα με το «Βέλος», το πρόσωπο του έλαμψε με υπερηφάνεια. Το πάθος του για την πατρίδα απέραντο, η αγάπη του για εκείνη, βαθιά.
Η συζήτησή μας, του ξύπνησε μνήμες και ορατή συγκίνηση για τον Καπετάνιο του στο «Βέλος», τους αξιωματικούς και για όλη εκείνη την ιστορική περίοδο… Το πάθος και το όραμα πρωταγωνίστησε και στη συνέχεια όταν με πάθος αναφερόταν στα νησιά του Αργοσαρωνικού, τα νησιά του…
Γεννήθηκε στον Πόρο, από πατέρα Μικρασιάτη και μητέρα Αντικυθήρια σε ένα προσφυγικό σπίτι, όπου τα παιδικά του χρόνια ήταν γεμάτα από δυσκολίες. Ο πατέρας του ήταν καπετάνιος, «είχε ένα καΐκι και έκανε εμπόριο σε ολόκληρη την Ελλάδα και η μητέρα μου είχε ένα μικρό εστιατόριο στο νησί του Πόρου. Από μικρό παιδί ήμουν στην βιοπάλη. Όταν άφησε το καΐκι ο πατέρας μου και έμεινε στον Πόρο, άνοιξε ένα καφενείο. Εγώ, από 5 ετών δούλευα στο μαγαζί, βοηθώντας με τους καφέδες, τα νερά και τις εφημερίδες. Γενικά, έχω πολλά ένσημα στη ζωή μου» αναφέρει ο Αντιπεριφερειάρχης. «Ο πατέρας μου όμως – είχε ένα όνειρο επειδή δεν είχε σπουδάσει και είχε βγάλει μόνον την πρώτη δημοτικού, να σπουδάσω κι έτσι το 1963, με πήγε στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών και μπήκα εσωτερικός για 5 χρόνια».
Τι σας ώθησε να σπουδάσετε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων; Αντιμετωπίσατε δυσκολίες τα χρόνια της φοίτησης σας στην ΣΝΔ;
Όνειρό μου πάντα ήταν να γίνω Καπετάνιος, να πάω στη θάλασσα, για να έχω ανοιχτούς ορίζοντες γιατί είχα ως εμπνευστή τον πατέρα μου. Η μητέρα μου, όμως, που ήταν άκρως υπερπροστατευτική με παρακάλεσε να μπω στο Πολεμικό Ναυτικό και συμβιβάστηκα με την θέλησή της. Έγινα μηχανικός, διότι όταν περνούσα τις προκαταρκτικές ιατρικές εξετάσεις για την Σχολή, ο γιατρός μου είπε ότι η όρασή μου στο ένα μάτι ήταν 9 στα 10, άρα δεν μπορούσα να γίνω μάχιμος, αν και ήταν η λαχτάρα μου, αφού ήθελα γέφυρα, ανοιχτούς ορίζοντες, καθαρό αέρα κι όχι την μουντζούρα της μηχανής. Τελικά πέρασα στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων από άγνοια, αδυναμία του συστήματος αλλά και τύχη, διότι τότε οι ‘φάκελοι και τα φρονήματα’ ήταν σε προτεραιότητα. Όταν πήγαν στον Πόρο να ερευνήσουν που ανήκω κομματικά, εγώ απουσίαζα εσωτερικός σε σχολείο σε άλλο νησί και δεν υπήρχε φάκελος για μένα. Ανήκα από τότε στην πατριωτική αριστερά, αλλά δεν το είχαν πάρει χαμπάρι, αφού ο πατέρας μου -αν και Μικρασιάτης- ήταν βασιλόφρων. Έτσι επεκράτησε το «μήλο κάτω από τη μηλιά». Γι’ αυτό και έγινα δεκτός στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, τον Σεπτέμβρη του 1968 (πριν 50 χρόνια).
Σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά την αποφοίτησή του από την ΣΝΔ συμμετείχε στην Ανταρσία του Α/Τ «Βέλος» με στόχο την ανατροπή του τότε δικτατορικού καθεστώτος. Ο Κυβερνήτης, Νίκος Παππάς, μέλος και πρωτεργάτης του Κινήματος του Ναυτικού, τους ανακοίνωσε την απόφαση του να αποχωρήσουν από την άσκηση του ΝΑΤΟ και να πάνε στην Ιταλία όπου ο ίδιος θα ζητούσε πολιτικό άσυλο. «Το ταξίδι ξεκίνησε από το Ηράκλειο της Κρήτης. Εκεί συγκεντρωθήκαμε για να ξεκινήσει η άσκηση με όλα τα καράβια του NATO κι ένα βρετανικό γκαζάδικο αραγμένο στην άκρη του μώλου, το οποίο θα μας ανεφοδίαζε με καύσιμα, κατά τη διάρκεια της ασκήσεως. Το πλήρωμα του γκαζάδικου όταν περνούσε έξω από το Α/Τ «Βέλος» έσκιζε, έκαιγε και ουρούσε την Ελληνική Σημαία. Κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν να γίνει αποδεκτό από μένα. Συνεπώς, ναύτες του πληρώματος με προτροπή μου ξυλοφόρτωσαν αυτούς οι οποίοι φερόντουσαν με ασέβεια και απαξίωση στο εθνικό μας σύμβολο.
Αυτό, βέβαια, το πληρώσαμε ακριβά διότι όταν ζητήσαμε να κάνουμε ανεφοδιασμό εν πλω προκειμένου να αποχωρήσουμε από την άσκηση του ΝΑΤΟ, οι ‘ξυλοφορτωμένοι’ Εγγλέζοι μας έδωσαν καύσιμο με 3πλάσια πίεση απ’ ό,τι προβλεπόταν με αποτέλεσμα να μας μαυρίσουν το καράβι με μαζούτ με κίνδυνο να αναφλεγεί. Για την ανταρσία βασιστήκαμε σε ένα άρθρο της συνθήκης του ΝΑΤΟ, που αναφέρει ότι αν τυχόν κινδυνεύουμε από εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό μπορούμε να αποχωρήσουμε από την άσκηση. Ενημερώσαμε τον Τούρκο διοικητή ότι κάνουμε χρήση αυτού του άρθρου και η απάντηση προς τον Νίκο Παππά ήταν, «Good luck, Nick».
Ο ενθουσιασμός του πληρώματος όταν μας κάλεσε για να μας μιλήσει ο Καπετάνιος Παππάς ήταν τόσο μεγάλος που ακόμη και οι χουντικοί ρουφιάνοι που ήταν τότε στο καράβι, ήταν με το μέρος μας. Τότε, μας είπε πως στο καρέ αξιωματικών υπάρχει μια κόλλα χαρτί με το όνομά του και όποιος ήθελε να τον ακολουθήσει μπορούσε να γράψει το όνομά του από κάτω. Από τους 278 που ήμασταν στο καράβι, γράφτηκαν οι 136. Εγώ γράφτηκα μετά το όνομα του Καπετάνιου και όταν πέρασα έξω από την καμπίνα του, του είπα: «Καπετάνιε, μαζί σου και στο θάνατο», συγκινηθήκαμε και οι δύο, με αγκάλιασε και με φίλησε δακρυσμένος.
Είναι αυτονόητο ότι ο βαθμός και η ηλικία μου δεν επέτρεπαν τη μύησή μου στο Κίνημα του Ναυτικού. Απλά, όπως έμαθα εκ των υστέρων η κινηματίες που ήταν μέσα στο Α/Τ Βέλος μου είχαν δώσει τον χαρακτηρισμό του ‘ΚΑΘΑΡΟΥ’.».
