Στάθηκε δίπλα στο παράθυρο, αλλά η βροχή δεν μπορούσε να «καθαρίσει» τις αναμνήσεις του… Η οθόνη της τηλεόρασης, που προσέφερε την θέα του γηπέδου όπου μεγαλούργησε, περισσότερο τον εξόργισε παρά τον έφερε ευχάριστα αντιμέτωπο με τα παλιά. Οι κατά καιρούς συνεντεύξεις, οι συγκεντρώσεις παλαιμάχων και η εκδήλωση αγάπης των άλλοτε «υπηκόων» του, όποτε τον συναντούσαν στον δρόμο, δεν φαίνεται πως του έφταναν.
Η χαρά όσων κέρδισε, έπειτα από τόσα χρόνια καριέρας και στερήσεων, δεν τον κάλυπτε. Δεν τον «γέμιζε», παρά τον άπλετο πλέον χρόνο να απολαύσει την οικογένειά του, που τόσο του έλειπε σε κάθε ταξίδι στο εξωτερικό. Διαπίστωσε πως οι μυρωδιές του συγυρισμένου σπιτιού και των λαχταριστών φαγητών της συζύγου του ήταν πιο… άοσμες από τις αντίστοιχες των αποδυτηρίων. Από την απέραντη χαρά που μοιραζόταν με τους συμπαίκτες του στις νίκες, ακόμη και από την θλίψη κάθε απρόσμενης ήττας.
Συνειδητοποίησε όμως πως δεν μπορούσε να στρέψει αντίθετα τους δείκτες του ρολογιού. Ήταν ένας τυπικός βετεράνος, αλλά θυμήθηκε κάποιους που βάλθηκαν να τα βάλουν με τον χρόνο και τις προκαταλήψεις για την ηλικία τους και που κι εσείς τώρα ετοιμάζεστε να αναπολήσετε. Και φαντάστηκε να ήταν ένας από αυτούς…
Είναι εκείνοι που γαλουχήθηκαν σε χορτάρι, παρκέ ή οποιονδήποτε άλλο στίβο και συνέχισαν ή συνεχίζουν ακόμη. «Οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν το παιχνίδι επειδή μεγάλωσαν, αλλά γερνάνε γιατί παράτησαν το παιχνίδι», έλεγε από τα τέλη του 1870 ο Αμερικανός φυσικός και ποιητής, Όλιβερ Ουέντελ Χολμς και κάποιοι «40αρηδες» (και βάλε) αποφάσισαν να τον επιβεβαιώσουν… Και να μείνουν «παιδιά». Πέταξαν από την άκρη του μυαλού τους την λύση της προπονητικής και το δέλεαρ της καρέκλας μεγαλοπαράγοντα και συνέχισαν να κάνουν ό,τι και τόσα χρόνια…
ΟΙ ΕΣΧΑΤΩΣ… ΠΡΟΣΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΙΟ»!
Η λατινική καταγωγή των Σόκρατες, Μαραντόνα και Ρομάριο δεν θα μπορούσε παρά να τους δημιουργήσει ερωτική σχέση με την μπάλα. Τόσο, που ο πρώτος την θυμήθηκε στα 50(!) και ο δεύτερος χρειάστηκε να περάσει από κέντρα αποτοξίνωσης και αδυνατίσματος για να μοιάσει ξανά στο είδωλο του ’80… Ο Βραζιλιάνος Σόκρατες, αρχηγός των «Σελεσάο» στα Μουντιάλ 1982-1986 πέταξε από την θυρίδα την «σύνταξη» και αγωνίστηκε για ένα ματς στην Γκάρφορθ Τάουν, ομάδα τοπικών πρωταθλημάτων της Αγγλίας!
Λιγότερο φιλόδοξες αποδείχθηκαν παρόμοιες σκέψεις του «Ντιεγκίτο», που υποστήριξε πως «θέλω κάποια στιγμή να επιστρέψω σε ομάδα μικρής κατηγορίας, δίχως σκοπιμότητες». Ο πρόεδρος της Βαϊλέρο, Πέδρο Μαϊνόλο έδωσε στον παγκόσμιο πρωταθλητή του 1986 την ευκαιρία, όμως η κουβέντα δεν ξεπέρασε την φιλολογία, σε αντίθεση με τον Βραζιλιάνο Ρομάριο, που αντέχει ακόμη. Ο άλλοτε στράικερ των Αϊντχόβεν-Μπαρτσελόνα-Βαλένθια, ένα μήνα πριν πατήσει τα 2α «άντα» δεν λέει να «κρεμάσει τα παπούτσια» του και με 22 γκολ αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος της πατρίδας του, σώζοντας την Βάσκο ΝτεΓκάμα από υποβιβασμό. Ο πρώην αμυντικός του ΠΑΟΚ, 40χρονος Χοσάμ Χασάν, ισοφαρίζει με την Εθνική Αιγύπτου το ρεκόρ των 7 συμμετοχών στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής, που διεξάγεται στην πατρίδα του, ενώ ο Τέντι Σέρινγχαμ (Τότεναμ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), έσβησε τα 40 κεράκια με την φανέλα της Ουέστ Χαμ.
