Ζω, εργάζομαι και όπως φαίνεται θα πεθάνω στην πανέμορφη Ξάνθη. Μια Ξάνθη, που σήμερα δεν είναι όπως ήταν άλλοτε και άλλαξε προς το χειρότερο δυστυχώς. Από μικρό παιδί δεν φοβήθηκα τη δουλειά και συνεχώς προσπαθούσα να μάθω όλο και περισσότερα πράγματα από τον πατέρα μου, ο οποίος θεωρείται ένας από τους Πρυτάνεις της Δημοσιογραφίας. Τα γράμματα ήταν ανέκαθεν εχθρός μου, καθώς με ενδιέφερε το πρακτικό σκέλος παρά το θεωρητικό.
Από τη στιγμή που έχασα τον πατέρα μου στις 30-12-2004, ανέλαβα την «Φωνή της Ξάνθης» την πρώτη ημερήσια εφημερίδα που δημιουργήθηκε στην Ξάνθη το 1970 και συνεχίζω την έκδοσή της μέχρι και σήμερα. Πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω, πως η Δημοσιογραφία διδάσκεται στο Πεζοδρόμιο και όχι σε θρανία και τηλεπαράθυρα, πράγμα που προσπαθώ να περάσω και σε όσους θέλουν να ασχοληθούν.
Στιγμές…
Η στιγμή που έγινε η πρώτη ανάμνηση της ζωής σου: Σε ηλικία 3,5 χρόνων έσκισα τέσσερα χιλιάρικα και τα πέταξα από το μπαλκόνι του 4ου ορόφου, για να δω πως μπορεί και πετά το αεροπλάνο. Είναι μια ανάμνηση με ανάμεικτα συναισθήματα, αφού από την μια διαπίστωσα την άνωση του αέρα και από την άλλη υπέστη τις συνέπειες από την μητέρα μου.
Η αξέχαστη στιγμή στο σχολείο: Εδώ μπορώ να απαριθμήσω χιλιάδες, καθώς ήμουν το πιο ζωηρό παιδί που υπήρχε στην Ξάνθη. Μαθητής 4ης δημοτικού στο 3ο δημοτικό σχολείο. Όλοι μας είχαμε κορακιάσει λόγω διακοπής νερού και ο πολυμήχανος εγκέφαλός μου βρήκε ως λύση τον κρουνό της πυροσβεστικής. Τον άνοιξα ξεδίψασε ένα ολόκληρο σχολείο και δυστυχώς μια δασκάλα με έστειλε στον Διευθυντή, όπου εκεί την υπεράσπισή μου ανέλαβε ίσως η πιο καλόκαρδη εκπαιδευτικός που υπήρχε, η κυρία Ουρανία που βροντοφώναξε πως δεν είναι δυνατόν να τιμωρηθεί ένα παιδί, που μπόρεσε και βρήκε λύση στο πρόβλημα που αντιμετώπιζαν εκατοντάδες παιδάκια. Έτσι την γλίτωσα…
Τη στιγμή που αποκάλυπτες μια ζαβολιά σου: Ως άνθρωπος και από παιδί ακόμα δεν είχα μάθει να κρατάω μυστικά, όχι γιατί ήμουν αγαθός και δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι αν μαθευτούν τα μυστικά μου, θα χρησιμοποιηθούν από οποιονδήποτε εναντίον μου, αλλά γιατί πίστευα και πιστεύω πως «καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται». Πάντα αποκάλυπτα τα πάντα στους γονείς μου, γιατί τα έβρισκα αστεία και με αυτά γελούσα… Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν αποκάλυψα ότι είχα ρίξει μια σακούλα γεμάτη με νερό στο κεφάλι ενός γείτονα, Κυριακή πρωί, την ώρα που πήγαινε στην Εκκλησία και περνούσε κάτω από το μπαλκόνι μας. Είχε γίνει στόχος για εμένα επειδή μας έσκαζε τις μπάλες και δεν μας άφηνε να παίξουμε.
Μια ευτυχισμένη παιδική στιγμή: Το πρώτο στοίχημα που είχα κερδίσει το διάστημα που πήγαινα Νηπιαγωγείο. Στόχος ένα φιλί από το πιο όμορφο κορίτσι της τάξης. Έπαθλο ένα κουλούρι. Αποτέλεσμα: Κέρδισα το φιλί και το κουλούρι.