Το κίνημα του Ναυτικού είχε προδοθεί. Ήταν να εκδηλωθεί στις 21 Μαΐου και ο Καπετάνιος και το πλήρωμα του Α/Τ Βέλους, το πληροφορήθηκαν από την τηλεόραση όταν βρίσκονταν στο στενό ανάμεσα στην Ιταλία και τη Σικελία. «Τότε καταλάβαμε πως έχουν συλληφθεί οι αξιωματικοί του Κινήματος και βασανίζονταν στην ΕΣΑ. Έτσι, πήρε την απόφαση ο Καπετάνιος Παππάς «να διαμαρτυρηθούμε και να διατρανώσουμε στην παγκόσμια κοινή γνώμη ότι η Δημοκρατία ζει στη χώρα που τη γέννησε και ότι Δημοκράτες αξιωματικοί βασανίζονται στα μπουντρούμια της ΕΣΑ. Όταν φτάσαμε έξω από τα ιταλικά χωρικά ύδατα, στο Fiumicino, έστειλε την πετρελαιάκατο του πλοίου με τρεις σημαιοφόρους να πάνε στο αεροδρόμιο, να τηλεφωνήσουν στα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία για να ενημερώσουν για την ανταρσία στο Α/Τ Βέλος. Με τον τρόπο αυτό, η ανταρσία έγινε παγκόσμιο γεγονός και αποτελούσαμε πρώτη είδηση σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Στο εξωτερικό μείναμε 14 μήνες, ενώ στο ξενοδοχείο Pension ‘Acropolis’ του Έλληνα Κερκυραίου Γιώργου Κοριέρη στην Ρώμη, μόλις 40 μέρες. Κάποια στιγμή, μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να πάμε στο Άντζιο, στο κότερο του Νικήτα Βενιζέλου. Εκεί πήγαμε ο Καπετάνιος και οι 6 σημαιοφόροι.
Σκοπός της πρόσκλησης να πάμε να καταλάβουμε τα δύο εκπαιδευτικά καράβια -Α/Τ Ιέραξ και Α/Τ Αετός- που θα πήγαιναν στην Νίκαια της Γαλλίας. Αμέσως εναντιώθηκα και δεν συμφώνησα γιατί οι ναυτικοί δόκιμοι την εποχή εκείνη ήταν ανήλικοι –κάτω του 21ου έτους- και θα μας κατηγορούσαν ότι τους παρασύραμε.». Με ρώτησαν «Τι θέλεις κύριε Χατζηπέρο;» και απάντησα ότι θέλω ένα καράβι να μπαρκάρω. Πράγματι, το επόμενο πρωί μου έφεραν καράβι.
Έπρεπε να πάω στο Κουβέιτ να μπαρκάρω αλλά προηγουμένως έπρεπε να περάσω από το Λονδίνο για να υπογράψω σύμβαση. Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο του Heathrow και είδανε το διαβατήριο του πολιτικού πρόσφυγα, με ανέκριναν για εφτά ώρες! Τους ενημέρωσα πως υπήρχε άνθρωπος που με περίμενε στο αεροδρόμιο τον οποίο τους έδειξα αφού στεκόταν πίσω από το immigration desk κρατώντας μία ταμπελίτσα με το όνομά μου και ότι δεν είχα έρθει για να βρω δουλειά (υπήρχε μεγάλο πρόβλημα ανεργίας στην Αγγλία, την εποχή εκείνη). Μετά από 7 ώρες και αφού δεν είχαν άλλες ερωτήσεις να μου κάνουν, τελείωσε η ανάκριση, μου έγραψαν στο διαβατήριο 24 ώρες παραμονής με την απειλή ότι αν τις παραβίαζα θα με στέλνανε πίσω στον Παπαδόπουλο. Στη συνέχεια, πήγα στα γραφεία της εταιρείας του Νικήτα Βενιζέλου και πριν εκπνεύσει το «τελεσίγραφο» των 24 ωρών, είχα εγκαταλείψει την «φιλόξενη» χώρα της Αγγλίας. Πέταξα μέχρι το Κουβέιτ και μπάρκαρα σε ένα κάτεργο, ένα παμπάλαιο καράβι ονόματι «Έλενα Βενιζέλος» ως τρίτος μηχανικός, με πολλά προβλήματα.».
