Η επιστήμονας Anita Radini, που μελετούσε τη συγκεκριμένη οδοντική πλάκα μιας μοναχής του μεσαίωνα, που χρονολογείται μεταξύ του 997μ.Χ και του 1162μ.Χ, παρατήρησε ένα λαμπερό μπλε χρώμα που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να βρίσκεται.
Όταν ανέλυσε το πέτρωμα, τα αποτελέσματα έδειξαν πως πρόκειται για υπολείμματα ultramarine, που πριν από 1000 χρόνια, θα είχαν μια μόνο πηγή προέλευσης, τον ημιπολύτιμο λίθος λάπις λάζουλι. Όπως εικάζεται, η ιδιοκτήτρια των δοντιών, ήταν ζωγράφος ή γραφέας των μεσαιωνικών χρόνων και ήταν θαμμένη σε γυναικείο μοναστήρι στο Dalheim στη Γερμανία.
Μέρος της δουλειάς των μοναχών ήταν και η αντιγραφή θρησκευτικών κειμένων και πολλές φορές για να εμπλουτίσουν τα χειρόγραφα τους, χρησιμοποιούσαν χρωστικές ουσίες όπως αυτή που βρέθηκε στα δόντια της εν λόγω μοναχής.
Η Radini με τη συνεργάτιδα της Christina Warinner μελετούσαν διατροφικά ζητήματα στο μεσαίωνα και κατά τύχη βρήκαν το συγκεκριμένο εύρημα. Σύμφωνα με τον ιστορικό τέχνης Mark Clarke από το Nova University Lisbon, αυτή η σημαντική ανακάλυψη θα ρίξει φως σε πτυχές άλλων επαγγελμάτων της εποχής, όπως αυτό του ξυλουργού και τους τεχνίτες μετάλλου.
Οι δυο τους, άρχισαν να αναζητούν στοιχεία για το πως μπορεί να βρέθηκε εκεί ο πολύτιμος λίθος, κάνεις όμως δεν μπορούσε να τους στρέψει στο σωστό μονοπάτι, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν με επιτυχία τις έρευνες τους.
Η Warinner στάθηκε τυχερή όταν τελικά προσέγγισε την Alison Beach, μια ιστορικό από το πανεπιστήμιο του Ohio, που μελετά χειρόγραφα του 12ου αιώνα. Κοινή πρακτική της εποχής ήταν να σβήνονται τα ονόματα των μοναχών από τα χειρόγραφα και να γράφονται τα ονόματα καλόγερων ώστε να παίρνουν εκείνοι τα εύσημα.
Η Beach, μέσω των ερευνών της, έχει βρει αλληλογραφίες μοναχών που συζητούν για τα έργα τους και το πως θα μπορούσαν να συντονίσουν καλύτερα τις προσπάθειες τους. Στα χέρια της Beach, υπάρχει και αλληλογραφία μεταξύ ενός λογιστή και μια μοναχής, όπου η μοναχή του ζητάει προμήθειες ώστε να φτιάξει ένα πολυτελές χειρόγραφο. Εκείνη ζητούσε περγαμηνή, δέρμα και μετάξι.
Στις επιστολές, ονομαζόταν ως αδελφή “Ν” και το μοναστήρι της ήταν μόλις 40 μίλια από το Dalheim, όπου βρέθηκε η οδοντοστοιχία με τον ημιπολύτιμο λίθο.
Υπάρχουν δύο κυρίαρχες θεωρίες για το πώς αυτή η χρωστική ουσία βρέθηκε στα δόντια της μοναχής. Είτε η μοναχή ήταν ζωγράφος και ύγραινε με τη γλώσσα της το πινέλο που χρησιμοποιούσε με αποτέλεσμα να μείνει η χρωστική στα δόντια της ή εκείνη ήταν αυτή που ετοίμαζε τη χρωστική ουσία και η συχνή επαφή άφησε σημάδι στην οδοντοστοιχία της.
Επιμέλεια: Γιώργος Μαράτσης
Πηγή: Lifo