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ… «ΑΡΡΩΣΤΟΙ»
Οι λάτρεις των σλόγκαν Αμερικανοί, χαρακτηρίζουν μεγάλες μουσικές επιτυχίες σαν «Oldies but Goldies»… «Παλιά, αλλά χρυσά», όπως περίπου τα εντυπωσιακά ρεκόρ κάποιων «αντιρρησιών» της ηλικίας… Ο Στάνλεϊ Μάθιους σταμάτησε από την αγαπημένη του Στόουκ Σίτυ το 1965, πέντε ημέρες μετά τα 50α γενέθλιά του!!! Ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής που τιμήθηκε με τον τίτλο του «Σερ» από την βασιλική οικογένεια της Βρετανίας, κερδίζοντας το παρατσούκλι «μάγος της ντρίμπλας», έπειτα από 700 συμμετοχές με Στόουκ και Μπλάκπουλ, 84 με την εθνική Αγγλίας, χωρίς ποτέ να παρατηρηθεί με κίτρινη κάρτα!
Ο Πίτερ Σίλτον, πρόλαβε να παίξει δίπλα στο είδωλο των παιδικών του χρόνων, Γκόρντον Μπανκς (στην Λέστερ, σαν 2ος τερματοφύλακας σε ηλικία 16ετών!), ήταν βασικός γκολκίπερ στα Μουντιάλ 1982-1986-1990 και στις 23 Δεκεμβρίου 1996, στα 47 του, έπαιξε με την Λέιτον Όριεντ της 4ης κατηγορίας, τον 1.000ο και τελευταίο αγώνα της καριέρας του!
Και αν κάποιοι «κατηγορούν» τους τερματοφύλακες πως λόγω θέσης αντέχουν περισσότερο (και ο Ιταλός Ντίνο Τζοφ σταμάτησε στα 42!), ο Βορειοιρλανδός Πατ Τζένινγκς, που 46ετών αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό, έχει αντίλογο. «Πάντα υπέφερα από πονοκεφάλους… Η πίεση είναι μεγαλύτερη για τον γκολκίπερ, αφού ένα λάθος μπορεί να είναι μοιραίο», έλεγε πάντα ο παλαίμαχος των Νιούρι-Τότεναμ-Άρσεναλ, όμως μπορεί ο Ροζέ Μιλά να έχει αντιρρήσεις…
Ο Καμερουνέζος στράικερ συνάντησε την δόξα στα 38 και θέλησε να την κρατήσει συντροφιά όσο παραπάνω γίνεται. Την γαλλική περιπλάνηση (Μονακό-Μπαστιά-Σεντ Ετιέν-Μονπελιέ, από 1979-86), συνόδευσαν τα Μουντιάλ 1982-1990 (όπου καθιέρωσε τον πανηγυρισμό-χορό) και το 1994 στα γήπεδα της Αμερικής, στα 42 του(!)πέτυχε γκολ εναντίον της Ρωσίας, καταρρίπτοντας το (δικό του) ρεκόρ γηραιότερου παίκτη που σκόραρε σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου!
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ Ο… «ΕΛΛΗΝΑΣ»
Ο γνωστός για τον δυναμισμό του Τάσος Μητρόπουλος, αντιμετώπισε τον χρόνο όπως και έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο… Μπορεί το κορυφαίο «παράσημο» της πορείας του να ήταν η συμμετοχή στο Μουντιάλ του 1994, ωστόσο πέρασε –έστω προσωρινά- στις χρυσές σελίδες του Τσάμπιονς Λιγκ. Στις 10 Δεκεμβρίου 1997 (Ολυμπιακός-Ρόζενμποργκ 2-2) πάτησε το χορτάρι του ΟΑΚΑ σαν ο γηραιότερος παίκτης που αγωνίστηκε στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, σε ηλικία 40ετών, 3μηνών και 19 ημερών… Μέχρι ο τερματοφύλακας της Μπριζ, Ντάνι Βερλίντεν «σπάσει» το ρεκόρ στις 9 Δεκεμβρίου 2003 (κόντρα στον Άγιαξ), με την ταυτότητά του να «κουβαλάει» 40χρόνια, 3 μήνες και 26μέρες!
Κοντά τους και ο Κριστόφ Βαζέχα, που έφτασε στην Ελλάδα τον Γενάρη του 1990. Τον ίδιο μήνα, το 2004 αποχαιρέτησε την ενεργό δράση, «ανακουφίζοντας» τους ταλαιπωρημένους αμυντικούς που τον κυνηγούσαν έως περίπου τα 40 του!