Πώς αποφασίσατε να επιστρέψετε πίσω στην Ελλάδα;
Ο καλύτερος μου φίλος στο καράβι, ήταν ο «Μαρκόνης», που με είχε εκπαιδεύσει να πηγαίνω στην γέφυρα, να ‘πιάνω’ σταθμούς στα βραχέα που εξέπεμπαν στα Ελληνικά και να ακούω τα νέα. Την 20η Ιουλίου του 1974, άκουσα για την επιστράτευση, λόγω της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο. Και τότε πάλι βρισκόμουν στο Κουβέιτ και πήγα στον Καπετάνιο του πλοίου και του λέω «γίνεται πόλεμος στην Κύπρο, έγινε εισβολή των Τούρκων και εγώ πρέπει να πάω να πολεμήσω για την πατρίδα σαν Έλληνας αξιωματικός». Δεν με άφηνε γιατί δεν είχε αντικαταστάτη και την άλλη μέρα το πρωί το πλοίο θα απέπλεε φορτωμένο για Αμερική.
Τελικά, κουβέντα στην κουβέντα πιαστήκαμε στα χέρια και τον απείλησα ότι αν δεν με άφηναν θα τους έστελνα στο Ναυτοδικείο. Μαζί μου ταξίδευαν και δύο υπαξιωματικοί, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα για τα τεκταινόμενα. Κατά τις 4 το πρωί, αφού τους ξύπνησα, τους ενημέρωσα εν τάχει για τα γεγονότα της Κύπρου και τους είπα να ετοιμάσουν τα πράγματά τους γιατί το καράβι θα έφευγε σε μια ώρα και εμείς έπρεπε να επιστρέψουμε στην Πατρίδα. Όταν το πλοίο έφευγε, επιβιβαστήκαμε στην πιλοτίνα μαζί με τον πιλότο για να βγούμε στο Κουβέιτ χωρίς χρήματα, χωρίς βιβλιάριο εμβολίων και μ’ ένα διαβατήριο πολιτικού πρόσφυγα. Ήταν σαν να πηγαίνουμε στο πουθενά με βάρκα την ελπίδα. Αφού επιβιβαστήκαμε στην πιλοτίνα, μας έδινε τις βαλίτσες μας ο γερό-μαραγκός του πλοίου, με δάκρυα στα μάτια και μας αποχαιρέτησε με τη φράση «μακάρι ρε παιδιά να είχα τα νιάτα σας, να ερχόμουν να πολεμήσω για την Πατρίδα».
Τι συνέβη το 1993, όταν δηλώσατε την παραίτηση σας από το πολεμικό Ναυτικό;
Γίνονταν και τότε ατασθαλίες και προμήθεια άχρηστου πολεμικού υλικού, το οποίο ακόμα το πληρώνουμε. Υπέβαλα παραίτηση διαμαρτυρίας, για όλα αυτά. Και ο τότε Υπουργός Ι. Βαρβιτσιώτης είπε αυτός να φύγει (τότε έφευγες μετά την αίτηση της όγδοης παραίτησης και εγώ έφυγα με την πρώτη!). Επί Κυβέρνησης Μητσοτάκη, το ‘92-93, είχαν αποφασίσει να πάρουν κάποια καράβια από την Αμερική με συμφωνία Μητσοτάκη – Bush, για τα οποία ήμουν τεκμηριωμένα αντίθετος. Τα πήραμε αυτά τα καράβια, δώσαμε 2,5 δις. δολάρια για να τα εκσυγχρονίσουμε και τελικά τα πετάξαμε στα σκουπίδια, μέσα σε μια πενταετία. Αυτά που πληρώνουμε τώρα είναι και οι άχρηστοι εξοπλισμοί.
Πως ένας αξιωματικός του πολεμικού Ναυτικού αποφασίζει να περάσει στα ταραχώδη νερά της πολιτικής;
Πάντα είχα την πολιτική στο DNA μου και ενεργά. Όταν γύρισα από την εξορία, ήμουν μέλος του ΚΚΕ, περιφρουρημένος, όμως. Η επικοινωνία μου με το Κόμμα γινόταν μέσω συνδέσμων με ψευδώνυμα. Κάποια στιγμή διαφώνησα με το ΚΚΕ, μπήκα στο ΠΑΣΟΚ, πιο ήπια τα πράγματα εκεί.