Η στιγμή που ένιωσες το πρώτο καρδιοχτύπι: Σχολικά χρόνια ανέμελα. Ξεκινά η χρονιά και έρχεται στην τάξη μας, ένα πανέμορφο κορίτσι. Αυτό ήταν, μου ήρθε ταμπλάς, έχασα τον ύπνο μου, την σκεφτόμουν όλη μέρα, κοντραριζόμουν με τους άλλους για να κερδίσω ακόμα και μια της ματιά…
Μια στιγμή ‘αφόρητης τρέλας’: Από αυτές τις στιγμές έχω αρκετές ντουζίνες, αλλά πιστεύω ότι αυτή που είναι για ΟΣΚΑΡ είναι όταν ήμουν στην 3η Λυκείου και πήγαμε την 7ήμερη εκδρομή. Αφού διασκεδάσαμε στην Ρόδο, μπουζούκια, Club και ξεναγήσεις, πλησίαζε η ώρα της επιστροφής και έτυχε ένα βράδυ να ανεβαίνουμε στο ασανσέρ του ξενοδοχείου με έναν καθηγητή σχολείου της Λάρισας. Μας ρώτησε από πού είμαστε και του απάντησα πως είμαστε από την Ξάνθη. Η δεύτερη ερώτησή του με έκανε έξω φρενών. «Εκεί όλοι είστε Τούρκοι;». Δεν άντεξα και άρχισα να του ρίχνω σφαλιάρες βρίζοντάς τον. Μας χώρισαν οι ψυχραιμότεροι…
Μια υπέροχη στιγμή με τους φίλους μου: Μετά από ώρες κυνήγι, μια φωτιά με κλαδιά που μας χάρισε η φύση, ψημένοι μεζέδες, κρασί και τσίπουρο στο βουνό μέσα στη φύση.
Η στιγμή που έφυγες από το σπίτι για …: Για σπουδές δεν έφυγα, αλλά έφυγα για να υπηρετήσω την μαμά πατρίδα νιώθοντας υπερήφανος και αγνοώντας το μέγεθος της προδοσίας των πολιτικών. Ανάμεικτα συναισθήματα και δέος για κάτι που πολλοί φοβούνται και κάποιοι άλλοι βαριούνται. Ένα μεγάλο σχολείο που σου προσφέρει χαρές και λύπες.
Δυο στιγμές από τα φοιτητικά σου χρόνια: Φοιτητικά χρόνια δεν είχα, άσχετα αν το έχω μετανιώσει, αλλά ήμουν, είμαι και θα είμαι της άποψης πως καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά γιατί δεν το έκανες ποτέ. Έτσι επέλεξα μετά τον στρατό να φοιτήσω δίπλα στον πατέρα μου, εκδότη τότε της εφημερίδας «Φωνή της Ξάνθης». Αυτές οι σπουδές ήταν ανεκτίμητες και δεν θα μπορούσε να μου τις προσφέρει κανένας άλλος, όπως και κανένα πανεπιστήμιο.
Εκείνη η στιγμή που αποφάσισες να ασχοληθείς με την δημοσιογραφία: Λόγω οικογένειας, μεγάλωσα μέσα στην εφημερίδα «Φωνή της Ξάνθης». Μέσα από τη διαδρομή μου αυτή, άρχισα να αισθάνομαι ολοένα και πιο πολύ την ανάγκη να προσφέρω μέσα από τα γραπτά μου στην καλυτέρευση της περιοχής μας, μέσα από έναν έλεγχο που ήθελα εξ’ αρχής να ξεκινήσω προς την εξουσία. Στην αρχή ξεκίνησα δειλά, αλλά στη συνέχεια και αφού τελικά ανέλαβα τα ηνία της εφημερίδας, το χρονικό διάστημα που ο πατέρας μου έδινε τη δική του μάχη με τον καρκίνο, μπήκα για τα καλά μέσα στο παιχνίδι. Η απόφαση είχε ληφθεί χρόνια πιο μπροστά, αφού αυτό το οποίο ζούσα μου άρεσε και οι στόχοι μου περιορίζονταν σε αυτό, χωρίς φυσικά να με ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο.
