Η ιστορία του Μίδα δεν του άρεσε ποτέ. Κι ας τον «τίμησαν» πολλάκις με το ίδιο προσωνύμιο. Παρά την κλίση του προς το σταριλίκι, δεν ήθελε να λένε για εκείνον πως ότι αγγίζει γίνεται χρυσός. Αντίθετα, ο Πίνι Γκέρσον είχε από πιτσιρικάς μια ικανότητα να μετατρέπει τις «κατάρες» σε «ευλογίες». Τις ήττες σε θριάμβους. Μερικές φορές, ωστόσο, και το αντίθετο… Ο Ισραηλινός, νέος τεχνικός του Ολυμπιακού είναι ο άνθρωπος που οι αφοί Αγγελόπουλοι εμπιστεύθηκαν για να επαναφέρει τους «ερυθρόλευκους» ξανά στην ελληνική και ευρωπαϊκή κορυφή. Είναι το αντίπαλο δέος του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και παράλληλα έχει αναγάγει τον Σέρβο προπονητή του Παναθηναϊκού σε αυτόν που λατρεύει να μισεί! Και ας μην το λέει ανοιχτά. Την ερχόμενη Τετάρτη για το Κύπελλο, στο άδειο -λόγω τιμωρίας- ΣΕΦ, οι δυο τους θα βιώσουν την παρθενική τους συνάντηση σαν «Έλληνες». Όμως ο «μύθος» (και η πραγματικότητα) που έχει «επιβάλλει» ο τρις πρωταθλητής Ευρώπής με την Μακάμπι κ. Γκέρσον, δεν θα μπορούσε ποτέ να χωρέσει σε ένα ματς. Διότι «κουβαλά» μια πορεία, που αγωνιστικά αμφισβητεί ενίοτε το μότο των Αμερικανών «nothing is bigger than the game» (=τίποτε δεν είναι υπεράνω του παιχνιδιού) και προσωπικά «γαργαλάει» ευχάριστα την έμπνευση ενός ικανού σεναριογράφου να την μεταφέρει στον κινηματογράφο. Η ζωή ενός φτωχόπαιδου, αλλά συνάμα μια διαδρομή γεμάτη ίντριγκες, που περπάτα πάντα χεράκι-χεράκι με την γλυκιά «κατάκτηση» που όλοι ορέγονται, αλλά λίγοι γεύονται… Την επιτυχία!
Το ασουλούπωτο στυλ και η εκκεντρικότητά του ίσως να είναι απόρροια του ανάλογου τρόπου που εμφανίσθηκε στον κόσμο. Γεννημένος στις 13 Νοεμβρίου 1951, με τοκετό που η μητέρα του ακόμη θυμάται με γκριμάτσες πόνου. Αλλά μετέπειτα εκφράσεις δυσαρέσκειας που χρειάστηκε να μεγαλώσει μόνη τον κανακάρη και την κόρη της… Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Πίνι Γκέρσον ήταν μόλις 1 έτους και από τότε δεν τον ξανάδε! «Δεν ξέρω πια αν είναι καν ζωντανός», ανέφερε πριν μερικούς μήνες, αφού παραδέχθηκε πως στο πρόσφατο παρελθόν έλαβε προσκλήσεις για να τον συναντήσει. Όμως εκείνος τον απαρνήθηκε, φωνάζοντας με υπερηφάνεια «πατέρα» τον πατριό του και χαρίζοντας όλη την αγάπη του στην «μαμά», την οποία συμβουλεύεται «ακόμη για κάθε απόφαση που λαμβάνω». Κι ας χρειάστηκε, όπως αποκάλυψε στην επίσημη παρουσίασή του από τον Ολυμπιακό, να «της πω ψέματα πως αντί για Αθήνα, πήρα την πτήση για Γκαλίλ-Ελιόν»!