Έχοντας δουλέψει και στο Πολεμικό Ναυτικό ως μηχανικός και στο εμπορικό ναυτικό και στα γκαζάδικα, ποιο είναι πιο δύσκολο;
Στο Πολεμικό Ναυτικό έχεις μια εξασφάλιση. Έχεις, όμως, εντολές, διαταγές και πειθαρχία. Άλλη ζωή η μια και άλλη ζωή η άλλη. Βέβαια όταν είσαι καλός στη δουλειά σου δεν έχεις πρόβλημα και παντού πετυχαίνεις, παρά τις δυσκολίες, παρά τις ρουφιανιές… Έχω την εμπειρία του Π.Ν. αλλά και του Αρχιμηχανικού και του Τεχνικού Διευθυντή διαφόρων ναυτιλιακών εταιρειών του Ε.Ν.. Σταμάτησα να δουλεύω στο Ε.Ν., όταν παντρεύτηκα το 2007, για δεύτερη φορά.
Ποια είναι μερικά από τα έργα που γίνονται αυτή τη στιγμή στα νησιά του Αργοσαρωνικού;
Τώρα είναι σε εξέλιξη η υποθαλάσσια σύνδεση της Σαλαμίνας με την Αίγινα για να πάμε νερό. Είναι ένα αίτημα που έρχεται από την αρχαιότητα και θα λυθεί οριστικά το πρόβλημα της Αίγινας με αυτό το έργο. Έχουμε σε εξέλιξη έργα οδοποιίας. Τώρα κάνουμε την αποκατάσταση των ΧΑΔΑ στα Κύθηρα-Αντικύθηρα, κορυφαίο έργο για τα 2 αυτά νησιά, τον βιολογικό των Σπετσών, λιμάνια, έργα ύδρευσης, κ.ά. Στην Σαλαμίνα, υλοποιούμε το δίκτυο ομβρίων, στην Αίγινα ολοκληρώσαμε το δημοτικό γήπεδο. Θα μεγαλώσει το αεροδρόμιο των Κυθήρων για να δέχεται charters ενώ κατασκευάστηκε ένα κομμάτι από το κεντρικό οδικό δίκτυο του νησιού. Βρίσκονται σε εξέλιξη έργα συνολικής αξίας 150 εκ. €. Δημιουργούμε το μνημείο των Συμιακών σφουγγαράδων που ανακάλυψαν το ναυάγιο των Αντικυθήρων για να τους τιμήσουμε έπειτα από 120 χρόνια, εκ των οποίων ένας έχασε την ζωή του και άλλοι δύο έμειναν δια βίου παράλυτοι ώστε να ανελκύσουν τα ευρήματα, συν τον μηχανισμό των Αντικυθήρων. Στα Αντικύθηρα, κατασκευάζεται το Ερευνητικό Κέντρο Κλιματικής Αλλαγής σε συνεργασία με το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Πρόκειται για ένα μεγάλο και χρήσιμο έργο. Τα Αντικύθηρα επελέγησαν λόγω της στρατηγικής τους θέσης –μοναδικής στην Ανατολική Μεσόγειο- και της μικρής ανθρωπογενούς παρέμβασης. Ήδη έχουν εγκατασταθεί τα μηχανήματα και τα όργανα. Έχουν διατεθεί 2εκ. € από την Ε.Ε. αλλά δεν είναι αρκετά για να ολοκληρωθεί το έργο. Τα Αντικύθηρα θα γίνουν -μέσω αυτού του project- σημείο αναφοράς όχι μόνο για τον περίφημο μηχανισμό και το ναυάγιο αλλά και για το επιστημονικό έργο που θα λαμβάνει χώρα στο νησί, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον μεγάλων Πανεπιστημίων.