Οι πρώτες στιγμές στον χώρο της δημοσιογραφίας: Οι πρώτες στιγμές πιστεύω πως είναι αρκετά κοινές με άλλους, αφού εκ των έσω αντιλαμβάνεσαι σε πολλές συνεντεύξεις τύπου ή και σε κάποιες συνεντεύξεις προσώπων, ότι αυτά που ακούνε τα αυτάκια σου, είναι μπαρούφες και λέγονται μόνο για την δημιουργία εντυπώσεων, αφού τα περισσότερα από αυτά πλαισιώνονται με το ΘΑ, αλλά και κάποια άλλα τα οποία έχουν ανακοινωθεί και δεν έχουν εφαρμοστεί, πάντα την ευθύνη φέρει κάποιος άλλος. Σαν άνθρωπος στον χώρο των ΜΜΕ, από την αρχή της ενασχόλησής μου μού δημιούργησε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι πολλοί, για να μην πω όλοι, συνάδελφοι χρησιμοποιούν δημοσιογραφικά μαγνητόφωνα, τετράδια, μπλοκάκια και οποιοδήποτε άλλο μέσο υπάρχει που θα τους διευκολύνει στο να συντάξουν ένα κείμενο για θέμα το οποίο παρακολούθησαν, ενώ εγώ όχι. Απορώ ακόμα και σήμερα, για το πώς μπορώ εγώ να απομνημονεύω περιστατικά, καταστάσεις και λεγόμενα, αποδίδοντάς τα στο χαρτί μετά από αρκετές ώρες, χωρίς καμία βοήθεια και κάποιοι άλλοι να χρειάζονται βοηθητικά μέσα για να πράξουν το ίδιο…
Η κορυφαία στιγμή μέχρι τώρα στην επαγγελματική σου πορεία: Συναντήσεις με πολιτικά πρόσωπα της χώρας, εκ των οποίων όλοι απομυθοποιήθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά κουβέντας, αποδεικνύοντας περίτρανα πως, «βαλσαμωμένο πουλί, από τα χέρια τους φεύγει…».
Στιγμές ενός ταξιδιού: Βρυξέλλες για επαγγελματικούς λόγους, όπου στο γκρουπ των ανθρώπων των ΜΜΕ της Περιφέρειάς μας υπήρχαν και κάποιοι μεγάλης ηλικίας, που τα βράδια που μείναμε εκεί, ξεχνούσαν την TV ανοιχτή σε τσοντοκάναλα χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτή η υπηρεσία χρεώνεται έξτρα, αναγκάζοντας την Ρεσεψιόν του ξενοδοχείου να μας σταματήσει πριν αναχωρήσουμε για Ελλάδα, απαιτώντας τα χρήματα.
Η στιγμή που γνώρισες έναν σημαντικό άνθρωπο: Οι σημαντικότεροι άνθρωποι που γνώρισα στην ζωή μου, είναι οι γονείς μου και οι στιγμές της γνωριμίας αυτής, είναι αμέτρητες και χαραγμένες με ανεξίτηλο μελάνι στην μνήμη.
Η στιγμή της γνωριμίας με την σύντροφό σου: Η γνωριμία με την γυναίκα μου, η οποία έγινε σε επαγγελματικό επίπεδο στην αρχή και κατέληξε σε γάμο, ο οποίος μας απέδωσε ένα πανέμορφο αγγελούδι, την κόρη μας Μαρίνα-Φωτεινή.
Την στιγμή που παντρεύτηκες: Πολιτικός ο γάμος, έπειτα από την ευχή του νυν Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής και τότε Πρωτοσύγκελου της Ιεράς Μητρόπολης Ξάνθης Παντελεήμων. Δημαρχείο Ξάνθης, πολλοί καλοί φίλοι, τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν, ενώ η έξοδός μας από το Δημαρχιακό Μέγαρο σημαδεύτηκε από πυροτεχνήματα που έκαναν την νύχτα μέρα. Η καταστροφική στιγμή αυτού του μαγικού μέχρι στιγμής σκηνικού, ήταν όταν ο σερβιτόρος του εστιατορίου στην δεξίωση του γάμου, έριξε και κατέστρεψε την γαμήλια τούρτα από την οποία απέμεινε ένα κομμάτι…
Τη στιγμή που έπιασες στην αγκαλιά σου την κόρη σου Μαρίνα-Φωτεινή: Αυτή η στιγμή, όσο δυσνόητη και να είναι ακόμα μέχρι και σήμερα για μένα (ανάμεικτα και πρωτόγνωρα συναισθήματα), ήταν μια από τις σημαντικότερες στη ζωή μου. Σίγουρα δεν πρόκειται να ξεχάσω, το πόσο μικροκαμωμένη φάνταζε η κορούλα μου στα χέρια μου και το πώς με κοίταξε… ενώ η απορία για την μαγεία της φύσης που δημιουργεί ένα πλάσμα από δυο διαφορετικούς οργανισμούς, συνεχίζει να με συντροφεύει ακόμα και σήμερα.
