Είναι πρωί. Η ώρα 7.00. Το Θησείο φαντάζει απόκοσμο μέσα στη φθινοπωρινή πάχνη. Αργοπορημένη, ανοίγω τη τσάντα για να βγάλω χρήματα, ώστε να πάρω τον καθιερωμένο καφέ μου. Σχολαστικά, με μαθηματική ακρίβεια ανοίγω το φερμουάρ. Όλα πάντα στην ίδια τάξη, όλα με ασφάλεια.
Προχωράω στο δρόμο. Βλέπω τα σκυμμένα και σκυθρωπά πρόσωπα και μαντεύω. Ποιον να προσέξω; Ποιος είναι ο πιο «επικίνδυνος»; Μηχανικός ο φόβος. Κάθε μέρα εξάλλου κουβαλάω πράγματα που δε θα ήθελα να χάσω. Η τσάντα μου πάντα στο οπτικό μου πεδίο. Ο έμφυτος ψυχαναγκασμός μου δε με αφήνει να έχω τίποτα εκτός ελέγχου. Κατεβαίνω τις σκάλες του μετρό, σχεδόν τρέχοντας και μπαίνω τελικά στο τελευταίο βαγόνι.
Δεν έχει πολύ κόσμο. Κάθομαι στη γωνία της πόρτας – λατρεμένη μου θέση – φορώντας τα ακουστικά μου και ακούω μουσική, χαμένη στις σκέψεις μου και με την τσάντα πάντα κολλημένη στη γωνία, για ασφάλεια. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα παρατηρώ μπροστά μου δύο ρακένδυτους άντρες με παλιά ποδήλατα και μπόγους με πράγματα στα χέρια. Αποφασίζω να κάτσω σε μία θέση μου μόλις είχε αδειάσει. Αδιόρατος πάλι ο φόβος. Δεν προλαβαίνω όμως να κάνω βήμα και νιώθω ένα χέρι στον ώμο μου. Βγάζω τα ακουστικά και ακούω τον έναν από τους δύο ρακένδυτούς άντρες να μου λέει πως η τσάντα μου είναι ανοιχτή. Τρομοκρατημένη, κοιτάζω και πράγματι ήταν ανοιχτή, ευτυχώς με όλα τα πράγματά μου μέσα. Προφανώς κάποιος προσπάθησε να την ανοίξει νωρίτερα. Ο ψυχαναγκασμός μου ισοπεδωμένος πια…
Αμήχανα, ζήτησα ευχαριστώ. «Να προσέχεις περισσότερο άλλη φορά, κυκλοφορούν πολλοί “κακοί” άνθρωποι», μου είπαν με ένα ζεστό χαμόγελο, που ίσως και να μην ξεχάσω ποτέ.
Στη επόμενη στάση κατέβηκα, γεμάτη σκέψεις καινούριες. Τελικά, ποιος είναι ο «καλός» και ποιος ο «κακός» γύρω μας; Βλέπουμε, αλλά παρατηρούμε σωστά ή η κρίση μας θαμπώνεται από το φαίνεσθαι κάποιου; Ένα είναι ένα σίγουρο. Μια όμορφη εμφάνιση και ένα ζευγάρι καλογυαλισμένα παπούτσια μπορεί να είναι μία μάσκα. Δεν ξέρουμε τι κρύβει ο καθένας μέσα του, μέχρι να το ανακαλύψουμε με τη φυσική, την ανθρώπινη επαφή, δίχως να κρίνουμε μέσα από μερικά «κουρέλια».
Γράφει η Κατερίνα Σχοινά, Φιλόλογος – Δημοσιογράφος