Με ποιους τρόπους η Πολιτεία μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη του τουρισμού;
Η Ελλάδα είναι η Disneyland του Θεού, είναι ένα brand name. Έχει Ιστορία, Ομορφιά, Πολιτισμό, Παράδοση, Φιλοξενία και ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες. Πρέπει να προωθήσουμε όλες τις μορφές τουρισμού, τον καταδυτικό, τον περιπατητικό, τον θρησκευτικό, τον αρχαιολογικό, κλπ.. Έχουμε τη Μυρτιδιώτισσα στα Κύθηρα, μονοπάτια και αρχαιολογικούς θησαυρούς και πρέπει όλα αυτά να τα αναδείξουμε και να τα προβάλλουμε. Λόγω της προϋπηρεσίας μου σε κρουαζιερόπλοια, φωνάζω εδώ και χρόνια πως πρέπει να γίνει το λιμάνι του Πειραιά –καταρχήν- και στη συνέχεια και τα υπόλοιπα μεγάλα λιμάνια της χώρας home ports, το οποίο θα αυξήσει τα έσοδα, γιατί οι τουρίστες που θα επιβιβαστούν στο κρουαζιερόπλοιο, θα θέλουν να επισκεφτούν και την Αθήνα αλλά και τα πανέμορφα νησιά μας. Οι τουρίστες διαλέγουν την Ελλάδα γιατί αυτή τη στιγμή είναι μια νησίδα ειρήνης και ασφάλειας στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Εμείς δημιουργούμε και βελτιώνουμε τις υποδομές, παραδείγματος χάριν τώρα είναι σε εξέλιξη η δημοπράτηση για τα λιμάνια της Ύδρας, του Αγκιστρίου, του Πόρου, της Πέρδικας, και της Αγίας Μαρίνας στην Αίγινα. Επίσης, για να έλθει ο τουρισμός, πρέπει με ιδιαίτερη προσοχή και έλεγχο να υπάρξει διευκόλυνση με τις βίζες.
Είστε μέλος της Επιτροπής Διεκδίκησης Κατοχικού Δανείου κι επαναπατρισμού των Κλαπέντων Αρχαιολογικών Θησαυρών από τους Γερμανούς κατακτητές κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πιστεύετε ότι θα δικαιωθεί ο αγώνας που κάνετε;
Αν δεν πίστευα στο Δίκαιο και την Νομιμότητα της απαίτησης, δύσκολα θα είχα ασχοληθεί με το θέμα. Υπάρχουν πράγματα που είναι άμεσα απαιτητά και μπορούν να υλοποιηθούν, όπως είναι οι κλαπέντες αρχαιολογικοί θησαυροί, τα κατοχικά δάνεια (γιατί δεν είναι ένα!) και το Κλήρινγκ(Clearing). Για τις καταστροφές που προκάλεσαν οι Γερμανοί στη χώρα μας και τους 780.000 νεκρούς χρειάζεται πολιτική βούληση και πίεση, που θα μπορούσε να είχε εξασκηθεί από το 2010. Οι Γερμανοί, άλλωστε, λένε ότι «τα χρέη πρέπει να εξοφλούνται ακόμη και μεταξύ φίλων».
Ως πρώην αξ/κος του Π.Ν και νυν πολιτικός, πιστεύετε σε κάποιο πιθανό θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο με τους Τούρκους;
Όχι δεν πρόκειται να γίνει. Αυτά τα κάνει ο Ερντογάν σαν μια προσπάθεια να παραμείνει στο παιχνίδι των ενεργειακών πηγών.
Όταν ακούτε τη λέξη θάλασσα τι αισθάνεστε;
Είναι στο DNA μου, τρέχει στο αίμα μου… Είμαστε ναυτικός λαός και αυτό πρέπει να το αξιοποιούμε ποικιλοτρόπως. Τα παιδιά σήμερα αποφεύγουν να πάνε στη θάλασσα, ενώ η θάλασσα είναι πηγή ζωής, πηγή πλούτου. Όποιος ασχοληθεί με τη θάλασσα δεν θα πάει χαμένος…
Συνέντευξη : Παναγιώτης Ανδρεάδης, Γιώργος Μαράτσης
Eπιμέλεια: Δρ. Βίκυ Μπαφατάκη