Δυο στιγμές με την κόρη σου: Όλες είναι ισάξιες, αλλά θεωρώ πως ξεχωρίζουν με μικρή διαφορά η πρώτη φορά που με κοίταξε και φώναξε μπαμπά, αλλά και η πρώτη φορά που έπιασε μια φέτα λεμόνι στα χέρια της και αφού το γεύτηκε δεν έλεγε να το αφήσει…
Εκείνη η στιγμή που ομολόγησες στον εαυτό σου ότι ερωτεύτηκες: Δεν την θυμάμαι και πολύ καλά, γιατί εκείνη τη στιγμή το μυαλό και η ψυχή γεμίζουν με όνειρα, σχέδια και σενάρια που ήθελες και θέλεις να ζήσεις με τον άνθρωπό σου. Η ομολογία είναι ασήμαντη μπροστά σε αυτά που νιώθεις.
Εκείνη η στιγμή που ένιωσες ευτυχία: Όταν γεννήθηκε η κόρη μου και την κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου.
Η στιγμή που απογοητεύτηκες: Όταν διαπίστωσα πως οι καθαροί και έντιμοι άνθρωποι, δεν έχουν θέση σε αυτήν την κοινωνία. Κοινώς, όταν βλέπεις πως στον κόσμο μας επιπλέουν οι φελλοί και τα σκατά…
Μια στιγμή που σε πλημμύρισε φόβο… Όταν έμαθα πως ο πατέρας μου έπασχε από Καρκίνο του πνεύμονα. Φοβήθηκα πως θα τον έχανα και οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν…
Μια τολμηρή στιγμή: Η είσοδος μου στο νεκροτομείο, για να δω τον πατέρα μου, που πριν λίγη ώρα είχε χάσει τη μάχη με τον καρκίνο.
Η στιγμή που αποφάσισες να λησμονήσεις κάτι από το παρελθόν: Γενικά λησμονώ αυτά που δεν άξιζαν για εμένα.
Εκείνη η στιγμή που σε πόνεσε: Όταν πληροφορήθηκα ότι ο πατέρας μου είχε αποδημήσει εις Κύριον. Αυτός ο πόνος υπάρχει ακόμα…
Η στιγμή που άκουσες μια σκληρή αλήθεια: Όταν κάποιος συνάδελφος μου είπε ότι μπορεί να γνωρίζω το πώς εκδίδεται μια εφημερίδα, μπορεί να ξέρω το πώς δημιουργούνται τα θέματα και πως γίνονται οι συνεντεύξεις, αλλά δεν γνωρίζω πώς να βγάλω χρήματα από αυτήν την δουλειά. (Κοινώς είμαι ακατάλληλος για να βγάζω χρήματα χρησιμοποιώντας με ποικίλους «το πονηρό μυαλό σας μπορεί να πάει παντού» τρόπους την εφημερίδα). Και όντως είχε δίκιο…
Η στιγμή που είπες: «Αυτή είναι η ομορφότερη στιγμή της ζωής μου»: Η γέννηση της κόρης μου και οτιδήποτε έχει σχέση με αυτήν.
Η στιγμή που περιμένεις εναγωνίως στο μέλλον: Να κρατήσω στα χέρια μου, τον Κώστα Βλαχόπουλο (Β). Έναν γιό για όσους δεν κατάλαβαν. Μια στιγμή που θέλω να πιστεύω πως δε θα αργήσει.
Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Κλοκοτάρα
Concept: Βίκυ Μπαφατάκη