Παρά τις στερήσεις της παιδικής του ηλικίας, λάτρεψε τον υπερθετικό βαθμό… Σε λόγια, πράξεις, λατρείες και τίτλους. Θαρρεί κανείς σαν απωθημένο. Οι μεγάλες αγάπες του είναι γένους θηλυκού. Η μητέρα του,
οι τρεις (πρώτες) κόρες του και η πρώην σύζυγος με την οποία ακόμη διατηρεί στενή φιλική σχέση, η κατά 19χρόνια(!) νεότερη τωρινή συμβία του με την προ μερικών εβδομάδων νεογέννητη κόρη του, η νίκη και… η νίκη!!! Ασυμβίβαστος και πεισματάρης, δεν ήθελε να κλέβει την δόξα κανενός, με αντάλλαγμα όμως να μην του «ληστεύει» κανένας το μερίδιο που του αναλογεί. Άλλωστε παραδεχόταν πως τεράστιο ρόλο στα τρόπαια που σήκωσε, έπαιξε ο Λιθουανός γκαρντ, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, «τον οποίο αν πάρεις στο καζίνο θα κερδίσεις σίγουρα, γιατί μοιάζει να “ποντάρει” ταυτόχρονα σε μαύρο και κόκκινο»!
Αν και ο εγωισμός του παρέπεμπε σε αυτό που ο Βρετανός εκδότης, Μαξ Μπίβενπρουκ, πίστευε για τον Μπρεζίνσκι, πως δηλαδή «δεν είχε σημασία προς τα πού πήγαινε, του αρκούσε να κάθεται στην θέση του οδηγού», απέδειξε ότι είχε άριστη γνώση του προορισμού του. Δεν δίστασε να αρχίσει τις κόντρες από τα χρόνια που χτύπαγε την μπάλα στο παρκέ, στα εφηβικά της Μακάμπι στο Τελ-Αβίβ. Ήρθε σε ρήξη με τον τότε συμπαίκτη και νυν «εχθρό», Σβι Σερφ, κάτι που αρχικά λέγεται πως του στοίχισε. Αποφάσισε να στραφεί στους πάγκους από τα 23 του και τρία χρόνια αργότερα καθοδήγησε την Χάποελ Χολόν.
Ο «αστικός μύθος», πάντως, αναφέρει ότι «πλήρωσε» την διαμάχη του με τον άλλοτε τεχνικό των Άρη, ΠΑΟΚ, Μακεδονικού και προπονητή-θρύλο του Ισραήλ, κ. Σερφ, με δεκάδες απολύσεις. Θεωρώντας τον εαυτό του αδικημένο, αν και ιδιαίτερα θρήσκος, αυτοσυγχωρέθηκε τις λίγες στιγμές που έχασε τον έλεγχο και φώναζε «λααζάλελ» (=«να πάρει ο διάβολος» στην εβραϊκή γλώσσα). Έστω και αν το 2001 δεν τήρησε το τάμα-«υπόσχεση» ότι «αν κατακτήσω την Σουπρολίγκα (όπως έγινε κόντρα στον Παναθηναϊκό) θα κολυμπήσω από το Παρίσι έως την Νέα Υόρκη. Εγώ, που δεν πηγαίνω ούτε από την μια άκρη της μπανιέρας μου στην άλλη»!