«ΑΕΡΙΝΟΣ» ΚΑΙ «ΑΕΡΑΤΟΙ» ΣΤΑ 4Ο!
Αφού κατέρριψε τους νόμους της βαρύτητας και χαρακτηρίστηκε «Air», ο Μάικλ Τζόρνταν «τα έβαλε» με τους αντίστοιχους της ηλικίας.
Ο «Αέρινος», κορυφαίος σκόρερ του ΝΒΑ σε μ.ο. (30,1), δεν αρκέστηκε στην πρώτη επιστροφή του το 1995 («γιατί ο γιος μου, μου είπε πως καλύτερος παίκτης είναι ο Σακίλ Ο’Νιλ»!), ούτε στα έξι πρωταθλήματα που κατέκτησε με τους Μπουλς. Αν και η καριέρα του φάνηκε να ολοκληρώνεται με κινηματογραφικό «χάπι-εντ» (νικητήριο σουτ στις 14/6/98 στην Γιούτα για το 6ο δαχτυλίδι τίτλου!), ως πρόεδρος της Ουάσιγκτον, επέστρεψε στο παρκέ το 2001 «for the love of the game»…
«Για την αγάπη του παιχνιδιού», αν και του καταλόγισαν πως γύρισε υπό πίεση του κομισάριου Στερν, ώστε να «μπει» η πρωτεύουσα στον μπασκετικό «χάρτη» του ΝΒΑ. Δεν κατάφερε να οδηγήσει τους Ουίζαρντς στα πλέι-οφς, όμως παρά δύο μήνες 39 ετών, πέτυχε σε δύο συνεχόμενους αγώνες (29/12/01 με Σάρλοτ-31/12/01 με Νιου Τζέρσεϊ) 45 και 51π. αντίστοιχα, προτού αποχωρήσει στα 40 και κάτι για να γυρίσει στις επαγγελματικές του δραστηριότητες…
Ο Νταν Γκέι της ιταλικής Καντού, δεν πέτυχε ό,τι και ο Τζόρνταν, όμως «πατημένα» 44 συνεχίζει! «Αφού υπάρχουν κάποιοι που μας δίνουν ακόμη θέση στις ομάδες τους, γιατί, να κάθεσαι σπίτι;» αναρωτήθηκε στις «Εικόνες» ο αειθαλής Αμερικανός, που αντιμετώπισε το Μαρούσι για το FIBA EuroCup. «Το θέμα είναι να μην μας κάνουν χάρη εκείνοι που μας εμπιστεύονται σε μεγάλη ηλικία… Αλλά να κάνουμε χάρη εμείς στους εαυτούς μας»! Κερδίζοντας τίτλους, σαν τον Ρόμπερτ Πάρις, θρύλο των Σέλτικς, που μετά τα τρία τρόπαια στην Βοστώνη, στέφθηκε πρωταθλητής και με το Σικάγο (1997) στα… 44 του!
Όσα και τα χρόνια των Ιταλών Ντίνο Μενεγκίν-Πίνο Μπρουμάτι, που θρύλοι των Τρέισερ-Σιμεντάλ αντίστοιχα σταμάτησαν σε αυτή την ηλικία, βάζοντας τα γυαλιά σε πολλούς πιτσιρικάδες αντιπάλους τους…
Οι περισσότεροι «παλιοί» μάλλον εκλαμβάνουν την εμπιστοσύνη σαν «βήμα» για να βροντοφωνάξουν ότι δεν είναι ξοφλημένοι, δίχως να σκέφτονται αν θεωρούνται ματαιόδοξοι ή φιλοχρήματοι. Όπως κάποιοι παλιοί γνώριμοί της ελληνικής Α1.
Ο Πορτορικανός Πικουλίν Ορτίθ (Λάρισα-Ηράκλειο-Άρης-ΠΑΟΚ), στα 42 του υπέγραψε για δύο χρόνια(!) στην Αρεσίνμπι της πατρίδα του, ο Ιταλός –άλλοτε συμπαίκτης του στον Άρη- Μάριο Μπόνι παίζει στα 42 του στην Μοντεκατίνι, ενώ και ο Ουέντελ Αλέξις πέρασε από τον ΠΑΟΚ στα 39! Στην Ελλάδα, ο συχωρεμένος Αλέκος Καραλής, μετά τους Παναθηναϊκό-Πανιώνιο, έπαιξε μέχρι τα 47 στον Ζωγράφου, ενώ ο άλλοτε ζογκλέρ της Α΄Εθνικής, Αλέκος Κοντοβουνήσιος έβαλε ξανά τα παπούτσια στα 48, για λογαριασμό του Φαλήρου.
