Η ομορφότερη εποχή του χρόνου για πολλούς. Η εποχή που οι δρόμοι γίνονται πολύχρωμοι και η νύχτα γίνεται μέρα. Κάθε βήμα και διαφορετικό. Κάθε βήμα και ένα διαφορετικό συναίσθημα. Περπατάς στην Ερμού με χέρια γεμάτα τσάντες και δώρα, ακούγοντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια από τα μαγαζιά. Μέσα όμως στην μέθη και στην ευφορία της στιγμής, ξυπνά μια φωνή. Η φωνή της συνείδησης ίσως.
Σε ένα σκαλί ενός εγκαταλελειμμένου μαγαζιού ένας νέος, το πολύ 18 ετών, παίζει χριστουγεννιάτικες μελωδίες με το αρμόνιό του. Ρίχνεις μια κλεφτή ματιά. Προσπερνάς.
Μπροστά από μία βιτρίνα γεμάτη παιχνίδια κάθεται ένα παιδάκι που ζητιανεύει. Το πολύ 8 χρονών. Κάθεται κουλουριασμένο και αμίλητο κοιτώντας το κενό. Την ίδια στιγμή από το ίδιο μαγαζί μια μητέρα με το κοριτσάκι της – περίπου στην ίδια ηλικία με το αγοράκι – γκρινιάζει γιατί δεν της πήρε μία ακόμη κούκλα. Προσπερνάς.
Πιο κάτω, έξω από από ένα φούρνο ένας ρακένδυτος άνδρας, πάνω από 80 ετών, κάθεται πάνω σε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι από παπλώματα. Μια «κυρία» με γεμάτες τσάντες από γλυκά βγαίνει από το κατάστημα και λέει δυνατά «τι δουλειά έχουν οι βρομιάρηδες έξω από ένα μαγαζί με τρόφιμα;» Προσπερνάς και πάλι.
Περπατάς κι εσύ με γεμάτες τσάντες στα χέρια και αναρωτιέται εκείνη η εσωτερική φωνούλα «γιατί δεν σταματάω να βοηθήσω;» «Αφού το σκέφτομαι και βλέπω τον πόνο, γιατί συνεχίζω με απάθεια την πορεία μου;» Κι όμως δεν σταματάμε, συνεχίζουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ακόμα κι αν σκεφτόμαστε να σταματήσουμε. Κάθε φορά. Σε κάθε βήμα. Εθελοτυφλώντας. Γιατί επιλέγουμε να αγνοήσουμε τον πόνο; Γιατί δεν μπαίνουμε στη θέση εκείνου που πονάει; Κάλλιστα θα μπορούσαμε να είμαστε στην ίδια θέση. Το αγνοούμε όμως… Πόσο εύκολο θα ήταν αν δίναμε το ελάχιστο σε εκείνους τους ανθρώπους που μας χρειάζονται και όχι μόνο τις γιορτινές μέρες. Μια αχτίδα ζωής έστω… Ένα ευρώ, ένα παιχνίδι, ένα κομμάτι ψωμί.
Τελικά τι είναι αυτό που φταίει; Η οικονομική κρίση ή η ανθρωπιά μας; Καλή χρονιά, λοιπόν, σε όλους!
Γράφει η Κατερίνα Σχοινά, Φιλόλογος – Δημοσιογράφος