Προτού χαρίσει ξανά στην Μακάμπι την κορυφή της Ευρώπης, φρόντισε να την «θέλξει» στερώντας της το μοναδικό πρωτάθλημα που η «ομάδα του Λαού» έχασε τα τελευταία 36 χρόνια! Οδηγώντας την Χάποελ Γκαλίλ-Ελιόν στον τίτλο του 1993, ο οποίος πάντως δεν έγινε «πειστήριο» των ικανοτήτων του. Κατέκτησε το νταμπλ και τις 6 σεζόν που κάθισε στον πάγκο της Μακάμπι, αλλά στην πατρίδα του οι απορίες για την αξία του εξακολουθούν να γεμίζουν τις σελίδες των «Haaretz» και «Maariv». Δεν αποκλείεται να είναι η δυναμική του φύση που διαιώνιζε το ερώτημα. Προφανώς γιατί συντήρησε σχέσεις (στ)οργής με τους δημοσιογράφους και τους επέπληττε δημοσίως επέμεναν μειώνοντάς τον πως «την δουλειά κάνουν οι συνεργάτες του». Αλλά οπωσδήποτε γιατί τα έβαλε με την «ιερή αγελάδα» του Ισραηλινού μπάσκετ, όπως ο (πρώην παίκτης και του Παναθηναϊκού) Όντετ Κάτας,
για τον οποίο τόνισε το 1995 πως «όταν κοιμάσαι με ένα μικρό παιδί δεν πρέπει να εκπλαγείς αν ξυπνήσεις… κατουρημένος και εκείνος δεν είναι ακόμη άνδρας και παίκτης»!
Ο ίδιος, πάντως, δεν έκανε κάτι για να αλλάξει την κατάσταση. Μάλλον θιασώτης της άποψης του Χάρι Τρούμαν, που συμπέρανε στην θητεία του στον Λευκό Οίκο πως «αν δεν μπορείς να πείσεις Τύπο και αντιπάλους, μπέρδεψέ τους», ο Πίνι Γκέρσον συνέχιζε να παίζει το δικό του παιχνίδι. Το 2001 θέλησε να ξεκουραστεί, αφήνοντας την θέση του στον Ντέιβιντ Μπλατ, αλλά οι φήμες λένε πως η Μακάμπι δεν τον ανανέωσε γιατί σε ομιλία του σε αξιωματικούς του στρατού συμπέρανε ότι «οι λιγότερο σκούροι μαύροι, όπως η μόκα, είναι έξυπνοι και οι υπόλοιποι βλάκες!»… Ρατσιστικό σχόλιο από κάποιον που διατηρούσε συνήθως άριστες σχέσεις με τους Αμερικανούς, εκτός από τον γνώριμό μας από ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, Βικτορ Αλεξάντερ. Όταν τον είχε (ακριβοπληρωμένο) παίκτη στην Μακάμπι, δεν δίστασε να πει ότι «ο Μότορμπανλ (σ.σ.: σεσημασμένος ληστής τραπεζών στην πατρίδα του) έκλεβε με ένα μηχανάκι, ενώ ο Αλεξάντερ χωρίς καν να φοράει φόρμα και να ανησυχεί για αστυνομία»…
Οι αμίμητες ατάκες του δεν «εγκλωβίστηκαν» στο στόμα του ούτε όταν κουβέντιαζε για τον (εργοδότη του και δεύτερο ισχυρό άνδρα του ευρωπαϊκού μπάσκετ) Σιμόν Μιζράχι. «Το γεγονός ότι μπορεί να με ανεχτεί και να ζήσει μαζί μου είναι απίστευτο. Το εντυπωσιακό, όμως, είναι πώς τον ανέχομαι εγώ;», μέχρι βέβαια το φετινό καλοκαίρι που έληξε η 2η θητεία του στην Μακάμπι, κυρίως λόγω της βεντέτας του με τον αντιπρόεδρο, Ραανάν Κατζ.