ΠΟΝΤΟΙ, ΟΣΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ…
Αν για τους αρχαίους ίσχυε το «παν μέτρον άριστον», για δύο σπουδαίος σκόρερ μέτρησε το… «παν ρετρό άριστον»! Ο Μπομπ ΜακΑντου (Μπάφαλο-Σέλτικς-Λέικερς), MVP και τρεις φορές 1ος σκόρερ του ΝΒΑ (1974-76) προσγειώθηκε στην Ευρώπη για να «απογειώσει» την Τρέισερ Μιλάνο σε δύο ευρωπαϊκούς τίτλους και στα 42 του ολοκλήρωσε την ιταλική «βόλτα» σε Φορλί-Φαμπριάνο.
Ο Οσκάρ Σμιντ έζησε τον δικό του «μύθο». Ο Βραζιλιάνος (Παλμέιρας-Σίριο-Καζέρτα-Πάβια-Βαγιαδολίδ-Κορίνθιανς-Φλαμένγκο) έπαιξε έως τα 45 του, ξεπερνώντας τους 47.723π. του Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ (σταμάτησε στα 42!), ενώ πρόλαβε να γίνει συμπαίκτης με τον γιο του, Φελίπε και είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων!
Πέτυχε 44π. στο τελικό του Κυπελλούχων 1989 στο ΣΕΦ (Ρεάλ-Καζέρτα 117-113, με 63π. του Ντράζεν Πέτροβιτς) τον αποκάλεσαν «Μάο Σάντα» (σ.σ.: στα βραζιλιάνικα «θεία χέρια») και όταν ρώτησαν γιατί σουτάρει τόσο, απάντησε πως «κάποιοι παίζουν πιάνο και κάποιοι το κουβαλάνε!», ενώ «αν το μπάσκετ ήταν μόνο σουτ θα αγωνιζόμουν μέχρι τα 55»!!!
ΚΕΡΑΚΙΑ ΟΣΑ ΚΑΙ ΤΑ… ΜΕΤΑΛΛΙΑ!
Εμπνευστής των «αρνητών» θα μπορούσε να είναι και ο Μπομπ Χόουπ. Ο Αμερικανός κωμικός έζησε… 100 χρόνια (1903-2003) και τόνισε κάποτε πως «καταλαβαίνεις πως γερνάς όταν τα κεράκια κοστίζουν περισσότερο από την τούρτα»! Ο ίδιος είχε συμβουλεύσει να «κάνετε παρέα με γέρους, για να μείνετε νέοι», ωστόσο άποιοι δεν το ακολούθησαν ακριβώς και συνέχισαν να συναναστρέφονται και να ανταγωνίζονται νέους. Σαν την 45χρονη τζαμαϊκανή σπρίνρτερ, Μέρλιν Ότεϊ, που πήρε την σλοβένικη υπηκοότητα, συμμετείχε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας.
Ο Στίβεν Ρεντγκρέιβ κατέκτησε 5 συνεχόμενα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια (1984-2000, το τελευταίο στα 38!) στην κωπηλασία και ο Τζον Σλέιντ –γεννημένος σαν Χανς Σλέσινγκερ- πολιτογραφήθηκε Αμερικανός και στους Ολυμπιακούς του 1948, στα 40 του, αγωνίστηκε στο χόκεϊ χόρτου.
Στα δίχτυα της ηλικίας δεν πιάστηκαν οι Φάμπιο Βούλο-Ούγκο Κόντε-Φαμπιανί, που έμειναν στο φιλέ του βόλεϊ μέχρι τα 40+, ενώ ο πρώην άσος του Ολυμπιακού, Κατς Κίραλι κατέκτησε στα 40 το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με τις Η.Π.Α. στο μπιτς βόλεϊ, το 2000. Αντέχει ακόμη και ο Ιταλός Λορέντζο Μπερνάρντι, που πέρασε επίσης φέτος από το λιμάνι και συνεχίζει στα 39 στην πατρίδα του! Το μεγαλύτερο κουράγιο, πάντως, φαίνεται πως έχει ο Σουηδός Πιερ-Άντερς Σάαφ, που έπειτα από μια 10ετία στην Ελλάδα (Έσπερο, ΠΑΟΚ), συνεχίζει στην Α2 και την ΓΕ Μεσσηνία, 3 μήνες πριν γίνει 41 Μαΐων!!! Στο τένις, τέλος, ο εκκεντρικός Τζον ΜακΕνρο συνεχίζει (47ετών!) να αγωνίζεται στο «Ντέλτα Τουρ» και η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, έως 44ετών αγωνιζόταν στο διπλό, προτού αφοσιωθεί αποκλειστικά στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων…
Γράφει ο Γιώργος Αδαμόπουλος
Πηγή : Εικόνες 5/2/2006
