Η γυναίκα στην Αρχαία Ρώμη απολάμβανε περισσότερες ελευθερίες απ’ ότι η γυναίκα στην Αρχαία Ελλάδα. Έτσι μπορούσαν να μορφώνονται, να παίρνουν μέρος στις συζητήσεις των ανδρών, να αθλούνται και να βγαίνουν από το σπίτι χωρίς τη συνοδεία κάποιου συγγενή. Η ελευθερία τους σταματούσε, όταν άρχιζε να σερβίρεται το κρασί. Οι γυναίκες δεν επιτρέπονταν να καταναλώσουν αλκοόλ, ήταν ανεπίτρεπτο επειδή θα μπορούσαν να χάσουν τον έλεγχο. Όταν οι άνδρες όμως έχαναν τον έλεγχο επιδίδονταν σε όργια και πήγαιναν σε οίκους ανοχής. Η πορνεία στην Ρώμη όπως και στην Αρχαία Ελλάδα δεν απαγορεύονταν και ήταν ευρέως διαδεδομένη.
Από τότε που ήρθαν σε επαφή με τους Έλληνες υιοθέτησαν και αρκετές από τις συνήθειες τους. Το ομαδικό σεξ και τα συμπόσια είναι μόνο μερικές από αυτές. Σε αντίθεση με τους Έλληνες ήταν πιο προκλητικοί και θυσίαζαν αυτούς που αρνούνταν να συμμετάσχουν στα όργια.
Τι έδειξαν οι αρχαιολογικές ανασκαφές της Πομπήιος
Ανασκαφές που έγιναν στην Πομπηία ανέδειξαν τον αρχαιότερο οίκο ανοχής Λουπανάρ (Φωλιά της Λύκαινας) που ανακαλύφθηκε το 1862 και αναπαλαιώθηκε το 2006. Οι τοιχογραφίες του οίκου έδωσαν πληροφορίες για το ποια ήταν η ερωτική ζωή των Ρωμαίων.Ακόμη απεικονίζουν μια σειρά από ερωτικές πράξεις που υποτίθεται ότι ήταν και οι προσφερόμενες υπηρεσίες. Έτσι ο πελάτης διάλεγε από το «μενού», την υπηρεσία που ήθελε να του προσφέρουν.Μέσα και έξω από το πορνείο υπάρχουν επιγραφές στις οποίες οι πελάτες εκδηλώνουν τον θαυμασμό τους προς τις ιερόδουλες αλλά και προειδοποιούν για τις διάφορες ασθένειες. Τα πορνεία προορίζονταν για τους άνδρες της κατώτερης κοινωνικής τάξης, δηλαδή τους δούλους.
Οι γυναίκες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Ο ιστορικός John Percy Vyvian Dacre Balsdon, στο έργο του Roman Women –Their History and Habits ότι οι όχι και τόσο σεμνές γυναίκες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας χωρίζονταν σε: πόρνες, εταίρες και παλλακίδες.
Οι πόρνες (scrota, meretrices, lupae) ήταν συνήθως ξένες με καταγωγή από την Συρία και την Αίγυπτο. Μπορούσε κανείς να τις ξεχωρίσει από την εμφάνισή τους, αφού φορούσαν κοντά φορέματα με έντονα χρώματα και ήταν υπερβολικά μακιγιαρισμένες. Περπατούσαν μόνες στους δρόμους για να αναζητήσουν πελάτες ή στέκονταν μπροστά από τους οίκους ανοχής. Συνήθως σύχναζαν στην Ιερά Οδό (Sacra via) της Ρώμης και στην συνοικία Σουμπούρα, έξω από τα τείχη. Αυτές ήταν δηλωμένες και πλήρωναν φόρο στην Αστυνομία (aedilas).
O Γιουβενάλης και ο Μαρτιάλης (Ρωμαίοι ποιητές) δίνουν αρκετά στοιχεία για τις γυναίκες αυτές. Δεν ήταν απαραίτητα όλες δούλες. Υπήρχαν και πόρνες που ήταν ανεξάρτητες και πλήρωναν ενοίκιο στον ιδιοκτήτη του πορνείου, ενώ μερικές από αυτές πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους και σε φτηνά ξενοδοχεία (tabernae, cauponiae) και δημόσια λουτρά.Υπολογίζεται ότι στα τελευταία χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λειτουργούσαν στη Ρώμη 45 πορνεία που επιβλέπονταν από την Αστυνομία, ενώ στη Πομπηία υπήρχαν 7 πορνεία.
Οι εταίρες ήταν συνήθως απελεύθερες Ρωμαίες ευγενικής καταγωγής. Αυτό που τους έκανε να ξεχωρίσουν από τις άλλες πόρνες είναι ότι εκτός από όμορφες ήταν και πολύ μορφωμένες.
Γνώριζαν γεωμετρία, έπαιζαν λύρα και συμμετείχαν σε φιλοσοφικές συζητήσεις. Η εταίρα δεν έπρεπε να ερωτευτεί τον άνδρα που την συντηρούσε, γιατί έτσι δεν θα μπορούσε να του επιβληθεί. Αντίθετα εκείνος έπρεπε να είναι πολύ ερωτευμένος μαζί της και να φροντίσει να μην βρει κάποιον πλουσιότερο. Γι’αυτό και δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν καταστραφεί οικονομικά, εξαιτίας μιας εταίρας. Η πιο διάσημη από αυτές ήταν η Ισπάλα Φακενία η οποία είχε τιμηθεί από τη Σύγκλητο, επειδή είχε ανακαλύψει μια συνωμοσία κατά του κράτους.
Οι παλλακίδες από την άλλη δεν ήταν ελεύθερες, σύναπταν έναν δεσμό που ισοδυναμούσε με γάμο, εφόσον διέθεταν και προίκα και συγκατοικούσαν μαζί με το ζευγάρι.
Γράφει η Λίζα Λίν