Μια τόσο εκκεντρική φιγούρα, όμως, δεν θα μπορούσε να αρκείται μόνο στα «του οίκου του». Πριν τον τελικό του 2004 με την Φορτιτούντο Μπολόνια, διέγνωσε ανησυχία του αντιπάλου γκαρντ (και νέου παίκτη του Παναθηναϊκού), Μίλος Βούγιανιτς, «που λέει πως δεν τον φοβίζουμε, αλλά εγώ ακούω τόση ώρα τα αρχ….α του να κουνιούνται από τρομάρα»! Είχε όμως τρόπο να δημιουργεί κίνητρο και στο δικό του μέρος, όπως όταν καλωσόρισε το 2004 τον τότε παίκτη του και νυν φόργουορντ της ΑΕΚ, Νέστορα Κόμματο: «Δεν με νοιάζει αν είσαι κακό παιδί. Άλλωστε, δεν σε θέλω για γαμπρό»…
Προς το παρόν, σηκώνεται στις μύτες όταν στέκεται δίπλα στον –ψηλότερο- αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού, Παναγιώτη Αγγελόπουλο. Κάνει αστεία με το νωθρό ύφος του Σωκράτη Κόκκαλη («κάντε του καμία ερώτηση γιατί θα… κοιμηθεί!» είπε στην παρουσίασή του), αλλά όχι πια με τα καλάθια του ΣΕΦ, που χαρακτήρισε «κοντά» πέρυσι –σαν αντίπαλος. Εσχάτως, ακόμη από τα αγωνιστικά του πλάνα, ετοιμάζει τις απαραίτητες πετσέτες, καθώς ιδροκοπάει στους αγώνες σαν παίκτης και
χαμογελά στην ιδέα-βεβαιότητα πως «θα πάω ξεκούραστα με λεωφορείο στο φάιναλ-φορ (σ.σ.:στο ΟΑΚΑ) της Ευρωλίγκα»…
ΖΟΤΣ
Αγύριστο κεφάλι που επέμενε πως «δεν πρόκειται να μετατρέψω την φιλοσοφία μου για κανέναν αντίπαλο», αλλά και μια Νέμεσις που του προκάλεσε κρίση (αστυνομικής) ταυτότητας! Ο Πίνι Γκέρσον παραμένει λάτρης του επιθετικού-θεαματικού μπάσκετ, όμως κόντρα στον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς παραλίγο να αλλάξει όνομα… «Για να είσαι μεγάλος προπονητής πρέπει να ανήκεις στην σερβική σχολή. Ίβκοβιτς, Ομπράντοβιτς, Ιβάνοβιτς, μάλλον πρέπει να γίνω κι εγώ Γκερσόνοβιτς για να με σέβονται!», διαπίστωσε χιουμοριστικά –ήδη εστεμμένος πρωταθλητής Ευρώπης- πριν το φάιναλ-φορ της Μόσχας το 2005 και τον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό. Οι διαμάχες του με τον τεχνικό του «τριφυλλιού», ωστόσο, ξεκίνησαν νωρίτερα. Έστω και αν πλέον η σχέση τους δεν «χτίζεται» πάνω σε… «λάσπη», αλλά σε χιούμορ και αμοιβαίο σεβασμό, οι αντιδικίες τους, που με τον καιρό παρέπεμπαν σε σκετς κωμωδίας, αρχίζουν το 2000.
Μετά την ήττα της Μακάμπι στον τελικό της Πυλαίας, ο Γκέρσον παραδέχεται μεν ότι έχασε από «καλύτερη ομάδα», την οποία ωστόσο «ευνοούν οι διαιτητές». Το 2001 ο Ισραηλινός παίρνει ρεβάνς στο παρκέ και ο «Ζοτς» την σκυτάλη στην γκρίνια, μέχρι που ο «Πίνχας» τον αναγνωρίζει ολοκληρωτικά στις 22/1/2004. Η Μακάμπι περνά εύκολα 84-91 από τα Πατήσια, αλλά ο Γκέρσον θεωρεί πως «η νίκη ήρθε με 37π. διαφορά, γιατί το “καυτό” γήπεδο μετρά για 15π. και η αξία του Ομπράντοβιτς για άλλους τόσους!», ενώ αστειεύτηκε πριν τον προπέρσινο μεταξύ τους ημιτελικό. Αρνούμενος να πιει το κρασί των διοργανωτών στην συνέντευξη Τύπου, προέτρεψε τον «Ζοτς» να μην το δοκιμάσουν, γιατί «φίλε μου, το έφεραν η ΤΣΣΚΑ ή η Ταουγκρές για να μας δηλητηριάσουν!»
